راه آن جا آغاز می شود که ما تمام می شویم! "محمد پسر اولم که می خواست به دنیا بیاید تجربه ی اول ما بود، نصف شب بود که درد به سراغ مادرش آمد.با داروهایی که می شناختم و با گل گاو زبان و تخم شوید کارسازی کردم،ولی دردزایمان بود و شتاب می گرفت. به منزل پدرآمدم.هنوز ساعاتی تا اذان صبح مانده بود.مادرم با چندنفر از بستگان به پذیرایی مادر محمد مشغول شدند و مرا از اطاق تبعید کردند. من از دور فریادها و ناله هارا می شنیدم و زمان بر من کند می گذشت. تجربه ی اول من بود.حدود طلوع آفتاب ...دکتر آوردیم.با خیال راحت تری در انتظار تولدنشستیم. فریادها و ناله ها زیادتر میشد،اما از ولادت خبری نبود.مادرم راصدا زدم من آشفته بودم،ولی اوسرخوش. پرسیدم آیا مشکلی هست؟جواب داد: کار زایمان طبیعی است.گفتم پس چه وقت فارغ می شود؟ با این همه ناله کی کار تمام می شود؟ خندیدو گفت تا نای نالیدن دارد و توان فریاد کشیدن،نمی زائد، آن جا که درد توانش را گرفت آن وقت فارغ می شود! مدتی گذشت از نای افتاده بود و فقط زنجموره بود که صدای گریه ی محمد بلند شد و من فهمیدم: تا نای نالیدن داری و تا آن جا که توان داری ولادتی نیست، راه آن جا آغازمی شود که تو به پایان می رسی" #آيه_هاي_سبز #علی_صفایی_حائري @ghalamzann

#این_خانه_برای_دیگران_بزرگ_است در وسعت دل بزرگ ما، تنهایى را نمی‌توان با این لحظه هاى شاد و یا بت‌هاى گوناگون و یا دلدارهاى چند رنگ، درمان كرد، كه این دل، دلدارى دیگر مى خواهد، این خانه، براى دیگران بزرگ است... #علی_صفایی_حائری @ghalamzann