. #حضور_عند_اللّه 💠 علامه حسن زاده آملی (ره): 🔸همنشينى مؤثّر است. مصاحبت اثر دارد. نفس انسانى خو پذير است. انسانى كه با انسانى مدتى به سر برده است می بينى چنان از يكديگر خو گرفته ‏اند كه احوالات هر يك حكايت از ديگرى مى‏ كند، بلكه مطلقاً همنشينى اثر دارد. مثلًا شاگرد بر اثر مصاحبت با استاد، از سيرت و خوى استاد حكايت میكند و همچنين فرزند از پدر كه‏ «الوَلدُ علی سِرُّ أبيه.» 🔸به قول خواجه عبداللّه انصارى: دود از آتش چنان نشان ندهد و خاك از باد كه ظاهر از باطن و شاگرد از استاد. 🔸غرض، اين‏كه مصاحبت مطلقاً مؤثر است حتّى در حيوانات، بلكه در جمادات، به قول شيخ اجل سعدى: گلى خوشبوى در حمام روزى‏ رسيد از دست محبوبى به دستم‏ بدو گفتم كه مشكى يا عبيرى‏ كه از بوى دلاويز تو مستم‏ بگفتا من گِلى ناچيز بودم وليكن مدتى با گُل نشستم‏ كمال همنشين در من اثر كرد وگر نه من همان خاكم كه هستم‏ 🔸حالا اين معنا را بالا ببريد. در مصاحبت با ملكوت عالم، با حقيقت عالم، با خداى عالم در نظر بگيريد. اگر چنين توفيقى پيدا كرديم كه توانستيم همواره و در همه حال عند اللّه حضور داشته باشيم، چه خواهيم شد؟! خوشا به حال كسانى كه همواره مصاحبت با خدايشان دارند، جليس و انيس آنان خدايشان است. 🔸آن‏هايى كه همنشينى با خداوند عالم دارند، كسانى هستند كه اسماى جمالى و جلالى خداوندِ سبحان در ايشان رسوخ كرده است. جوادند، رحيمند، عطوفند، عالمند و همچنين داراى ديگر اسماء اللّه هستند...