#پارت_شصت_و_دوم🦋 ((دکل دیده بانی)) و اتاقک در دل آسمان گم شده بود. ستونی فلزی با ارتفاعی به اندازه یک ساختمان بیست طبقه، 🏢 بدون هیچ حفاظی قد کشیده بود. و امشب می بایست من از آن بالا بروم؛ کاری که هر شب بچّه‌های #اطلاعات می کردند. نگاهی به #محمد_حسین انداختم. همچنان آرام و مصمّم منتظر من بود. ☺️ اضطراب😰 را از چهره ام می خواند. لبخندی 😊زد : «نگران نباش! من هم پشت سرت می آیم.» بسم الله گفتم و میله ها را در دستانم محکم فشردم و پایم را روی پلّه های دکل گذاشتم. نور ماه🌙زیر پایم را روشن کرده بود. هر چه بالاتر می رفتم، همه چیز روی زمین کوچکتر می شد. خیلی با احتیاط و آرام پیش می رفتیم. نگاهی به بالا انداختم، هنوز خیلی مانده بود که به اتاقک برسیم، لحظه ای مکث کردم، دیدم دیگر نمی توانم بالاتر بروم تا همین جا خیلی از زمین🌍 دور شده بودیم. این افکار باعث شده احساس خستگی 😞کنم پاهایم شروع به لرزیدن کردند! محمّد حسین که دید توقّفم طولانی شده، پرسید : «چیه؟ چرا نمی روی بالا؟» گفتم : «نمی توانم، خسته شدم» گفت : «برو! چیزی دیگر نمانده. پایین را نگاه نکن، من پشت سرت هستم.» گفتم: «محمّد حسین پاهایم دارند می لرزند، 😓 نمی توانم بروم.» گفت: «خیلی خب! همان طور که هستی صبر کن.» بعد سعی کرد تا چند تا پلّه بالاتر بیایید. گفتم: «کجا می آیی؟» گفت: «صبر کن!» خودش را بالا کشید. دست هایش را دو طرف من گذاشت و گفت : «حالا بنشین روی شانه های من.» گفتم: «برای چی؟!» گفت : «خب بنشین خستگی در کن!» گفتم: «آخر این طور که نمی شود.» گفت: «چاره ای نیست، بنشین! کمی که خستگی ات رفع شد، دوباره ادامه می دهیم.» چاره ای نبود آن قدر و خسته و ضعیف 😰بودم که نمی توانستم ادامه بدهم، کار دیگری هم نمی شد کرد..! آرام روی شانه های محمّد حسین نشستم، این کار هم برایم سخت بود؛ 😥 اینکه او بایستد و من روی شانه هایش بنشینم.. در واقع محمّد حسین با این کارش هم باعث شد خستگی ام رفع شود و هم روحیّه ام تغییر کند.😊 لحظه ای بعد دوباره بالا رفتن را آغاز کردیم. دیگر زانوهایم نمی لرزید انگار یک انرژی ناشناخته به تن من تزریق شد. 💪 وقتی به بالای دکل رسیدیم، نفس عمیقی کشیدیم و گوشه ای نشستم. نگاهی به اطراف انداختم همه چیز به شکل غرورانگیزی زیر پایم کوچک شده بود! 😌 باد خنکی که آن بالا می وزید به تن عرق کرده ام😥 می‌خورد و حسابی سردم شده بود. می دانستم باید صبر کنم تا هوا روشن شود و بعد تمام روز را آنجا بمانم. به محمّد حسین گفتم: «خب! حالا آمدیم بالا، صبح که هوا روشن شد چه کار کنیم؟» 🤔 گفت: «چه کار می خواهی بکنی؟» گفتم : «بالاخره یک سری امکانات اینجا لازم داریم.» گفت: «هر چه بخواهی برایت می آورم. تو اصلاً لازم نیست از جایت تکان بخوری. همین جا بنشین و دیده بانی کن. به فکر پایین رفتنم نباش خودم هستم.» محمّد حسین آن شب و روز بعد، چند بار.... 🔻کانال رسمی گلزار مطهر شهـدا @Golzar_Shohaday_Kerman