داغ مصباحی که دیگر نمی درخشد! شاید علامه مصباح یزدی برای کسانی که از دور نامش را شنیده اند و یا حتی جهان فکری خود را با اندیشه ایشان ساخته اند، بیشتر نماد عقلانیّت و جامعیّت و اندیشه ساخت یافته و استوار باشد. امّا مرحوم مصباح از آن دسته مشاهیر کم یابی است، که مجموعه آثار و تالیفات آنان را تنها می توان نوک قله ای دانست که از دور دست ها پیدا است،چرا که درک محضرش آدمی را با کوهی استوار و برساخته شده از علم و عمل مواجه می کرد. کوت و آرامش بی‌نظیرش و زبانی که گویا، به جای ذهن، قلب ما را مخاطب می‌گرفت و مهربانی و عطوفتی که همیشه سرریز بود و نگاهی که در جلسات اخلاق چهارشنبه ها، مشتاقش بودیم، را تنها کسانی می فهمند که طنین صدای او، رزق هفتگیشان بود. به خوبی به یاد دارم جوانتر که بودم با خود اندیشیده بودم که حضرت استاد بیشتر هنگام بیان دروس اخلاق به کدام سو می‌نگرد و من به طمع آن نگاه مهربان، همیشه در زاویه ای خاص در حسینیه امام خمینی قم می‌نشستم. او با همه حکمت و عقلانیّت و احاطه فلسفی، بیش از هر چیز خود را بر سفره قرآن می‌دید و او قرآن را نه فقط خوانده که جرعه جرعه نوشیده بود؛ آیات قرآن در بیان او همیشه تازه بود، گویی بار اول است که چنین آیه ای می شنیدیم. او بیش از اینکه خودش باشد، آینه ای بود برای جوانان که در او علامه طباطبایی را نظاره کنند، میرزا غلامرضای یزدی را ببینند و در صلابت، با خمینی کبیر زندگی کنند... از یادم نخواهد رفت آن هنگامی که رئیس باغی اصلاحات، و سردمدار خشونت بارترین فتنه معاصر ایران، او را «تئوریسین خشونت» نامیده بود، یکی از احفاد ایشان، بیان می کرد که پدربزرگ تاب دیدن اخبار جانکاه و حتّی شنیدن روضه و مرثیه را ندارد؛ اهل خانه مراعتش را می کنند... آیت الله محمدتقی مصباح یزدی نیز نامی است که داغ آن مانند استادش آیت الله بهجت هیچ گاه التیام نخواهد یافت!... #میثم_قاسمی 💌@ghalbeziba1374