📚#آیه_های_جنون 📚#قسمت_327 حامد بہ سمت آبدارخانہ مے رود،از پشت میز ڪنار مے آیم و صندلے را مرتب بہ سمت جلو مے ڪشم. دلم مے گیرد،بہ اینجا عادت ڪردہ ام! بغض ڪم رنگے در گلویم مے نشیند! نگاهم را بہ گلدان ها مے دوزم،زمزمہ میڪنم:شما اینجا یادگارے بمونید! ڪیفم را از روے میز برمیدارم و دستہ ڪلید را در دست میگیرم،دلم راضے بہ رفتن نیست! با وجود بد خلقے هاے این روزهاے روزبہ اینجا را دوست دارم! مقابل در مے ایستم و چند تقہ بہ در میزنم،چند ثانیہ بعد صداے روزبہ مے پیچد:بفرمایید! دستگیرہ ے در را مے فشارم و وارد اتاق میشوم،همانطور ڪہ در را مے بندم مے گویم:خستہ نباشید! روزبہ رو بہ روے پنجرہ ایستادہ،سیگارے میان دو انگشتش گرفتہ و بیرون را تماشا مے ڪند،بدون اینڪہ بہ سمتم سر برگرداند مے گوید:سلامت باشید! همچنین! بہ چند قدمے میزش میرسم و دستہ ڪلید را روے میز مے گذارم:پروندہ ها رو مرتب ڪردم،تو یہ ڪاغذ هم براے خانم عزتے ڪارهاے این مدت رو یادداشت ڪردم. سریع زیپ ڪیفم را مے ڪشم و ڪاغذ را بیرون مے آورم. ڪاغذ را ڪنار دستہ ڪلید مے گذارم و مے گویم:ممنون میشم سفتہ ها رو بدید! روزبہ نیم رخش را بہ سمتم بر مے گرداند و پس از چند ثانیہ مڪث ڪامل بہ سمتم بر مے گرداند‌. تہ سیگارش را داخل سطل زبالہ مے اندازد و جدے مے گوید:میخواید برید؟! نگاهے بہ ساعت مچے ام مے اندازم و مے گویم:بلہ! پنج دقیقہ بہ چهارہ! گفتم سریع دستہ ڪلید و لیست ڪارا رو تحویل بدم. امیدوارم این مدت ازم راضے بودہ باشید! بدون حرف چند ثانیہ نگاهش را بہ چشم هایم مے دوزد،نمے توان چیزے را در چشم هایش تشخیص داد! بے روح بہ نظر مے رسند! دستے بہ موهاے مرتبش مے ڪشد و مقابل میزش زانو میزند. مشغول باز ڪردن گاو صندوق است،صداے زنگ پیام موبایلم بلند میشود. نگاهے بہ روزبہ مے اندازم ڪہ مشغول گشتن داخل گاو صندوق است! موبایلم را بیرون میڪشم و آرام مے گویم:گلدونا رو نمیبرم! لطفا بہ خانم عزتے بگید مراقبشون باشہ! نام مطهرہ روے صفحہ نقش بستہ،پیام را باز میڪنم! "سرڪار خانم آیہ نیازے وڪیل مدافع آقاے محمدرضا حسینے باید عرض ڪنم بہ یُمن قدم هاے نحسِ شما فردا عصر راس ساعت پنج مادرِ نامبردہ براے صحبت و ارائہ دادن مدارڪے از نامبردہ بہ محضر ما و مادرمان مے رسد! با حوالہ ڪردن ڪلے حس تنفر بہ شما! مطهرہ هدایتِ شاڪے پروندہ!" بعد از گذشت نزدیڪ یڪ سال و پنج ماہ لبخندے از صمیم قلب روے لب هایم نقش مے بندد! لبخندے از شوق! لبخندے از جان! ریز میخندم و براے مطهرہ مے نویسم. "از دست تو! مثل اینڪہ این دفعہ من باید از تو شیرینے بگیرم!" یڪ دقیقہ بعد مطهرہ جواب میدهد: "عزیزم تو باید بیاے از من درد بگیرے!" لبخندم عمیق و عمیق تر میشود،برایش خوشحالم از صمیم قلب! سنگینے نگاہ ڪسے را احساس میڪنم،سرم را بلند مے ڪنم ڪہ مے بینم روزبہ سفتہ بہ دست پشت میز ایستادہ و نگاهم میڪند. بدون اینڪہ لبخند را از ڪنج لب هایم ڪنار بزنم مے گویم:پیداشون ڪردید؟! روزبہ عجیب بہ چشم هایم زل زدہ،منتظر جوابش هستم ڪہ مے گوید:چرا اینطورے مے خندے؟! گیج میشوم از این فعلِ مفرد! سریع لبخندم را مے خورم،معذب نگاهم را بہ میز مے دوزم. گیج مے پرسم:چطورے؟! با جملہ اش قلبم از هم مے پاشد! _یہ جورے ڪہ انگار فقط تو بلدے بخندے! ✍نویسنده:لیلے سلطانی http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷