از من گذشت و دست برایم تکان نداد حتی برای بوسه‌ی آخر زمان نداد آغوش باز کردم و صیاد کهنه کار فرصت به قدر لمس تن آسمان نداد بغضی که وقت رفتن او در گلو نشست اندازه.ی "نرو" به صدایم توان نداد تصویر تار رفتن او مانده در سرم می‌خواستم ببینمش اشکم امان نداد گیرم در اعتصاب نبودم چه فایده؟ دستی به غیر غصه به من آب و نان نداد در من هزار شوق، غریبانه مرده است "موی سفید را فلکم رایگان نداد" هرگز امید رد شدن از خاطرات نیست افسوس! مرگ روی خوشش را نشان نداد #شهریار_نراقی