💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۰۲ با لبخند نگاهم میڪند ڪہ آرام دستم را روے ریشش میڪشم،عجیب بہ صورتم زل زدہ زیر نگاہ هایش تاب نمے آورم و سرم را پایین مے اندازم. همین چشم ها و نگاہ هایش بیچارہ ام ڪرد! دو هفتہ اے میشود ریش هایش را نزدہ،ریش هاے پر و مرتب صورتش را مردانہ و معصوم تر ڪردہ. لرزان انگشتانم را تا نزدیڪ فڪش میڪشم و سریع دستم را عقب میبرم. هادے میگوید:میشہ ڪمڪ ڪنے دست و پامو بشورم قبل اینڪہ یہ بلایے سر موها و ریشام بیاد! _باشہ! میخواهم بازوے هادے را بگیرم ڪہ صداے همتا از راهرو مے آید:آیہ اگہ زندہ اے بیام اتاق تشت آب بیارم؟ هادے بلند میگوید:سریع بیار ببینم چہ بلایے سرم آوردید! همتا یاللہ گویان وارد اتاق میشود،میپرسم:یڪتا ڪو؟ آرام میگوید:تو راهرو نشستہ! تشت آب را روے زمین میگذارد و ڪمڪ میڪند هادے پارچہ هایے ڪہ بہ دستانش بستہ باز ڪند. هادے سریع دستانش را داخل تشت آب میبرد و مے شوید. از روے تخت بلند و لنگ لنگان از اتاق خارج میشود،صداے خندان یڪتا مے آید:برادرِ آنشرلے! هادے با تمسخر میخندد:هہ هہ بامزہ! همراہ همتا از اتاق خارج میشویم،هادے خودش را بہ حمام مے رساند و با تحڪم میگوید:آیہ خانم! امیدوارم حرفت درست باشہ! میخندم:خیالت راحت! صداے شُر شُر آب بلند میشود و هادے مشغول غر زدن. فرزانہ خندان نزدیڪ ما میشود و میپرسد:چے شدہ؟! صداے هادے ڪل خونہ رو برداشتہ! یڪتا بے خیال شانہ اے بالا مے اندازد و میگوید:یہ دونہ پسرت زیادے حساسہ! فرزانہ نگاهے بہ من مے اندازد:مگہ چے ڪارش ڪردید؟ لبخند میزنم:بہ تجویز من موها و ریشاشم حنا بستیم. فرزانہ بلند میخندد و پایین را نگاہ میڪند،بلند مهدے را صدا میزند:مهدے بیا بالا! چند لحظہ بعد مهدے از پلہ ها بالا مے آید و میپرسد:چے شدہ؟ فرزانہ سرخوش میگوید:موها و ریشاے هادیو حنا بستن! الان بیاد بیرون قیافہ ش دیدنیہ. مهدے متعجب بہ من و همتا و یڪتا نگاہ میڪند میخواهم چیزے بگویم ڪہ صداے زنگ موبایلم بلند میشود. ببخشیدے میگویم و موبایلم را از داخل شلوار جینم بیرون میڪشم،شمارہ ے خانہ افتادہ. ڪمے از جمع فاصلہ میگیرم و جواب میدهم:بعلہ؟! مادرم میگوید:آیہ نمیاے خونہ؟ اگہ هادے نمے تونہ برسونتت باباتو بفرستم دنبالت. من من ڪنان و خجول میگویم:مامان جون پرواز هادے ساعت نہ صبحہ،نزدیڪ هفت میرہ فرودگاہ،میشہ شب اینجا بمونم ڪہ صبح بتونم بدرقہ ش ڪنم؟ _بذار بہ بابات بگم. دو سہ دقیقہ بعد دوبارہ صداے مادرم مے پیچد:باشہ بمون مام صبح زود سعے میڪنیم بیایم. بہ همہ سلام برسون. _چشم بزرگے تونو میرسونم،شبت بہ خیر. از مادرم خداحافظے و قطع میڪنم،بہ سمت جمع برمیگردم. همہ مشتاقند چهرہ ے هادے را ببیند،چند دقیقہ ڪہ میگذرد مهدے بہ سمت حمام میرود و چند تقہ بہ در میزند:هادے! ماشین بیارم ریشا و موهاتو بزنے روت بشہ بیاے بیرون؟ فرزانہ سریع میگوید:مهدے اذیتش نڪن! در باز میشود و هادے در چهارچوب در ظاهر،موها و ریش هایش رنگ نگرفتہ. موها و صورتش خیس آب اند،تے شرتش هم ڪمے خیس شدہ. نفس عمیقے میڪشد و رو بہ یڪتا میگوید:میشہ یہ حولہ برام بیارے؟ یڪتا سریع بلند میشود و بہ سمت اتاق هادے میرود،لبخند پیروزمندانہ اے میزنم و بہ هادے نگاہ میڪنم:دیدے گفتم رنگ نمے گیرہ! هادے با دست موهایش را از روے صورتش ڪنار میزند و میگوید:آرہ فقط شبیہ موش آب ڪشیدہ شدمو حنا گذاشتنم فایدہ اے نداشت! یڪتا حولہ را بہ هادے میدهد،هادے تشڪر میڪند و حولہ را از دستش میگیرد. همانطور ڪہ موهایش را با حولہ خشڪ میڪند بہ سمتمان مے آید و رو بہ من میگوید:شانس آوردے! مهدے مدام با هادے شوخے میڪند،در چشمان فرزانہ اشڪ موج میزند طاقت نمے آورد و سریع جمع را ترڪ میڪند! همتا و یڪتا هم دست ڪمے از مادرشان ندارند مخصوصا یڪتا! در این بین حالِ من از همہ بدتر است و باید وانمود ڪنم حالم خوب است و رفتن هادے بہ سوریہ برایم اهمیتے ندارد. هادے میخواهد وارد اتاق بشود ڪہ یڪتا ناگهان بہ سمتش مے دود و در آغوشش میڪشد! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ با صدایے بغض آلود مے گوید:داداشے خیلے دوستت دارم خیلے! هادے محڪم یڪتا را در آغوشش میفشارد و میگوید:فڪر نڪن با این حرفا اذیت ڪردناتو مے بخشم! یڪتا شروع میڪند بہ گریہ ڪردن:ببخشید اگہ اذیتت ڪردم بہ قول خودت من بچہ ام حالیم نیست! داداش هادے؟ هادے گرم میگوید:جانم! هق هق یڪتا شدت میگیرد:هر روز بهم زنگ بزن باشہ؟ هادے پیشانے اش را مے بوسد:چشم! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشم همتا مے چڪد سریع زیر چشمش را پاڪ میڪند و با گفتن ببخشیدے بہ سمت اتاقش میرود! از یڪتا خود دار تر است! بغضم بزرگتر میشود،آنقدر بزرگ ڪہ راہ نفسم را مے بندد! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۰۸ _من رفتم نہ گریہ نہ زارے نہ بے قرارے! تفهیم شد؟! لبخند میزنم و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:تفهیم شد! اخم میڪند و انگشت اشارہ اش را روے مسیر اشڪم میگذارد:الان گفتم گریہ نڪن. لبم را بہ دندان میگیرم و با دست محڪم انگشت اشارہ اش را میگیرم،این اولین بارے ست ڪہ دستش را...نہ ببخشید! ڪہ انگشتش را در دست میگیرم! _دیگہ گریہ نمیڪنم. انگشتش را آرام روے گونہ ام میڪشد و چشمانش دل میڪند از چشمانم! همگے بہ حیاط میرویم،هادے میخواهد پوتین هایش را بپوشد ڪہ با اصرار میخواهم ڪمڪش ڪنم. مقابلش زانو میزنم،آرام و مرتب بندهاے پوتینش را از داخل سوراخ ها رد میڪنم و در دل هادے را بہ آن ها مے سپارم! دخیل مے بندم بہ پوتین هایش! ڪہ هادے را برایم برگردانند! دلم را همراہ بندها رد میڪنم و محڪم گرہ میزنم بہ پوتین هایش! دلِ من با هر قدمش خواهد رفت... دلم را مے بندم بہ ضریحِ لباس نظامے اش. حاجت روایم خواهند ڪرد! مهدے ماشین را روشن میڪند و بیرون میبرد،فرزانہ با قرآن و ڪاسہ ے آب مقابل در مے ایستد. هادے از همہ خداحافظے میڪند،نوبت بہ من مے رسد. قورت‌ میدهم بغضم را،بہ زور میگویم:خدا بہ همرات. لبخند آرامش بخشے میزند و میگوید:مراقب خودت باش خداحافظ! براے رفتن قصد میڪند ڪہ سریع گوشہ ے پیراهنش را میڪشم. شرم میڪنم از اینڪہ نامش را صدا بزنم‌،بہ سمتم برمیگردد و بہ چشمانم زل میزند. گویے حروف ہ،دال،الف،ے را از چشمانم میخواند ڪہ با جان میگوید:جانم! مظلوم میگویم:خیلے مراقب خودت باش! لبخند پر رنگے میزند،دستش را روے چشمش میگذارد و میگوید:چشم! دوبارہ براے رفتن قصد میڪند ڪہ بازویش را میگیرم،نمیفهمم دلیل این بے تابے ها را! روزے آرزویم بود برود اما حالا نہ! دوبارہ نگاهم میڪند و میگوید:جانم! جانم گفتن هایش با جانم بازے میڪند! بغض گلویم را مے فشارد،با صداے لرزان میگویم:تو اولین فرصت بهم زنگ بزن باشہ؟! لبخندش پر رنگ تر میشود،آنقدر پر رنگ ڪہ چال محو روے گونہ ے چپش را براے اولین بار میبینم! چشمانش را باز و بستہ میڪند:چشم! نسیم چند تار موے مشڪے اش را بہ بازے میگیرد و بہ هم مے ریزد،ببین نسیم هم دوست ندارد #تو از ڪنارِ من بروے! طاقت نمے آورم،روے پنجہ هاے پا مے ایستم تا قدم بہ هادے برسد. آب دهانش را با شدت قورت میدهد و متعجب نگاهم میڪند. دست لرزانم را روے ابریشم موهایش میڪشم و آرام میگویم:موهات یڪم‌ نامرتب بود! خودم را بلند ڪردم براے هم قد شدن با #تو غافل از اینڪہ تو هم قد آسمانے و من هم قد زمین... صداے نفس هاے ڪشدارش موسیقے صحنہ میشود و چہ صحنہ و موسقے زندہ اے از این براے من زیباتر؟! تو هم میلِ رفتن ندارے! نہ! همہ ے حرف هایم را پس میگیرم... دلم بہ رفتنت راضے نمیشود. تمام بے قرارے هایم را در سر انگشتانم جمع میڪنم و پیراهنِ نظامے ات را چنگ میزنم. درست ڪنار قلبت را... وَ بہ بے قرارے ام پایان میدهد ضربان تندِ قلبِ بے قرارِ تو... لبخند عمیقے میزنم و آرام میگویم:خیالم راحت شد برو! برایم تلاوت میڪند:برات آروم و قرار ندارہ! قلبمو میگم آیہ! این را ڪہ میگوید سریع بہ سمت فرزانہ میرود و از زیر قرآن رد میشود. با قدم هاے بلند بہ سمت ماشین میرود و آخرین نگاہ را بہ صورتم مے اندازد. نگاهش هم حالم را خوب میڪند،هم قلبم را ویران هم وجودم را نگران! همہ ے احساسات بد را پَس میزنم و محڪم میگویم:یاعلے! دستش را بالا مے آورد و روے قلبش میگذارد! _یاعلے! سپس سوار ماشین میشود،ماشین حرڪت میڪند و فرزانہ ظرف آب را پشت سرش مے ریزد. از این ڪوچہ،تا فرودگاہ، از پرواز تا سوریہ، از سوریہ تا میدان هاے نبرد، از ویرانہ ها تا آباد ڪردن ها، از آباد ڪردن ها تا برگشت بہ تهران، قدم بہ قدم دلم همراہ توست... با عطرِ گلِ یاس... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۰۹ ماشین ڪہ حرڪت ڪرد،دلم ڪہ همراہ قدم هاے #هادی رفت #سوره ے چهارم براے هر دویمان نازل شد! سورہ ے #فراق ... از لحظہ ے حرڪتش گویے ڪسے قلبم را دستش گرفتہ و مے فشارد! لحظہ اے آرام و قرار ندارم...تنها دلخوشے ام جملات آخر هادیست. بے هدف نگاهم را روے سطرهاے ڪتاب مے چرخانم و یادِ جملہ آخر هادے مے افتم! "برات آروم و قرار ندارہ! قلبمو میگم آیہ!" لبخند عمیقے میزنم و با یادآورے جملاتش لبم را از سرِ شوق مے گزم. نفس عمیقے میڪشم و در دل با هادے حرف میزنم! _تو رو خدا دو دیقہ فڪر و خیالمو ول ڪن بذار درسمو بخونم! دوبارہ نگاهم را بہ #کتاب میدوزم و آرام میخونم،هشت روز از رفتنِ هادے گذشتہ. اسمش هشت روز است ولے براے من هشتاد سال گذشتہ! دو سہ روز اول ڪہ اصلا حوصلہ ے ڪسے یا چیزے را نداشتم فقط چسبیدہ بودم بہ تلفن. یڪ روز،دو روز،سہ روز... چهار روز،پنج روز... شش روز گذشت و هادے تماس نگرفت! هفت روز...هشت روز... هادے همچنان تماس نگرفتہ! دیروز طاقت نیاوردم و با همتا تماس گرفتم،غیر مستقیم حال هادے را پرسیدم گفت سہ بار تماس گرفتہ و حالش خوب است! ڪمے ناراحت شدم چرا هادے با من تماس نگرفتہ اما دلم آرام گرفت ڪہ حالش خوب است. یڪ هفتہ بہ شروع امتحانات داخلے ماندہ و من تمام تلاشم این است ڪہ بهترین نمرات را بگیرم تا وقتے هادے آمد بگویم میتوانم مثل یاس قوے باشم و در نبودش زندگے مان را ادارہ ڪنم! ذهنم را از فڪر و خیال خالے میڪنم و غرق درس خواندن میشوم،نیم ساعتے ڪہ میگذرد صداے زنگ تلفن بلند میشود. ناخودآگاہ ڪتاب را مے بندم،نڪند هادے باشد؟! صداے مادرم مے آید:بفرمایید! ناگهان مادرم با شوق بلند میگوید:هادے جان تویے؟! این را ڪہ مے شنوم ڪتاب را روے تخت پرت میڪنم و بہ سمت در مے دوم. در ڪمتر از دہ ثانیہ خودم را ڪنار مادرم مے رسانم،مشغول خوش و بش با هادیست من را ڪہ میبیند میگوید:خودش اومد پسرم،از من خداحافظ مراقب خودت باش‌. سپس گوشے تلفن را بہ دستم مے دهد،آب دهانم را با شدت فرو میدهم و محڪم گوشے تلفن را میفشارم‌. دستانم از شادے مے لرزند! گوشے تلفن را بہ گوشم مے چسبانم. انگار حرف زدن یادم رفتہ،چند لحظہ ڪہ میگذرد صداے شادابِ هادے مے پیچد:الو! همین ڪہ صدایش را میشنوم بغض میڪنم،با صداے لرزان میگویم:سلام! خندان میگوید:سلام! میدونم این چند روز نگران شدے و منتظر بودے زنگ بزنم اما دلیل دارہ،وقتم ڪمہ یہ ڪارے بخوام میتونے انجام بدے؟ بغضم را رها میڪنم،دیگر غرور برایم مهم نیست وقتے پاے #عشق وسط باشد! _چطور تونستے بہ خونہ تون چندبار زنگ بزنے بہ من نہ؟ مے خندد و جواب میدهد:گفتم ڪہ دلیل دارہ! الان یہ ڪارے بخوام انجام میدے تا بگم چرا زنگ نزدم؟ با دست اشڪانم را پاڪ میڪنم و دماغم را ڪمے بالا میڪشم. _چہ ڪارے؟ صداهاے درهمے مے آید هادے سعے میڪند بلندتر صحبت ڪند:میتونے نیم ساعتہ خودتو برسونے خونہ مون دوبارہ بہ موبایلت زنگ بزنم؟ ڪنجڪاو مے پرسم:چیزے شدہ؟ تند تند میگوید:برو بهت میگم،الان میتونے؟! ڪمے نگران میشوم سریع میگویم:نیم ساعت چهل دیقہ دیگہ خونہ تونم! با صدایش جان میگیرم:نیم ساعت دیگہ بہ موبایلت زنگ میزنم فعلا! لب میزنم:فعلا! با عجلہ وارد اتاقم میشود و سر در گم آمادہ میشوم،مادرم مدام مے پرسد چہ شدہ و من جواب میدهم نمیدانم فقط زودتر باید بروم خانہ ے آقاے عسگرے! سریع آمادہ میشوم و موبایلم را برمیدارم،آژانس میگیرم و آدرس مقصد را میدهم،میخواهم با آخرین سرعت برود! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ ماشین جلوے در خانہ مے ایستد و میگوید:بفرمایید خانم. زیپ ڪیفم را میڪشم و ڪرایہ را حساب میڪنم،همین ڪہ از ماشین پیادہ میشوم موبایلم زنگ میخورد. بدون معطلے جواب میدهم:بعلہ؟ صداے سرحال هادے مے پیچد:دوبارہ سلام! رسیدے؟ مقابل آیفون مے ایستم و جواب میدهم:سلام! آرہ الان جلوے در خونہ تونم. _خوبہ! برو تو اتاقم مامان اینا چیزے پرسیدن بگو هادے گفتہ از اتاقش یہ امانتے بردارم. ڪنجڪاوے ام بیشتر میشود و در ڪنارش نگرانے ام! دستم را روے زنگ میگذارم و میفشارم،خطاب بہ هادے میگویم:چیزے شدہ؟ با شیطنت میگوید:آرہ! _چے؟! میخندد:برو امانتے تو بردار میگم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۱۴ تو رفتے و ندیدے چہ آشوبے بہ پا ڪردن،تا الانم مدیون پدرتے ڪہ پیدات نڪردن و سالمے! حالا تصور ڪن تو رو هم اون دورو ورا ببینن! نازنین رڪ بگم برگشتن تو بہ نفع هیچڪس نیست،نہ خودت،نہ پدر و مادرت. اشڪ در چشمان نازنین حلقہ میزند،سریع لیوان آبمیوہ را برمیدارد و ڪمے مے نوشد. حتما فشارش افتادہ! فرزانہ جدے نگاهش میڪند:بہ اینا فڪر ڪردہ بودے؟ نازنین لیوان را از لبانش جدا میڪند:آرہ! حتے باید از اونام عذر خواهے ڪنم! مخصوصا رضا! فرزانہ پوزخند میزند:بے گناہ ترین آدمِ این ماجرا ڪہ از همہ طرف خورد! هفت سال گذشتہ رضا یہ مرد سے و دو سہ سالہ س اما ازدواج نڪردہ! شاید یہ ترس یا بدبینے رو تو بہ جونش انداختے! نازنین نفس عمیقے میڪشد و میگوید:بیشتر از هرڪسے باید از رضا معذرت بخوام شاید بخشید... همتا میگوید:میشہ گذشتہ رو تا حدے جبران ڪرد! نازنین سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان‌ میدهد:یہ سرے چیزا رو‌‌ نمیشہ جبران ڪرد،مثل شڪستن قلبِ آدما،مثل احساساتشون،مثل آبروشون! همتا سرے تڪان میدهد و آبمیوہ اش را سر میڪشد،انگار دهان همہ مان تلخ است و جو برایمان سنگین! مُردد مے پرسم:پس ما تنها بریم؟ فرزانہ از روے مبل بلند میشود:نہ! همراهتون میام چون نمیخوام روے هادے رو زمین بندازم،همراهتون میام چون من ڪارہ اے نیستم تو این قضیہ بخوام حڪم بدم اما دخالتے نمیڪنم! فقط میام بہ حلما میگم خواستہ هادے بودہ و برمیگردم! از ڪنار میز عبور میڪند و ادامہ میدهد:میرم آمادہ بشم. لبخند پر رنگے میزنم و آرام با شانہ بہ شانہ ے نازنین. آرام میگویم:دیدے درست میشہ؟! نازنین درماندہ میگوید:نمے دونستم رضا اینا نزدیڪ مامان و بابا زندگے میڪنن،اگہ برگردم یا منو اون ورا ببینن ممڪنہ مامان و بابامو اذیت ڪنن. ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:بالاخرہ ڪہ تو باید تو اون خونہ ڪنار مامان و بابات زندگے ڪنے،اما اولش باید احتیاط ڪنیم و آستہ بریم و بیایم. تا ڪم ڪم یہ اطلاعاتے از خانوادہ ے رضا دربیاریم ببینیم چطور باید تو رو بهشون نشون بدیم تا ازشون معذرت خواهے ڪنے. لبش را بہ دندان میگیرد و چیزے نمے گوید،همتا از روے مبل بلند میشود و بہ سمتمان مے آید. آرام میگوید:منم‌ دوست داشتم همراهتون بیام ولے بهترہ نیام تا عمہ حلما ناراحت نشہ اما خبرا رو بهم بدید. سپس دستش را بہ سمت نازنین میگیرد و گرم مے گوید:دوبارہ بہ جمع خانوادہ خوش اومدے. چشمان نازنین برق میزنند،همانطور ڪہ دست همتا را میفشارد جواب میدهد:هنوز ڪہ چیزے معلوم نیست. نیم ساعت بعد فرزانہ آمادہ بہ سمتمان مے آید و میگوید با حلما تماس گرفتہ و گفتہ میخواهد همراہ من بہ خانہ شان برود. همتا با آژانس تماس میگیرد و پنج دقیقہ بعد هر سہ مضطرب سوار ماشین مے شویم. ❄️❄️❄️❄️❄️❄️ ماشین وارد ڪوچہ اے عریض و زیبا میشود،همہ ے خانہ ها ویلایے و با نماے زیبایے هستند. رانندہ از فرزانہ مے پرسد:فرمودید پلاڪ چند؟ فرزانہ با دست بہ خانہ اے اشارہ میڪند و میگوید:پلاڪ بیست،اوناها! ماشین جلوے خانہ اے با نماے سنگے ڪہ مخلوطے از رنگ هاے قهوہ اے تیرہ و ڪرم است مے ایستد. نازنین با شدت آب دهانش را قورت میدهد و نگران بہ اطراف نگاہ میڪند،حدس اینڪہ نگران دیدن چہ ڪسے ست ڪار سختے نیست! خودم هم ڪمے استرس دارم،نگاهے بہ خانہ ها مے اندازم و مے گویم:خوب موقعے اومدیم خلوتہ. فرزانہ میخواهد ڪرایہ ماشین را حساب ڪند ڪہ نازنین سریع از داخل ڪیفش دو اسڪانس دہ هزار تومانے در مے آورد و بہ سمت رانندہ میگیرد. رانندہ یڪے از اسڪانس ها را بہ سمت نازنین میگیرد و میگوید:این اضافہ ست. نازنین ڪم جان مے گوید:اشڪالے ندارہ. مضطرب روسرے اش را درست میڪند و دستگیرہ ے در را میفشارد. فرزانہ همانطور ڪہ پیاد میشود بہ ساختمان رو بہ رویے اشارہ میڪند و میگوید:خونہ شون اونہ! نازنین خشڪش میزند،آرام میگویم:خوبے؟ _نہ! ڪاش اونا اینجا نبودن! _بالاخرہ ڪہ باید باهاشون رو بہ رو میشدے! _مے ترسم آیہ! آشتے ڪردن با وجود نزدیڪے رضا و خانوادہ ش بہ مامان و بابام خیلے سختہ از طرفے اگہ منو قبول ڪنن چطور میتونم اینجا زندگے ڪنم؟! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ فرزانہ میگوید:نمے خواید پیادہ بشید؟ در را باز میڪنم و میگویم:حالا پیادہ شو! نازنین گردنش را تڪان میدهد ڪہ صداے شڪستن استخوان هایش بلند میشود،اول نازنین و پشت سرش من پیادہ میشوم. ماشین دور میزند و مے رود،نازنین سعے میڪند ڪہ بہ سمت خانہ هاے رو بہ رو نگاہ نڪند! فرزانہ مے گوید:حلما نمیدونہ نازنین همراہ مونہ،ممڪنہ زیاد خوشش نیاد نگفتیم نازنین هم میاد اما چارہ اے نبود وگرنہ اجازہ نمے داد بیایم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۱۵ سریع میگویم:یہ جورے بہ عمہ میگیم ڪہ اجازہ بدہ نازنین بیاد،نازنین با ما نیاد داخل تو حیاط وایسہ تا عمہ بذارہ. نگاهم بہ خانہ ے رو بہ رویے مے افتد،در پارڪینگ باز میشود و مزداے سفید رنگے نمایان. رنگ‌ از رخ نازنین مے پرد،فرزانہ سریع زنگ را میفشارد. ماشین ڪہ چند متر جلوتر مے آید چهرہ ے پسرے سے سالہ را میبینم. پوست گندمے اے دارد،موها،ابروها و ریش هاے قهوہ اے روشنش تضاد عجیبے با چشم هاے مشڪے رنگش دارند. چهرہ ے معصوم و آرامے دارد! میخواهد از جلوے در خانہ عبور ڪند ڪہ نگاهش بہ ما مے افتد،نازنین بدون حرڪت بہ صورتش زل زدہ. فرزانہ دوبارہ زنگ را میفشارد و میگوید:پس چرا درو باز نمیڪنہ؟! بے اختیار بازوے نازنین را میگیرم و چند قدم عقبش میڪشم،سرش را پایین مے اندازد و انگشتان لرزانش را درهم قفل میڪند. بہ رضا نگاہ میڪنم،بهت و تعجب در چشمانش موج‌ میزنند. چند لحظہ بعد چشمانش برق میزنند! برقِ خشم و ڪینہ! اخم وحشتانڪے ابروانش را در هم گرہ زدہ،صداے حلما باعث میشود نفس راحتے بڪشم. _بلہ؟! فرزانہ سریع میگوید:ماییم حلما جان. _بفرمایید. در باز میشود،فرزانہ جدے میگوید:نازنین اول تو برو! نازنین شرمگین بہ زمین چشم دوختہ و حرڪتے نمیڪند،آرام میگویم:بهترہ بریم داخل! سرش را تڪان میدهد و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشم راستش مے چڪد. رضا با هر دو دست فرمان را مے فشارد و با غیض صورتش را برمیگرداند. فرزانہ دستش را پشت ڪمر نازنین میگذارد و میگوید:بریم! نازنین ڪہ پشتش را بہ ماشین رضا میڪند،ماشین با آخرین سرعت بہ سمت خیابان میرود! صداے ڪشیدہ شدن لاستیڪ ها روے آسفالت گوشم را اذیت میڪند،نازنین نگاهے بہ سرڪوچہ مے اندازد. چشمان آبے اش معصوم تر از همیشہ بہ نظر مے رسند و خجول. وارد حیاط میشویم،حیاط بزرگے ڪہ زمینش چمن است! سنگ هایے بہ شڪل بیضے ڪنار هم قرار گرفتہ اند و راہ عبورے تا ساختمان باز ڪردہ اند. درخت بید مجنونے وسط حیاط طنازے میڪند،نازنین ڪنار در مے ایستد و میگوید:بہ مامان بگید بعد میام. همراہ فرزانہ بہ سمت ساختمان راہ مے افتیم،فرزانہ آرام مے گوید:ممڪنہ حلما یڪم سرد یا بد برخورد ڪنہ بہ دل نگیر. _اشڪالے ندارہ. لبخندے میزند و نگاهم میڪند،لبخند ڪم رنگے میزنم:چرا اینطورے نگام میڪنید؟ _فڪرشو نمیڪردم اون دختر سرد و اخمویے ڪہ هرڪارے میڪرد تا بہ چشم ما و هادے بد بیاد و ازمون فرارے بود یہ روزے اینطورے بہ روم لبخند بزنہ و سعے ڪنہ تا مشڪلات خانوادہ رو حل ڪنہ! خجالت میڪشم،نگاهم را از فرزانہ میگیرم و حرفے نمیزنم. بہ در ورودے میرسیم،فرزانہ تقہ اے بہ در میزند و گرم میگوید:حلما جان! حلما جواب میدهد:بیا تو فرزانہ جون،دستم بندہ! فرزانہ وارد خانہ میشود و من هم پشت سرش،نگاهے بہ سالن مے اندازم. تلفیقے از دڪور سنتے و مدرن،شادابے و خوش سلیقگے خانہ ے فرزانہ را ندارد! صداے حلما از آشپزخانہ مے آید:من اینجام! بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیداریم،حلما موهاے قهوہ اے رنگش را سادہ بستہ،پیراهن سورمہ اے و دامن مشڪے رنگے بہ تن دارد. مقابل ظرفشویے ایستادہ و دستانش را زیر شیر آب گرفتہ،سعے میڪند لبخند بزند:خوش اومدید! سلام و احوال پرسے میڪنیم،حلما جدے میگوید:میخواستم روغن بریزم تو ماهیتابہ ریخت رو دستم مگہ چربیش میرہ؟! فرزانہ میخندد:تو راحت دستتو بشور ما خودمون میشینیم. سپس بہ من اشارہ میڪند بہ سمت مبل ها برویم،همانطور ڪہ قدم برمیداریم چادرم را از روے سرم برمیدارم. فرزانہ مردد مے پرسد:آقا ناصر نیست؟ حلما بلند میگوید:نہ! رفتہ بازار. فرزانہ آهانے میگوید و ادامہ میدهد:تازہ رفتہ؟ _یہ ساعتے میشہ،چطور؟ روے مبل دونفرہ اے مے نشینیم،فرزانہ میگوید:دستتو شستے سریع بیا ڪہ ڪارت داریم! حلما مے پرسد:چیزے شدہ؟ فرزانہ نگاهے بہ من مے اندازد و مضطرب میگوید:حالا بیا! دو سہ دقیقہ بعد حلما بہ سمتمان مے آید و روے مبل ڪنار فرزانہ مے نشیند. نگاهش را میان من و فرزانہ مے چرخاند و میگوید:نگران شدم وسایل پذیرایے نیاوردم. فرزانہ لبخند میزند:چند وقت دیگہ ڪہ هادے برگردہ میخوایم بساط عقدشو با آیہ بہ پا ڪنیم‌. حلما لبخند ڪم رنگے میزند:بہ سلامتے و دل خوش. مهربان میگویم:سلامت باشید. حلما رو بہ فرزانہ مے گوید:پس ڪم ڪم میخواے از عروست رونمایے ڪنے! فرزانہ ڪوتاہ مے خندد:آرہ! دستے بہ بازوے من میڪشد و رو بہ حلما میگوید:از عشقِ هادے! لبخند پر رنگے میزنم و نگاهم را بہ فرش مے دوزم،فرزانہ گلویش را صاف میڪند. _بذار برم سراغ اصل مطلب! میدونے ڪہ هادے با نازنین در ارتباطہ. سرم را بلند میڪنم و بہ صورت حلما چشم مے دوزم،اخم ڪم رنگے میان ابروانش نشستہ. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۲۱ وارد اتاق میشوم و ادامہ میدهم:الان لباس عوض میڪنم میام! صداے پچ پچ و هق هق هاے مادرم و یاس مے آید،بدون توجہ مشغول تعویض لباس هایم میشوم. نفس ڪم آوردہ ام،دست و پاهایم سِر شدہ،دهانم تلخ است،دلشورہ دارم،قلبم تند تند خودش را بہ قفسہ ے سینہ ام مے ڪوبد اما میدانم هادے برمیگردد! صحیح و سالم بر میگردد،مراسم عقدمان را میگیریم و حلقہ اے ڪہ قولش را دادہ دستم میڪند! براے رفتنش خیلے زود است،خدا ڪہ دلش نمے آید هادے را بدون خاطرہ از پیش من بِبَرد! براے ڪمے خاطرہ،براے ڪمے زندگے،براے ڪمے عاشقے،براے یڪ بار "دوستت دارم" گفتن هادے را بہ من مے بخشد! حتم دارم حالِ هادے خوب است... مقابل آینہ مے ایستم تا موهایم را مرتب ڪنم،بے اختیار دستم را بہ سمت حلقہ ام میبرم ڪہ روے قفسہ ے سینہ ام بے حرڪت ماندہ! اول ها با هر حرڪتے روے قلبم تاب میخورد،اما حالا تڪان نمیخورد گویے جان ندارد... دستم را محڪم روے حلقہ و قفسہ ے سینہ ام مے فشارم،خبرے از ضربان تند و بے تابِ قلبم نیست! انگار... انگار... انگار قلبم سر جایش نیست....! چشمانم سیاهے میرود.... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۲۲-۲۲۳ بے حرڪت بہ مادرم زل زدہ ام ڪہ از ڪمدم لباس در مے آورد،نگاهے بہ چهرہ ام مے اندازد و بُغ مے ڪند! لبخند ڪم جانے میزنم و میگویم:میشہ خودم لباس انتخاب ڪنم؟ مادرم سعے میڪند بغضش را قورت بدهد و اشڪ هایے ڪہ در چشمانش حلقہ زدہ اند را پس بزند! _نہ مامان جان! خودم الان برات لباس درمیارم. دست بہ سینہ میشوم:چرا یاسینو فرستادے خونہ ے مریم؟! بدون اینڪہ بہ طرفم سر برگرداند میگوید:چند روزے اینجا نباشہ بهترہ! _چرا نباشہ؟! مگہ نمیگے هادے دارہ برمیگردہ نباید براے عقد خواهرش باشہ؟! این را ڪہ میگویم شانہ هایش تڪان میخورند گویے دارد گریہ میڪند،نمیدانم این چند روز همہ چرا یڪ طورے شدہ اند؟! از وقتے یاس بہ خانہ مان آمد مادرم مدام اشڪ مے ریزد و با ترحم نگاهم میڪند! پدرم از خواب و خوراڪ افتادہ و سعے میڪند مدام دور و برِ من باشد! نورا گاہ و بے گاہ در آغوشم میڪشد و با هق هق میگوید:گریہ ڪن آیہ! گریہ ڪن بریز بیرون! و من گیج میپرسم:چرا باید گریہ ڪنم؟! حتے یاسین هم با بغض نگاهم میڪند،بعد از یاس مهدے بہ خانہ مان آمد انگار هزار سال پیرتر شدہ بود!رمقے در صدا و چهرہ اش نبود،موهاے سفیدش بیشتر شدہ بودند و عجیب نگاهش قلبم را مے سوزاند! میگفت حال فرزانہ اصلا خوب نیست و حالِ همتا و یڪتا هم تعریفے ندارد. حتے شنیدم یواشڪے بہ مادرم گفت نگذارند من بہ خانہ شان بروم ڪہ جو آشفتہ ے آنجا حالم را بدتر ڪند! میگویند هادے شهید شدہ! میگویند هادے دیگر نفس نمیڪشد،میگویند دیگر هادے نیست! فڪر میڪنند من باور میڪنم،این ها یا میخواهند من را سر ڪار بگذارند یا هادے براے غافلگیرے خواستہ فیلم بازے ڪنند! دیشب مادرم اشڪ میریخت و بہ پدرم میگفت:چطور فردا آیہ رو ببریم تشیع جنازہ؟! اما باز باور نڪردم،حتما هادے امروز میخواهد برگردد شاید هم دیشب برگشتہ و گفتہ بہ این بهانا مرا بہ خانہ شان ببرند،مثل غافلگیریِ خواستگارے و حلقہ! ڪسے در گوشم میگوید شاید هم بساط عقد را چیدہ اند و منتظر تو اند،فڪرش را بڪن آیہ! این چند روز مدام گفتند هادے شهید شدہ و تو باور نڪردے سوپرایزشان تو را زیاد غافلگیر نمیڪند اما اگر باور میڪردے برایت چہ شیرین بود! در این چند روز نہ اشڪ ریختم و نہ چیزے گفتم،فقط ڪنار تلفن نشستم و موبایلم را در دست گرفتم بہ انتظارِ تماسِ هادے! یاس با حال بدے از خانہ مان رفت،گفت انگار برایش مرگ حتمے بودہ ڪہ او بخواهد خبر شهادت هادے را بہ من بدهد! در گوشم حلالیت طلبید و گفت حاضر بہ مرگ بودہ ولے براے آوردن این خبر بہ من نہ! گفتند و گفتند و گفتند... گریہ ڪردند و نالہ ڪردند... اما من باورم نمیشود! هادے برمے گردد...خودش قول دادہ! حداقل بہ اندازہ ے یڪ "دوستت دارم" گفتن پیش من برمے گردد و بعد مے رود! دست بہ سینہ بہ حرڪات مادرم نگاہ میڪنم،از دیشب ڪہ فهمیدم امروز هادے مے آید رفتم حمام و حسابے بہ خودم رسیدم! دستے بہ صورت و ابروهایم ڪشیدم و مدام فڪر میڪردم باید چہ لباسے بپوشم ڪہ هادے بیشتر دوست داشتہ باشد،ذهنم بہ سمت لباس هاے آبے رنگ رفت. مادرم گفت ڪمڪم میڪند و من هم قبول ڪردم،چند لحظہ بعد مادرم مردد بہ سمت من برمیگردد. مانتو و شلوار و روسرے مشڪے رنگے را بغل ڪردہ! بدون اینڪہ بہ صورتم نگاہ ڪند مے گوید:میتونے خودت آمادہ بشے یا ڪمڪت ڪنم؟ متعجب نگاهش میڪنم:اینا رو بپوشم؟! سرش را بے حال بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،میخندم:مگہ دفعہ اول ڪہ رفتیم خونہ ے هادے اینا،این لباسا رو پوشیدم بدت نیومد؟! مادرم نفس عمیقے میڪشد و بلند میگوید:نورا! چند لحظہ بعد نورا در چهارچوب در ظاهر میشود،سر تا پا مشڪے پوشیدہ! _جانم مامان! مادرم با گوشہ ے روسرے مشڪے رنگش اشڪش را پاڪ میڪند،صدایش مے لرزد:ڪمڪش ڪن آمادہ بشہ،من دیگہ نمیتونم! سپس سریع از اتاق خارج میشود،نورا بہ سمتم مے آید و مے گوید:صاف وایسا ڪمڪت ڪنم. با اخم میگویم:من اینا رو نمے پوشم انگار داریم میریم مجلس ختم! نورا آب دهانش را فرو میدهد و میگوید:اینا رو بپوش خواهرے،اگہ رفتیم اونجا بد بود خودم سریع برت مے گردونم خونہ لباساتو عوض ڪنے! متاصل نگاهش میڪنم:آخہ اینجورے هادے فڪر میڪنہ من باور ڪردم میگفتن شهید شدہ! نورا چشمانش را مے بندد و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش مے چڪد،پشتش را بہ من میڪند و شلوارم را از روے تخت برمیدارد. ڪمے بہ سمتم مے چرخد و شلوار را بہ دستم میدهد:اینو بپوش تا من لباساتو مرتب میڪنم،پشتم بهتہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۲۴ شے چوبے بزرگے ڪہ روے آن پرچم سہ رنگِ ڪشورم ڪشیدہ شدہ،شے بزرگ چوبے اے با روڪش پرچم ایران ڪہ بہ آن مے گویند تابوتِ شهید! فرزانہ ڪنار تابوت نشستہ و نگاهِ بے جانش را بہ داخل تابوت دوختہ،زیر لب چیزهایے زمزمہ میڪند و مهدے سعے دارد از تابوت جدایش ڪند! فرزانہ بدون توجہ مثل جانش تابوت را گرفتہ و سرش را روے جسم برجستہ اے ڪہ داخل تابوت است گذاشتہ. چشمانش را بستہ،اینگونہ گودے هاے زیر چشمانش بیشتر توے چشم مے زنند! صورتش رمق و جانے ندارد و لبانش خشڪ اند،گویے انقدر گریہ ڪردہ ڪہ دیگر اشڪے برایش نماندہ! با دست شے برجستہ را نوازش میڪند و بدونِ جان برایش لالایے میخواند! صدایِ لرزانش قلبم را بہ هم مے ریزد! _لالا لالا گلم لالا! لالا لالا بهارم... دوبارہ تڪرار میڪند:لالا گلم لالا! لالا بهارم... ناگهان سرش را بلند میڪند،آرام چشمانش را باز میڪند و نگاهش را بہ داخل تابوت مے دوزد. حس و جانے در نگاهش نیست! بدنم بہ لرزہ مے افتد! شروع میڪند بہ باز ڪردن پارچہ ے سفید از دور شے برجستہ و یا شاید جسمِ هادے،انگار حواسش بہ من نیست! با باز شدن پارچہ ے سفید نیم رخ هادے را مے بینم! چندبار چشمانم را باز و بستہ میڪنم،اما باز همان صحنہ را مے بینم! مبهوت لبانم را تڪان میدهم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود! نفسم بہ شمارہ مے افتد،داخلِ تابوت هادے دراز ڪشیدہ! میخواهم بہ سمت تابوت قدم بردارم ڪہ حس از تنم مے رود و با صورت مے افتم روے زمین! صداے "یا زهرا" گفتنِ مهدے در گوشم مے پیچد،بہ زور سرم را بلند میڪنم و بہ تابوت خیرہ میشوم. مهدے با عجلہ بہ سمتم مے آید میخواهد ڪمڪم ڪند بایستم ڪہ نفس نفس زنان میگویم:نہ! نہ! دستانش را پس میزنم و سعے میڪنم دست ها و پاهایم را بہ حرڪت دربیاورم! بہ زور چهار دست و پا خودم را بہ سمت تابوت مے ڪشانم،در هر قدم زانوهایم از هم مے پاشند و با صورت بہ زمین میخورم! مثل ڪودڪے ڪہ تازہ یاد گرفتہ چهار دست و پا برود! این فاصلہ یڪے دومترے چقدر زیاد شدہ! نیمہ جان خودم را پاے تابوت مے رسانم،مات و مبهوت بہ داخل تابوت نگاہ میڪنم. هادے ڪفن سفید بہ تن در تابوت دراز ڪشیدہ،صورتِ سفیدش ڪبود و رنگ پریدہ بہ نظر مے رسد،چشمانش بستہ اند،ریشش از وقتے ڪہ راهے اش ڪردم بلندتر شدہ و لبانِ خشڪش بہ لبخند باز شدہ اند! چقدر آرام و معصوم خوابیدہ! با دستانِ لرزانم تابوت را میگیرم و بہ صورتِ هادے زل میزنم. صداے هق هقِ چند روز پیش یاس در سرم مے پیچد:شَ...شَ...شهید شدہ! گریہ هاے مادرم،بے قرارے هاے پدرم،اشڪ ها و نگاہ هاے نورا،صدا و صورتِ مهدے مثل پتڪ روے سرم ڪوبیدہ میشود! ڪسے در گوشم زمزمه میکند:هادے شهید شدہ! نفس هایم بہ شمارہ مے افتند،انگار من هم دارم جان میدهم. فرزانہ بدون اینڪہ نگاهم ڪند همانطور ڪہ صورتِ هادے را آرام نوازش میڪند میگوید:هادے جان! پسرم! ببین ڪے اومدہ! تازہ عروست اومدہ مامان! بخاطرہ آیہ پاشو! چشمانم را مے بندم،نمیخواهم این ها را بشنوم،صداے گریہ ها و نالہ ها اعصابم را بہ هم ریختہ. لبانم مے لرزند،با صدایے خفہ میگویم:مے...مے...خوا...م... حرف زدن هم یادم رفتہ،مهدے ڪنارم مے نشیند و دستش را روے ڪمرم مے گذارد. با غم لب میزند:میخواے باهاش تنها باشے بابا؟! بدون اینڪہ نگاهم را از هادے بگیرم سرم را تڪان میدهم،مهدے نفس عمیقے میڪشد و بہ زور مے ایستد. همانطور ڪہ بہ سمت فرزانہ مے رود میگوید:همتا! یڪتا! پاشید برید بیرون! یڪتا هق هق ڪنان بہ سمت تابوت مے دود و محڪم لبانش را روے پیشانے هادے مے چسباند. اشڪانش روے صورت هادے لیز میخورند،تمام تنش مے لرزد. مثلِ شبِ قبل از اعزام هادے میگوید:خیلے دوستت دارم داداشے! همتا ڪمڪ میڪند یڪتا بلند شود،با قدم هاے سست از اتاق بیرون مے روند. مهدے آرام میگوید:فرزانہ جان! پاشو بریم وقت تنگہ بذار آیہ ام باهاش خداحافظے ڪنہ! تمامِ سهم آیہ از تو همین است عزیزدلم! یڪ وقتِ ڪوتاہ براے خداحافظے! نیامدہ دارے مے روے... فرزانہ نفس عمیقے میڪشد و مے نالد:آخ! حلما و نازنین وارد اتاق میشوند و ڪمڪ میڪنند فرزانہ بایستد،مهدے با نگاهش فرزانہ را بدرقہ میڪند. فرزانہ ڪہ میرود مهدے دستِ لرزانش را آرام روے قفسہ ے سینہ ے هادے میگذارد،صورتش را بہ صورتِ هادے مے چسباند و چند نفس عمیق نفس میڪشد. زمزمہ میڪند:نمیگم ڪمرم شڪست بابا! نہ! رو سفیدم ڪردے پسر! پدرِ رو سیاهتو شفاعت ڪن! این را ڪہ میگوید بوسہ ے عمیقے روے گونہ ے هادے مے نشاند و سریع بلند میشود. با دست اشڪ هایش را پس مے زند،با ڪمر خمیدہ اش چہ خواهد ڪرد...؟! صداے بستہ شدن در ڪہ مے آید سرم را ڪمے جلو میبرم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۲۵ انگار خوابم و قرار است با صداے هادے از خواب بیدار بشوم و نفس راحتے بڪشم. لبانم را بہ زور از هم باز میڪنم،با جان میخوانمش:هادے! جوابے نمے دهد،آب دهانم را با شدت فرو میدهم. دستِ لرزانم را بہ سمتش مے برم و روے قلبش مے نشانم،خبرے از ضربانے ڪہ باید باشد نیست...! بہ زور سعے میڪنم از حال نروم،صورتم را نزدیڪ صورتش مے برم. قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:عزیزدلم! اولین واژہ ے عاشقانہ براے جسمِ بے جانش... دستم را روے ڪفنش میڪشم و اشڪ ریزان قد و بالایش را از نظر میگذرانم. قرارمان این نبود هادے! ڪہ تو سفید پوش باشے و من سیاہ پوش! الان باید تو ڪت و شلوار مشڪیِ نو ات را بہ تن مے ڪردے و من لباسے سفید... دستم را از روے قفسہ ے سینہ اش بہ بالا میڪشم و روے صورتش توقف مے ڪنم. مے نالم:اسمتو صدا ڪردم هادے! مثل اون دفعہ ڪہ خودت خواستے چرا جواب نمیدے؟! خوابش سنگین تر از این حرفاست! دستم را از روے قفسہ ے سینہ اش بہ بالا میڪشم و روے صورتش توقف مے ڪنم. مے نالم:اسمتو صدا ڪردم هادے! مثل اون دفعہ ڪہ خودت خواستے چرا جواب نمیدے؟! خوابش سنگین تر از این حرفاست! صورتم را بہ صورتش مے چسبانم،اشڪ هاے گرمم را نثارِ صورتِ سردش میڪنم. همانطور ڪہ صورتش را نوازش میڪنم میگویم:بے معرفت اینطورے قول میدن؟! قرار بود بیاے حلقہ مو دستم ڪنے! قرار بود براے همیشہ مالہ هم بشیم! هق هقم شدت مے گیرد،سردے جسمش جان را از تنم مے گیرد. زار میزنم:یہ دوستت دارم بهم نگفتے! چطور دلت اومد انقدر زود برے؟! صداے همهمہ ها نزدیڪ در میشود،صورتم را از روے صورتش برمیدارم و بے قرار سرم را روے قلبش میگذارم. آنجایے ڪہ خانہ ے من بودہ،آنجایے ڪہ هدف گرفتہ شد... اولین بار است جسم هادے را لمس میڪنم،اولین و آخرین بار... چند تقہ بہ در میخورد،بدون واڪنش سرم را از روے سینہ ے هادے برنمیدارم. هاج و واج مے پرسم:قلبت چرا صدا ندارہ؟! اینا دیگہ نمیتونہ نقش بازے ڪردن باشہ... دارہ باورم میشہ هادے! دوبارہ چند تقہ بہ در میخورد و سپس در باز میشود،صداے قدم هاے ڪسے نزدیڪم میشود. آرام زمزمہ میڪنم:نفس نمیڪشہ! قلبش ضربان ندارہ! هادے واقعا رفتہ! صداے مهدے مے پیچد:آیہ جان! میخوان هادے رو ببرن! با وحشت سرم را بلند میڪنم،هراسان مے گویم:بہ این زودے؟! من...من...تازہ میخوام باهاش حرف بزنم. سرش را پایین مے اندازد و چیزے نمے گوید،چشمانم را بہ صورتِ هادے میدوزم و هق هق میڪنم:من هنوز خوب ندیدمش بابا مهدے! بعد از چهل و دو روز تازہ برگشتہ! صداے سرفہ ے ڪسے مے آید،بے تاب سر برمیگردانم چهار مرد با لباس نظامے نزدیڪ در ایستادہ اند. سرم را دوبارہ برمیگردانم و لبم را بہ دندان میگیرم،قلبم خودش را مدام بہ قفسہ ے سینہ ام مے ڪوبد. دستانم سرد شدہ اند مثلِ دمایِ تنِ هادے! سرم را نزدیڪ گوشش میبرم و زمزمہ میڪنم:میخوان ببرنت هادے! میبینے چقدر بے رحمن حتے نمیذارن درست و حسابے باهات خداحافظے ڪنم! دستِ راستم را بہ سمت موهایش مے برم و مرتبشان میڪنم،دستِ چپم‌ را روے ریش هایش میڪشم و خاڪے ڪہ رویشان نشستہ است را پاڪ میڪنم. آرام مے گویم:تو ڪہ دارے میرے عزیزم مرتب تر برو! تو ڪہ دلت اومد بے آیہ برے باشہ برو... صداے قدم هاے چند نفر نزدیڪمان میشود،دلم بے قرارے میڪند و من صدایش را خفہ میڪنم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۳۵ نور خورشید موهاے طلایے اش را براق تر نشان میدهد و چشمانِ سبزش را روشن تر. معنے نگاهش را نمیفهمم،اگر پایش بہ زندگے ام باز نمیشد همہ چیز فرق میڪرد! با اخم‌ نگاهم را میگیرم،مادرم در را باز میڪند و اشارہ میڪند داخل بشوم. میگویم اول خودش برود،سرے تڪان میدهد و وارد میشود. میخواهم وارد حیاط بشوم ڪہ شهاب با قدم هاے بلند بہ سمتم مے آید،نگاهے بہ اطراف مے اندازد و با لحن سردے‌‌ آرام میگوید:تسلیت میگم! بدون توجہ وارد حیاط میشوم،میخواهم در را ببندم ڪہ لبخند عجیبے میزند:باید باهات صحبت ڪنم! راجع بہ پدرت! دوبارہ قصد میڪنم براے بستن در ڪہ لبخندش عمیق تر میشود،ابروهایش را بالا میدهد:یہ نفرم هست ڪہ خیلے دوست دارہ ببینتت! متعجب میپرسم:ڪے؟! چند قدم فاصلہ میگیرد:بهترہ خودت ببینیش! لب میزنم:بهترہ دیگہ نزدیڪم نیاے! حرفاتو آدمے هم ڪہ میگے میخواد منو ببینہ مالہ خودت! با حرص در را مے بندم و وارد خانہ میشوم،روزگار بازے هاے عجیبے دارد. هرچہ تلاش میڪنے از بازے هایش دور باشے نمے گذارد! بہ خودت مے آیے و مے بینے با ڪمے اشتباہ بازیچہ اش شدہ اے! مثل یڪ مُهرہ! یڪ مُهرہ ے سوختہ! فڪرش را هم نمے ڪردم یڪ تصمیم سادہ اینطور مسیر زندگے ام را تغییر بدهد و بہ نفع طراحان بازے تمام بشود... همہ چیز بازے بود... ڪمتر از سہ ماہ بہ نزدیڪ شدن بہ سراب ماندہ بود... و من چہ خوش خیال بودم..‌. سورہ ے جنون براے نازل شدن بے قرار شدہ بود... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۳۷-۲۳۶ براے آخرین بار دستم را روے نامش میڪشم و لبخند میزنم:دختر ڪوچولوے قصہ ت خیلے دوستت داشت! این را مے گویم و سریع بلند میشوم همانطور ڪہ سعے میڪنم بغضے ڪہ دوماہ است گریبان گیرم شدہ قورت بدهم رو بہ مطهرہ مے گویم:بریم مطے! مطهرہ نگاہ غمگینے بہ مزار هادے مے اندازد و بہ سمتم قدم برمیدارد. میخواهیم از ڪنار مزار عبور ڪنیم ڪہ بوے یاس بہ مشامم میخورد. بے ارادہ سر برمیگردانم،هادے را مے بینم ڪہ ڪنار مزارش ایستادہ و با لبخند نگاهم میڪند! از آن لبخندهایے ڪہ از ڪنجش حبہ حبہ قند مے ریزد. جلوے ریزش اشڪانم را میگیرم و سعے میڪنم لبخند بزنم،دستش را بہ نشانہ ے خداحافظے بالا مے برد. من هم دستم را بالا میبرم و برایش بہ نشانہ ے خداحافظے تڪان میدهم،لب میزنم:خداحافظ سورہ ے ناتموم آیہ! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش مے چڪد:خداحافظ دختر ڪوچولویِ بزرگِ قصہ! پلڪے میزنم و میرود... بہ لطافتِ یڪ یاس... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۲ شهاب دستش را داخل جیب شلوارش مے برد و ڪیف پولش را بیرون مے ڪشد. بے حرف بہ حرڪات دستانش نگاہ میڪنم،عڪس سہ در چهارے را از داخل ڪیف پولش بیرون میڪشد و مقابلم میگذارد. ڪنجڪاو و با دقت بہ عڪس خیرہ میشوم،عڪس قدیمے اے از چهرہ ے یڪ مرد نسبتا جوان! مردے ڪہ بے اندازہ شبیہ بہ شهاب است! زیر چشمے نگاهے بہ شهاب مے اندازم و مے پرسم:پدرتہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،عڪس را با احتیاط بہ سمتش میفرستم. _با پدرم خصومت دارہ؟ دست بہ سینہ میشود:نہ! تا جایے ڪہ میدونم با ڪسے خصومت نداشتہ! _پس چے؟ با حالت خاصے نگاهم میڪند:فوت ڪردہ وقتے سہ سالہ م بود،چیزے ازش یادم نمیاد! فقط تعریف اخلاق خوبو مردونگے و غیرتشو شنیدم! با لحن تحڪم آمیز و تاڪید ڪنندہ اے این ها را مے گوید،لب میزنم:روحشون شاد! جوابے نمیدهد و عڪس را داخل ڪیف پولش برمے گرداند،نگاهے بہ آب پرتقالم مے اندازد:نمے خورے؟! سرد میگویم:میل ندارم! دستانش را روے میز مے گذارد و بہ چشمانم خیرہ میشود:من با پدرت خصومت دارم! سرِ اخلاق! سرِ مردونگے! سرِ غیرت! از چشمان خشمگینش مے ترسم! نگاهم را بہ دیوار پشت سرش میدوزم. _نمیدونم خصومتت با پدرم چیہ اما مطمئنم الڪے بزرگش ڪردے! بے توجہ بہ حرفم لب باز میڪند:تا شیش هفت سالگیم چیز زیادے یادم نمیاد،اما میدونم مادرم خیلے سختے ڪشید! پدرم یہ مغازہ ے اجارہ اے لوازم تحریرے داشت و یہ موتور قدیمے. با موتور تصادف ڪرد و درجا تموم ڪرد،موتورشم آش و لاش شد! تنها چیزے ڪہ برامون گذاشت یہ خونہ ے پنجاہ مترے توے نازے آباد بود! بے حوصلہ میان حرفش مے پرم:اینا ربطے بہ بحث مون دارہ؟ سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،ڪمے از قهوہ اش را مے نوشد:مادرم چندسال با سیلے صورتمونو سرخ نگہ داشت. خیاطے تو تولیدے،سبزے پاڪ ڪردن و سرخ ڪردن،نظافت ڪردن خونہ هاے بقیہ! وارد مدرسہ ڪہ شدم دلم میخواست ڪمڪش ڪنم اما میگفت نہ! میگفت تو خوب درساتو بخون بزرگ شو آقاے مهندس یا دڪتر شو مامان دیگہ ڪار نمیڪنہ! همہ چیزو مے سپارہ بہ تو! منم میخواستم زودتر درس بخونم و بزرگ بشم تا مامانم ڪار نڪنہ! مادرم‌ یہ زن بیوہ ے جوون بود و تنها،بچہ بودم اما نگاہ هاے مرداے همسایہ رو مادرم میفهمیدم! پچ پچ زن هاے همسایہ رو مے شنیدم! هفت سالم بود اما خونم بہ جوش مے اومد! هے بہ مادرم میگفتم از اینجا بریم و جواب میداد پول دستمون بیاد میریم یہ جاے خوب! یہ بار یڪے از مرداے همسایہ برامون آش نذرے آورد،ازش خوشم نمے اومد بد بہ مادرم نگاہ میڪرد! سرش داد ڪشیدم و گفتم برہ،ڪاسہ ے آششو شڪستم. مرتیڪہ عین مستا خندید و گفت بگو مامانت بیاد جلوے در،مادرم بخاطرہ سر و صدا اومد جلوے در. بہ اینجا ڪہ مے رسد دستش را مشت میڪند و با حرص مے گوید:همین ڪہ مادرمو دید گفت ناز نڪن! چقدر میگیرے؟! اون موقع نمے فهمیدم قیمت چیو میپرسہ! فقط گیج بہ مادرم نگاہ میڪردم! مادرم اینو ڪہ شنید بے مقدمہ یہ سیلے تو صورتش ڪوبید و داد ڪشید:گم شو! مرتیڪہ تو شوڪ سیلے بود ڪہ مادرم سریع منو ڪشید داخل و درو قفل ڪرد! اونم از پشت در خط و نشون میڪشید و میگفت جواب سیلے اے ڪہ خوردہ میدہ! فرداش ڪہ از مدرسہ برگشتم دیدم از خونہ مون سر و صدا میاد،قلبم ریخت گفتم نڪنہ بخاطرہ سیلے اومدہ خونہ مونو دارہ بلایے سر مادرم میارہ! نفهمیدم چطورے دوییدم تو خونہ،وارد خونہ ڪہ شدم دیدم زن همون مرد مادرمو چسبوندہ بہ دیوار و محڪم گلوشو فشار میدہ،دوتا از زناے همسایہ ام وایسادن و تماشاش میڪنن! جیغ ڪشیدم:مامانمو ول ڪن! انگار صدامو نشنید! محڪمتر گلوے مادرمو فشار داد و گفت:جولو پلاستو جمع میڪنے و از اینجا گم میشے میرے! مادرم تقلا میڪرد پسش بزنہ اما صورتش قرمز شدہ بود و زورش نمے رسید. با حرص دوییدم سمتشون،محڪم چادرشو چنگ زدم و گفتم:مامانمو ول ڪن! نگاهش ڪہ بہ من افتاد مادرمو هل داد روے زمینو یہ سیلے جانانہ نثارم ڪرد! براے منے ڪہ تا اون موقع صداے مادرمم روم بلند نشدہ بود خیلے سنگین بود از یہ غریبہ اینطورے سیلے بخورم! دستمو گذاشتم روے صورتم،صورتم مے سوخت و اشڪم داشت در مے اومد اما گریہ نڪردم! با حرص هلم داد روے زمین و گفت:معلوم نیست تو رو از ڪجا آوردہ؟! مادرم نتونست تحمل ڪنہ،آشفتہ بود اما انگار جون گرفت! سریع بلند شد و هلش داد. یہ سیلے دم گوشش خوابوند و گفت:حق نداشتے دست روے پسرم بلند ڪنے! زندہ ت نمیذارم! زناے همسایہ بہ زور مادرمو ازش جدا ڪردن،سریع رفتم پیش مادرم و جلوش وایسادم ڪہ اگہ خواستن بزننش من بہ جاش ڪتڪ بخورم! یڪے شون با لحن بدے گفت:شهین جون ولش ڪن! اینو خدا زدہ! حساب ڪار دستش اومد نخواد شوهراے ما رو از راہ بہ در ڪنہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۳ بعدش یہ تف نزدیڪ پاے مادرم انداخت‌ و رفتن! بچہ بودم حالیم نبود. هے مے پرسیدم:مامان معنے حرفایے ڪہ زدن چے بود؟! چرا ڪتڪت زدن؟! مامانم فقط میگفت:از ما خوششون نمیاد! از فرداش اوضاع بدتر شد،دیگہ بچہ هاے ڪوچہ باهام بازے نمیڪردن،همسایہ ها تا منو مامانمو میدیدن رو برمیگردوندن. هیچوقت یادم نمیرہ،یڪم پول اضافہ آوردیم مامانم تصمیم گرفت براے روح پدرمو صلح با همسایہ ها حلوا بپزہ و خیرات بدہ. با چہ ذوق و مشقتے حلوا پختیم و چیدیم تو ظرفا،رفتیم براے پخش ڪردنش. هرڪے ڪہ درو باز ڪرد دید ماییم حلوا برنداشتہ درو بست! جز دو سہ تا بشقاب از سینے حلوامون چیزے ڪم نشد! دو سال با تمام سختے هاش گذشت،تازہ میرفتم ڪلاس سوم دبستان. مامانم یہ ڪار تقریبا ثابت پیدا ڪردہ بود،تو یہ پاساژ آخر هفتہ ها براے نظافت چندتا مغازہ میرفت. بہ اینجا ڪہ مے رسد پوزخند معنادارے میزند و میگوید:پاساژے ڪہ پدرت توش مغازہ دارہ! گیج نگاهش میڪنم ڪہ لبانش را با حرص و نفرت تڪان میدهد:گاهے منم با خودش مے بُرد،بابات زیادے باهام مهربون بود! زیادے با مامانم خوب بود! توے اون دوسال انقدر فهمیدہ بودم ڪہ معنے ڪاراے باباتو بگیرم! چشمش دنبال مامانم بود! سریع میگویم:دیگہ نمیخوام بہ دروغات گوش بدم! میخواهم از روے صندلے بلند بشوم ڪہ خونسرد میگوید:هنوز اونے ڪہ مشتاق دیدارتہ ندیدے! چپ چپ نگاهش میڪنم:علاقہ اے بہ دیدنش ندارم! قصد میڪنم براے حرڪت ڪہ میگوید:نمیتونہ ببینتت اما میتونہ حست ڪنہ! متعجب سربرمیگردانم،لبخند تمسخر آمیزے میزند:تو ڪہ تحمل مرگہ تازہ دامادتو دارے! دہ دیقہ ام تحمل شنیدن حقیقتو داشتہ باش! با اطمینان میگویم:این وصلہ ها بہ باباے من نمے چسبہ! ابروهایش را بالا میدهد:ثابتش میڪنم! مُردد دوبارہ مے نشینم،نگاهے بہ موبایلش مے اندازد و انگشتانش را میان موهاے مے لغزاند. نفس عمیقے میڪشد:چند وقت بعد مادرم گفت میخواد ازدواج ڪنہ! میخواد از این وضع خلاص بشیم! میخواد پدر بالاسرم باشہ! گفت و گفت تا اسم باباتو بہ میون آورد! بہ اینجا ڪہ میرسد دوبارہ سبزے چشمانش را بہ چشمانم میدوزد:اون موقع تو تازہ بہ دنیا اومدہ بودے،فڪر ڪنم سہ چهار ماهت بود! بابات بہ مامانم پیشنهاد ازدواج دادہ بود اما بہ چندتا شرط! تا یہ مدت باید صیغہ ے موقت میخوندن و نباید ڪسے میفهمید! بابات از مامانم پسر میخواست! براے نگہ داشتن اسم و رسمش! لابد الان فڪر میڪنے مادرِ من خواستہ زندگے شو روے زندگے یڪے دیگہ بسازہ! نہ خانم ڪوچولو! مادرِ من نجیبت تر و مغرور تر از این حرفاست! پدرت گفتہ بود دارہ از مادرت جدا میشہ،زن بساز و خوبے نیست! چندوقتے مریض شدہ و حسابے دست و پاے پدرتو بستہ! فقط چون یہ بچہ ے شیرخوارہ دارہ،دارہ تحملش میڪنہ! انقدر از مادرت گفتہ بود ڪہ برامون ازش یہ هیولا ساختہ بود،یہ بار‌ ڪہ مامانم مشغول نظافت بود صداے گریہ ے یہ نوزاد توجهمو جلب ڪرد! اومدم دنبال صدا،رسیدم جلوے مغازہ ے پدرت! از پشت شیشہ دیدم یہ نوزاد ڪوچولو ڪہ توے یہ پتوے سفید پیچیدہ شدہ گرفتہ بغلش و با حرص تڪون میدہ. با هر تڪون پدرت گریہ ے تو شدیدتر میشد،پدرت مدام زیر لب غر میزد و میخواست ساڪت شے! آخر سر با حرص گذاشتت روے میز شیشہ اے و نشست یہ گوشہ. تو دستاتو تڪون میدادے و ضجہ میزدے،دلم برات سوخت! با عجلہ رفتم پیش مامانم و صداش ڪردم،بہ زور دنبال خودم تا مغازہ ے بابات ڪشوندمش. تو رو ڪہ دید متعجب وارد مغازہ شد و از بابات پرسید چے شدہ. بابات شروع ڪرد بہ درد و دل ڪردن،ڪہ مادرت قهرہ ڪردہ و رفتہ. خواهراتم هنوز سنے ندارن ڪہ بخوان مراقب تو باشن،مجبور شدہ با خودش بیارتت. مامانم خیلے ناراحت شد با احتیاط بغلت ڪرد،پرسید:آقا مصطفے اسمش چیہ؟! بابات بے حوصلہ گفت:آیہ ولے باید اسمشو میذاشتیم نحس! بدشگون! خستہ شدم دختر پشت دختر! مامانم نگاہ دلخورے بہ بابات انداخت و آروم انگشت اشارہ شو برد سمت دهنت. با ولع شروع ڪردے بہ خوردن انگشتش! دل مامانم برات رفت!‌ ڪنارش وایسادم،تو رو نشونم داد و گفت:شهاب! دوست دارے آیہ خواهرت باشہ؟! یہ نگاهے بہ صورت تپل و چشماے درشت قهوہ اے ات ڪہ بے حال بودن انداختمو با اخم گفتم:نہ! مامانم تو رو بیشتر بهم نزدیڪ ڪرد و گفت:ببین چہ ڪوچولو و نازہ! سریع خودمو عقب ڪشیدمو گفتم:خیلے ام زشت و گرد و قلمبہ ست! مامانم آروم خندید و رو بہ بابات گفت:طفلڪے خیلے گشنشہ! چطور دلش اومدہ اینو همراهش نبرہ؟! بابات شروع ڪرد بہ بدگویے از مادرت،از زن نبودنش،از مادر نبودنش! سعے داشت مامانمو هرطور شدہ قانع ڪنہ! یڪے دوماهے گذشت،مامانم گفت باید از این خونہ بریم. خیلے خوشحال شدم گفتم:چطورے تونستے خونہ بگیرے؟! گفت:بہ لطف آقا مصطفے! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۸ همانطور ڪہ قدم برمیدارم بہ ساعت نگاہ میڪنم،عقربہ هایش ساعت پنج و نیم را نشان میدهند. چند دقیقہ پیش پدر و مادرم بہ همراہ نورا و یاسین راهے خانہ ے مریم شدند،اصرار داشتند یاسین یا نورا ڪنارم بماند ڪہ تنها نباشم اما قبول نڪردم و خواستم با خیال راحت بہ مهمانے بروند. از پذیرایے عبور میڪنم و وارد حیاط میشوم،همانطور ڪہ ڪفش هایم را بہ پا میڪنم نگاهے بہ ساختمان رو بہ رویے مے اندازم. در طبقہ ے چهارم دو ڪارگر مشغول گپ و گفتگو هستند،از حیاط عبور و وارد ڪوچہ میشوم. چند ڪامیون مشغول خالے ڪردن بار هستند،میخواهم بہ سمت پارڪے ڪہ در خیابان قرار دارد بروم ڪہ چشمم بہ مطهرہ و پدرش مے افتدد. پدرِ مطهرہ با لبخند رو بہ روے مردے ڪہ پشتش بہ من است ایستادہ و چیزهایے مے گوید،مطهرہ هم سر بہ زیر ڪنار پدرش ایستادہ. لبخند ڪم رنگے میزنم و بہ سمتشان قدم برمیدارم،در نیمہ ے راہ مطهرہ سر بلند میڪند و چشم در چشم مے شویم. آرام میگوید:سلام! جواب سلامش را ڪہ میدهم نگاہ پدرش هم روے من ثابت میشود،سریع سلام میڪنم ڪہ با خوش رویے جوابم را میدهد. نزدیڪشان میرسم،نگاهم بہ مردے مے افتد ڪہ تختہ شاسے اے بہ دست و روے برگہ چیزهایے یادداشت مے ڪند. نیم رخش را مے بینم،مهندس روزبہ ساجدے! نگاہ شماتت بارے بہ مطهرہ مے اندازم میخواهم بہ راهم ادامہ بدهم ڪہ صداے عمو مجتبے،پدرِ مطهرہ متوقفم میڪند. مهربان میگوید:چیزے شدہ آیہ جان؟! چند وقتہ سیاہ پوشے! مطهرہ با چشم و ابرو بہ پدرش اشارہ میڪند چیزے نگوید،دهانم را چند بار باز و بستہ میڪنم ڪہ مطهرہ زودتر میگوید:یڪے از اقوامشون فوت ڪردہ! سپس شرمندہ نگاهم میڪند،لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم و چیزے نمے گویم. مجتبے متاثر میگوید:تسلیت میگم! سرم را تڪان میدهم:ممنونم! مطهرہ نزدیڪم میشود و مهربان میگوید:ڪجا میرے؟! با دست بہ خیابان اشارہ میڪنم:همین پارڪ تو خیابون،خونہ تنها بودم گفتم برم یڪم هوا بخورم. مردد میگوید:میخواے منم بیام؟! دوست دارم تنها باشم اما میگویم:اگہ دوست دارے آرہ! میخواهد بہ پدرش چیزے بگوید ڪہ پدرش با چشم و ابرو بہ مهندس ساجدے اشارہ میڪند. مطهرہ لب میگزد و آرام میگوید:تو برو‌ منم چند دقیقہ دیگہ میام. جملہ ے مطهرہ ڪہ تمام میشود،روزبہ سربلند میڪند و جدے نگاہ ڪوتاهے بہ صورتم مے اندازد. از مطهرہ و پدرش خداحافظے میڪنم و بہ سمت پارڪ راہ مے افتم. وارد پارڪ ڪہ میشوم سر و صداے ڪودڪان ڪمے سر حالم مے آورد. با لذت بہ شورق و اشتیاقشان نگاہ میڪنم و آرام بہ سمت نیمڪت قدم برمیدارم. روے نیمڪت مے نشینم و مردد وارد لیست تماس هایم میشوم،آب دهانم را قورت میدهم و قبل از اینڪہ پشیمان بشوم شمارہ ے شهاب را لمس میڪنم. موبایل را بہ گوشم مے چسبانم،بوق ششم ڪہ میخورد جواب میدهد. _ڪجا رفتے؟! متعجب میگویم:بعلہ؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۴۹ جدے میگوید:میگم ڪجا رفتے؟! از ساختمون دیدم داشتے میرفتے سمت خیابون. چیزے نمیگویم،چند لحظہ ڪہ میگذرد میگوید:فعلا! سپس قطع میڪند! گیج بہ صفحہ ے موبایلم نگاہ میڪنم و با حرص روے نیمڪت میگذارمش. بے هدف بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند دقیقہ ڪہ میگذرد احساس میڪنم ڪسے روے نیمڪت نشستہ. سر ڪہ برمیگردانم شهاب را مے بینم ڪہ با فاصلہ ڪنارم نشستہ و بہ رو بہ رو خیرہ شدہ. بدون اینڪہ چشم از درختان بگیرد مے پرسد:چرا زنگ زدے؟! گیج نگاهش میڪنم:تو از ڪجا پیدات شد؟! نیم رخش را بہ سمتم برمیگرداند و با سر بہ ڪودڪانے ڪہ بازے میڪنند اشارہ میڪند:از صداے اینا! از روے نیمڪت بلند میشوم،میخواهم اولین قدم را بردارم ڪہ میگوید:شڪ ڪردے! بہ پدرت شڪ ڪردے! اگہ ازش مطمئن بودے ذهنتو مشغول نمیڪرد،بہ منم زنگ نمیزدے! سریع بہ سمتش برمیگردم و انگشت اشارہ ام را بہ سمتش میگیرم:زنگ زدم بگم ڪہ دیگہ دور و بر من پیدات نشہ! بہ بابامم همہ چیزو میگم. اولم میگم ڪہ ضبط صوتتو از مغازہ بندازہ بیرون. پوزخند آشڪارے ڪنج لبش نشستہ،چشمانش را تنگ میڪند و با شیطنت اجزاے صورتم را مے ڪاود:مادرت چے؟! اون حق ندارہ بدونہ با ڪے دارہ زندگے میڪنہ؟! محڪم میگویم:از خانوادہ م دور باش! آرامش مونو بہ هم نزن. ابروهایش را بالا میدهد:چرا آرامشتون باید با دروغاے من بہ هم بخورہ؟! ڪلمات "دروغاے من" را غلیظ میگوید،درماندہ نگاهش میڪنم. ناگهان بلند میشود و مقابلم مے ایستد:مے دونے تو این دنیا هیچ چیزے اتفاقے نیست! فڪر ڪردے اتفاقے پیداتون ڪردم و اون ساختمون رو بہ روے خونہ تون دارہ ساختہ میشہ؟! نہ خانم ڪوچولو! من از قصد اینجا رو انتخاب ڪردم و پیشنهاد دادم! با حالت خاصے بہ چشمانم زل میزند:اینو همیشہ یادت بمونہ! هیچ چیز توے این دنیا اتفاقے پیش نمیاد! چیزایے ڪہ پیش میادو پاے تقدیر و اتفاق نذار! ابروهایم را درهم میڪشم:حرفات بوے تهدید میدہ! باز از آن لبخندهاے عجیبش میزند و بدون حرف از ڪنارم عبور میڪند. مضطرب بہ راہ رفتنش نگاہ میڪنم،محڪم و استوار قدم برمیدارد. انگار ڪوهے از آرامش و در عین حال طوفان است،مردے ڪہ غیرتش بَد زخمے شدہ... بے اختیار مے پرسم:اسم مادرت چیہ؟! مے ایستد،چند لحظہ مڪث میڪند و بدون اینڪہ سر برگرداند مے گوید:شیرین! نامش ڪامم را تلخ میڪند... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۵۲ انگشتم را روے زنگ میفشارم و صاف مے ایستم،چند لحظہ بعد صداے خالہ نرگس،مادرِ مطهرہ از پشت آیفون مے پیچد:ڪیہ؟! _منم خالہ جون! میشہ بگید مطهرہ بیاد؟ مهربان مے گوید:بیا تو عزیزم! و پشت بند این‌ جملہ در باز میشود،سریع مے گویم:نہ! فعلا مزاحم نمیشم،یہ روز دیگہ حتما میام. _باشہ آیہ جان! الان میگم مطهرہ بیاد. تشڪر میڪنم و بہ دیوار رو بہ رو خیرہ میشوم،بعد از حرف هاے مطهرہ وسوسہ شدم خودم را اینگونہ سرگرم ڪنم. بخاطرہ وجود شهاب تردید داشتم اما ڪجا با دیپلم و سنِ ڪم میتوانستم ڪار پیدا ڪنم؟! سہ روز طول ڪشید تا با حرف هاے مدوام بتوانم پدرم را راضے ڪنم،در واقع نبودِ هادے راضے اش ڪرد! پدرم خودش را مقصر مے دانست ڪہ باعث آشنایے من و هادے شدہ بود،بہ زبان نمے آورد اما از چشمان و رفتارش مے شد همہ چیز را خواند. با اصرار من و مادرم راضے شد موقتا سرڪار بروم،وقتے فهمید میخواهم بہ شرڪت ساجدے ها بروم حرفش را پَس و مخالفت را از سَر گرفت. باز حرف هاے من و مادرم قانعش ڪرد،راجع بہ محیط سالم و مدرڪ و سنِ ڪم! پدرم خواست هرگاہ در محیط ڪار احساس ناراحتے ڪردم بہ او خبر بدهم و بلافاصلہ آنجا را ترڪ ڪنم. آینہ ے جیبے ام را از ڪیفم بیرون میڪشم و چڪ میڪنم روسرے و چادرم مرتب باشد. روسرے مشڪے بلندم را مدل لبنانے بستہ ام و همراهش مانتو و شلوار نوے مشڪے رنگے پوشیدہ ام. آینہ را داخل ڪیفم برمیگردانم و بہ ساعت مچے ام نگاهے مے اندازم،هفت و چهل دقیقہ ے صبح را نشان میدهد. چند لحظہ بعد صداے قدم برداشتن ڪسے و پشت بندش مطهرہ مے آید. همانطور ڪہ چادرش را مرتب میڪند مے گوید:سلام! صبح بہ خیر خانمِ آن تایم! لبخند ڪم رنگے میزنم:سلام! عاقبتت بہ خیر مطے خانم! در را مے بندد و مے گوید:فقط بدو بریم ڪہ راس هشت مهندس ساجدے میادو خیلے روے سروقت بودن حساسہ. ابرویے بالا مے اندازم و چیزے نمے گویم،با قدم هاے بلند بہ سمت خیابان راہ مے افتیم. سر خیابان ڪہ مے رسیم،مطهرہ سریع تاڪسے دربستے مے گیرد،سوار تاڪسے ڪہ میشویم مطهرہ تاڪید میڪند رانندہ سریع برود. نگاهے بہ ساعتش مے اندازد و رو بہ من میگوید:خب مدارڪے ڪہ گفتم آوردے؟ سرم را تڪان میدهم:آرہ! فقط بہ نظرت اومدنم بے فایدہ نیست؟! متعجب نگاهم میڪند:براے چے؟! ناامید مے گویم:خب من دیپلمہ ام تو تقریبا دانشجوے حسابدارے شدے،تو مدرڪ ڪامپیوتر و زبان انگلیسے دارے و مسلطے اما من چے؟! زبان انگلیسے ڪہ اصلا ڪلاس نرفتم و در حد مدرسہ یہ چیزایے بلدم،ڪامپیوترم ڪہ تازہ دارم ڪلاس میرم و مدرڪ مقدماتے شو گرفتم. لبخند مطمئنے میزند:درستہ یہ مقدار سخت گیرن اما چون منشے موقت و با حقوق ڪم میخوان اگہ زرنگ باشے و زود ڪارا رو یاد بگیرے حرفے نمیزنن. لبم را با زبان تر میڪنم:حالا ساعت ڪارے و حقوقش چطورہ؟ _تو باید روزاے زوج از هشت صبح تا چهار بعد از ظهر شرڪت باشے،حقوق هم ڪہ بہ من ماهیانہ حدود یہ تومن میدن! شاید اولش براے تو یڪم ڪمتر باشہ تا جا بیوفتے. ساڪت بہ خیابان زل میزنم،مطهرہ سریع مے گوید:درستہ یڪم حقوقش ڪمہ اما خب مام با شرایطے ڪہ داریم نباید توقع زیادے داشتہ باشیم از طرفے محیطش سالمہ! تو این دور و زمونہ مگہ میشہ با شرایط مشابہ ما ڪار خوب پیدا ڪرد؟! دڪتر مهندساش بیڪارن! بہ سمتش برمیگردم:حقوقش برام مهم نیست! بابتش گلہ اے هم ندارم! چون مطمئناً تا وقتے خونہ ے پدرے هستم بابام اجازہ نمیدہ بخوام پول خودمو خرج ڪنم و خودش هزینہ هامو میدہ. حتے گفت اگہ قبول ڪنن حساب ڪنم در ماہ چقدر باید پول ڪرایہ ماشین یا اتوبوس بدم یہ جا بهم بدہ از حقوقم برندارم. لبخندش پر رنگ تر میشود:خب خوبہ! پس پس انداز ڪن اگہ خدایے نڪردہ،خدایے نڪردہ سال بعد مثلِ من دانشگاہ آزاد قبول شدے بهونہ نیارن و با خیال راحت خودت برے. حدود هفت هشت دقیقہ بعد تاڪسے مقابل ساختمان بلندے با نماے شیشہ اے متوقف میشود. نگاهے بہ ساختمان مے اندازم و همراہ مطهرہ از تاڪسے پیادہ میشوم. دوبارہ نماے ساختمان را از نظر میگذرانم. ساختمانے لوڪس و مدرن نزدیڪِ میدان ونڪ! ڪمے استرس مے گیرم،بعد از چهار ماہ و چند روز حسے در وجودم پیدا شد! بے اختیار محڪم دستِ مطهرہ را مے گیرم،با عجلہ بہ سمت ساختمان مے دود و مے گوید:بدو آیہ! فقط بدو تا نرسیدہ دفترش! همراہ مطهرہ وارد ساختمان میشویم و سوار آسانسور شیشہ اے میشویم،مطهرہ نفسش را با شدت بیرون میدهد و بہ ساعت مچے اش اشارہ میڪند. _دو دقیقہ موندہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۵۴ چند لحظہ بعد میگوید:جناب ساجدے! دوستمو بفرستم داخل؟ _چشم! تماس را قطع میڪند و رو بہ من مے گوید:برو داخل! میخواهم بہ سمت اتاق بروم ڪہ مطهرہ از روے صندلے بلند میشود و با شرم میگوید:آیہ! بہ خدا من بخاطرہ خودتم گفتم! جدے نگاهے بہ صورتش مے اندازم و چند تقہ بہ در میزنم،صداے ساجدے مے آید:بفرمایید! نفس عمیقے میڪشم و زیر لب بسم اللہ الرحمن الرحیم مے گویم،دستگیرہ ے در را مے فشارم. همانطور ڪہ وارد میشوم آرام مے گویم:سلام! ساجدے جوابم را مے دهد و اشارہ میڪند بنشینم،نگاهے بہ اتاق مے اندازم. اتاق نسبتا بزرگے است،ڪف اتاق برعڪس سالن ها با سرامیڪ هاے شیرے پوشاندہ و دیوارها با ڪاغذ دیوارے اے مخلوط از سفید و آبے آسمانے تزئین شدہ. میز قهوہ اے تیرہ اے همراہ با صندلے چرم مشڪے انتهاے اتاق پشت بہ پنجرہ هاے شیشہ اے ڪہ سر تا سر آن قسمت را گرفتہ اند قرار دارد. رو بہ روے میز هم چند مبل چرمے سفید رنگ قرار دارند،سمت چپ میز هم چند ڪتابخانہ ے چوبے ڪوچڪ بہ رنگ سفید ڪہ از ڪتاب ها و مقالہ هاے مختلف پر شدہ اند چیدہ شدہ. با گفتن با اجازہ اے نزدیڪ میز میشوم و روے اولین مبل مے نشینم. ساجدے ڪتش را درآوردہ و پشت صندلے اش انداختہ،آستین هاے پیراهن سورمہ اش را تا آرنج بالا زدہ و مشغول تماشاے صفحہ ے لپ تاپش است. ڪیف و پوشہ ے مدارڪ را روے پایم میگذارم و انگشتانم را در هم قفل میڪنم،ڪمے استرس دارم و انگشتانم مے لرزند. ساجدے بدون اینڪہ نگاهش را از صفحہ ے لپ تاپ بگیرید مے پرسد:چیزے میل دارید؟ بہ زور مے گویم:نہ! گوشے تلفن را برمیدارد و مے گوید:خانم هدایت! بہ آقا حامد بگو برام بہ نسڪافہ بیارہ! سپس گوشے را میگذارد،لپ تاپش را مے بندد و بہ من چشم مے دوزد. جدے مے گوید:خب مے شنوم! سریع گرہ انگشتانم را از هم باز میڪنم و پوشہ را روے میزش میگذارم‌. نگاهے بہ پوشہ مے اندازد و مے گوید:توش چے براے خوندن هست؟! ڪمے مڪث و سپس دهان باز میڪنم:آیہ نیازے هستم! هیجدہ سالہ،دیپلم علوم انسانے با معدل هیجدہ،تا حدے هم مسلط بہ ڪامپیوتر یعنے مدرڪ هفت مهارت اصلیش رو گرفتم و الان در حال یادگیریِ پیشرفتہ ترشم. ابروهایش را بالا میدهد:صحیح! زبان انگلیسے چے؟ لبم را بہ دندان میگیرم:ڪلاسے نرفتم و مدرڪ ندارم،در حد همون آموزشاے مدرسہ مسلطم! پوشہ را برمیدارد و بازش میڪند،بدون اینڪہ نگاهم ڪند مے پرسد:فرمودین چندسالتونہ؟ _هیجدہ! زیر لب زمزمہ میڪند:اینجا شدہ ڪودڪستان! با شنیدن جملہ اش اخم میڪنم اما چیزے نمے گویم،نفسش را خونسرد بیرون میدهد. جدے نگاهم میڪند:هیجدہ سالتونہ و دیپلمہ اید و تشریف آوردید براے استخدام! لحنش شماتت بار است!‌ چیزے نمے گویم،ادامہ میدهد:شما دختر آقاے مصطفے نیازے نیستید؟ محڪم میگویم:دخترشونم! پوزخند ڪم رنگے روے لبش نشسته:پس از نظر مالے احتیاجے بہ این ڪار ندارید،براے چے اینجایید؟ جدے نگاهش میڪنم:مستقل بودن و وارد اجتماع شدن! پوشہ را مے بندد:قرار نیست شرڪتِ من جاے بزرگ شدن شما و دوستتون باشہ! اگر خانم هدایت هم اینجا هستن فقط بخاطرہ اصرار و ڪاربلد بودن پدرشونہ! پوزخند ڪم رنگے میزنم و بلند میشوم،همانطور ڪہ پوشہ را از روے میز برمیدارم مے گویم:و شما توقع دارید براے منشے گرے نیمہ وقتِ موقتتون یہ خانم سے سالہ ے با تجربہ و لیسانسہ و همہ فن حریف بیاد! اونم با حقوق ماهے یڪ ملیون تومن! لبخند میزند:دقیقا! چند تقہ بہ در میخورد،ساجدے مے گوید:بفرمایید! در باز میشود و آقا حامد سینے بہ دست وارد میشود،لیوان نسڪافہ را روے میز میگذارد و میرود. میخواهم خداحافظے ڪنم ڪہ مے گوید:اجازہ ندادم پوشہ رو ببرید! نگاهے بہ پوشہ مے اندازم:مهم نیست! فڪر نڪنم شرڪت شما براے من و من براے شرڪت شما مناسب باشم. نگاهے بہ موبایلش مے اندازد و دستش را بہ سمتم دراز میڪند:بذارید اینجا باشہ! بہ خانم هدایت میگم خبرتون ڪنہ! با تردید پوشہ را بہ دستش مے دهم و لب میزنم:خدانگهدار! لیوان نسڪافہ اش را بہ دست مے گیرد و سرش را تڪان میدهد:بہ پدر سلام برسونید! سپس در موبایلش چیزے مے نویسد و مے ایستد. همانطور ڪہ بہ سمت پنجرہ مے رود و ڪمے از نسڪافہ اش را مے نوشد مے گوید:خدانگهدار! با قدم هاے بلند بہ سمت در میروم،میخواهم در را ببندم ڪہ بوے عطرِ ملایمش در بینے ام مے پیچد و متعجبم مے ڪند! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۶ بہ سمت فرزانہ برمیگردد و مے گوید:مگہ دلت نمیخواست ببینیش خانم؟! چرا وایسادے یہ گوشہ بغ ڪردے؟! حالا فڪر میڪنہ چون بے معرفتے ڪردہ و ما رو یادش رفتہ دلمون نمیخواد اینجا باشہ! نگاهم بہ موهاے مهدے مے افتدد یڪ دست سفید شدہ اند! فرزانہ بہ چشمانم زل میزند،ڪنار چشم هایش ڪمے چروڪ افتادہ و خبرے از شادے و نشاط چند ماہ قبل در چهرہ اش نیست،دیگر چشمانش فروغے ندارند! پیش قدم میشوم و در آغوشش میڪشم،لب میزند:خوش اومدے! فڪر ڪردم دیگہ پیش مون نمیاے! شرمگین مے گویم:شرمندہ ام! این مدت اصلا تو حال خودم نبودم! گونہ هایم را گرم مے بوسد و لبخند ڪم رنگے میزند:شایدم دلت نمیخواست ما رو ببینے! شاید تو همون مدت ڪوتاہ مادرشوهر خوبے نبودہ باشم اما عزیزِ هادے برام عزیزه‌ اینجا همیشہ خونہ ے توئہ! لبخند ڪم رنگے میزنم،بیشتر از هرڪسے غم رفتن هادے من و فرزانہ را از پاے درآوردہ! بعد از احوال پرسے و ڪمے صحبت ڪردن و نوشیدن شیرڪاڪائو قصد میڪنم براے خداحافظے ڪردن ڪہ فرزانہ اصرار میڪند شام را ڪنارشان بمانم،قبول میڪنم و براے شام مے مانم. همہ چیز عالیست،جمع پنجرہ نفرہ مان،محبت ها و شوخے ها اما آن ڪس ڪہ باید باشد نیست! آن ڪس ڪہ من را بہ این خانوادہ پیوند میداد رفتہ! بہ رویمان نمے آوریم اما هر پنج نفرمان مے دانیم جو در ڪنار هم بودنمان سنگین است و این جمع نمے تواند مثل سابق برقرار باشد... رفت و آمدِ ڪم و دورے بهترین تصمیم است! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با دقت پروندہ ها را مرتب میڪنم و داخل قفسہ ها مے چینم،وارد اواسط آذر ماہ شدہ ایم. روزبہ براے بازدید از یڪے از پروژہ ها از شرڪت بیرون رفت و خواست پروندہ ها را مرتب در ڪتابخانہ اش بچینم. براے گذاشتن پوشہ اے داخل قفسہ نیم خیز میشوم ڪہ چند تقہ بہ در میخورد،همانطور ڪہ پوشہ را بین پوشہ هاے دیگر جاے میدهم بلند مے گویم:بفرمایید! در باز و بستہ میشود و صداے مطهرہ مے پیچد:سلام! متعجب مے ایستم،مطهرہ با چهرہ اے گرفتہ و چشمانے غمگین در چند مترے ام ایستادہ! گیج بہ سمتش قدم برمیدارم و مے گویم:مطهرہ! چے شدہ؟! این را ڪہ مے گویم بغضش مے ترڪد و اشڪ هایش آرام روے گونہ هایش سُر میخورند! نگران بہ سمتش مے دوم و با هر دو دست شانہ هایش را محڪم مے گیرم. _چے شدہ مطهرہ؟! چرا گریہ میڪنے؟! اصلا اینجا چے ڪار میڪنے؟! اشڪ هایش شدت مے گیرند و هق هق میڪند پوفے میڪنم و مے گویم:جون بہ لب شدم! حرف میزنے یا نہ؟! چشم هاے اشڪ آلودش را بہ چشمانم مے دوزد،بریدہ بریدہ مے گوید:او...او...اومدم...وَ...وسایلمو جمع ڪنم برم! چشمانم گرد میشوند! _ڪجا برے؟! اتفاقے افتادہ؟! بدون جواب دادن دستہ ڪلیدے بہ سمتم مے گیرد و هق هقش شدت! _این ڪلیداے میز و ڪمداست! شانہ هایش را محڪم‌ تڪان میدهم:ڪم‌ موندہ سڪتہ ڪنم! براے مامان و بابات اتفاقے افتادہ؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد،بلند مے پرسم:پس چے؟! چشمانش را مے بندد و سرش را روے شانہ ام مے گذارد،همانطور ڪہ هق هق میڪند آرام مے گوید:ازم خواست از اینجا برم!‌ روزبہ گفت دیگہ اینجا نباشم! گیج تر میشوم،ڪمڪ میڪنم روے یڪے از مبل ها بنشیند. آرام مے پرسم:یہ دقیقہ آروم باش عزیزم! درست و واضح بگو چے شدہ؟! مطهرہ با دست اشڪ هایش را پاڪ میڪند اما باز چشمانش مے بارند! با صدایے لرزان مے گوید:دفتر خاطرہ مو ڪہ دیدے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،ادامہ میدهد:اڪثرا همراهم هست،خاطرات روزانہ مو توش مینویسم و تاریخ میزنم حتے اگہ اون روز اتفاق خاصے برام نیوفتادہ باشہ! چند روز پیش نمیدونم‌ چطور حواس پرتے ڪردم و اشتباهے با یہ سرے مدارڪ دادمش بہ مهندس ساجدے! عصر ڪہ برگشتم خونہ متوجہ شدم نیست،فڪر میڪردم جایے از ڪولہ ام افتادہ یا جا گذاشتم. اهمیت ندادم تا فرداش ڪہ مهندس ساجدے دفترو گذاشت روے میزم و گفت:فڪر ڪنم این براے شماست اشتباهے بین مدارڪ گذاشتہ بودید! گیج نگاهش ڪردم بدون حرف و هیچ واڪنش خاصے رفت اتاقش،منم گفتم حتما چیزے نخوندہ دیگہ! دیروز ڪہ میخواستم برگردم خونہ خواست چند دقیقہ برم دفترش،سنگین و شماتت بار نگاهم میڪرد! سرمو انداختم پایین پرسیدم چہ اشتباهے ازم سر زدہ؟! براے اولین بار لحنش رسمے نبود،از فعل هاے مفرد استفادہ ڪرد! مثل پدرے ڪہ میخواد دختر ڪوچولوش رو نصیحت و سرزنش ڪنہ! گفت:سرتو بلند ڪن و بہ من نگاہ ڪن! گیج شدہ بودم،متعجب سر بلند ڪردم اما مستقیم نگاهش نمے ڪردم. نگاهش سنگین بود جدے گفت:بهترہ از اینجا برے! گیج تر شدم من من ڪنون پرسیدم براے چے؟! از روے صندلے بلند شد و اومد بہ سمتم. تو چند قدمیم وایساد ضربان قلبم رفت بالا آیہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۷ با همون لحن جواب داد:بخاطرہ خودت میگم دختر جون! اینجا موندنت بہ نفعت نیست،این احساساتے ڪہ بخاطرہ ش اومدے اینجا هرچقدر جلوشون رو نگیرے بہ ضرر خودتہ! چون برات احترام قائلم میخوام از اینجا برے و فڪر و خیال اشتباهے نڪنے! دلم میخواست زمین دهن باز ڪنہ و منو ببلعہ! ڪم موندہ بود پس بیوفتم اما خودمو زدم بہ اون راہ! با خجالت گفتم نمیفهمم از چے حرف میزنہ ڪہ اخم ڪرد و گفت دفتر خاطراتمو ڪہ دیدہ براے اینڪہ ببینہ توش نشونے اے هست یا نہ بازش ڪردہ ڪہ یڪے دو صفحہ ڪہ راجع بہ علاقہ م بهش و سعے ام براے استخدام شدن توے شرڪت نوشتہ بودم خوندہ و دفترو بستہ! گفت جز همون صفحہ هایے ڪہ بہ چشمش خوردہ چیز دیگہ اے نخوندہ و من دنبال سراب اومدم! خواست هرچہ زودتر از اینجا برم گفت باهات صحبت میڪنہ یہ مدت هر روز بیاے تا منشے جدید استخدام ڪنہ یا خودت منشے دائم بشے! دوبارہ هق هقش شدت مے گیرد،ناراحت نگاهش میڪنم میدانستم‌ یڪ همچین اتفاقے مے افتد! با هق هق ادامہ میدهد:آخرشم گفت تو تازہ هیجدہ نوزدہ سالتہ دو روز دیگہ ڪہ سنت بیشتر بشہ همہ ے این احساسات از بین میرن! من نمیخوام تو این دوران قلبت آزردہ بشہ و لطمہ ے روحے بخورے! میخوام برے و ازم دور باشے چون هم خودت هم پدرت برام قابل احترامید نمیخوام خدایے نڪردہ ڪدورت و دردسرے پیش بیا! دارم اینا رو مثل یہ برادر بزرگتر بهت میگم! هیچے نتوستم بهش بگم،صورتم مثل لبو سرخ شدہ بود. فقط با عجلہ از اتاقش بیرون رفتم و تا خونہ دوییدم! دیشب اصلا نتونستم بخوابم،صبح پیام داد بیام وسایلم رو‌ جمع ڪنم و باهات حرف بزنم! چند ساعت بود جلوے شرڪت وایسادہ بودم روم نمیشد بیام بالا ببینمش! دیدم از شرڪت اومد بیرون سریع اومدم بالا تا قبل برگشتنش وسایلمو بردارم و ڪلیدا رو بدم! دارم از خجالت آب میشم آیہ! یاد دیروز ڪہ مے افتم دلم میخواد بمیرم! هق هقش دوبارہ شدت میگیرد،سرے تڪان میدهم و ڪنارش‌ مے نشینم. همانطور ڪہ ڪمرش را نوازش میڪنم مے گویم:من ڪہ بهت گفتم مطهرہ! گفتم ڪار درستے نیست گفتم نتیجہ ے خوبے ندارہ! مظلوم نگاهم میڪند و لبش را میگزد:خاڪ بر سر خرم! دیگہ روم‌ نمیشہ اسمشم بیارم،بہ بابام چے بگم؟! نفس عمیقے میڪشم و با آرامش مے گویم:بذار چند روز بگذرہ بگو میخواے تمرڪزت فعلا فقط روے درس و دانشگاہ باشہ! با دست اشڪ هایش را پاڪ میڪند و بینے اش را بالا میڪشد،بہ چهرہ اش‌ نگاہ میڪنم و بہ شوخے میگویم:واقعا هم عین لبو شدے! واڪنشے نشان نمیدهد و از روے مبل بلند میشود،چند نفس عمیق میڪشد و مے گوید:تا نیومدہ برم! روم نمیشہ حتے از بقیہ خداحافظے ڪنم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۲ چهار روز دیگر هم گذشت و مادرم حاضر بہ صحبت با پدرم و برگشت بہ خانہ نبود. نورا میگفت مادر اصرار دارد تنها بماند و نورا برگردد،یاسین ڪمے غر غر و بهانہ گیر شدہ گاهے اصلا حوصلہ اش را ندارم! مطهرہ دو سہ بار تماس گرفت ڪہ من بروم خانہ شان اما بهانہ آوردم و نرفتم. آذر ماہ هم رو بہ اتمام است،نگاهے بہ گل هاے رز سفیدے ڪہ در دست دارم مے اندازم و وارد بهشت زهرا میشوم. مردد بہ سمت گلزار شهدا قدم برمیدارم و دستہ گل را ڪمے بہ قفسہ ے سینہ ام مے فشارم،انگار اولین بار است میخواهم بہ دیدارش بروم! مثل قرار اول خجالت میڪشم و ڪمے استرس دارم،چند ثانیہ بعد خودم را رو بہ روے مزار هادے مے بینم. عڪس خندانش از قاب بہ من خیرہ شدہ و روے مزارش چند شاخہ گل سرخ دیدہ میشود این یعنے هیچوقت تنها نیست! از سرعت قدم هایم مے ڪاهم و آرام نزدیڪش میشوم،ڪنار مزارش مے نشینم و دستہ گل را روے پاهایم مے گذارم. همانطور ڪہ شیشہ ے گلاب را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم آرام مے گویم:سلام! در شیشہ را ڪہ باز میڪنم بوے خوشش بینے ام را نوازش میدهد،با احتیاط گل ها را از روے سنگ قبرش برمیدارم و گلاب را آرام آرام رویش مے ریزم و با دست سنگ را نوازش میڪنم و مے شورم! _نمیدونے ازم ناراحتے یا نہ؟! اما بخاطرہ حرف خودت بهت سر نمے زدم! با دست نامش را نوازش میڪنم و دوبارہ گلاب مے ریزم. _امروز دیگہ طاقت نیاوردم و اومدم پیشت! پاے قولم هستم هادے. این روزا دارم تمرین میڪنم ڪمتر بهت سر بزنم،ڪمتر خانوادہ تو ببینم،ڪمتر بهت فڪر ڪنم،ڪمتر دوستت داشتہ باشم! نمیدونم موفق بودم یا نہ اما آسون نیست! گلاب تمام میشود،شیشہ ے خالے اش را داخل ڪیفم بر مے گردانم و دوبارہ گل هایے ڪہ روے مزارش بود روے سنگ قبرش برمے گردانم. نگاهم را بہ عڪسش مے دوزم و آرام مے گویم:ولے تو انگار یاد گرفتے ڪمتر دوستم داشتہ باشے! براے همتا پیغام پسغوم مے فرستے یارِ بے وفا! بغض گلویم را مے فشارد:حالت خوبہ آرہ؟! من هنوزم دل نگرانتما! سرم را پایین مے اندازم و گل هاے رز سفید را از داخل ڪاغذ بیرون مے ڪشم. یڪے از شاخہ هاے گل را با احتیاط نزدیڪ نامش میگذارم و لب میزنم:از حالِ من نپرس! میدونم همہ چیو میبینے و میدونے! شاخہ گل دیگرے میگذارم و ادامہ میدهم:بیشتر از همیشہ تنها و درموندہ ام هادے! همہ ے گل ها را روے مزارش مے چینم و لب میزنم:نمیدونم رز سفید دوست دارے یا نہ؟! بغضم شدت مے گیرد اما همچنان حاضر بہ اشڪ ریختن نیستم،انگشتانم را روے ڪلمہ ے "شهید" میگذارم و با لحنے نرم مے گویم:اومدم بگم من پاے قولم و آرامشت هستم،از این بہ بعد پیشت میام ولے خیلے ڪم! خداڪنہ دلت از بابت من آروم گرفتہ باشہ و با خیال راحت پر ڪشیدہ باشے! راستے! سرم را خم میڪنم و تن صدایم را آرام! _براے حالِ این روزام خیلے دعا ڪن از خدا بخواہ صبرم بدہ حرمت بابامو نشڪنم خوب نیست این حرف ولے...‌انگار دیگہ دوستش ندارم! انگار برام خیلے غریبہ ست،هادے میدونے چرا زود دلبستہ ت شدم؟! ڪمے مڪث میڪنم و با شرم ادامہ میدهم:بیشتر بخاطرہ اینڪہ یڪم شناختمت و شیفتہ ے خودت شدم اما... اون...اون تَہ تہ هاے قلبم دوستت داشتم چون شبیہ بابام نبودے! سنت ڪم بودا اما انگار خیلے بیشتر از سنت مے فهمیدے! تو رو هم‌ جاے شوهرم میخواستم هم پدرے ڪہ انگار هیفدہ هیجدہ سال نداشتم! بغض دیگر اجازہ نمے دهد بیشتر از این صحبت ڪنم و سڪوت میڪنم. دیگر دلم نمے آید از غم ها و تنهایے هایم گلہ ڪنم چون مطمئنم اگر مے توانستم صدایش را بشنوم‌ میگفت: "پس خدا چے آیہ؟! چرا از اینڪہ خدا رو دارے چیزے نمے گے؟!" بدون حرف ڪنار مزارش نشستہ ام و بہ جاے صورتش بہ سنگ‌ مزارش خیرہ شدہ ام. چند دقیقہ بعد بلند میشوم و با لبخند مے گویم:ببخش اگہ پر حرفے ڪردم فعلا خداحافظ! دستے برایش تڪان میدهم و بے میل از مزارش دور میشوم. عطرِ یاس را احساس میڪنم... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ چشمانم را چند بار باز و بستہ میڪنم،خوابم مے آید و احساس میڪنم ڪمے فشارم افتادہ! دیروز عصر ڪہ از بهشت زهرا برگشتم حالم یڪ جورے شد و نتوانستم شب خوب بخوابم. فنجان قهوہ را بہ لبانم مے چسبانم و چند جرعہ مے نوشم،میخواهم چشمانم را دوبارہ ببندم ڪہ صداے باز و بستہ شدن در اتاق باعث میشود صاف روے صندلے ام بنشینم. فرزاد نگاهے بہ من مے اندازد و بہ سمت در خروجے مے رود،نفسم را بیرون میدهم و باقے ماندہ ے قهوہ ام را مے نوشم. فنجانم را ڪہ روے میز میگذارم صداے قدم هاے ڪسے مے پیچد،سرم را بلند میڪنم. دخترے حدود بیست و پنج شش سالہ را مقابلم مے بینم،پالتوے مشڪے رنگے بہ تن دارد و شال بنفشش را آزادانہ روے موهاے طلایے رنگش قرار دادہ. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۳ چشمان عسلے اش را بہ صورتم مے دوزد و جدے میگوید:سلام! گلویم را صاف میڪنم و جواب میدهم:سلام بفرمایید! چند قدم نزدیڪتر میشود و میپرسد:مهندس ساجدے هستن؟ _بلہ ولے جلسہ دارن! نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و مے گوید:ڪار فورے دارم! گوشے تلفن را برمیدارم و همانطور ڪہ بہ گوشم مے چسبانمش مے پرسم:اسم شریف تون؟! _ملڪے هستم! چند لحظہ بعد صداے روزبہ مے پیچد:بلہ؟! آرام مے گویم:یہ خانمے تشریف آوردن میگن ڪار فورے دارن! خانم ملڪے! چند لحظہ مڪث میڪند و سپس مے گوید:الان میام! گوشے تلفن را میگذارم و با دست بہ مبل ها اشارہ میڪنم:بفرمایید بشینید! چند قدم از میز فاصلہ مے گیرد و بدون توجہ بہ حرفم شروع بہ قدم زدن میڪند! ابرویے بالا مے اندازم و نگاهم را از ملڪے مے گیرم و بے حال مشغول یادداشت ڪردن برنامہ هاے فردا میشوم‌. چند دقیقہ بعد صداے باز و بستہ شدن در مے آید،سرم را ڪہ بلند میڪنم روزبہ را مے بینم. نگاهے بہ من مے اندازد و بہ سمت ملڪے قدم بر مے دارد،ملڪے مے ایستد و بہ سمت روزبہ بر مے گرد‌د. همانطور ڪہ بہ چشمانش زل زدہ لبانش را تڪان میدهد:سلام! روزبہ سرفہ اے میڪند و آرام جواب میدهد:سلام! سپس دوبارہ بہ سمت من بر مے گردد و جدے نگاهم میڪند،احساس میڪنم نباید اینجا باشم و مزاحمم! روزبہ گلویش را صاف میڪند و رو بہ ملڪے مے پرسد:ڪار مهم تون چیہ؟! فنجانم را از روے میز برمیدارم و بلند میشوم،بدون اینڪہ نگاهشان ڪنم بہ سمت آبدارخانہ قدم‌ بر میدارم. صداے ملڪے را مے شنوم ڪہ سعے دارد آرام صحبت ڪند:آوا! ناگهان گوش هایم سوت مے ڪشد و قدم هایم سست میشوند،ڪم‌ ماندہ فنجان از دستم بیوفتد ڪہ محڪمتر نگهش میدارم! چند قدم ماندہ بہ آبدارخانہ برسم ڪہ حامد جلویم ظاهر میشود،متعجب نگاهم میڪند و لبانش را تڪان میدهد صدایش را خوب نمے شنوم! تند تند چیزهایے مے گوید تصویرش را ڪمے تار مے بینم،چشمانم را باز و بستہ مے ڪنم ڪہ بتوانم خوب ببینمش اما فنجان از دستم مے افتدد. صداے سوت ڪشیدن ڪم میشود و بہ جایش صداے شڪستہ شدن فنجان در گوشم مے پیچد. حامد بلند مے گوید:خانم نیازے! صدامو مے شنوید؟! چشمانم را محڪم روے هم مے فشارم میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے روزبہ نزدیڪ مے شود:چے شدہ؟! روزبہ را نزدیڪم مے بینم با اخم بہ من خیرہ شدہ،دیگر چیزے نمے فهمم چشمانم سیاهے مے رود... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ آرام چشمانم را باز میڪنم،چند بار پلڪ میزنم تا بتوانم چشمانم را ثابت باز نگہ دارم. بوے تند الڪل و چند مادہ ے شیمیایے در بینے ام مے پیچد،سرم را ڪہ مے چرخانم سوزن سرم را در دستم مے بینم،نگاهے بہ اطراف مے اندازم روے تختے فلزے در اتاقڪے ڪوچڪ ڪہ عجیب دلگیر است دراز شدہ ام. سرم ڪمے درد میڪند،دست آزادم را روے پیشانے ام میگذارم و نالہ میڪنم. پردہ ے ضخیم سفید رنگے ڪہ جلوے در نصب شدہ ڪنار مے رود و پرستارے با روپوش سفید و یلدا مهدوے یڪے از ڪارڪنان جوان و خوش برخورد شرڪت مقابلم ظاهر مے شوند. پرستار بہ سمتم مے آید و با لبخند پر رنگے مے گوید:ساعت خواب! اخمانم در هم مے رود با صداے گرفتہ مے پرسم:چند ساعتہ خوابیدم؟! یلدا سریع مے گوید:همش یہ ساعتہ اینجاییم! خوبے آیہ جان؟! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ پرستار زودتر مے گوید:چرا خوب نباشہ؟! سرمش ڪم موندہ براش آمپول تقویتے هم زدم! نگاهے بہ پرستار مے اندازم و رو بہ یلدا مے پرسم:چے شدہ؟! فقط یادمہ از حال رفتم! یلدا نزدیڪ میشود و روے تخت مے نشیند،پرستار مے گوید:سرمش تموم شد خبرم ڪن! یلدا سرے بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهد و تشڪر میڪند،پرستار مے رود و یلدا مے گوید:مثل اینڪہ فشارت خیلے پایین بودہ جلوے آقا حامد و مهندس ساجدے از حال رفتہ بودے سریع رسوندیمت درمانگاہ نزدیڪ شرڪت. مهندس ساجدے گفت همراهت باشم تنها نباشے،اینجا ڪہ رسیدیم زنگ زد شمارہ ے خونہ تونو داد زنگ بزنم خانوادہ ت بیان ڪہ دو سہ بار زنگ زدم ڪسے جواب نداد شمارہ ے دیگہ اے هم از خانوادہ ت نداشتیم. خجول مے گویم:شرمندہ بہ خدا انداختمتون تو زحمت! لبخند مهربانے میزند:نگران نباش رو نصف حقوق این ماهت حساب باز ڪردم! لبخند پر رنگے میزنم و چیزے نمے گویم،چند لحظہ بعد هزینہ هاے درمانگاہ یادم مے افتد سریع مے گویم:هزینہ هاے اینجا رو ڪہ ندادے؟! اخم ساختگے اے میان ابروهایش جاے میدهد:حالا بذار سر‌ پا شے بعد حساب و ڪتاب میڪنیم! لب میزنم:ساعت چندہ؟! نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و مے گوید:چهار و نیم! نگاهم را بہ سرم مے دوزم ڪم ماندہ تمام بشود،نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را مے بندم. دو سہ دقیقہ ڪہ میگذرد یلدا مے گوید:من برم بگم پرستار بیاد سرمتو بڪشہ! صداے قدم هایش در گوشم مے پیچد،ڪمے بعد پرستار وارد اتاق میشود و سرم را میڪشد. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۴ بہ ڪمڪ یلدا از روے تخت بلند میشوم و چادرم را سر میڪنم،باهم از اتاقڪ خارج میشویم. چند قدم بہ زور برمیدارم دعا دعا میڪنم زودتر بہ خانہ برسم و فقط بخوابم! نزدیڪ پلہ ها ڪہ مے رسیم روزبہ را مے بینم ڪہ با عجلہ بہ سمتمان مے آید! نگاهش بہ من مے افتدد،بہ یڪ مترے مان مے رسد نفس عمیقے میڪشد و ڪیفم را بہ سمتم مے گیرد:داشتم از شرڪت مے اومدم دیدم موندہ رو میزتون گفتم براتون بیارم. همانطور ڪہ ڪیف را از دستش مے گیرم زیر لب تشڪر میڪنم،نگاهش را بہ یلدا مے دوزد:خانم مهدوے لطف ڪردید خستہ نباشید! یلدا لبخند پر رنگے میزند و مے گوید:خواهش میڪنم وظیفہ بود. روزبہ دوبارہ نگاهش را بہ من مے دوزد:حالتون بهترہ؟! سرم را نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:خدا رو شڪر خوبم! همراہ هم از درمانگاہ خارج مے شویم،همراہ یلدا میخواهیم بہ سمت خیابان بروم ڪہ روزبہ مانع میشود! جدے مے گوید:من دارم میرم سر ساختمون میتونم خانم نیازے رو برسونم! معذب مے گویم:نہ خیلے ممنون با تاڪسے میرم! لبخند ڪم رنگے میزند،چیزے ڪہ ڪم پیش مے آید در صورتش ببینے! _بذارید بہ حساب عذاب وجدان! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:عذاب وجدانِ مرخصے ندادن! راستے دو روز براتون مرخصے رد ڪردم! یلدا آرام مے گوید:خب با مهندس برو دیگہ،تا وایسے تاڪسے بیاد و برسونتت دوبارہ حالت بد میشہ ها! با این هوا یہ سرماخوردگے هم مهمون میشے! روزبہ بدون هیچ حرفے بہ سمت ماشینش قدم بر مے دارد،از یلدا تشڪر و خداحافظے میڪنم و پشت سر روزبہ راہ مے افتم‌. سوار ماشینش میشود،معذب نگاهے بہ صندلے جلو مے اندازم و در ماشین را باز میڪنم. همانطور ڪہ روے صندلے مے نشینم مے گویم:عذر میخوام مزاحم شدم! ڪاپشن نوڪ مدادے رنگش را در مے آورد و روے صندلے عقب مے گذارد. همانطور ڪہ ماشین را روشن میڪند مے گوید:خواهش میڪنم! مسیرامون یڪیہ! چند لحظہ بعد حرڪت مے ڪند،همانطور ڪہ نگاهش را بہ رو بہ رو دوختہ بے مقدمہ مے پرسد:حال خانم هدایت چطورہ؟! گونہ هایم رنگ مے گیرند،سعے میڪنم واڪنش خاصے نشان ندهم! _فڪر ڪنم خوبہ! یعنے چند وقتہ ازش خبر ندارم! ڪنجڪاو مے پرسد:چرا؟! اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گویم:نہ! یہ مقدار درگیرم چند روزہ وقت نمے ڪنم از دوستام خبر بگیرم! آهانے مے گوید و سڪوت میڪند،بہ چراغ قرمز ڪہ مے رسیم ترمز میڪند. سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و مردد نگاهے بہ داشبورد مے اندازد،با اجازہ اے مے گوید و دستش را بہ سمت داشبورد مے برد. از داخل داشبورد پاڪت سیگار و فندڪے بیرون مے ڪشد و مے پرسد:اذیتتون میڪنہ؟! با رو دربایستے جواب میدهم:نہ! ڪمے شیشہ ے پنجرہ را پایین مے دهد و سیگارے از داخل پاڪت بیرون مے ڪشد و روشنش مے ڪند. نگاهم را بہ رو بہ رو مے دوزم،چراغ سبز میشود و دوبارہ ماشین حرڪت میڪند. زیر چشمے مے بینم ڪہ بہ سیگار پڪ محڪمے میزند و دودش را بیرون میدهد،نگاهش بہ رو بہ روست اما فڪرش جایے دیگر! بدون اینڪہ نگاهش را از رو بہ رو بگیرد مے گوید:میدونم بین شما و خانم هدایت انقدر صمیمت هست ڪہ گفتہ باشہ چرا نخواستم دیگہ شرڪت بیاد! آب دهانم را با شدت قورت میدهم و چیزے نمے گویم،ادامہ میدهد:من قضاوتے راجع بہ ایشون نمے ڪنم،نسبت بہ سن و سالشون حق میدم ڪہ احساساتے باشن و ... اجازہ نمے دهم حرفش تمام بشود،با اینڪہ میدانم درست مے گوید و مطهرہ اشتباہ ڪردہ دلم میخواهد از مطهرہ دفاع ڪنم! _یعنے هیجدہ نوزدہ سالہ ها حق عاشق شدن ندارن یا نمے تونن واقعا عاشق بشن؟! خواهش میڪنم طورے صحبت نڪنید ڪہ انگار شما بیست و خوردہ اے سالہ بہ دنیا اومدید! بلند مے خندد،همانطور ڪہ سعے میڪند خندہ اش را قطع ڪند مے گوید:من فقط روحیات و احساسات ایشونو گفتم اصلا همچین منظورے نداشتم! شاید دختر و پسراے هیجدہ نوزدہ سالہ اے باشن ڪہ خیلے بیشتر از منِ سے سالہ بفهمن اما هر طور حساب ڪنیم آرمان ها و احساسات یہ آدم توے بیست و چهار پنج سالگیش با هیجدہ نوزدہ سالگیش زمین تا آسمون فرق میڪنہ! من سعے تو ڪوچیڪ ڪردن ایشون یا تمسخر ڪردن احساساتشون ندارم فقط خواستم بہ نوع خودم ڪمڪ ڪنم ڪہ احساسات و قلبشون جریحہ دار نشہ همین! نفس عمیقے میڪشم و آرام مے گویم:بابت این توجهتون خیلے ممنونم! ممنونم بے تفاوت از ڪنار این مسئلہ رد نشدید تا مطهرہ تو آیندہ سرخوردہ و دل شڪستہ بشہ! لبخند پر رنگے میزند و بہ همراهش پڪے بہ سیگارش. نگاهے بہ سیگارش مے اندازم،اصلا بہ او نمے آید سیگارے باشد! انگار متوجہ نگاہ هاے خیرہ ام میشود ڪہ مے گوید:فقط وقتایے ڪہ ذهنم آشفتہ ست یا عصبے ام مے ڪشم! شانہ اے بالا مے اندازم و نگاهم را بہ خیابان مے دوزم،انگار دوست ندارد سڪوت حڪم فرما بشود! _من یہ معذرت خواهے بہ شما و پدرتون بدهڪارم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 به رسانه مردم بپیوندید👇 https://eitaa.com/javanan_enghelabi313 https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 درنشر لینک حذف نشود

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۵ متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:براے دیدار اولمون!‌ همون موقع ڪہ پدرتون یہ گل روے صورت فرزاد ڪاشتہ بود! لبم را بہ دندان مے گیرم و سرم را پایین مے اندازم،مے گوید:اون روز هم خستہ بودم هم یڪم درگیرے داشتم قبلا هم پدرتون باهام یڪم بد تا ڪردہ بود دیدم با فرزاد دعوا ڪردہ و بهش سیلے زدہ خیلے عصبانے شدم و نتونستم خودمو ڪنترل ڪنم وگرنہ آدم بے ملاحظہ اے نیستم! آرام لب میزنم:نمیدونم چرا بحثشون شدہ بود با این حال عذر میخوام! نزدیڪ سطل زبالہ اے میرسیم ڪہ تہ ماندہ ے سیگارش را داخل سطل پرت و سرعت ماشین را ڪمے بیشتر میڪند. نزدیڪ خیابان اصلے ڪہ مے رسیم مے گوید:هواے خانم هدایت رو این مدت داشتہ باشید،نذارید تنها بمونہ! دلم میخواهد بگویم من خودم از همہ افسردہ تر و تنها ترم تو بقیہ را بہ من مے سپارے؟! اما تنها بہ گفتن چشمے اڪتفا میڪنم و دیگر چیزے نمے گویم. نزدیڪ ڪوچہ ڪہ مے رسیم سریع مے گویم:ممنونم همینجا پیادہ میشم! سرے تڪان میدهد و توقف میڪند،میخواهم از ماشین پیادہ بشوم ڪہ ڪارهاے شرڪت یادم مے افتد! _توے این دو روز میتونید ڪسے رو جام بذارید؟! چشمانش را باز و بستہ میڪند:آرہ میز و صندلے تونو دو روز بہ یڪے از بچہ ها ڪہ ڪارش ڪمترہ قرض میدم. لبخندے میزنم و مے گویم:بازم ممنون خدانگهدار! سرش را تڪان میدهد:خداحافظ! از ماشین پیادہ میشوم و چادرم را مرتب میڪنم،همانطور ڪہ بند ڪیفم را روے دوشم تنظیم میڪنم قدم برمیدارم. سرڪوچہ ڪہ میرسم بہ سمت روزبہ بر مے گردم،سیگارے میان دو انگشتش گرفتہ و از پنجرہ بہ خیابان خیرہ شدہ. معلوم است چیزے خیلے عصبانے اش ڪردہ!شانہ اے بالا مے اندازم و بہ سمت خانہ قدم برمیدارم،چقدر احساس ضعف میڪنم! ❄️❄ همان شب پدرم ڪہ یاسین را براے گردش بیرون بردہ بود بہ خانہ آورد و راهے دماوند شد! فردا صبح نورا بہ خانہ برگشت،گفت بهتر است پدر و مادرمان باهم تنها باشند. از چهرہ اش آشفتگے و خستگے مے بارید،نورا ڪہ آمد با خیال راحت حال ندارے ام را بروز دادم! از اینڪہ نشان بدهم خیلے بزرگ شدم خستہ شدہ بودم،هنوز طاقت و ظرفیتش را نداشتم! ڪسے را براے تڪیہ ڪردن و مرهم شدن بر روے زخم هایم میخواستم... ❄️❄ همانطور ڪہ پرتقال پوست میڪنم مے گویم:من سرم گرم ڪارہ تو چرا بے معرفت شدے؟! مطهرہ لبخند ڪم رنگے میزند و جواب میدهد:حال و حوصلہ ے هیچے رو نداشتم! نگاهے بہ چشمان غمگینش مے اندازم و آرام مے گویم:چرا انقدر خودتو اذیت میڪنے؟! اونم براے یہ علاقہ ے یہ طرفہ؟! سپس پر پرتقالے داخل دهانم مے گذارم،مطهرہ سرش را تڪان میدهد و مے گوید:نمیدونم! دلم مدام براش پر میڪشہ! میخندم و بہ شوخے مے گویم:دل تو ڪہ انقدر نقاشیش خوبہ بگو بہ جاے پر ازش دست بڪشہ! لبخندے میزند و چیزے نمے گوید،همانطور ڪہ پر پرتقال دیگرے داخل دهانم مے گذارم مے گویم:بہ نظرم تو خونہ نشستن و تنها موندن دارہ قضیہ رو برات سخت میڪنہ باید سرتو گرم ڪنے! ابروهایش را بالا مے اندازد:نچ!‌ حوصلہ ے هیچ ڪارے رو ندارم! _مگہ دست خودتہ؟! همین فردا میریم باشگاہ ثبت نام میڪنیم هرچے غم و غصہ ت آب میڪنیم! بالشت را بہ سمتم پرت میڪند و مے گوید:ڪوفت! همچین میگہ آب میڪنیم انگار ما چند ڪیلوییم؟! خودمو خودتو نگاہ ڪن شدیم دوتا تیڪہ استخوون! باز من یہ ذرہ گوشت بہ تنم هست تو استخوون خالصے بدون ذرہ اے گوشت یا چربے! بلند میخندم و مے گویم:نمیرے تو! لبخندش ڪمے جان میگیرد:والا! پیش دستے ام را بہ سمتش مے گیرم:جدے میگم فردا بریم باشگاہ یہ رشتہ ے خوب ثبت نام ڪنیم! پرتقالے برمیدارد و سرش را بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهد. نگاهش را از چشمانم مے گیرد و مے پرسد:اوضاع شرڪت چطورہ؟! _اوضاع شرڪت یا روزبہ؟! چیزے نمے گوید،مهربان مے گویم:بیخیالش مطهرہ! من میگم بهش فڪر نڪن سرتو گرم ڪن تو حال و احوالشو از من مے پرسے؟! لب میزند:ببخشید! میخواهم چیزے بگویم ڪہ صداے زنگ موبایلم مانع مے شود،موبایلم را برمیدارم و بہ شمارہ نگاہ میڪنم. سریع رو بہ مطهرہ مے گویم:از شرڪتہ! چہ حلال زادہ ست! گلویم را صاف میڪنم و جواب میدهم:بفرمایید! صداے روزبہ مے پیچد:سلام! سریع جواب میدهم:سلام! حالتون خوبہ؟! بدون اینڪہ جواب احوالپرسے ام را بدهد مے گوید:من بهتون چند روز مرخصے دادم خانم نیازے؟! نگاهے بہ مطهرہ مے اندازم و مے گویم:دو روز! _پس چرا امروز نیومدید شرڪت؟! مرخصے شما تا دیروز بودہ! سریع جواب میدهم:یلدا...یعنے خانم مهدوے باهام تماس گرفتن گفتن بہ ڪارا مسلط شدن امروزم میتونم استراحت ڪنم! خونسرد ولے با تحڪم مے پرسد:من رئیس شرڪتم یا خانم مهدوے؟! آب دهانم را فرو میدهم:شما! من واقعا... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 به رسانه مردم بپیوندید👇 https://eitaa.com/javanan_enghelabi313 https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 درنشر لینک حذف نشود

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۸ نگاهم را بہ ماهے قرمزهاے داخل تنگ مے دوزم و با لبخند بہ حرڪتشان نگاہ میڪنم. چند دقیقہ اے بہ سال تحویل ماندہ،مادرم و نورا براے انداختن سفرہ ے هفت سین مردد بودند ڪہ خودم دست بہ ڪار شدم! برگزار ڪردن "عید سیاه" براے شهادت هادے؟! پدرم بالاے سفرہ قرآن بہ دست نشستہ و چشمانش را بہ آیہ ها دوختہ،یاسین هم نزدیڪ پدرم نشستہ و با ذوق شیرین دختر یڪ سالہ ے نساء را در آغوش گرفتہ و اجازہ نمے دهد امیرمهدے بہ صورتش دست بزند! مریم و حسام هم ڪنار یڪدیگر نشستہ اند و بہ هم نگاہ هم نمے ڪنند،مشخص است ڪدورتے بین شان پیش آمدہ و قهر هستند! نساء و میلاد هم ڪنار هم نشستہ اند و با خندہ پچ پچ مے ڪنند،نورا و طاها آرام صحبت میڪنند و با لبخند بہ هم زل زدہ اند. مادرم در آشپزخانہ خودش را مشغول ڪردہ فڪر نڪنم تا تحویل شدن سال سر سفرہ بیاید! یڪ ماهے است بہ زور و با اخم و تخم بہ خانہ برگشتہ،بہ پدرم گفتہ دیگر ڪارے با او ندارد و اگر برگشتہ فقط بخاطرہ من بودہ! گفتہ دلش نمے خواهد براے سر و سامان گرفتن من مشڪلے پیش بیاد،تا خیالش از بابت من راحت بشود و ازدواج ڪنم این خانہ و پدرم را تحمل میڪند! نگاهم را از ماهے ها مے گیرم و بہ ڪنارم ڪہ خالیست مے دوزم،پارسال همین موقع هادے سر بہ زیر ڪنارم نشستہ بود و زیر چشمے بہ شوق و ذوق من براے مرتب ڪردن سفرہ ے هفت سین نگاہ میڪرد! دستے روے جاے خالے اش میڪشم و تلخ لبخند میزنم،مطمئنم همین جاست شاید هم اول بہ خانہ ے خودشان سر بزند و بعد ڪنار من بیاید! نورا متوجهم میشود نگاهے بہ صورتم مے اندازد و با لبخند مے گوید:بیا ڪنار من بشین جا هست! همانطور ڪہ گرہ روسرے صورتے رنگم را ڪہ گل هاے ریز سفید و شیرے دارد را محڪم مے ڪنم مے گویم:نہ! همین جا راحتم! بعد از حدود یازدہ ماہ رخت مشڪے را بہ اصرار مادرم براے سال تحویل درآوردم. زمستان از آنچہ فڪر مے ڪردم زودتر گذشت،اوایل دے ماہ بود ڪہ همراہ مطهرہ بہ باشگاہ رفتیم و براے بدنسازے ثبت نام ڪردیم. هر دو سہ هفتہ یڪ بار جمعہ ها باهم بہ استخر و ڪوہ نوردے مے رفتیم،میخواستیم حالِ روحِ یڪدیگر را خوب ڪنیم! چند روز پیش بود ڪہ توانستم مطهرہ را راضے ڪنم خودش بہ شرڪت بیاید و سفتہ هایش را پس بگیرد،اگر میخواهد روزبہ را فراموش ڪند نباید از رو بہ رو شدن با او هراسے داشتہ باشد! با خجالت بہ شرڪت آمد و قراردادش را فسخ ڪرد و سفتہ هایش را گرفت و رفت! حالش این روزها بهتر شدہ و تقریبا دیگر از روزبہ حرفے بہ میان نمے آورد،اوضاع شرڪت تقریبا آرام است. سرم گرم ڪار خودم است و ڪارے بہ ڪسے ندارم،درسم را جدے تر میخوانم و براے امسال یڪ رتبہ ے عالے میخواهم! خبرے از شهاب نیست،هرڪارے ڪردم نتوانستم شمارہ اش را از مادرم بگیرم! فڪرم همچنان درگیر آرزوست،ڪسے ڪہ مثل همہ ے این سال ها فراموش شد! اصلا شاید دردِ شهاب بیشتر از مادرش همین بے توجهے بہ آرزو و نادیدہ گرفتنش است! چشمانم را مے بندم و دستانم را رو بہ آسمان مے گیرم،زیر لب زمزمہ میڪنم:خدایا ڪمڪ ڪن از امسال بندہ ے بهتر و آدم خوبترے باشم! هوامو داشتہ باش ڪہ هرچقدر هم دور و برم شلوغ باشہ من فقط تو رو دارم! براے همہ خوبے میخوام،براے خوب شدن زندگے مریم و حسام،براے مامان و بابام،براے نساء و میلاد موندگارے خوشبختیون،براے نورا و طاها جور شدن پول عروسے شون! براے یاسین عاقبت بہ خیرے،براے مطهرہ آرامش و عشقِ واقعے! براے بابامهدے و فرزانہ سلامتے و صبر،براے همتا و یڪتا یہ دنیا آرامش و خوشبختے،براے نازنین راضے شدن پدرش و برگشتنش پیش خانوادہ ش! براے شهاب قلبے ڪہ از ڪینہ پاڪ شدہ باشہ! حالِ هادے هم ڪہ پیش خودت خوبہ! دستانم را روے صورتم میڪشم و از تہ دل زمزمہ میڪنم:آمین! ڪمڪ ڪن با نو شدن سال قلب و حالِ همہ مون نو نوار بشہ! نساء همانطور ڪہ شڪلاتے داخل دهانش مے گذارد مے گوید:مامان خانم نمیخواے از آشپزخونہ دل بڪنے؟! الان سال تحویل میشہ ها! مادرم همانطور ڪہ ظرف شیرینے خامہ اے را بہ دست گرفتہ بہ سمتمان مے آید و مے گوید:اومدم انقدر غر نزن دختر! ظرف را بہ دستم مے دهد و مے گوید:تعارف ڪن همہ بردارن! سپس ڪنار پدرم مے نشیند،از جایم بلند میشوم و ظرف شیرینے را مے گردانم. ڪم ماندہ بہ سال تحویل ڪہ همہ باهم دعاے "یا مقلب القلوب و الانصار" را زمزمہ مے ڪنند. چند لحظہ بعد صداے شلیڪ شدن توپ و تبریڪ گفتن مجرے مے آید،همہ ڪف مے زنند و مشغول تبریڪ گفتن و روبوسے ڪردن میشوند. زیر لب زمزمہ مے ڪنم:اللّهُم غَیِّر سوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِڪْ. خدایا حال بدِ ما را بہ حال خوبِ خودت تغییر بدہ! پدرم از لاے قرآنش چند اسڪانس در مے آورد و اول بہ دست شیرین میدهد سپس بہ امیرمهدے و یاسین! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۹ جعبہ ے ڪوچڪے از ڪنار پایش برمیدارد و بہ دست مادرم مے دهد،همہ با ذوق میخواهند مادرم جعبہ را باز ڪند. مادرم لبخند تصنعے اے میزند و جعبہ را باز میڪند و بہ سمتمان مے گیرد،یڪ سرویس طلاے گران قیمت! چقدر بدم مے آید از اینڪہ قلب یڪ زن را بخواهے با مادیات معاملہ ڪنے! پدرم بہ همہ یڪ اسڪناس دہ هزار تومانے میدهد براے برڪتِ مالشان! نوبت بہ من میرسد ڪہ بے حرڪت سرجایم نشستہ ام،همہ ے نگاہ ها بہ سمت من مے چرخدد. نساء مے گوید:چرا نشستے خواهرے؟! آب دهانم را قورت میدهم و مردد برمے خیزم،هنوز دلم با او صاف نشدہ! آرام بہ سمتش قدم میدارم و مقابل پدرم خم میشوم،بدون اینڪہ بہ صورتش نگاہ ڪنم لب میزنم:عیدتون مبارڪ! پدرم آخرین اسڪناس را از لاے قرآن بیرون میڪشد و همانطور ڪہ مقابلم مے گیرد مے گوید:عید توام مبارڪ باشہ! اسڪناس را مے گیرم و سپس دستش را مے گیرم و مے بوسم! همین ڪہ لبانم را از دستش جدا میڪنم سریع خم میشود و پیشانے ام را مے بوسد! متعجب سر بلند و نگاهش میڪنم،آرام و جدے مے گوید:این بوسہ براے این بود ڪہ آیہ ے پارسال جلوم واینسادہ! یہ دفعہ اے خیلے خانم و آروم شدے فڪر نڪن حواسم نیست! لبخند تلخے میزنم و آرام سر جایم مے نشینم،دوبارہ بہ جاے خالے اش نگاہ میڪنم و دستم را روے فرش میڪشم! در دل مے گویم:میگن رفتنت خانمم ڪردہ! حواسشون نیست رفتنت روحمو ڪشتہ... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با دقت خودم را در آینہ ے آسانسور نگاہ میڪنم،گودے زیر چشمانم تقریبا ناپدید شدہ! رنگ و رویم برگشتہ و آب زیر پوستم دویدہ و ابروهاے دوبارہ اصلاح شدہ ام جلوہ نمایے مے ڪنند،بدنم هم ڪمے روے فرم آمدہ. روسرے ڪرم رنگم را مدل لبنانے بستہ ام و چادر سادہ سر ڪردہ ام. روز چهارم فروردین ماہ است و دید و بازدیدهاے عید و تعطیلات شرڪت تمام شدہ،آسانسور مے ایستد‌. لبخند بہ لب وارد سالن مے شوم و راهِ دفتر را در پیش مے گیرم،وارد دفتر ڪہ میشوم حامد را مے بینم ڪہ چند گلدان روے زمین چیدہ و با دقت نگاهشان میڪند. همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم بلند مے گویم:سلام آقا حامد! سال نو مبارڪ! بہ سمتم بر مے گردد و لبخند زنان جواب میدهد:سلام سال نوے شما هم مبارڪ! نگاهے بہ گلدان ها مے اندازم و مے پرسم:اینا براے چیہ؟! مے خندد:اینا سفارشاے مهندسن براے بهارے ڪردن اتاقشون منتظرم بیان هرجا خواستن بذارم. نگاهم بہ گلدان ڪاڪاتوس مے افتدد و مے گویم:منم باید یہ گلدون بخرم رو میزم بزرگش ڪنم! سریع خم مے شود و یڪے از ڪاڪاتوس ها را برمیدارد،همانطور ڪہ گلدان را بہ سمتم مے گیرد مے گوید:این عیدے من! ابروهایم را بالا میدهم:مگہ براے دفتر مهندس نیست؟! _چرا ولے یہ گلدون اضافہ براے دفتر آبدارخونہ گرفتہ بودم. لبخند میزنم:خودم یڪے میگیرم! _عیدیہ! لبخندم را عمیق تر میڪنم و گلدان را از دستش مے گیرم. _خیلے ممنونم! سرزندہ ترین عیدیہ ڪہ گرفتم! بہ سمت میزم قدم برمیدارم و آرام مے گویم:سلام! چند روز نبودم ڪہ اذیت نشدید؟! سپس آرام مے خندم،بہ اینجا عجیب عادت ڪردہ ام! گلدان را با احتیاط روے میز میگذارم و ڪیفم را از روے دوشم برمیدارم. بسم اللہ الرحمن الرحیمے مے گویم و پشت صندلے ام مے نشینم،پنج دقیقہ بہ هشت ماندہ. خودم را سرگرم خواندن لیست ڪارهاے شرڪت مے ڪنم،دو سہ دقیقہ بعد صداے پیچیدن قدم هایے باعث میشود سر بلند ڪنم‌! روزبہ را مے بینم ڪہ بہ سمت حامد قدم برمیدارد،پیراهن سفیدے همراہ شلوار جین آبے تیرہ بہ تن ڪردہ! همانطور ڪہ ڪیف سامسونتش را بہ دست دیگرش میدهد با لبخند مے گوید:اینجا چہ بهارے شدہ! حامد سریع سلام میڪند و عید را تبریڪ مے گوید،روزبہ جوابش را میدهد و بہ سمت اتاقش مے آید. از روے صندلے بلند مے شوم و مے گویم:سلام سال نو مبارڪ! سرے تڪان میدهد و مے گوید:سلام! سال نوے شمام مبارڪ! متعجب بہ صورتم نگاہ میڪند،حتما متوجہ تغییرات صورتم شدہ! خجول سرم را پایین مے اندازم و روے صندلے مے نشینم. روزبہ در اتاق را باز میڪند ڪہ صداے ظریف دخترانہ اے مانع ورودش بہ اتاق میشود! _آقاے ساجدے! روزبہ متعجب سر بر مے گرداند و نگاهش را بہ دختر مے دوزد،دختر چند قدم بہ سمتش بر مے دارد. چهرہ ے معمولے و دلنشینے دارد،صورتے گندمگون و چشمانے درشت و قهوہ اے تیرہ اے. ابروهایش را بہ رنگ قهوہ اے تیرہ ڪردہ و تنها آرایشش یڪ رژ لب ڪم رنگ صورتے و یڪ خط چشم است! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷