✳ دو شرط مهم در اجابت دعا 💠 وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنیّ‌ِ فَإِنیّ‌ِ قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ؛ هنگامی که بندگانم از تو سراغ مرا می‌گیرند، همانا من نزدیکم؛ دعای دعا‌کننده‌ای که مرا بخواند اجابت می‌کنم. (بقره، ۱۸۶) 🔻 در این آیه، خداوند متعال با مقید کردن وعده‌ی اجابت به «إِذا دَعانِ»، دو شرط مهم در #دعا را به ما گوشزد می‌کند: 🔸 یکی این‌که دعا باید حقیقتاً دعا باشد. «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ» جمله إِذا «دَعانِ» می‌فهماند که وعده‌ی #اجابت در مورد دعایی است که حقیقتاً دعا باشد یعنی #قلب دعاکننده‌ی آن با #زبانش موافق باشد؛ چون دعای حقیقی آن دعایی است که قبل از زبان سر، زبان قلب و فطرت که دروغ در کارش نیست آن را بخواهد. 🔹 دوم این‌که فرمود «دَعَانِ؛ مرا بخواند». دعایی وعده‌ی اجابت دارد که دعاکننده واقعاً آن را از #خدا بخواهد؛ پس اگر کسی به زبان، خدا را خواند و در دل، امیدش به #اسباب_عادی و #امور_وهمی بود چنین کسی خدا را به دل نخوانده و شرط اجابت دعا را رعایت نکرده است.