#دوره_مربیگری #تنها_مسیر_آرامش 🎧فایل صوتی #نکته_هایی به مناسبت شروع سال تحصیلی برای معلمان گرامی پیش دبستانی و مقطع ابتدایی سرفصلها: 🔅بهترین مزاج برای مربیان پایه های مختلف 🔅معلم مادر مقتدر است 🔅صبح پر انرژی 🔅نحوه نشاندن دانش آموزان در کلاس بر اساس شخصیت 🔅تکلیف دادن بر اساس شخصیت 🔅ورزش بر اساس شخصیت 🔅تشویق و تنبیه 🔅تعامل با مادرها 🔅تغذیه 💠آموزش: ♻️نظم ♻️ادب ♻️مبارزه با راحت طلبی 🌀دوره های ۲۱ روزه ی ادب در مدرسه و منزل 💎جشن تکلیف ❌سکولار پرور نباشید صالحه کشاورز معتمدی 🌺 @IslamLifeStyles

#داستان_کودکانه #قصه_شب 🐜🐜🐜🐜🐜🐜🐜🐜🐜🐜 قصه جیرجیرک و مورچه جیک جیک مستونت بود فکر زمستونت بود؟ در جنگلی بزرگ و سر سبز جیرجیرکی خوش گذران زندگی می کرد کار جیرجیرک این بود که از صبح تا شب زیر سایه ی برگ ها بنشیند وساز بزند و آواز بخواند جیرجیرک هیچ کاری را به اندازه ی آواز خواندن دوست نداشت مخصوصا" آن روزها که هوا خیلی گرم بود دراز کشیدن زیر سایه ی برگ ها واقعا" لذت بخش بود جیرجیرک هم کاری غیراز این نمی کرد اما بر خلاف جیرجیرک همسایه اش مورچه ی سیاه حتی یک لحظه هم استراحت نداشت ، او از صبح که بیدار می شد تا آخر شب کار می کرد بعضی وقت ها آن قدر خسته می شد که قبل از خوردن شام خوابش می برد جیرجیرک هر روز می دید که مورچه چه طور زیر آفتاب داغ تلاش می کرد وداخل لانه اش غذا ذخیره می کرد او همیشه با مسخرگی به مورچه می گفت :چرا این قدر کار می کنی این همه غذا را برای چه می خواهی تو خیلی حریص هستی !بیا مثل من زیر سایه دراز بکش واز زندگی لذت ببر اما مورچه می گفت :نه من برای این کارها وقت ندارم باید تا می توانم برای زمستانم غذا ذخیره کنم زمستان که از راه برسد هیچ غذایی برای خوردن پیدا نمی شود .بعضی وقت ها مورچه از روی دلسوزی به جیرجیرک می گفت : همسایه ی عزیز بهتر است تو هم کمی به فکر زمستانت باشی و برای خودت غذا ذخیره کنی اما جیر جیرک اصلا"به این حرف ها گوش نمی داد و می گفت : غذا همیشه هست اما وقت برای ساز زدن همیشه پیدا نمی شود. روزها گذشتند و سرانجام فصل برف و سرما از راه رسید مورچه ی سیاه که به اندازه کافی برای خودش غذا ذخیره کرده بود با خیا ل راحت داخل لانه اش نشسته بود واستراحت می کرد اما جیر جیرک تنبل نه لانه ای داشت نه غذایی او از گرسنگی داشت می مرد برای همین در خانه مورچه رفت و گفت: مورچه عزیز به من کمک کن آن قدر سردم شده و گرسنه ام که حتی نمی توانم ساز بزنم مورچه با اخم به او گفت : آن موقع که روی برگ ها می نشستی و ساز می زدی باید به فکر این روزها می بودی وبعد در را به روی جیرجیرک بست و جیرجیرک خوش گذران وبی فکر گرسنه و خسته در برف وسرما سرگردان شد و دیگر هیچ کس او را ندید. 🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

‍ 💜🍁 نامه‏ های پروانه 🍁💜 ♡قسمت اول♡ مادر گفت: دخترجان این همه کاغذها راخط خطی نکن. پروانه کاغذ دیگری را از دفتر جدا کرد و شروع کرد به نوشتن. به حرف‏های مادر هم توجه نکرد. وقتی برای پدر نامه می‏نوشت به غیر از او به هیچ‏کس و هیچ‏ چیز فکر نمی‏کرد. مادر از دست او ناراحت شد: - گفتم بس است پروانه! این بار لحن گفتار مادر تند بود و کمی دل پروانه را رنجاند. در نامه‏ ای برای پدر نوشت که مادر با او دعوا می‏کند. نوشت زودتر برگردد. اما پدر باید نامه‏ اش را می‏خواند و بعد به او جواب می‏داد. مادر بلند شد. کاغذهایی را که پروانه نوشته بود جمع کرد. همه را روی هم گذاشت. پروانه گفت: این یکی هنوز تمام نشده است. مادر گفت: فردا می‏بریم پست می‏کنیم، باشد؟ پروانه خندید. می‏دانست نامه‏ هایش پدر را خوشحال می‏کند. مادر گفت: نامه‏ های بابا هم تو را خوشحال می‏کند، مگر نه؟  پروانه باز خندید. او با دیدن نامه‏ های پدرش خیلی خوشحال می‏شد. هفته‏ ای نبود که پستچی- پیرمرد مهربان- برای او از پدرش نامه نیاورد. پروانه می‏دانست او کی می‏ آید. همیشه سر ساعت می‏رسید. فقط هم یک بار، آن هم آهسته زنگ در حیاط را می‏زد. پروانه خنده‏ کنان می‏دوید و نامه‏اش را می‏گرفت. وقتی برمی‏گشت، تا ساعت‏ها سرگرم خواندن نامه‏ ی پدر بود. مادر هر چند وقت برایش آب و میوه و خوراکی می‏آورد. می‏گفت: دختر گلم خسته نشد؟! پروانه با شادی زیاد می‏گفت: بابا نمی‏گذارد خسته بشوم. حرف‏های خنده‏ دار برایم نوشته است! مادر از حرف‏های دختر متعجب می‏شد و خنده‏اش می‏گرفت. - امان از دست این دختر! پروانه هنوز به مدرسه نمی‏رفت. اما همه به او کودک استثنایی می‏گفتند. خاله‏ ها، عمه‏، عموها، دوستان بابا و مامانش. می‏گفتند او شیرین‏ ترین و زیباترین دختری است که می‏شناسند. وقتی می‏خندید دو چال خوشگل روی لپ‏هایش پیدا می‏شد. خنده‏ های پروانه با آن چال‏ها دیدنی‏ تر و زیباتر می‏شد. گاهی موقع نامه نوشتن برای پدر توی نامه‏ هایش می‏نوشت: ببین بابا! مامان به من می‏گوید دختره‏ ی بی‏سواد! بعد خنده‏ اش می‏گرفت. می‏گفت: مامان همیشه نگران چند برگ کاغذ است که من از دفتر می‏کنم و برای شما نامه می‏نویسم. مادر هم می‏خندید و می‏گفت: چه بگویم از این نیم‏ وجبی وروجک! نوشته‏ اش که تمام شد آن را به مادر داد و گفت: بگیرید مامان تمام شد.       ......ادامه دارد  #قصه 🍁 💜🍁 🍁💜🍁 ╲\╭┓ ╭ 💜🍁 🆑 @childrin1 ┗╯\╲

مانده در "بقیع" جسم پاک او داده بر زمین اشک و آبرو روی ماه او رفته زیر خاک رفته رهبری مهربان و پاک شد شهیدو شد روح او جدا یادگار آن شاه کربلا دشمنش به او داده زهر و سم شد دلم پر از درد و رنج و غم 🕯دُردونه های عزیز شهادت امام سجاد (علیه السلام) بر شما تسلیت باد.🕯 ╲\╭┓ ╭🕯 🆑 @childrin1 ┗╯\╲

✨﷽✨ ✅چه کسی بدن مطهر امام حسین(ع) را دفن کرد؟ ✍یکی از سوالات دینی که ممکن است برایمان پیش بیاید این است که چه کسی امام حسین را بعد از شهادتش دفن فرمود؟ چون کسی که امام معصوم را باید دفن کند خودش باید معصوم (امام دیگر) باشد؟ در این باره دیدگاه علما متفاوت است. یکی از نظریات ارائه شده در این باره مطابق آنچه در بعضی از روایات و کتب تاریخی آمده، چنین است: بدن مطهر امام حسین(ع) توسط فرزند گرامی شان امام زین العابدین(ع) در سرزمین کربلا به خاک سپرده شد؛ یعنی امام سجاد(ع) جهت تدفین و تشخیص شهدای کربلا مخصوصاً دفن پدر معصومش، حضرت امام حسین(ع) به حکم این ‌که «امام را جز امام کسی تغسیل و تکفین و تدفین نمی‌کند» از راه اعجاز از کوفه و زندان ابن زیاد به کربلا آمد و پیکرهای مطهر شهدا را دفن نمود. امام‌‌رضا(ع) در مناظره خود با پسر ابوحمزه فرمود: به من بگو آیا حسین بن علی(ع) امام بود؟ گفت: آری، امام فرمود: پس چه کسی امر دفن او را به عهده گرفت؟ گفت: علی بن الحسین(ع) پس امام فرمود: علی بن الحسین کجا بود؟ گفت در کوفه نزد پسر زیاد زندانی بود اما بدون این که آنها با خبر شوند به کربلا آمد و امر دفن پدر را سپری کرد و سپس به زندان برگشت. امام رضا(ع) فرمود: کسی که علی بن الحسین را قدرت داد که به کربلا بیاید، پدرش را دفن کند و برگردد، مرا نیز می‌تواند به بغداد ببرد تا پدرم را کفن و دفن کنم در حالی که نه در زندان هستم و نه در اسارت.۱ 💥با توجه به این حدیث می توان گفت امام سجاد (ع) بدن مطهر پدر بزرگوارشان را به خاک سپردند. 📚منابع:۱- موسوی مقرّم ،عبدالرزّاق ، زندگانی امام زین‌العابدین(ع)، ، ترجمه حبیب روحانی، ص ۵۷۸؛ شریف قرشی، باقر، تحلیلی از زندگانی امام سجاد(ع)، ، ترجمه محمدرضا عطایی، ج ۱، ص۲۴۳ . ┄┅┅❁💚❁┅┅┄ 💠 @zamene_aho

#پرسمان_تربیتی دختربچّه‌ی 8 ساله‌ای داریم که در خریدکردن با مادرش رقابت می‌کند. هر وقت مادرش چیزی می‌خرد حتماً باید برای او هم خرید کند. با زور و گریه‌کردن خواسته اش را می‌گیرد. خیلی لجباز است و از بچگی هر چه خواسته برایش فراهم شده است. ❤️ @maadar_khoob

#داستان_کودکانه #آموزنده 🐇🐇🐇🐇🐇🐇🐇🐇🐇🐇🐇 🐇خرگوش سفیدی که می خواست عجیب باشد😳 خرگوش سفید و چاقی بود که زیاد دروغ می گفت. او دوست داشت که همه حیوانات باور کنند، خرگوش عجیبی است. خرگوش، روزی وارد جنگلی سبز و کوچک شد. همین‏طور که سرش را بالا گرفته بود و شاخ و برگ درخت‏های بلند را نگاه می‏کرد، یک سنجاب را دید. سنجاب، مشغول درست کردن لانه‌‏ای توی دل تنه درخت بود. خرگوش فریاد زد:  - سلام آقای سنجاب. کمک نمی‏خواهی؟  سنجاب عرق روی پیشانی ‏اش را پاک کرد، جواب سلام خرگوش را داد و پرسید: - تو چه کمکی می‏توانی بکنی؟ خرگوش دمش را تکان داد. دست‏هایش را به کمر زد و گفت:   من می‏توانم با دندان‏ها و پنجه ‏های تیزم، در یک چشم‏ برهم زدن برای تو چند تا لانه بسازم. سنجاب حرف او را باور نکرد.  خرگوش گفت: «عیبی ندارد. از من کمک نخواه! اما به همه بگو خرگوش سفید می‏توانست برایم لانه بسازد.»  خرگوش خداحافظی کرد و به راهش ادامه داد. کمی که رفت، لاک‏پشت پیر را دید.  لاک‏پشت آرام به طرف رودخانه می‏رفت. خرگوش سلام کرد و پرسید:  عمو لاک‏پشت! می‏توانم تو را روی دوشم بگذارم و زود به رودخانه برسانم.  لاک‏پشت، حرف خرگوش را باور نکرد. تنها جواب سلام را داد و شروع به حرکت کرد. خرگوش گفت: - عیبی ندارد. خودت برو. اما به همه بگو، خرگوش سفید می‏توانست مرا به روی دوشش، با سرعت به رودخانه برساند.  خرگوش، باز هم به راه افتاد. هویجی از دل خاک بیرون آورد و گاز محکمی زد، ناگهان خانم میمون را دید که یکی- یکی، نارنگی ‏ها را جمع می‏کند و در سبدی بزرگ می‏گذارد. جلو رفت سلام داد. گفت:  - خانم میمون زحمت نکشید. من می‏توانم از حیوانات زیادی که دوستم هستند بخواهم همه نارنگی ‏ها را جمع کنند و سبد را تا خانه‏ ی شما بیاورند.  میمون هم حرف خرگوش سفید را باور نکرد. تنها جواب سلام را داد و بی‏ اعتنا به کارش مشغول شد. خرگوش گفت:  - عیبی ندارد. کمک نگیرید. اما به همه بگویید خرگوش سفید دوستان زیادی دارد که همه کار برایش انجام می‏دهند.  خرگوش، زیاد از خانم میمون دور نشده بود که جوجه‌‏دارکوبی را دید. جوجه، از لانه روی درخت به روی زمین افتاده بود. خرگوش به او سلام داد و پرسید:  - کوچولو! دوست داری پرواز کنم و تو را توی لانه ‏ات بگذارم؟  جوجه‌‏ دار کوب جواب سلام را داد و با خوشحالی گفت: «مادرم غروب به خانه بر می‏گردد. تا آن وقت حتماً، حیوانات بزرگ من را لگد می‏کنند. پس لطفا مرا توی لانه ‏ام بگذار.» خرگوش که فکر نمی‏کرد جوجه دارکوب این خواهش را بکند، دستپاچه شد و گفت:  - اما من الان خسته ‏ام. نمی‏توانم پرواز کنم!  ناگهان بچه ‏دار کوب با صدای بلند گریه کرد و گفت: «اگر من را توی لانه ‏ام نگذاری، به همه می‏گویم خرگوش سفید و چاق، نمی‏تواند پرواز کند.»  خرگوش دستپاچه‏ تر شد و گفت:  - باشد! گریه نکن! همین الان پرواز می‏کنیم.  او این را گفت و با یک دستش جوجه‏دار کوب را بغل کرد و با دست دیگرش ادای بال زدن را درآورد. اما پرواز نکرد که نکرد. بعد از چند روز، وقتی همه اهالی جنگل ماجرا را فهمیدند، خرگوش سفید و چاق مجبور شد از آن جنگل کوچک برود. چون همه او را دروغگوی بزرگ صدا می‏زدند. 🍂🐇🍃🐇🍂🐇🍃🍂🐇🍃🐇🍂 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

‍ 💜🍁 نامه های پروانه 🍁💜 ♡قسمت دوم♡ مادر آخرین برگه را هم نگاه کرد و بلند بلند خندید. پروانه از خنده‏ های او تعجب کرد. گفت: چیزی شده؟ مادر نامه را به پروانه نشان داد. دست گذاشت روی دو خط آخر و گفت: این خط‏ ها را برایم می‏خوانی؟ پروانه‏ اخم کرد. گفت: می‏خواهید بدانید برای بابا چه نوشته‏ ام؟ خودتان بخوانید. چرا من بخوانم؟! مادر گفت: آخر خط عجیب و غریبی داری. خدا به فریاد بابایت برسد. پروانه خود را به مادر نزدیک کرد. سرش را آهسته به شانه مادرش چسباند و گفت: امان از خط بابا! پس چرا خط بابا را نمی‏گویید که به قول خاله عفت، خرچنگ قورباغه است! ادامه داد: نگران نباشید. من و بابا می‏توانیم خط همدیگر را بخوانیم. مادر گردن کج شده‏ ی دخترک را بوسید و گفت: فدای دختر گلم بشوم که هر وقت بابایش به ماموریت می‏رود، این همه برای او دلش تنگ می‏شود. پروانه هم صورت مادر را بوسید و خنده‏ کنان گفت: فدای مامان عزیزم بشوم که نامه‏ ام را پست می‏کند. مادر با تعجب گفت: منظورت همین الان که نیست! - چرا! ببریم پست کنیم؟ صندوق پست دو کوچه بالاتر. و ده دقیقه راه رفت و برگشتش بود. مادر گفت: نامه‏ ات را توی پاکت می‏گذاریم. تمبر می‏چسبانیم. فردا صبح زود پستش می‏کنیم. تازه! بعد از ظهرها که صندوق پست را خالی نمی‏کنند. می‏کنند؟ پروانه گفت: قبول. پروانه نگران بود. ساعت از دوازده ظهر گذشته بود و آقای پستچی نیامده بود. مادر هم هنوز از مدرسه برنگشته بود. وقتی آمد پروانه با ناراحتی گفت: برای مامان خانم شاگردهایش مهم‏تر از بچه‌‏اش هستند. - یعنی چی؟ - یعنی جواب نامه‏ ی من هنوز نرسیده است! خیلی هم عصبانی هستم. - الهی که من فدای دختر عصبانی‏ ام بشوم. مادر رفت دست و صورتش را بشوید. نگران شده بود. سابقه‏ نداشت پیرمرد نامه‏ های پروانه را حتی با یک ساعت تاخیر بیاورد. پروانه قهرکنان به اتاقش رفت. مادر به اتاق طبقه‏ ی بالا رفت. نمی‏ خواست پروانه حرف‏های او را موقع صحبت با تلفن بشنود. - الو. ببخشید، منزل عمو عباس؟ - بفرمایید. - تشریف ندارند؟ پیرمرد به مشهد رفته بود و همین دلیل نیامدنش بود. مادر وقتی به طبقه‏ ی پایین برگشت، همزمان صدای تلفن بلند شد. پروانه قبل از مادر دوید و گوشی را برداشت. آقای پستچی بود. از پروانه کوچولو معذرت خواست و گفت توی حرم امام رضا (علیه‏السلام) است. دو روز دیگر برمی‏گردد. همان دم تمام غصه‏ های پروانه از دلش پر کشیدند. گفت: اگر برای من و بابا و مامانم هم دعا کنید و جای ما هم زیارت کنید، می‏بخشمتان؛ قبول؟ پیرمرد خندید و گفت: چشم. .....ادامه دارد #قصه ╲\╭┓ ╭💜🍁 🆑 @childrin1 ┗╯\╲

‍ ‍ 💜🍁نامه های پروانه🍁💜 ♡قسمت سوم♡ - یک چیز دیگر. - چی؟ - اگر نامه‏ام پیشتان است. به قول مامانم دور حرم امام طواف بدهید و برایم بیاورید. پروانه اینها را که گفت، با خوشحالی گوشی را گذاشت. ناهار که خوردند پروانه باز به سراغ دفترچه رفت.  می‏خواست این بار برای پدر بنویسد که نامه‏اش هنوز نرسیده است.  مادر گاهگاهی به او سر می‏زد. می‏گفت: دخترجان بابایت فرصت خواندن این همه نوشته را ندارد، بس است. - نه مامان! شما باز هم نگران تعداد کاغذها هستید، نه وقت بابا. مادر نگران تعداد کاغذها نبود. بیشتر نگران خودش بود. می‏دانست به تعداد همان کاغذها باید از طرف پدر به او کاغذ برسد. غیر از این بود! گریه می‏کرد. می‏گفت: بابا یادش رفته دو تا از کاغذ‏هایم را بخواند و جواب بدهد. مادر می‏دانست غیر ممکن است قبول کند تعداد کاغذهایش کمتر بوده است. - نه مامان من نوزده صفحه نوشته بودم. مادر تعداد کاغذها را شمرد. پروانه تا آن ساعت بیست و یک برگ نوشته بود. شب بود. پروانه‏ ای دور چراغ سقف می‏چرخید. چشم‏های مادر از روی پروانه‏ ی خودش به پروانه‏ ی دور چراغ افتاد. پروانه مدام خود را به چراغ می‏زد و می‏چرخید. پروانه کوچولو هم همچنان عاشقانه برای پدر می‏نوشت. پروانه که رفت بخوابد کار مادر تازه شروع شده بود. چشم‏هایش به عکس پدر بر روی دیوار افتاد. انگار پدر داشت می‏خندید و می‏گفت: چه کار کنم، دختر است دیگر! حساس هم که هست. - آخر، مرد! من باید سی و سه صفحه کاغذ را این وقت شب خط خطی کنم، بدهم دست آن پیرمرد که هفته‏ ی بعد برگرداند و در خانه را بزند و بگوید: بدو بیا پروانه جان، نامه‏ ی پدرت را آورده‏ ام؟! مادر چاره‏ای جز نوشتن و خط خطی کردن نامه نداشت. قبول کرده بود مدتی که پدر در سفر است. به دخترش نازک‏تر از گل نگوید. مراقب گل او باشد تا برگردد. مادر خندید. برخاست. به سمت دستشویی رفت. صورتش را شست و آماده شد که به همان تعداد صفحه نامه بنویسد. در حال خط خطی کردن کاغذها مدام فکر می‏کرد: چگونه است که این دختر وقتی شروع به خواندن نامه‏ ها می‏کند، می‏گوید پدر در نامه‏اش جواب همه‏ ی چیز‏هایی را که از او پرسیده داده است! پروانه کوچولو به خواب عمیقی فرو رفته بود. توی خواب او عمو پستچی در راه بازگشت از مشهد بود. پستچی که رفت، مادر تازه یادش آمد فراموش کرده است نامه‏ ی هفته‏ ی بعد دخترش را به او بدهد. باید فکری در این باره می‏کرد. به مقابل. عکس که رسید، بابای پروانه دوباره توی عکس خندید. مادر صدای او را شنید! چیزی که تا آن لحظه اتفاق نیفتاده بود. پدر از او تشکر کرد که به جای او برای دخترش نامه می‏ نویسد و پستچی پیر هر هفته‏ نامه را برای دختر کوچولویش می‏آورد. ساعتی بعد پروانه و مادرش به دو کوچه بالاتر رفتند تا پروانه نامه‏ ی جدیدش را برای پدر پست کند. به خانه که برگشتند مادر باز در برابر عکس پدر ایستاد. گفت: می‏ بینی آقای نازنین؟ می‏ بینی با من چه می‏کنی؟... پروانه باز توی اتاقش نامه‏ ی پدر را که درست مثل خود او خط‏ خطی کرده و نوشته بود، بلند‏بلند می‏خواند و می‏خندید. همه می‏دانستند که این دختر و پدر می‏توانند خط همدیگر را بخوانند... پایان.... #قصه ╲\╭┓ ╭💜🍁 🆑 @childrin1 ┗╯\╲

قصه گردنبند حضرت زهرا(س) http://eitaa.com/joinchat/1409548311C9b1650259b لطفا لینک را برای دوستانتان ارسال کنید

‍ 🐛🦋 کرم ابریشم 🦋🐛 یکی بود یکی نبود غیر از خدای مهربان هیچ کس نبود. سلیمه خانم و شوهرش حسین آقا و پسرشون سهیل در یکی از روستاهای سرسبز شمال زندگی می‌کردند. حسین آقا شغلش برنج کاری و باغ داری بود، اون مردی پر کار و پر تلاش بود. سلیمه خانم هم زنی با سلیقه‌ و کد بانو بود و به کارهای خانه رسیدگی می کرد. گاهی اوقات هم در کشاورزی به حسین آقا کمک می کرد. حسین آقا یه باغ کوچک میوه هم داشت که نزدیک خونشون بود. یه روز صبح که حسین آقا می خواست به باغ بره سهیل گفت: بابا می‌تونم با شما به باغ بیام؟ حسین آقا گفت: پس زود برو حاضر شو. سهیل و پدرش سوار گاری کوچکی که داشتند شدند و به سوی باغ حرکت کردند. وقتی وارد شدند حسین آقا با کمک سهیل درختان رو سمپاشی کرد و بهشون کمی کود داد و شروع به هرس کردن درختان توت. سهیل گفت: چرا شاخه های توت رو قیچی می کنید؟ پدرش گفت: کمک کن شاخه های بریده شده رو پشت گاری بریزیم وقتی به خونه رسیدیم خودت می فهمی! سهیل با خوشحالی همه شاخه ها رو جمع کرد و داخل گاری گذاشت و به سمت خونه حرکت کردند. همه با هم برگ های توت رو از شاخه جدا کردند و داخل انباری بردند. حسن آقا داخل حیاط رفت و به سهیل گفت بیا کمک تا این سبدها رو داخل انباری ببریم، سبدها پر بودن از کرم های سبز کوچولو، کرم ها رو روی برگها ریختند. سهیل دید کرم ها دارن برگ‌ها رو می‌خورند سهیل گفت: ای در خالی کردن برگ‌ها وشاخه های توت به آنها کمک کرد. برگ‌ها را به صورت مرتب روی هم داخل انباری چیدند. حسین آقا از داخل حیاط سبدهایی را که توی آن کرم‌های سبز کوچولویی بود روی برگ‌ها ریخت کرم کوچولو ها شروع به خوردن برگ توت کردند. سهیل از مادرش پرسید: مامان این کرم ها رو برای چی داخل انباری گذاشتیم؟ اسم اون ها چیه؟ مامانش گفت: پسرم این ها کرم های ابریشم هستند این کوچولو ها بعد از این که حسابی برگ های توت رو خوردن و بزرگ شدند. دور خودشون پیله درست می کنند بعد ما این پیله ها رو جمع می کنیم و به کارخونه میدیم اون جا با دستگاه های مخصوص از پیله ها نخ ابریشم درست می کنند که از آن برای بافت پارچه استفاده میشه. پارچه ابریشم خیلی نرم لطیف و با ارزش هستش. سهیل گفت: این کرم های کوچولو چه کار ظریفی دارند. مادرش گفت: فقط باید مواظب باشیم که پیله ها به پروانه تبدیل نشوند که دیگر پیله ها ارزشی ندارند چون پیله سوراخ نخ خوبی ندارد. مادرش گفت: سهیل جان کسانی که در پرورش و کار کرم ابریشم هستند به شغل اون ها نوغان داری میگن که کار سخت و پر زحمتی هستش. اون روز سهیل چیزهای زیادی در مورد کرم ابریشم یاد گرفت و از این بابت خیلی خوشحال بود. #قصه ╲\╭┓ ╭🦋🐛 🆑 @childrin1 ┗╯\╲