#داستان #شهادت_امام_حسن_مجتبی_علیه_السلام ✨این ستاره ها من یکی از دوستان🌟امام حسن مجتبی علیه السلام هستم. من به پیامبر صلی الله عليه و آله و اهل بیت علیهم السلام خیلی علاقه دارم❤️همیشه هر کاری دارم، به سراغ آن ها می روم. اگر مشکلی دارم، اولین کسانی که مشکلم را حل می کنند، این ستاره های💫⭐️ آل محمد صلی الله علیه و آله هستند؛ مخصوصا حسن علیه السلام و حسین علیه السلام که دوتا مرد مهربان و فداکار شهر مدينه هستند و ما آدم های بی بضاعت را هیچ وقت از یاد نمی برند😍اما... اما امروز مشکلم را...اصلا چگونه برای تان بگویم😥 مشکل من یک جوری است که نمی توانم، یعنی خجالت می کشم😓آن را به کسی بگویم. هان؟ می پرسید: چه مشکلی داری؟می دانید، من به مقداری پول💰احتیاج دارم؛ البته از یک مقدار بیشتر، من گرفتار چندتا اتفاق سخت در زندگی ام شده ام. هم دخترم را باید شوهر💍بدهم، هم بدهکاری ام را باید بدهم و هم چیزهای دیگر. برای همین، مانده ام از کجا این پول زیاد را به دست بیاورم! فامیل هایم هم مثل خودم دستشان خالی است. پولدارها هم به ما فقرا محل نمی گذارند😔 آنها هم که دلشان به رحم می آید، می گویند: «باید سود پول مان را بدهی!» یعنی مثلا ده درهم قرض می دهند، در عوض چند ماه بعد پنجاه دینار می گیرند.☀️پیامبر خداصلى الله عليه واله فرمودند: اسم این کار، ربا است و رباخواری حرام است. من که اهل کار حرام نیستم❌ راستش...راستش امروز همسرم به من گفت بروم پیش✨امام حسن مجتبی علیه السلام و قصه ی تنگ دستی ام را به او بگویم؛ اما من خجالت می کشم... #ادامه_دارد...

داستان هشتم زندانی 👈 قسمت اول خبر عجیبی در سامرا پیچیده بود. این خبر دهان‌به‌دهان نقل شد تا به من رسید: – مردی از اهالی شهر شام ادعای پیامبری کرده است. به دستور «زیات» – وزیر خلیفه عباسی – آن مرد را در سامرا حبس کرده‌اند. خیلی کنجکاو بودم آن پیامبر دروغین را ببینم. شنیده بودم سال‌ها پیش در زمان پیامبر (ص) نیز، کسانی ادعای پیامبری کرده بودند. بعد از آن هم این اتفاق افتاده بود؛ اما اینک در شهر سامرا از مردی که خود را پیامبر می‌دانست صحبت می‌کردند. می‌دانستم نگهبان‌ها اجازه ملاقات با او را نمی‌دهند. چند کیسه سکه برداشتم و به‌طرف زندان رفتم. مأمورهای زندان هرچه سرسخت و خشن باشند، تا چشمشان به سکه بخورد، رام می‌شوند. جلو رفتم و با رئیس نگهبان‌های زندان حرف زدم. او به سر تا پایم نگاه کرد. از ظاهر و لباسم فهمید که آدم فقیری نیستم. دستی به سبیل بلندش کشید و درحالی‌که چشمانش مثل سکه‌های طلا برق می‌زد به من نگاه کرد. فهمیدم که منتظر است تا دست به جیب ببرم. به اطرافم نگاه کردم. کسی متوجه ما نبود. کیسه‌ای سکه در دستش گذاشتم. چشمانش بیشتر برق زد. کیسه را در دستش سبک و سنگین کرد و با اخم گفت: همین؟ کیسه‌ی دیگری به او دادم. از حالت چهره‌اش پیدا بود که راضی شده است. کیسه‌ها را در شال کمرش مخفی کرد و گفت: با من بیا. پشت سر او وارد زندان شدم. هرچه جلوتر می‌رفتیم، تاریک‌تر می‌شد. از دالان تنگی گذشتیم. انتهای دالان یک در بود. نگهبانی جلوی در با نیزه به دیوار تکیه داده بود. تا ما را دید صاف ایستاد. به اشاره‌ی رئیس نگهبان‌ها، در را باز کرد. پشت در مثل شب تاریک بود. مشعلی از روی دیوار برداشت و گفت: اینجا پله‌های زیادی دارد. مواظب باش سقوط نکنی. با احتیاط همراه او از پله‌ها پایین رفتم. بوی بدی همراه با رطوبت، از پایین به بالا می‌آمد. هرچه پایین‌تر می‌رفتیم آن بو آزاردهنده‌تر می‌شد. دو طرف پله‌ها فقط دیوار بود و بالای آن، سقف کوتاهی که با پایین رفتن کمی بلند می‌شد. پایین‌تر، سیاه‌چال تاریک و کثیفی بود. درون سیاه‌چال مردی در غل و زنجیر نشسته بود. با دیدن ما تکانی خورد و زنجیرهایش صدا کرد. زیر نور مشعل، چهره‌ی آشفته و موهای پریشان او را دیدم. رئیس نگهبان‌ها، مشعل را به دیوار گذاشت و رو به من گفت: – زیاد نمی‌توانی اینجا بمانی. من به‌طرف مرد زندانی رفتم. باورم نمی‌شد که او ادعای پیامبری کرده باشد. خودم را معرفی کردم و گفتم: – من علی بن خالد هستم. می‌خواهم بدانم ماجرای تو چیست و چرا به زندان افتادی؟ مرد زندانی آب دهانش را به‌سختی قورت داد. گلویش خشک بود و صدای گرفته‌ای داشت. با همان صدای گرفته و لحن غمگین گفت: – این ماجرا از شام شروع شد. یک شب در «رأس الحسین» (10) عبادت و راز و نیاز می‌کردم. ناگهان مردی نورانی را در برابر خود دیدم. به من گفت: «برخیز». من بی‌اختیار برخاستم و به دنبال او رفتم. چند قدم که پیمودم، ناگهان در مسجد کوفه بودیم. انگار خواب می‌دیدم. شام کجا و کوفه کجا؟ اما من بیدار بودم. مرد نورانی از من پرسید: «این مسجد را می‌شناسی؟» من گفتم «آری. مسجد کوفه است.» در آنجا نماز خواندیم و بیرون آمدیم. باز اندکی راه رفتیم و به مسجد مدینه رسیدیم. تربت پاک پیامبر (ص) را زیارت کردیم، در مسجد نماز خواندیم و بیرون آمدیم. اندکی که راه پیمودیم خود را در مکه دیدم. خانه‌ی خدا را طواف کردیم و سپس به رأس الحسین برگشتیم. آن مرد نورانی از نظرم ناپدید شد. پس‌ازآن شب هرروز و هر شب آرزو می‌کردم آن مرد نورانی را دوباره ببینم، تا اینکه به آرزوی خود رسیدم. یک سال بعد دوباره همان اتفاق تکرار شد؛ اما این بار قبل از آنکه مرد نورانی از من جدا شود، او را سوگند دادم تا خود را معرفی کند. او فرمود: – «من محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی‌طالب هستم.» #ادامه_دارد👇 #داستان #قصه #امام_جواد ع @ghesehmazhbi

داستان هشتم زندانی 👈 قسمت دوم من پی بردم که آن مرد نورانی امام جواد (ع) است. این ماجرا را برای بعضی از مردم تعریف کردم. خبر آن خیلی زود به وزیر ستمگر عباسی – محمد بن عبدالملک زیات – رسید. «زیات» دستور داد تا مرا زنجیر کنند و به این سیاه‌چال بیاورند تا نام و آوازه و قدرت آسمانی مولای ما، امام جواد (ع) به گوش مردم نرسد. آن‌ها به‌دروغ شایع کردند که من ادعای پیامبری کرده‌ام. از شنیدن ماجرای مرد زندانی حال عجیبی داشتم. او صادقانه حرف می‌زد و کسی که آن‌همه به امام عشق بورزد، چگونه می‌تواند ادعای پیامبری کند؟ حرف‌های او را باور کردم. دستی بر شانه‌اش زدم و گفتم: – من به تو کمک می‌کنم تا از اینجا خلاص شوی. با ناباوری پوزخندی زد و گفت: چگونه؟ گفتم: به خدا امید داشته باش. گفت: با همین امید، این سیاه‌چال را تحمل می‌کنم. رئیس نگهبان‌ها که ما را تنها گذاشته بود برگشت. صدای قدم‌هایش را روی پله‌ها شنیدم. بعد صدای خشک و خشن او آمد: – وقت تمام است. از پله‌ها پایین آمد. مشعل را از دیوار برداشت و به من اشاره کرد که بروم. به زندانبان گفتم: می‌شود این مشعل را برای او بگذارید؟ اینجا خیلی تاریک و دلگیر است. زندانبان اخمی کرد، سر بالا انداخت و گفت: – نمی‌شود. گفتم: پس غذا و آب به او بدهید. دوباره با همان اخم جواب داد: – نمی‌شود. دست در شال کمرم کردم تا کیسه‌ی دیگری سکه به او بدهم. دستم را گرفت و گفت: – تا همین‌جا هم بی‌احتیاطی کردم که تو را آوردم. او جیره‌ی غذا و آب دارد؛ اما دستور است که در تاریکی حبس شود. به مرد زندانی نگاه کردم. تبسم کرد و گفت: نگران نباش. من تاریکی را تحمل می‌کنم. در نگاهش امید موج می‌زند. با او خداحافظی کردم و از پله‌های سیاه‌چال بالا آمدم. وقتی از زندان خارج شدم هنوز دلم پیش آن مرد بود. به ماجرای عجیب او فکر می‌کردم و به دنبال راهی بودم که نجاتش بدهم. وقتی به خانه رسیدم، کاغذ و قلم برداشتم و برای وزیر نامه‌ای نوشتم. برای وزیر شرح دادم که گویی شما از حقیقت این ماجرا اطلاع کافی ندارید و شاید مطالب را برای شما اشتباه بیان کرده‌اند. چند روز بعد پیکی از راه رسید و جواب نامه را آورد. نامه را گشودم. نامه‌ی خودم بود. وزیر در پشت نامه‌ی من جواب داده بود: – به آن مرد بگو از کسی که یک‌شبه او را از شام به کوفه و مدینه و مکه برده و بازگردانده است، بخواهد که از زندان نجاتش دهد. از جواب توهین‌آمیز وزیر عصبانی شدم. آن روز هر چه فکر کردم بی‌نتیجه بود. فهمیدم که هیچ راهی برای نجات آن مرد نیست. شب خوابم نبرد. بارها ماجرای او را مرور کردم تا هوا روشن شد. تصمیم گرفتم به زندان بروم و او را دلداری بدهم. بین راه حرف‌هایی را که باید برای دلداری به او می‌گفتم، با خود تکرار می‌کردم: «ای مرد خدا صبور باش. پاسخ وزیر چنین است؛ اما تو باید همه‌ی این سختی‌ها را با توکل به خداوند تحمل کنی…» همان‌طور که در خیال با او حرف می‌زدم، به زندان رسیدم. درِ بزرگ و دیوارهای زندان مقابلم بود. دیوارها بلند و غیرقابل نفوذ بودند. در آن لحظه آرزو کردم ای‌کاش او پرنده‌ای بود و می‌توانست از آن زندان تاریک و دیوارهای بلندش بال بگشاید و آزاد شود؛ اما چه خیال کودکانه‌ای! اگر او پرنده هم بود برایش قفسی می‌ساختند. همچون قفس پرندگان. در همین افکار بودم که به درِ بزرگ و آهنی زندان رسیدم. نگهبانی که جلو در بود مرا شناخت. پوزخندی زد و گفت: دیر آمدی. #ادامه_دارد👇 #داستان #قصه #امام_جواد ع @ghesehmazhbi