غزل ۴۰۷ #حافظ 🌹🌹🌹 با صدای دکتر #موسوی‌گرمارودی مزرع سبز فلک دیدم و داسِ مَه نو یادم از کِشته‌ی خویش آمد و هنگام درو نکات: کِشته: کاشته‌شده. در اینجا کنایه از اعمال انسان است. هنگام درو: وقت برداشت محصول. در اینجا کنایه از روز قیامت است. بخُفتیدی: خوابیدی. از مصدر خُفتن. سابقه: در لغت، پیشی و سبقت‌ گیرنده، در عرفان، عنایت ازلی الهی، تقدیر ازلی. مُجرّد: جدا‌شده از علایق و دلبستگی‌های مادی. بیدَق: مُعَرَّب پیاده‌ی فارسی و آن مهره‌ی پیاده‌ی شطرنج است. گرو بُردن: پیروز شدن، پیشی گرفتن. خَرمن ماه: هاله‌ی ماه، نوری که در دور ماه دیده می‌شود و به آن دیهیم ماه نیز می‌گویند. خَرمن چیزی را سوختن: کنایه از نیست و نابود کردن آن چیز. خرقه: لباس رسمی صوفیان که نماد ریاکاری و فریب بوده است. https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303 🌼🌼🌼

غزل شماره ۳۳۷ #حافظ 🌹🌹🌹 با صدای:#دکتر‌موسوی‌گرمارودی چرا نه در پیِ عزم دیار خود باشم؟ چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم؟ نکات غزل: خاکِ سرِ کوی کسی بودن: کنایه از مطیع و فرمان‌بردار کسی بودن. برتافتن: تحمل کردن، تاب آوردن. شهریارِ خود بودن: آقا و سَروَر خود بودن، اختیار خود را داشتن و مطیع کس دیگر نبودن. خداوندگار: خواجه و صاحب، ولی‌نعمت. باری: به‌هرحال، خلاصه. اَولی: بهتر، سزاوارتر. روزِ واقعه: روز مرگ. نگار: محبوب، یار زیبارو. بختِ گران‌خواب: بختِ بد و نامساعد. رندی: بی‌قیدی، رسوایی. رند حافظ، رند پاکبازِ آزاداندیشِ عارفی است که نه تسلیم شیخ ریاکار می‌شود و نه در برابر قدرت زورمندان، سر فرود می‌آورَد. رند او، مظهر آزادی و آزادمردی و فتوت و عشق حقیقی و جویای کمال معنوی است و در یک کلمه، خواجه، رند و رندی را از شمارِ هنر و فضیلت می‌داند. بُوَد که: باشد که، امید است که. 📚📚📚 شاخ نبات حافظ، دکتر برزگر خالقی، ص ۷۳۵ و ۷۳۶. #غزل‌حافظ #موسوی‌گرمارودی #برزگر‌خالقی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

غزل شماره ۲۱۷ #حافظ با صدای دکتر#موسوی‌گرمارودی نکات: گرداب: استعاره از سختی‌های فراوان. استظهار: پشت‌گرمی. جانان: محبوبِ همچون جان عزیز. دامن‌گیر: کنایه از گرفتارکننده و پای‌بند. حِرمان: ناکامی و بی‌نصیبی، رنج و ناامیدی. سائل: محتاج و نیازمند، گدا. رحمت آوردن: رحم کردن. عشق: محوری‌ترین سخن عارفان است و آن، عبارت است از شوق و دوست‌داشتن شدید. حدیث: کلام و سخن، حکایت و ماجرا. نکته: سخن دقیق و باریک، مضمون نغز و لطیف. شاخ‌نبات حافظ، دکتر برزگر خالقی، ص ۵۰۳. https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303 🌼🌺🌼🌺🌼🌺

غزل شماره ۲۸۱ #حافظ با صدای #دکتر‌موسوی‌گرمارودی یا رب آن نوگُل خندان که سپردی به مَنَش می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش نکات: سَلمی: نام معشوقه‌ای‌ است در عرب و از عَرایس(عروس‌های) شعری است که مجازاً بر هر معشوقی اطلاق می‌شود. باد صبا: نسیم صبحگاهی. چشم داشتن: کنایه از توقع و انتظار داشتن، امید و آرزو داشتن. نافه: کیسه‌ای در زیر شکم جنس نرِ آهوی خُتَن که از آن ماده‌ی خوشبوی مُشک خارج می‌شود. نافه‌گشایی کردن: نافه را باز کردن، کنایه از عطر پراکندن. خط: موهای تازه‌رُسته‌ای که گِرد رخسار خوبرویان برآمده است. خال: در اصل، نقطه سیاه کوچکی است که بر چهره باشد و در نزد سالکان طریق و اهل ذوق، نقطه‌ی وحدت حقیقی است. طُرّه: موی جلوی پیشانی، زلف تابدار و آراسته. عنبر: ماده‌ای چرب و خوشبو و سیاه رنگ که از روده‌ی نوعی وال یا ماهی عنبر (کاشالو) گرفته می‌شود و در عطرسازی به کار می‌رود. طُرّه‌ی عنبرشکن: زلفی که در خوشبویی، بازار عنبر را می‌شکند و از رونق می‌اندازد، زلفی که از چین آن بوی عنبر می‌آید. سِفله: پست و فرومایه. عِرض: آبرو و اعتبار. آب: شراب. رخت به دریا افکندن: کنایه از ترک تعلقات کردن و از همه چیز گذشتن و فراموش نمودن. بیت‌الغزل: شاه‌بیت و بهترین بیت غزل. 📚📚📚 با تلخیص از شاخ‌نبات حافظ، دکتر برزگر خالقی، ص ۶۲۷ و ۶۲۸. #غزل‌حافظ #موسوی‌گرمارودی #برزگر‌خالقی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

غزل شماره ۳۵۷ #حافظ با صدای دکتر #موسوی‌گرمارودی در خرابات مغان نور خدا می‌بینم این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم! نکات: خرابات: در اصطلاح صوفیه، عبارت است از خراب شدن صفات بشری و فانی شدن وجود جسمانی و روحانی و خراباتی، مرد کامل که از او معارف الهیه بی اختیار صادر شود و خراب نیز خرابی عالم بشریت را گویند. مغان: پیشوایان و موبدان دین زرتشتی. ملک‌الحاج: امیر و سرپرست حاجیان. این شخص مانند واعظ، از شخصیت‌های منفی و دوست‌نداشتنی حافظ است. خانه‌خدا: صاحب خانه، کنایه از خداوند. بت: استعاره از محبوب زیبارو. نافه گشودن: گشودن سر نافه و بوی خوش پراکندن، در اینجا به معنی باز کردن حلقه‌های گیسوی محبوب است. محبان: دوستداران. 📚📚📚 با تلخیص از شاخ‌نبات حافظ، دکتر برزگر خالقی، ص ۷۷۵ و ۷۷۶. #غزل‌حافظ #شاخ‌نبات‌حافظ https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

غزل شماره ۴۱۱ #حافظ با صدای دکتر #موسوی‌گرمارودی تاب بنفشه می‌دهد طره مشک‌سای تو پرده‌ی غنچه می‌درد خنده‌ی دلگشای تو نکات: طره: موی جلوی پیشانی، زلف تابدار و آراسته. مشک‌سای: معطر. خوش‌نسیم: خوشبو و معطر. قال و مقال: هیاهو و جنجال. دولت: شکوه و عظمت، سعادت و اقبال. گوشه‌ی تاج سلطنت شکستن: کنایه از بی‌توجهی و بی‌اعتنایی کردن به سلطنت. نقش زدن: کنایه از صورت‌سازی و حیله کردن. خاک شدن: کنایه از هیچ و ناچیز گشتن. شاه‌نشین: محل نشستن پادشاهان، هر قسمت برتر از قسمت‌های دیگر تالار یا اتاق که تخصیص به بزرگان داشته باشد. شاه‌نشین چشم: اضافه‌ی تشبیهی، بهترین قسمت چشم که مردمک باشد. عارض: چهره. 📚📚📚 با تلخیص از شاخ‌نبات حافظ، دکتر برزگر خالقی، ص ۸۸۳-۸۸۵. #غزل‌حافظ #برزگر‌خالقی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

غزل شماره ۳۷۱ #حافظ با صدای دکتر #موسوی‌گرمارودی ما درس سحر در ره میخانه نهادیم محصول دعا، در ره جانانه نهادیم نکات: درس سحر: درس صبحگاه، آموخته‌های سحری و الهامات غیبی. میخانه: در اصطلاح عرفان، باطن عارف کامل است که در آن شوق و ذوق و عواطف الهی بسیار باشد و نیز به معنی عالم لاهوت آید و همچنین خانه‌ی پیر و مرشد کامل را میخانه گفته‌اند. چیزی را در راه چیزی نهادن: کنایه از فدا کردن. آتش در خرمن زدن: کنایه از هستی به باد دادن و نابود کردن. دل دیوانه: دل عاشق. سلطان ازل: استعاره از خداوند. عشق: بزرگ‌ترین و محوری‌ترین سخن عارفان است و آن عبارت است از شوق و دوست داشتن شدید. منزل ویرانه: کنایه از دنیا. خانه: استعاره از دل. خرقه: لباس رسمی صوفیان. کشتی سرگشته: کشتی سرگردان و حیران، استعاره از وجود خود شاعر. گوهر یک دانه: گوهر بی‌نظیر، استعاره از معشوق گران‌مایه و بی‌نظیر و دوست‌داشتنی. جان در سر چیزی کردن: جان را فدا کردن و باختن. المنة لله: احسان و نیکی مخصوص خداست، خدا را شکر. بیگانه‌نهاد: کسی که دارای خُلق و خوی بیگانگان باشد، کنایه از دیرجوش و ناآشنا. 📚📚📚 با تلخیص از شاخ‌نبات حافظ، دکتر برزگر خالقی، ص ۸۰۵ و ۸۰۶. #غزل‌حافظ #برزگر‌خالقی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303