#شطحیات #هرکه_جز_ماهی_زآبش_سیر_شد تشنه كه نباشي قدرتِ دركِ ارزش و قيمتِ آب را نداري آب،‌ نياز ِ‌تو نيست تا زماني كه احساس تشنگي نمي كني! تشنه كه مي شوي همان آبِ بي ارزش مي شود نياز ِ‌تو...مي شود مايه ي حيات تو حاضري همه ي زندگي ات را بدهي تا جرعه اي بنوشي! اما تشنگي نهايت دارد ،‌ آب به قدر ِ نيازت مي‌نوشي و به محضِ سيراب شدن: باز محبت و توجهت به آب محو مي شود و همان محبوبِ لحظاتي قبل اينك ديگر به چشمت نمي‌آيد! سيراب كه مي‌شوي حتي جرعه‌ي اضافه‌اي از آب،‌ مي‌شود مايه ي عذابت، حالت را بد مي‌كند و اگر بيشتر و بيشتر بنوشي به انزجار از همان نيازمنديِ لحظاتِ قبلت مي‌رسي!! ماهي ها اما... تشنه‌ي آب نيستند محتاج ِ محض ِ آبند!! يك احتياج ذاتي و هميشگي و زوال‌ناپذير، ماهي تشنه‌ي آب نيست كه با رفع عطش، محبوبش بشود مايه‌ي عذابش! ماهي محتاج ِ آب است!... و آب ،‌ مايه‌ي حيات ماهي... بي بروبرگرد و بي‌قيد و شرط! آب كه نباشد حتي براي لحظه اي، ماهي آن قدر بالا و پايين مي‌پرد تا از دوري محبوب جان مي‌دهد، هيچ ماهي‌اي در هيچ كجاي دنيا يافت نمي‌شود كه حتي لحظه‌اي بدونِ‌ حضور آب تابِ‌ زندگي بياورد! و عشق ، همین احتياجِ محض است، يك احتياجِ ذاتي و هميشگي و زوال ناپذير... ف. حاجی وثوق @ghalamzann