یا ابا عبدالله الحسین

ڪربـلايعنۍ ..

همه منتظرن مادرش برسه . . !

—

چند روزی میگذرد. چشم بر جاده در انتظار قاصد ابن زیاد بی قرار از این که دستور جدید چه خواهد بود. آری؛خوب میدانی که امروز حر، حال دیگری دارد . گویا انتظارش به سر آمده. سواری تیز رو به شما نزدیک می شود. چندی پیش خبر توقف شمارا در کربلا، به ابن زیاد رسانیده و اینک پاسخ نامه :«من از ورود شما به سرزمین کربلا مطلع گشتم . امیرمؤمنان یزید رن معاویه به من فرمان داده است که سر به بالین راحت نگذارم وشکم از غذا سیر ننمایم تا تورا به قتل برسانم ، یا اینکه به فرمان من و حکومت یزید گردن بگذاری و بیعت کنی.والسلام!». نامهٔ ابن زیاد را میخوانی. آن را میان دستت می فشاری و برزمین می اندازی. آن گاه با صدایی حماسی ، بلند و قاطع می فرمایی:«رستگار نباد مردمی که خشنودی خلق را بر غضب خدا مقدم داشتند!». قاصد لختی می کند. منتظر پاسخ تو میشیند. وقنی اعتنایی از تو نمی بیند، جلو می اید و میگوید:«باید جواب نامه ابن زیاد را بر گردانم.» وتو پاسخ می دهی:«نامهٔ ابن زیاد نزد من جوابی ندارد،زیرا عذاب الهی بر او ثابت گشته است.» قاصد نزد ابن زیاد بر می گردد. به زودی پاسخ انقلابی ات را به گوش او می رساند و او چون مار گزیده به خود خواهد پیچید. این سو، تو می مانی و حادثه ای را که با تمام یقین و اراده خويش رقم زده اى در حالى كه زير لب زمزمه ميكنى:«هیهات منا الذله ...». وحر پریشان تر از پیش باخود به جدالی بزرگ و حماسی مینشیند. ناخدای تشنه

آیت الله بهجت: اگر نمازتان را محافظت نکنید، حتی میلیاردها قطره اشڪ‌ هم برای اباعبدالله بریزید، در آخرت شما را نجات نمی‌دهد..! *صرفا جهت یادآوری

[‍ هوالعلی العظیم] خدا رحمت کند آن ولی الهی را که می فرمود اینکه گفته اند: "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" یعنی باید نتیجتا خودت بفهمی که هر روز از روزهایی که در برابرت قد علم میکند و چالشی جدید از ترکیب اسماء را در برابرت به رشته می کشد یک سیدالشهدایی در آن روز هست و یک یزیدی که تو در حال ایجاد حاکمیت برای آن هایی.

آیا قبول داریم برهوت زمین وجود ما سالهاست پادشاه خویش را گم کرده است؟! چه بسا سوزش دل ها و اشک ها در این عزای سیدالشهدا بی نسبت با آن نباشد که باطن ما طالب تاج گذاری پادشاه خویش در سرزمین دل است. نکند ما طوری عمل کرده ایم که هر روز خالق گودالی بوده باشیم و قتلگاهی را به راه انداخته و مایه ی شادی یزید روز و دورانمان بوده باشیم. سلطنت اباعبدالله بر دلها در این مجالس با اشک و توجه به ساحت او محقق می شود و چه کارکرد شگفتی دارد. چه بسا در رویا یا بیداری ببینیم که تاجی از آسمان بر سر سالار شهیدان قرار می دهند.این دیدن مربوط به سرزمین ماست وگرنه او که پادشاه عالم حقیقت بوده و هست، مهم این است که مالک و تاجدار سرزمین دل ما کیست؟!

انسان مختار و قوی است و این اختیار به او اجازه میدهد حاکم این سلطنت را خود انتخاب کند. کربلا نقشی از این حقیقت در پرده ی زمان و مکان بود تا انسان بداند در طبقات وجود تمام نقوش قابل تکرار و بدون زوالند. اگر اجازه ی اشک ریختن داریم،بدانیم که اباعبدالله علیه السلام هجده هزار نامه از کوفه ی دلمان برای ما نوشته است تا مالک سرزمینمان باشد اما این وابسته به خواست ماست.دعوت از او برای حاکمیت خود در این سرزمین مسبوق به خواسته و لطف و عنایت اوست اما پایبندی به آن دعوت و شکیبایی در تطبیق وجود خویش با آن همه نامه که از او بر دستان ما نقش بست چیزی بود که برای معدودی از کوفیان و برای عده ی قلیلی از ما رخ می دهد.دعوت از او به اوست و او کار خویش را به درستی انجام میدهد،این ما هستیم که در حین کار اعتماد را از دست داده و از حکومت او پشیمان می شویم. اگر حسین علیه السلام را پادشاه این برهوت قرار دادیم او اباعبدالله(پدر بنده گان خدا) است و با خود حکومتی را در مملکت هستی مان به راه می اندازد که وزرای آن ابالفضل العباس و علی اکبر سلام الله علیهما با تشکیلاتی اعجاب آور خواهد بود که خود بهتر می دانند این زمین را چه طور از برهوت به لاهوت مبدل کنند.

این دارایی و فرصت در برابر ماست و تحقیقا زمان بردار نیست . اگر او حاکم گشت ایام ذیل وجود او معنا خواهند شد،چرا که یوم ها یا بهتر بخوانیم تجلی ها،هستی خویش از او میگیرند و داستان "کل یوم هو فی شان" در منظر شهود برای انسانِ تحت حاکمیت خویش را،طور دیگری به نمایش میگذراند.

شبهای قدرِ محرم را دست کم نگیریم و این خواسته را مستقیما از حضرت صدیقه سلام الله علیها بخواهیم تا عصر عاشورا تاجگذار سیدالشهداء در این برهوت های وجودمان باشیم. خوشا آنان که این حکومت را حداقل در عرصه ی مثال خویش می بینند. مافوق آن که مشتهای اولیاست...

میخواستم عالَم پُر از نامِ علی باشد؛ حالا به رویِ خاک، یک عالَم علی دارم...

لاحول ِولا قوه باالله به رقیه . .

حسین، عزیز خداست داداش‌جون! مبادا در ايام دهه محرم به فكر تفريح و مسافرت به جاهاى خوش آب و هوا باشيد! بترسيد، آقاجان! در اين مسافرت‏ها به شما خوش نخواهد گذشت. در عزادارى اباعبدالله (ع) شركت كنيد. حسين است، داداش‏‌جون! عزيز خداست. مبادا نسبت به مجالس عزادارى كوتاهى كنيد. [حاج‌آقا‌حق‌شناس]

ای کشته ی شیوخ ِمقدس نما حسین . . . !

غربال شدن مردم در آخرالزمان، مثل غربال شدن اصحاب امام حسین (ع) در شب عاشوراست. [آیت‌الله حق شناس ]

دلی که از یاد ِ حسین نگرید که دل نیست؛سنگ خاراست! و چگونه نور در سنگ خارا راه یابد . . ؟!

«المَنَـٰایَـٰا تَقْطَعُ الۤامَـٰالَ» *صرفا جهت ِ یاد آوری .

نباید گرو موقعیت‌ها بود که اگر با فلانى باشم بهتر خواهم بود . اگر با فلانى ازدواج کنم ، به من رشد مى‌دهد و از این حرف‌ها ... چون هیچ کسى نمى‌تواند به تو رشد بدهد . این تو هستى که در هر موقعیتى مى‌توانى رشد کنى و یا خسارت ببینى . گیرم تو در کنار رسول باشى و یا همراه فاطمه ، این درست که اینجا زمینه بهتر است ، ولى این هم هست که تکلیف بیشترى از تو مى‌خواهند . در هر حال این زمینه‌ها مهم نیستند ، وضعیتى که تو مى‌گیرى و اطاعتى که تو خواهى داشت ، تو را بالا می‌برد و یا پایین مى‌آورد . البته این حرف‌ها بر ما که با چیزهاى دیگر مأنوس بودیم ، سنگینى مى کند . ما دوست داریم با فلانى باشیم و در فلان جا زندگى کنیم و اسمش را هم مى‌گذاریم خدا و رشد ! غافل از آنکه رشد ما در گرو همین اطاعت و تقوى ، همین عبودیت است ؛ یعنى اینکه در هر موقعیتى تکلیف مان را بیاوریم و اسیر موقعیت‌هاى خوب و یا بد نباشیم . صراط

—

هر چه جز خدا در دل ما، در اجتماع ما، حاکم باشد، بت است و دشمن است و ما را محدود می‌کند و ما را راکد می‌سازد و ما را برای خودش می‌خواهد. این رکود و محدودیت، سرنوشت حتمی هر بت پرستِ بت ساز است و این سرنوشت محتوم، فاجعه انسان و مرگ اوست. عین‌صاد

هر زمان‌ که بدنت‌ به‌ لرز‌‌ در آمد‌ و‌ چشمانت‌ گريان ، شد و دلت‌ تپيدن‌ گرفت ؛ آن‌ لحظه‌ را براى‌‌ دعا‌ کردن غنيمت‌ شمار‌ که به‌ خواسته‌ ات‌ عنايت‌ شده‌ است . - شیخ الائمه -