بزرگان ادبیات فارسی 🌹🌹🌹
ناصرخسرو
حکیم ناصر بن خسرو قُبادیانی بلخی، در سال ۳۹۴ هجری قمری در قبادیان از نواحی بلخ، دیده به جهان گشود و پس از حدود ۸۷ سال زندگی پر فراز و نشیب، در ناحیهی یمگان از توابع بدخشان، در سال ۴۸۱ وفات یافت و در جایی که بین اهالی بدخشان، به حضرت سیّد معروف است، به خاک سپرده شد.
ناصرخسرو، دوران جوانی خود را به خوشی و کامرانی گذراند و در دربار سلطان محمود غزنوی و پسرش مسعود و سپس در دربار چغری بیگ سلجوقی خدمت دیوانی کرد. سرانجام، به واسطهی خوابی که در سال ۴۳۷ دید، از شرابخواری توبه نمود و پشت پا به تعلّقات دنیوی زد و به تعبیر خود، از خواب چهلساله بیدار گشت و در جستجوی حقیقت، به مدت ۷ سال، راه سفر در پیش گرفت و پس از گذشتن از شهرهای مختلف، به زیارت خانهی خدا رفت.
مهمترین آثار او، عبارتند از: دیوان اشعار، مثنوی روشنایینامه، مثنوی سعادتنامه، جامع الحکمتین، سفرنامه، زاد المسافرین، وجه دین، گشایش و رهایش و... .
بخشی از یک قصیدهی وی:
مر جانِ مرا روان مسکین
دانی که چه کرد دوش تلقین؟
گفتا: چو سُتور چند خُسبی؟
بِندیش یکی ز روزِ پیشین
بنگر که چه کردهای به حاصل
زین خوردنِ شور و تلخ و شیرین؟...
شرح دیوان اشعار حکیم ناصرخسرو قبادیانی، دکتر محمدحسین محمدی و دکتر محمدرضا برزگر خالقی، چاپ سوم، انتشارات زَوّار، ص ۱ - ۷ و ۱۸۲.
#بزرگانادبیاتفارسی
#ناصرخسرو
https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303