"اخلاق معاشرت" ✍حجت‌الاسلام جواد محدثی، نویسنده و پژوهشگر حوزوی نعمت «دوست» از قدیم گفته‌اند: هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار. دوست، همدم تنهایی‌های انسان، شریک غم‌ها و شادی‌ها، بازوی یاری رسان در نیازمندی‌ها، تکیه‌گاه انسان در مشکلات و گرفتاری‌ها و مشاور خیرخواه در لحظات تردید و ابهام است. بعضی از مردم، به خاطر خصلت‌های خودخواهانه یا توقعات بالا یا تنگ‌نظری یا سختگیری یا دلایل دیگر، نمی‌توانند برای خود، دوستی برگزینند و از «تنهایی» درآیند. این به تعبیر حضرت امیر(ع) نوعی ناتوانی و بی دست و پایی است. هم دوست یافتن، «هنر» است، هم دوست نگه داشتن، هم‌ دوستی‌های تعطیل شده و به هم خورده را دوباره پیوند زدن و برقرار ساختن. علی(ع) می‌فرماید: «اعجز الناس من عجز عن اکتساب الاخوان، و اعجز منه من ضیع من ظفربه منهم»; (1) ناتوان‌ترین مردم کسی است که از دوست‌یابی ناتوان باشد. ناتوان‌تر از او کسی است که دوستان یافته را از دست بدهد و قدرت حفظ آن‌ها را نداشته باشد. تامل در اینکه چه خصلت‌ها و برخوردها و روحیه‌هایی سبب می‌شود انسان، دوستان خود را از دست بدهد و تنها بماند، یا آنکه از آغاز، نتواند دوستی برای خویش بگیرد، ضروری است. سعدی گفته است: «دوستی را که به عمری فرا چنگ آرند، نشاید که به یک دم بیازارند.» #دوست #رفیق_ناب @gholch🌹 #کانال_گلچین_شده_ها 👆👆