شرح یک رباعی از مولوی عاشق و معشوق ز اول که حدیث عاشقی بشنودم جان و دل و دیده در رهش فرسودم گفتم که مگر عاشق و معشوق دواند خود هر دو یکی بود، من اَحوَل بودم می‌خواهد بگوید که: یک موجود و یک مؤثر در عالم بیش نیست و آن، حضرت حق است سبحانه و تعالی. و از لوچی و احولی است که ما، دو می‌بینیم و سه می‌بینیم و یکی را نمی‌بینیم... وقتی که عشق آدمیان به یک‌دیگر و عشق رود و دریا و درخت و پرنده و چرنده و زمین و آسمان به یک‌دیگر و به آدمی چنین زیباست و دلفریب، بنگر که عشق خدای به آدمی و عشق آدمی به خدای، چه اندازه فریبا و دلرباست! باغ اسرار خدا، شرح رباعیات مولانا، بهشتی شیرازی، ص ۱۶۵. #عشق #عاشق‌و‌معشوق #مولوی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

گنج و ویرانه از صائب تبریزی نیست در طینت جدایی، عاشق و معشوق را شمع، از خاکستر پروانه می‌ریزیم ما خاطری معمور کردن، از دو عالم خوشتر است گنج را در دامن ویرانه می‌ریزیم ما معمور: آباد. شاهکارهای صائب تبریزی و کلیم کاشانی، مهدی سهیلی، ص ۱۹. #عاشق‌و‌معشوق #شمع‌و‌پروانه #گنج‌و‌ویرانه #صائب‌تبریزی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303