دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من گر از قفس گریزم، کجا روم، کجا من؟ کجا روم؟ که راهی به گلشنی ندارم که دیده بر گشودم به کنج تنگنا من نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته دل به من کس چو تخته پاره بر موج، رها… رها… رها… من ز من هرآن که او دور، چو دل به سینه نزدیک به من هر آن که نزدیک، از او جدا جدا من نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی که تر کنم گلویی، به یاد آشنا من ز بودنم چه افزون؟ نبودنم چه کاهد؟ که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟ ستاره‌ها نهفتم، در آسمان ابری دلم گرفته‌ای دوست ، هوای گریه با من #سیمین_بهبهانی @golchine_sher

بگذشت مرا، ای دل! با بی خبری عمری با بی خبری از خود، کردم سپری عمری چون شعله سرانجامم، خاموشی و سردی شد هر چند ز من سر زد، دیوانه گری عمری دل همچو پرستویی، هردم به دیاری شد آخر چه شدش حاصل، زین دربدری عمری؟ دلدار چه کس بودم، یا دل به چه کس دادم از شور چه کس کردم، شوریده سری عمری؟ #سیمین_بهبهانی @golchine_sher

با این دل رمیده نیازم به عشق نیست تنهاییم به عیش جهانی برابر است ... #سیمین_بهبهانی @golchine_sher

مرا هزار امید است و هر هزار تویی #سیمین_بهبهانی @golchine_sher

مرا هزار امید است و هر هزار تویی شروع شادی و پایان انتظار تویی بهارها که ز عمرم گذشت و بی تو گذشت چه بود غیر خزان ها اگر بهار تویی دلم ز هر چه به غیر از تو بود خالی ماند در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی شهاب زودگذر، لحظه های بوالهوسی است ستاره ای که بخندد به شام تار تویی جهانیان همه گر تشنگان خون من اند چه باک زان همه دشمن،چو دوست دار تویی دلم صراحی لبریز آرزومندی است مرا هزار امید است و هر هزار تویی #سیمین_بهبهانی @golchine_sher