📝 نوشته‌ام را اینگونه آغاز کردم ما ادامه دادن با همدیگر را دوست داریم و ادامه دادم که دوست داشتن همدیگر یک چیز است و دوست داشتنِ ادامه دادن با همدیگر یک چیز دیگر. دوست داشتن به خودی خود لحظه‌ای و موقتی‌ست. خشم موقتی‌ست، نفرت موقتی‌ست. هیچکدام از این‌ها با دوام گره‌ نخورده‌ اند. اما اگر ادامه دادن با دیگری را‌ دوست داشته باشی انگار آغوش باز کرده‌ای برای تمام لذت‌ها و رنج‌های موقتی.‌ وقتی ادامه دادن با دیگری را دوست داشته باشی انگار به دوست داشتن دیگری اصالت و دوام بخشیده‌ای. اگر ادامه دادن با دیگری را دوست داشته باشی نمیگذاری غم‌ها و ناراحتی‌های موقت ریشه کنند و اگر ریشه کردند به فکر درمان خواهی بود. شاید بار اولی که همدیگر را دیدیم فکر نمی‌کردیم بار دومی وجود داشته باشد. اما ما ادامه دادن با همدیگر را دوست داشتیم و آرام آرام دانه‌ی دوست داشتن را آبیاری کردیم. ثمره‌ی ادامه دادن این شد که دوست داشتنمان حالا درخت شده. ما حالا باغبان شده‌ایم. دوست داشتن‌مان ثمر داده. علفهای خودروای مثل قهر و غم و حتی گاهی نفرت را با ریشه از خاک زندگی‌مان جدا می‌کنیم. این «علاقه به ادامه دادن» هر دوی ما را باغبان کرد. حالا که به اینجا رسیده‌ایم و در داشتن باغ شریک شده‌ایم، می‌خواهم اعتراف کنم که من بیش از تو در این ادامه دادن و شراکت سود کرده‌ام. من تو را بدست آورده‌ام. تویی که باغبانی، گُلی، سبزی، میوه‌ای، شیرینی، ترشی، مَلَسی، برگی، آبی و شکوفه‌‌ای‌. من برای دوست داشتنِ ادامه دادن با تو و برای دوست داشتنِ تو و برای داشتنِ تو و برای آمدنِ تو و برای بودنِ تو خدا را بسیار بسیار بسیار شکر میکنم...

فقط اینو برات فرستادم که بهت بگم من نیازی ندارم که هروز هزارتا نوتیف برام بیاد  همون یه نوتیفی که از تو میگیرم تو هر تایمی که باشه روزمو انقدر قشنگ میکنه که باعث میشه تا شب پر انرژی باشم و حالم خوب باشه.

بیا دوباره برای اولین بار حرف بزنیم.

دلم می‌خواد بغلت کنم. تو آغوشم بگیرمت. و بگم دمت گرم. داری هرروز نزدیک تر می‌شی به اهدافت، به جایگاهت، به لیاقتت. آره. دلم می‌خواد با تمام وجودم عاشق تو باشم. و اولویتم تو باشی، نه دیگران. دلم می‌خواد بغلت کنم و باهم تا خود صبح میون گریه‌های شوقمون قهقه بزنیم و بهت بگم مرسی که کنارم بودی. حتی تو تاریک ترین لحظه‌ها. ازت تشکر می‌کنم بابت قدرتت، شجاعتت، خواستنت. دمت گرم که خواستی و بلند شدی و از کنج تنهایی خودت بیرون اومدی. و آدمک شاد درون منو نجات دادی از دست دیو دو سر ترس‌ها و نشدن‌ها. من عزیزم. ممنونم که خودت رو نجات دادی. قول میدم همیشه کنارت باشم و ازت مراقبت کنم.

یه قانونی هست که می‌گه: گاهی هر چقدر برای چیزی بیشتر پافشاری کنید و بیشتر سمتش برید و درگیریش بشید اون بیشتر ازتون دور می‌شه. پس رها کن بره شاید رسیدن در رها کردن باشه؛ به قول نادر ابراهیمی که می‌گه: "بگذار آنچه از دست رفتنی است، از دست بِرود. وگرنه تو در قلب یک انتظار خواهی پوسید.” -پریا.

من دیگه پی ام نمی‌دم بهت. چون احساس میکنم مزاحمم، چون مشخصه دلت نمی‌خواد باهام حرف بزنی، چون سرد جوابمو می‌دی، چون میزنی تو ذوقم، چون انقدر دیر جواب می‌دی حسش می‌پره، چون من می‌گم اگر خودش بخواد می‌ده، چون من دیگه خسته شدم انقدر پیله کردم رو تو، چون کاش می‌فهمیدی اینارو.

اگه کنترل رفتار و حرف‌هات تو عصبانیتت دست خودت نیست، منم کنترل قلبم دست خودم نیست‌. نمیتونم بهش حالی کنم الان عصبی‌ای و حرفات واقعی نیست، نمیتونم بش بگم حرفاتو باور نکنه و نشکنه. می‌فهمی چی می‌گم؟ تو می‌تونی بری یه لیوان آب بخوری، سکوت کنی، نفس عمیق بکشی، چند دقیقه ازم دور بشی، تا عصبانیتت فروکش کنه ولی من قلبم که بشکنه دیگه شکسته. کاریشم نمی‌شه کرد. می‌تونی با ببخشید گفتن، تیکه های قلبمو به هم بچسبونی و چیزایی که ازت دیدمو از یادم ببری؟ البته که نمی تونی.

تلپاتی یعنی دو تا ذهن بدون صحبت کردن باهم ارتباط برقرار کنن شما باهم دیگه تلپاتی دارید اگه: -وقتی دو نفر همزمان بدون اینکه به هم نگاه کنن عینا رفتارای مشابه هم رو انجام میدن. -وقتی بی دلیل نگرانشی و بعد متوجه میشی براش اتفاقی افتاده. -وقتی به یه موضوعی فکر میکنی و یکم بعد راجب همون موضوع باهات صحبت میکنه. -وقتی درد ها و احساسات همدیگرو حس میکنید. -وقتی همزمان باهم یه کلمه ی رو میگید. -وقتی به هم دیگه نگاه میکنید و از نگاهاتون متوجه حرفای همدیگه میشید. -اینم بگم هرچی به هم نزدیک تر باشید و حستون به هم خالص و زیاد باشه احتمال تلپاتی بیشتره.

بعضی ها چهره شان خیلی معمولیست اما... آنچه در قسمت چپ سینه شان می‌تپد دل نیست، اقیانوس محبت است. بعضی ها تُنِ صدایشان خیلی معمولیست، اما... سخن که می گویند، در جادوی کلامشان غرق می‌شوی بعضی‌ها قد و قامتشان معمولیست اما... حضورشان، تپش قلب می‌آورد بعضی ها خیلی معمولی هستند اما... همین معمولی بودنشان، از آنها جذابیتی خاص می سازد..

یچیزی میگمو‌ میرم : ‏آدمهارو منتظر نذارید، هیچ‌کسی بعد از یک انتظار طولانی اون آدمِ سابقی که میشناختید نیست...!

«آدم همیشه دنبال قطعه‌ای گم شده است، هیچ آدمی را نمی‌توان یافت كه قطعه خود را جستجو نكند؛ فقط نوع قطعه‌هاست كه فرق می‌كند، یكی به دنبال دوستی است، دیگری در پی عشق؛ یكی مراد می‌جوید و یكی مرید! یكی همراه می‌خواهد و دیگری شریك زندگی، یكی هم قطعه ای اسباب بازی! به هر حال آدم هرگز بدون قطعه خود یا دست كم بدون آرزوی یافتن آن نمی‌تواند زندگی كند. گستره این آرزو به اندازه زندگی آدم است و آرزوهای آدم هرگز نابود نمی‌شوند، بلكه تغییر موضوع می‌دهند. حتی آن كه نمی‌خواهد آرزویی داشته باشد، آن كه آرزویش را از كف داده است، آنكه ایمان خود را به آرزویش از دست داده است، اندیشه‌اش گرفتار «آرزو» ست.»   - در جستجوی قطعه گم شده   - شل سیلور استاین

‏بعد از اختراع اسلحه ، خطرناک ترین اختراع بشر محبت بی جا بود!