شرح یک رباعی از مولانا از سید احمد بهشتی شیرازی ای عشق که جان‌ها ز اثر جانِ تو‌اند ای عشق، نمک‌ها ز نمکدان تو‌اند ای عشق که زرها همه از کان تو‌اند پوشیده کسی و جمله، عریان تو‌اند! رباعی در ستایش عشق است. می‌فرماید: ای عشقی که جان آدمیان، اثر جان توست و اثر جان تو، حقیقت آدمی! ای عشق که اگر کسی همه هنرها را داشته باشد و نمک تو را نداشته باشد، آن هنرها یخ و بی‌مزه است؛ چنانکه اگر دیگی بر پا داری و از بهترین مواد غذایی در آن ریزی و نمک نریزی، غذایی نباشد! بعد در بیت دوم رباعی می‌فرماید: ای عشقی که همه‌ی زرِ چهره‌های زرد عاشقان، از معدن توست. تو خود پوشیده و پنهانی و سِرّ عالمی؛ ولی همه‌ی عاشقان و عارفان، عریان و فقیر و بیچاره‌ی تو‌اند. ای عزیز، هر کس که با یاد حق عشق می‌ورزد و در کار خود، عشق را چاشنی می‌کند، کاری خدایی می‌کند و هر که کینه می‌ورزد و خودبین و خودخواه است، در کار شیطان است: عشق می‌ورزم و امّید که این فنّ شریف چو هنرهای دگر، موجب حرمان نشود (حافظ) به جهت آنکه عشق، سِرّ خداست، اگر هم بی‌نهایت روایت از آن و غم آن بشنویم، تمام نشود و مُکرَّر نیست: یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب کز هر کسی که می‌شنوم، نامکرّر است (حافظ) 📚📚📚 باغ اسرار خدا، شرح رباعیات مولانا، بهشتی شیرازی، ص‌۵۰۹ و ۵۱۰، رباعی ۶۲۸. #شرح‌رباعی‌مولانا #بهشتی‌شیرازی #کانال‌گلزار‌ادبیات https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303