ناگهانِ شعر از محمدتقی شمس لنگرودی شعر، ناگهان به سراغ آدمی می‌آید وقتی که نشسته‌ای و از گرانی نان و ارزانی انسان سخن می‌گویی وقتی که پشت پنجره، پاییز در تالار درختان ایستاده است و سروهای خم‌شده، با دهان گم‌شده در باران آه می‌کشند شعر، ناگهان به سراغ آدمی‌ می‌آید. چشمانت را ببند حالی باز کن چه آدمیانی که برای ابد، دیگر دیده نمی‌گشایند و شعر ناگهان کنار اتاقت بر پنجه‌های ظریفش، ایستاده است. چوپانی سایه‌ها، گزیده‌ی اشعار محمدتقی شمس لنگرودی، ص ۳۷. #شعر #شمس_لنگرودی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

گلایل از محمدتقی شمس لنگرودی گلایل را دوست دارم به خاطر قلبش که از پسِ برگهای لطیفش پیداست. دل آدمی، پیدا نیست و سرانگشتانت را سیاه می‌کند چون گردو اگر بگشایی و ببینی. چوپانی سایه‌ها، شمس لنگرودی، ص ۳۵۱. #شمس_لنگرودی #گلایل #قلب https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

از دریای آرام بترسید از شمس لنگرودی از دریای آرام بترسید در خلوت اندوهناکش به اندیشه فرو رفته است. از دریای آرام بترسید صندوقش را باز کرده ذخیره‌ی طوفانش را می‌شمارد. از دریای آرام، در شب مهتابی بترسید نورافکن ماه را ببینید چگونه گوشه‌ی کناره‌ی دریا را روشن کرده است از آرامش دریا بترسید. چوپانی سایه‌ها، شمس لنگرودی، ص ۳۷۶. #شمس_لنگرودی #دریای_آرام https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

باران از محمدتقی شمس لنگرودی باران که در لطافت طبعش، خلاف نیست ویران کرده لانه‌ی مورچگان را. چوپانی سایه‌ها، شمس لنگرودی، ص ۳۶۵. #شمس_لنگرودی #باران https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303