شاید عجیب باشد ولی من می‌گویم : صاحبان قشنگ‌ترین لبخندها ، غمگین‌ترین قلب‌ها را دارند ! مهربان‌ترین آدم‌ها ،بغض‌های زیادی را قورت داده‌اند و آرام‌ترین شخصیت‌ها ، اشک‌های زیادی را روی بالش شبانه‌شان ریخته‌اند ! آدم‌ها رنگین کمانی از دردند: فقط هر کسی به سبک خودش به روی پوست شخصیتش رنگ می‌پاشد !

وقتی عزیزی از دست میدی یه حفره تو وجودت به وجود میاد اخ از زمانی که قدرشم ندونسته باشی🖤

📝 تنها امیدم برای ادامه زندگی ، کتاب های نخونده ، فیلم های ندیده ، سریال های تموم نشده ، موسیقی های تکرار نشدنی ، کافه های نرفته ، قهوه های نخورده ، شهر های ندیده ، لذت های رسیدن به اهداف تجربه نکرده است.

📝 در طول عمرم پانزده بار اسباب کشی را تجربه کرده ام. در کودکی و نوجوانی و بزرگسالی، سه کشور، هر کدام چندین شهر. کانسپت خانه پدری، برای کسی مثل من مفهوم دارد ولی مثال زیسته نه. هر چند سال یک‌ جا زندگی کنی و رها کنی و بروی جای دیگر، این شد که به خانه پدری که فکر کنم، تصاویرم پازل های مخدوش و مستحل در همند. قدیمی ترین خانه ای که میشناسم، خانه پدربزرگ و مادربزرگم است. کودکی ام تا الان آنجا بوده چه امتداد داشته و قطع نشده. هنوز هست، از اسب افتاده و از اصل نه، با ته‌زور مقاومت یک بنای قدیمی گیلانی، گیر افتاده ته کوچه ای که امروز اطرافش همه برج های کج و راست بیریخت باسمه ای روییده اند. یکی بگوید خانه پدری، من آدرس آنجا را دارم. باقی خانه ها و شهرها، همه فضاهایی هستند که روزگاری در آنها زیستم و بعد، بخاطر جنگ یا بازسازی یا اقتصاد علیل یا کمبود امکانات تحصیل و شغل و... یا مرا از آنجا بردند جای دیگر، یا خودم چمدان بستم و کوچ کردم و این آنقدر تکرار شد، که دیگر اهمیت یا میل به یک‌جا نشینی، جای خودش را به خستگی مفرط از کوچ داد. دیگر خسته شده بودم از تغییر و شروع. دیگر رسیدم به اینکه «دیگر بس است! باید آنقدر جایی بمانم تا دیگر هر دیواری مرا یاد خاطره ای دور بیندازد» این خانه، اولین قدم‌های کودکم را دیده و اولین درختی که کاشتم و اولین بار که کودکم روی میز رقصید و والدینم قهقهه زدند و اولین جشن بزرگ‌ که همه باشند و اولین بار که فقدان، مرا به زانو درآورد و اولین بار که مرد و کودک و من، سه تایی هم را بغل کردیم طولانی. از اینجا نمیروم، بخاطر اینکه دلم میخواهد بچه ام وقتی زن‌ بالغی شد، تصاویر روشن و ممتد و متوالی از خانه پدری داشته باشد، سرزمین مادری که اشغال است.... حدود پانزده سال پیش، اولین سفری که بعنوان مسافر مهاجر رفته بودم ایران، خانه دوستی دعوت شدم مهمانی زنانه بود. یک سری دوست نزدیک و یک سری وبلاگ نویس که مرا می خواندند و من آنها را می‌خواندم ولی هرگز ندیده بودیم هم را. روز بامزه ای بود. دوستی های دلتنگ به آغوش می‌رسیدند یا که چهره های واقعی از پشت کلمات می امدند بیرون. وقتی برگشتم به همه جمع ایمیل گروهی نوشتم و از محبت ها و مهمان نوازی ها تشکر کردم. جوابهایی گرفتم که چه خوب شد دیدار، تازه شد یا باب آشنایی باز شد و دفعه بعد فلان کار را کنیم و فلان جا برویم و چند نفر دیگر که جا ماندند باشند و.... و این دیگر هرگز پیش نیامد. از آدمهای آن جمع ده نفره، فقط یک نفر ایران است و حتی خود میزبان هم مهاجرت کرده. من اگر روزی بخواهم بازماندگان از آشنایانم، خانواده ام و رفقایم را به یک مهمانی دعوت کنم و‌ فرض محال که همه به همان روال مهر و الفت باقی باشند و فاصله های بینمان، زمستانی سرد و صعب‌العبور نینداخته باشد، از تمام کشورهای ممکن جهان سفرهای زیادی باید صورت بگیرد به یک نقطه مشترک برای دیداری میسر. بسکه حلقه آدمهای من، چون زمین روی مین بعد انفجار، به همه جا پراکنده شدند. بسکه تاریخ و جغرافیای زیسته ما عجیب بود. اگر مردگان این دوران را زبان سخن بود‌ در پس خوابی آرام و عمیق، اگر قرار بود برخیزند و فقط وصف کوتاهی کنند از آنچه دیدند و زیستند و رها کردند؛ باور من این است، می گفتند: عجب روزگار نفس گیری بود. عجب زندگی پر از موج و فرودی بود که سواحل سلامت بسیار اندکی داشت و شبیه هیچ سرزمینی جز خودش نبود و ما چه ها که ندیدیم...

داستان تو تمام نشده! تو خواهی خندید در جایی که قبلا گریه کردی...

📝 از‌‌‌ زمانی که یادم هست امتحان و کارنامه گرفتن برایم حس های عجیبی به همراه داشت ابتدایی که بودم با اینکه می دانستم تمام درس ها را نمره ی کامل گرفته ام وقتی معلم یا مدیر مدرسه می گفت فردا با اولیای خود بیایید برای گرفتن کارنامه بدنم یخ می کرد تمام شب را بیدار می ماندم و اتفاقات فردا را در ذهنم بازسازی می کردم حتی خیلی وقت ها به این فکر می کردم که برای شاگرد اول شدنم چه جایزه ای انتخاب کنم اما دقیقا همان لحظه ها بود که یک ترس می آمد به سراغم ترس از اینکه نکند جواب سوالات را اشتباه نوشته باشم و نمره ی کامل را نگیرم این روزها در زندگیم هر روز کارنامه می گیرم درس ها سخت تر شده است درس ها شده از دست دادن ، فراموش کردن ، با حقیقت کنار آمدن ، خواستن و نتوانستن ، امید را زنده نگه داشتن ، آرزو ها را دنبال کردن، فهمیدن و سکوت ، باختن و قوی بودن ، و ..‌. معلم هم سخت گیر تر شده گاهی در یک روز چند امتحان پشت سر هم می گیرد و حواسش به این نیست که این امتحانات از توان من بیشتر است امتحاناتی که برای قبول شدنش هیچ‌ جزوه ای نبوده است که بخوانیم امتحاناتی که به جای امتحان نهایی نامش را گذاشته اند امتحان الهی امتحاناتی که پر است از سوالاتی که گاهی هر چه سعی کنی جوابی برایشان پیدا نمی کنی برگه ات را بالا می‌بری و به جز خودت هیچکس‌نمی‌ داند تمام برگه سفید است همه در ذهنشان شما را قوی می بینند ، شما را شاگرد اول می بینند ولی حقیقت را خودت می دانی و همان معلم این روزها پر هستم از ترس های کودکی ترس از نمره ی کامل نگرفتن ! این روز ها زندگیم پر از جواب های اشتباه شده است این روزها دلم لک زده است برای اینکه در زندگی شاگرد اول شوم 👤#حسین_حائریان

📝 «کوتاه‌ترین تست هوش جهان» تنها ۳ سؤال دارد – آیا می‌توانید به درستی جواب دهید؟ آیا نمره‌تان به اندازه دانشجویان هاروارد و پرینستون است؟ آیا می‌خواهید ظرفیت فکری خود را بدون صرف دو ساعت (و احتمالاً هزینه زیاد) در یک تست هوش کامل بسنجید؟ تست بازتاب شناختی (CRT) ممکن است گزینه مناسبی برای شما باشد، اما هشدار می‌دهیم، به دست آوردن نمره کامل سخت‌تر از آن است که فکر می‌کنید. ضمن اینکه صرفا یک تست ساده و در مورد اندازه‌گیری ضریب هوشی و تست‌های هوش استاندارد، حرف و حدیث بسیار است. اما دست‌کم سوال‌ها زیر شما را به چالش می‌کشند. معرفی تست بازتاب شناختی (CRT) این تست توسط پروفسور شِین فِرِدریک (Shane Frederick) از دانشگاه یِیل (Yale University) در سال ۲۰۰۵ ایجاد شد (هرچند که در آن زمان در MIT مشغول به کار بود) و شامل سه سؤال ریاضی است که هدف آن ارزیابی پاسخ‌های غریزی در برابر فرآیندهای فکری منطقی شما است. سؤالات _ یک چوب بیسبال و یک توپ در مجموع ۱.۱۰ دلار می‌ارزند. چوب بیسبال ۱ دلار از توپ گران‌تر ااست. توپ چقدر هزینه دارد؟ _ اگر ۵ ماشین ۵ دقیقه طول بکشد تا ۵ ابزار بسازند، ۱۰۰ ماشین چقدر طول می‌کشد تا ۱۰۰ ابزار بسازند؟ _ در یک دریاچه، یک تکه نیلوفر آبی وجود دارد. هر روز، اندازه این تکه دو برابر می‌شود. اگر ۴۸ روز طول بکشد تا تکه نیلوفر آبی کل دریاچه را بپوشاند، چند روز طول می‌کشد تا نصف دریاچه را بپوشاند؟ در نگاه اول، این سؤالات ممکن است بسیار ساده به نظر برسند، اما باید به خاطر داشته باشید که فِرِدریک آن‌ها را به‌طور خاص طراحی کرده است تا ببینید چقدر می‌توانید شهود خود را نادیده بگیرید و به جای آن رویکرد تحلیلی‌تری اتخاذ کنید. جواب ۵ سنت – آیا گفتید ۱۰ سنت؟ این پاسخی است که فِرِدریک انتظار داشت. اما یک توپ ۵ سنتی به اضافه یک چوب بیسبال ۱.۰۵ دلاری در مجموع ۱.۱۰ دلار می‌شود. ۵ دقیقه – پاسخ غریزی ممکن است ۱۰۰ دقیقه باشد، اما با بررسی دقیق‌تر، هر ماشین به تنهایی ۵ دقیقه طول می‌کشد. با افزایش تعداد ماشین‌ها، هر ماشین همچنان ۵ دقیقه طول می‌کشد. ۴۷ روز – پاسخ اشتباه محتمل ۲۴ روز است، زیرا ممکن است به‌طور غریزی زمان را نصف کنید. اما اگر هر روز اندازه تکه دو برابر شود، یعنی یک روز قبل از ۴۸ روز نصف اندازه بوده است، بنابراین پاسخ صحیح ۴۷ روز است. نتیجه‌گیری چند پاسخ صحیح داشتید؟ نگران نباشید اگر نمره بالایی نگرفتید؛ دلیل‌های زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد تست‌های هوش باید با احتیاط تفسیر شوند. فقط ۲۰ درصد از کسانی که در دانشگاه هاروارد، ۲۶ درصد در پرینستون و ۴۸ درصد در MIT – برخی از معتبرترین مؤسسات علمی جهان – توانستند هر سه پاسخ را درست بدهند.

📝 "آدم ها" هم مثل "خانه ها" آدرس دارند... بعضی ها ساده و سر راست؛ مثل "نبشِ خیابان چهارم، پلاک بیست" بعضی ها ظاهرا ساده، ولی پیدا نکردنی؛ انگار که یک‌ چیزی توی آدرسشان جا افتاده باشد، مثلا اسم شهر...و فقط نوشته باشد "خیابان امام خمینی، پلاک یک" ...خیابان امام خمینی را که همه ی شهرها دارند! خب توی کدامشان...؟؟ بعضی آدم‌ ها را می‌شود پیدا کرد، ولی پیچ درپیچند...میدان را که پیدا کردی باز باید سرِ میدان بقیه‌اش را از یک نفر بپرسی...کوچه را هم که نشانت می‌دهد می گوید "باز جلوتر بپرس"! بعضی ها تهِ کوچه‌ی بُن بست اند...پیدایشان که کردی و باهم چایی خوردید و مهمانی تمام شد، چون آنطرفشان به هیچ کجا باز نیست، از همان راهی که آمدی باید برگردی...! بعضی آدم ها هم هنوز از خودشان "پلاک" ندارند؛ با پلاکِ دیگران پیدا می شوند...! خیابان و کوچه از خودشان است، ولی باز هم تهِ آدرسشان نوشته: " روبروی پلاک ۲۲ " 👤 محمد جواد

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست ! می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است؟ باز می خندم که: خیلی! گرچه می دانی که نیست … شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند یاس و مریم می گذارم، توی گلدانی که نیست … چشم می دوزم به چشمت، می شود آیا کمی دستهایم را بگیری، بین دستانی که نیست؟ وقت رفتن می شود، با بغض می گویم نرو … پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست … می روی و خانه لبریز از نبودت می شود باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیست … . . رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است باور این که نباشی، کار آسانی که نیست !

⚡️ذکرهای_گره_گشای_قرآني⚡️ 🔺1- رفع هر گرفتاری در هر روز 124 مرتبه « یا صَمَد» 🔻2- زبان بند دشمن زیاد گفتن « الصَّمَد» 🔺3- زیادی علم دانش 67 مرتبه « یا محُیط» 🔻4- برای محبت 46 مرتبه « یا وَلی» 🔺5- برای رفع مشکلات مهم 156 مرتبه « یا قَیّوم» 🔻6- برای جلوگیری از مشکلات بعد از هر نماز واجب 19 مرتبه « یا حَیُّ یا قَیّوم » 🔺7- برای لطف و عنایت خداوند بعد از هر نماز 100 مرتبه اسم « الرَّحمن » 🔻8- برای بر آوردن تمام حوائج دنیا و آخرت بسیار بگوید ذکر « رَحیم » 🔺9- برای رفع هر مشکل روزی 100 مرتبه ذکر « الله » و برای شفاء هر مریضی که دکتر جواب کرده باشد 100 آیه از قرآن بخواند سپس 7 مرتبه « یا الله » 🔻10- برای ادای دین و قرض و جلوگیری از فقر 110 مرتبه « یا عَلی » 🔺11- برای رفع بیماری وسواس دست را روی سینه کشیده و بگوید: « بِسم ا... وَ بِالله مُحَمد رَسول ا... لاحول ولا قُوّه اِلا بِالله اَلعَلی العَظیم اٌمحِ عَنّی ما أجِد» ( این عمل را 3 بار تکرار کند » 🔻12- برای نجات فوری از قرض سنگین 1002 مرتبه «سُبحانَ ا...وَ بِحَمدِه سُبحانَ ا...العَظیم» 🔺13- برای آرامش و بردباری و صبر در مشکلات در هر روز 88 مرتبه « با حَلیم » 🔻14- برای استجابت دعا قبل از اذن صبح یا بعد از نافله صبح ( بعد از اذان ) 180 مرتبه « یا سَمیع» 🔺15- برای رفع لغوگوئی و فحاشی در هر روز 62 مرتبه ذکر « یا حَمید» ✨🌹✨🌹✨

بلند شو علمدار 🥀🥀🥀🥀🥀

🔴اخطار مهم وزارت اطلاعات: کشور وارد وضعیت جنگی شده و هر گونه مطلب به نفع دشمن و تضعیف کشور، دولت، سپاه و ارتش خیانت به وطن محسوب شده و اخطار داده می شود مدیران کانال ها و گروه‌ها این مطلب را نشر دهند. پایگاه خبری سایبری نیوز🔻