پیشنهاد میشه که : این هفت جمله رو در زمان های سختی باید به خودمون بگیم: ۱.هیچ چیز دائمی نیست ۲.زخم های ما نشانه ی قدرته نه ضعف ۳.زمانی که بقیه منفی بافی میکنن، من میتونم مثبت باقی بمونم ۴.عبور از رنج منو داناتر میکنه ۵.حتی زمانی که در حال کشمکش هستم رو به جلو حرکت میکنم ۶.ترس هیچ چیز را عوض نمیکند ۷.بهترین گزینه ادامه دادنه

📖   ﴿ سورة الرحمن - سورة ٥٥- تعداد آیات ٧٨ ﴾ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم الرَّحْمَنُ ﴿١﴾ عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿٢﴾ خَلَقَ الإنْسَانَ ﴿٣﴾ عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿٤﴾ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿٥﴾ وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿٦﴾ وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِیزَانَ ﴿٧﴾ أَلا تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ ﴿٨﴾ وَأَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَلا تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ ﴿٩﴾ وَالأرْضَ وَضَعَهَا لِلأنَامِ ﴿١٠﴾ فِیهَا فَاکِهَةٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الأکْمَامِ ﴿١١﴾ وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿١٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿١٣﴾ خَلَقَ الإنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ ﴿١٤﴾ وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ ﴿١٥﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿١٦﴾ رَبُّ الْمَشْرِقَیْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَیْنِ ﴿١٧﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿١٨﴾ مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ ﴿١٩﴾ بَیْنَهُمَا بَرْزَخٌ لا یَبْغِیَانِ ﴿٢٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢١﴾ یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿٢٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢٣﴾ وَلَهُ الْجَوَارِ الْمُنْشَآتُ فِی الْبَحْرِ کَالأعْلامِ ﴿٢٤﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢٥﴾ کُلُّ مَنْ عَلَیْهَا فَانٍ ﴿٢٦﴾ وَیَبْقَى وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلالِ وَالإکْرَامِ ﴿٢٧﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٢٨﴾ یَسْأَلُهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ ﴿٢٩﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٠﴾ سَنَفْرُغُ لَکُمْ أَیُّهَا الثَّقَلانِ ﴿٣١﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٢﴾ یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالإنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ فَانْفُذُوا لا تَنْفُذُونَ إِلا بِسُلْطَانٍ ﴿٣٣﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٤﴾ یُرْسَلُ عَلَیْکُمَا شُوَاظٌ مِنْ نَارٍ وَنُحَاسٌ فَلا تَنْتَصِرَانِ ﴿٣٥﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٦﴾ فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ وَرْدَةً کَالدِّهَانِ ﴿٣٧﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٣٨﴾ فَیَوْمَئِذٍ لا یُسْأَلُ عَنْ ذَنْبِهِ إِنْسٌ وَلا جَانٌّ ﴿٣٩﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٤٠﴾ یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیمَاهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِی وَالأقْدَامِ ﴿٤١﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٤٢﴾ هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِی یُکَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿٤٣﴾ یَطُوفُونَ بَیْنَهَا وَبَیْنَ حَمِیمٍ آنٍ ﴿٤٤﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٤٥﴾ وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ ﴿٤٦﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٤٧﴾ ذَوَاتَا أَفْنَانٍ ﴿٤٨﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٤٩﴾ فِیهِمَا عَیْنَانِ تَجْرِیَانِ ﴿٥٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٥١﴾ فِیهِمَا مِنْ کُلِّ فَاکِهَةٍ زَوْجَانِ ﴿٥٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٥٣﴾ مُتَّکِئِینَ عَلَى فُرُشٍ بَطَائِنُهَا مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَجَنَى الْجَنَّتَیْنِ دَانٍ ﴿٥٤﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٥٥﴾ فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلا جَانٌّ ﴿٥٦﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٥٧﴾ کَأَنَّهُنَّ الْیَاقُوتُ وَالْمَرْجَانُ ﴿٥٨﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٥٩﴾ هَلْ جَزَاءُ الإحْسَانِ إِلا الإحْسَانُ ﴿٦٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦١﴾ وَمِنْ دُونِهِمَا جَنَّتَانِ ﴿٦٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦٣﴾ مُدْهَامَّتَانِ ﴿٦٤﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦٥﴾ فِیهِمَا عَیْنَانِ نَضَّاخَتَانِ ﴿٦٦﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦٧﴾ فِیهِمَا فَاکِهَةٌ وَنَخْلٌ وَرُمَّانٌ ﴿٦٨﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٦٩﴾ فِیهِنَّ خَیْرَاتٌ حِسَانٌ ﴿٧٠﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧١﴾ حُورٌ مَقْصُورَاتٌ فِی الْخِیَامِ ﴿٧٢﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٣﴾ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلا جَانٌّ ﴿٧٤﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٥﴾ مُتَّکِئِینَ عَلَى رَفْرَفٍ خُضْرٍ وَعَبْقَرِیٍّ حِسَانٍ ﴿٧٦﴾ فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ ﴿٧٧﴾ تَبَارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلالِ وَالإکْرَامِ ﴿٧٨﴾ 🖤

وسیع‌ ترین شکل تنهایی دورماندن از کسی است که دوستش داری؛ حالا هی جهانت را با غریبه‌ها شلوغ کن ...

پشت هر پنجره باشم، نظرم خیره به توست در نگاهم تو فقط منظره‌ی دلخواهی...

هیچ چیز به عنوان ملاقات تصادفی وجود ندارد . هرکسی در زندگی ما ، یا یک امتحان است یا یک هدیه یا یک مجازات ... ) )

‍ 📝 همیشه فکر میکردم یائسگی یعنی توقف عادت ماهانه، مدتی گُرگرفتگی و بعد تمام. قسمت69 از پادکستِ "رادیو مرز" را که شنیدم تازه فهمیدم اصلا به این سادگی نیست. که دوره‌ای است که به‌طور متوسط چهارسال طول میکشد، و در آن علاوه بر دردهای جسمی، انواع رنجهای روانی‌ (از جمله اضطراب شدید، افسردگی، مشکلات خواب و غیره) بر یک زن تحمیل میشود. چیزهایی که اگر راهکارهای مواجهه با آن را ندانی میتواند سالهایی از زندگی‌ات را به کابوس بدل کند. عجیب این‌که اکثر زنان هم اطلاعات زیادی درباره‌ی آن ندارند. تقصیری هم ندارند طفلکی‌ها. گویی جامعه‌ی ما به‌طرز بیرحمانه‌ای زنی که دیگر توانایی تولیدمثل ندارد را کنار میگذارد و حتی شایسته‌ی این نمیداند که اندازه‌ی یک بروشور به او آموزش دهد تا چطور این دوره‌ی سخت را با رنج کمتری طی کند... بمیرم برای زنان سرزمینم که این هم مثل سایر رنجهایشان، جای چاره‌اندیشی، فقط سوژه‌ای برای مسخره و خنده میشود... که ما حتی کلمه‌ی مناسبی برای این دوره از زندگیشان نداریم و فقط "یائسه" را داریم که از "یأس" می‌آید... اگر زنی هستی که این دوره را تجربه کرده‌ای بعنوان یکی از آدمهای این جامعه صمیمانه به‌اندازه‌ی جهلِ خودم از تو عذر میخواهم که این دوره‌ی سخت را در چنین فضای ناهمدلانه‌ای طی کرده‌ای. اگر از دستت برمی‌آید حداقل با یک‌نفر که هنوز به این دوره نرسیده درباره‌ی آن حرف بزن تا او دردهای تو را دوباره زندگی نکند... اگر هنوز به این سن نرسیده‌ای درباره‌ی آن بیشتر بخوان (برای شروع میتوانی همین اپیزودی که گفتم را بشنوی)... و اگر مرد هستی درباره‌ی آن اطلاعات کسب کن تا بدانی چه چیز دردناکی است تا در هر جمعی که با یائسگی شوخی میکردند اولین نفری باشی که میگوید "ما آدمیم. آدم به دردِ آدم نمیخندد"... 👤حمید باقرلو

وویس کامل صحیت های خانم دکتر از پادکست در کانال تلگرامی @golchintap

📝 زیاد شنیده ام که می گویند: آدم های خوب زود از دنیا می روند. خب، واقعیت هم دارد. آدم های خوب زیادی را دیده ام که زودتر از آنچه فکرش را می کردیم، زمین را برای همیشه ترک کردند و دیگر فقط گاهی به خواب هایمان سر زدند. خوب که نگاه می کنم می بینم عمر بیشتر خوبی ها و قشنگی ها و لذت ها کوتاه است. مثل هوای لطیف این روزها که فقط چند هفته ای دوام دارد. مثل سبزه های دل انگیز و خوش رنگِ هفت سین که با پایان تعطیلات زرد می شوند و بو می گیرند و باید سپردشان به آب. مثل چاقاله بادام های بهشتی ای که نمی فهمی کی می آیند و کی می روند. مثل خوراکی های خوشمزه ای که هر چقدر هم در خوردنشان خساست به خرج دهی، باز خیلی زود تمام می شوند و چیزی ازشان باقی نمی ماند. مثل یک مهمانی صمیمی و پرانرژی و پر از خنده های از ته دل، که تا به خودت می آیی می بینی شب به پایان رسیده و باید خداحافظی کرد و رفت سراغ فردا. مثل یک سیزن از یک سریال محبوب که ظرف چند روز تمام می شود و باید یک سال منتظر سیزن بعدی ماند. مثل یک سفر آرام و بی دغدغه به یک نقطه بکر و پرآرامش که تند تند به لحظه بازگشت نزدیک می شود. چیزهای خوب زود تمام می شوند ... نمی دانم! شاید هم چون زود تمام می شوند خوبند.. مدتی کوتاه می آیند، شیفته ات می کنند و قبل از آن که به همیشه بودنشان عادت کنی و توی گودالِ تکرار بیفتند، پر می کشند و می روند. و تو فرصت نمی کنی موتور تحلیلگرت را روشن کنی و نقص ها و ایرادهایشان را کشف کنی. آنها جوری می روند و نشانه هایشان را پاک می کنند که تو فقط می توانی آرزو کنی کاش دوباره برگردند. فقط کاش برگردند. به گمانم راز خوب ماندن همین است... همین ناپدید شدن به موقع. 👤#آنالی_اکبری

📝 از سطح فراتر بروید. از سطحِ هر موقعیتی، هر آدمی، هر رویدادی، هر تجربه‌ای و هر پیشرفت و دست‌آوردی. از سطح فراتر بروید. پیشرفت در سطح یک مسیر‌ِ بیرونی‌ست، مسیری پر از هیاهو و اضطراب، آمیخته با سر و صدای ذهن خودمان و دیگران که یا تشویق میکنند یا تخریب و یا هیچ نمیکنند! ورای سطح، مسیر درونی شما منتظر شماست. مسیری به دور از هیاهوهای این جهانِ پر از پیشرفت، پسرفت، دست‌آورد، ناکامی، قضاوت و تحسین. مسیری آرام، ساکت و ساکن. که به جای اینکه در سطح به جلو برود و چیزی را به دست بیاورد و منتظر تحسین، تایید و تشویق باشد، به عمق ریشه میدواند. آنچه از درون است به پایین میرود، ریشه میشود. و آنچه از نفس و ذهن است، برگ میشود و به بالا میرود و در تمنای تحسین و دیده شدن، در آتشِ هیاهو‌ی قضاوت ذهن خودش و دیگری از درون می‌سوزد. زیاد درگیرِ تصویرمان بودن، زیاد در حرصِ موفقیت‌های سطحی بودن، ما را تبدیل به آدمهای خشمگینِ پرتوقع و غیرهمدل و نامهربان میکند. و کافی‌ست زیادی در مسیرِ پیشرفت نفسانی‌ وقت بگذاریم و باور کنیم ما همان پیشرفت‌ها و دست‌آوردها هستیم، در همان لحظه است که ریشه‌ها عمیق‌تر نمیشوند. ریشه‌هایی که ما را به فروتنی، آرام بودن و همدل بودن وصل میکنند به علت آفتِ نَفْس، ضعیف میشوند و تمام انرژی روانی فرد صرف بیشتر کردن برگ‌ها و شکل‌های بیرونی‌اش از خاک میشود. ریشه‌ها، مسیر درونی ما هستند. از پیشرفت درونی‌مان غافل نشویم که در نهایت جایی که آرام خواهیم گرفت آن بالا نخواهد بود. همین جا خواهد بود. در زمین، در عمق خاک. 👤 #پونه_مقیمی @golchintap