#سعدی_شیرین_سخن؛ ؛ از مرگ.... 🌱سعدیِ بزرگ آرزو اندیشانه گفته است: مردِ هنرمندِ خردپيشه‌ را عمر دو بايست‌ در اين‌ روزگار تا به‌ يكی تجربه‌ اندوختن با دگری تجربه‌ بردن‌ به‌ كار! مسلّما آرزوی جناب سعدی (فرصت دوباره ی حیات) از جنس تمنای محال است و شدنی نیست. انسان هنرمندِ خردپیشه نیک می داند که از مرگ گریزی نیست، و بلاشک روزی زمان مرگ فرا خواهد رسید. ( وهنگامی که اجل فرا رسد ساعتی به تاخیر نمی افتد.) بنابراین غفلت از مرگ نه شایسته ی انسان خردمند است و نه زیبنده ی انسان هنرمند. با این حال کیست که نگران مرگ، این حادثه ی عظیم، نیست! هر خردورزی به تجربه می داند که زندگانی انسان بسیار #کوتاه است؛ و دریغا که روزی باید عزیزانش را بگذارد و برود. آری عمر ما بسیار کوتاه است؛ تازه اگر بطور طبیعی بسر آید و از بلایا و امراض و تصادفات در مصون باشد. شاید اگر آدمی آگاهانه زندگی کند و در اصلاح خود و دیگران بکوشد، هنگام مرگ چیزی برای از دست دادن نداشته باشد. خوشا به حال مولانا که با چنان اطمینانی می گفت: نیم جان بستانَد و صد جان دهد آنچه در وَهم ات نیاید آن دهد افسوس که ما انسان های معمولی و میان مایه هیچ نمی دانیم بعد از مرگ چه چیزی انتظارمان را می کشد، آیا بکلی محو می شویم یا حیات دیگری در کار است. کس ندانست که منزلگه و مقصود کجاست آنقدر هست که بانگ جرسی می آید بنظر عاقلانه می رسد که ضمن اغتنام فرصت های حیات و شکوفاندن استعدادهای خود چنان زیست باید که خوف از مرگ ایام عمر را بر کام مان تلخ نکند. در عین عدم یقین از چند و چون عاقبت خویش و حرکت در مرزِ میانِ خوف و رجا از سابقه لطف ازل نیز نومید نباید بود. ناامیدم مکن از سابقه ی لطف ازل تو چه دانی پس پرده که خوبست و که زشت ! https://eitaa.com/Ghararemaa