🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_اول* _برین کنار! برین کنار !همتون از من فاصله بیگیرین.. انگار که برق گرفته باشد یا در حضور مافوقی خشک‌بایستد با احترام یا مثل آخر فیلم ها که هنرپیشه ها ثابت می شوند و اسم دست اندرکاران می‌آید و می‌رود .بی هیچ تکانی پایش را درست همانجایی که باید می چسباند. مزه اش را قبلا هم چشیده بود نزدیکی های عید سال ۶۳ بعد از عملیات خیبر که قرار بوده از باشگاه زید تا طلاییه خاکریز زده شود.در آن زمان فاصله ۲یا ۳ کیلومتری بین در ایران و عراق باید حداکثر به یک کیلومتر می رسیده تا آتش متمرکز دشمن از جزایر منحرف شود. جا به جا در دشت تانک های سوخته افتاده بوده و با آرایش های هندسی انگار که موقع انفجار شان با آرایش نظامی حرکت می کردند. یک ...دو ...سه  ..یا آرایشی دیگر. کنارشان برجکهای پریده افتاده بود و لابه لای دودهای غلیظی که روی هورها پیچ می خوردند و بالا می رفتند و دور ها در آسمان محسوب می شدند. چشم را به خود وا نمی داشت.گویا صدای لودر را ضبط کرده بودند و از بلندگوهای ماشین ها در سمت مخالف محور پخش می‌کردند تا شدت آتش دشمن در محور کم شود. زرهی لشکر باید با تانک مانور می‌داد و آتش دشمن را متوجه خود می کرده تا بچه های مهندسی کمی فارغ از گلوله های ریز و درشتی که در موقعیت پدافندی می‌آید تند و تند با دستگاههای مکانیکی خاکریز بزنند. شرایط طوری نبود که فرمانده زرهی به فلان خدمه بگوید فلان کار انجام بده و به فلان راننده بگوید فلان کار را با خودش نظارت کند. خودش نشسته بود پشت تانک و این ور و آن ور می رانده و شلیک می کرده.طوری که دشمن فکر کند لابد ۵یا ۶ تانک از آن منطقه دارند شلیک می کنند. گو اینکه لشکر آن موقع هنوز آمار تانک هایش به اینقدر نمی رسید. داخل اتاقک تانک همینطور شلیک می کرده که گلوله خمپاره ۱۲۰ بی خبر و بدون سود اگر هم سودی داشته لاو دو از داخل اتاقک نمی شنود،می آید و درست می خورد  تانک و ترکش هایش کمان می‌کند از دهلیز پایین می رود و تا زیر موهایش نفوذ می کند و چند تا برای همیشه آنجا می‌ماند. حتما بعد که هوش می آید از لحظه مجروحیت فقط لرزش یکباره بدن از ضربه موج انفجار و صدایی به رنگ گدازه های مذاب آتشفشان به ذهنش می آید و گاه که ولوله ای می‌افتد در بدنش ،این صدا به طور خفیفی می‌پیچد در حافظه اش. ترکش‌های توی سر ساختار عصبی اش را به هم می ریزند. چشم راستش کمی چپ می بیند.گویا چشم که می‌چرخاند چشم راستش مشکلی نداشته ولی مستقیم که نگاه می کرده یک امتدادی را اصلا نمی دیده. بعضی وقت ها مجبور بود سرش را پایین بیندازد و نگاهش را بالا.یا سرش به چپ باشد و چشم‌هایش به راست برگرداند تا بتواند ببیند صورت آدمی که روبه رویش نشسته و دارد با او حرف می زند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_دوم* گاهی که مرخصی می آمد شیراز .آخر های شب که میشد.دراز می کشید و سرش را می گذاشت روی دامن مادر و ازش میخواسته دست ببرد در موهایش تا خوابش ببرد. درس های مادر که می رفته در انبوه موهای بور باید به چند برآمدگی کوچک بر می خورده و موها را که کنار می زده و آنجا را با شست و سبابه می‌گرفته و نرم کمی فشرده و لابد صورت پسر در رویای اول خواب،از لذتی گرم،کیفش آمده و« اوفیش قربونت برم مامان همینجا ..همینجا ..دستت درد نکنه.» می گفته و به خواب می رفته بی آنکه ببیند و چهره‌ای مادر که زل زده به صورت او چه می گذرد. ⁦♦️⁩به هر تقدیر انگار که برق گرفته باشد شب هیچ تکانی پایش را درست همان جایی که باید می چسباند.در آن شرایط قدر مسلم اگر ذره ای از فشار پایش بر زمین کم و زیاد می‌شده صدای انفجار و پشت بندش دودهای غلیظ و غبار و زخمی شدن چند نفر دیگر را در پی داشته. گیر کرده بود درست جایی که حفظ تعادل بدن با جاذبه لعنتی زمین غیر ممکن می شود.دو قدم پایین‌تر از بلندترین نقطه خاکریز با ترکیب بی حساب و کتاب نخاله ها و سنگ های بزرگ و سنگ ریزه و خاک و ماسه اش. به گمانم باید در همان لحظه رنگ‌پریده چند نفر از دور و بری هایش را دیده، کف دست هایش را موازی با زمین گرفته و آهسته و مطمئن صدایی تند از ته حلق بیرون پرانده باشد.. _برید کنار برید کنار همتون از من فاصله بگیرین.. این طور که تعریف کرده اند گویا چند نفر که سابقه تخریب داشته‌اند خیز می‌زنند و به کمکش و با تشر نظامی که لابد با اخم و خشم یا فریادی بوده زود برمی گردند سرجایشان. _از جونتون سیرشدین؟؟ بی‌شک ترس یا چیزی شبیه آن که گاه در شجاعت آدم استحاله می‌شود اولین چیزی است که باید مثل پخش شدن جوهر قرمز در آب،در تنش ریخته باشد و ترس،در این مواقع در واحد کوچکی از زمان،با شنیده‌ها و دیده‌ها های کلیدی و تکراری جنگ از هزارتوی ذهن می گذرد، «جنگ این چیزها را بر نمی‌دارد نکشی کشته میشیم تفنگ رفیق نمی‌شناسد» آرام یا هراسان به هر طرف دیگر چشم نسران ۱۰ باشد باید لحظه‌ای نگاه حیرانش را به پوتین های خاک آلود که در سطح نرم خاکریز فرورفته چسبانده باشد،و با هراز لیز خوردن پاها و بعد صدایی که به رنگ گدازه های مذاب آتشفشان است،هجا هایی شبیه اشهد از زیر لب گذرانده باشد.یکی از نیروهایش که پایین خاکریز بوده دیده که سنگریزه سیاهی از پاشنه پوتین راست او در رفته. 🌿🌿🌿🌿🌿 این پا و آن پا می‌کردم و نیم نگاهی به همراهم می انداختم که با عقیق انگشترش به در می کوفت . انگشتان دست محکم در هم قفل می شود و زل میزدم به پاهایم. آقا یحیی گفت انگار کسی خانه نیست‌ اما با صدای منقطعه کشیده شدن دمپایی بر روی کاشی،آسمان رفت باید پیرزنی در را باز کند. _سلام حاج خانم _علیک سلام مادر بفرمایین. این را گفت و بعد با چشم چپ است که کمی انحراف داشت ما را برانداز کرد.لبه بالایش مثل بچه ها که زیر زبان لواشک یا آبنبات ای دارند لب پایینش را مرتب می مکید. منتظر بود تا آقای یحیی کارش را بگوید _حالتون خوبه انشالله؟! ببخشید مزاحم شدیم . می خواهم اگر اجازه بفرمایید یکسری.... راستش قبلنا توی همین خانه..... یعنی یکی از برادران که شهید شدن زندگی میکرده... این دوستمون باید براش کتاب... _ننه جون وقتی من این خونه را اجاره کردم یه دونه سوزن هم توش جانمونده بود. آقا یا لبخندی محترمانه زد و گفت: _نه مادر نقل این چیزا نیست. ایشون میخوان با زندگی اون خدابیامرز بیشتر آشنا بشن. حالا می‌خواستیم اگه اجازه بدین خونه را از نزدیک ببیند. و نگفت :هزاران خاطره از برادرش را در آن خانه خاک کرده است. پیرزن سرش را تکان داد و همین طوری که با دست ما را به داخل حیاط راهنمایی می‌کرد با تکرار «خدا همشون رو رحمت کنه» رفت تا کتری را آب کند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_سوم* گفت:«ای  ننه خدا میدونه بعد اونا این خونه چند دست گشته» آشپزخانه کوچکی از سوی حیاط  دیده می شد. آقای یحیی شروع کرد به گفتن از وضع خانه زمانی که آنها زندگی می کردند. خانه ای که به تصویر می‌کشید فرق هایی با خانه فعلی داشت.پله های کنار در حیاط پیچ می خوردند و می رفتند پشت بام.بازی وسط حیاط بود و مادر یحیی و منصور با آبی که از چاه می کشید رخت های بچه ها را در آن می شست. همان جایی که ایستاده بودیم تا همین چند سال پیش اتاق بوده.اتاقی که وقتی آقا یحیی از آن میگفت آه بلندی میکشید ولی انگار که در چشم‌هایش چیزی مثل قصه ی گذشت سال ها را می پوشاند. اصلاً در ذهن نمی گنجید یک خانواده هشت نفری توانسته باشند در اتاقی به اندازه آن زندگی کنند. سرم را پایین انداختم و زل زدم به پاهایم. نمیدانم چرا ولی دوست داشتم با آنها روی کاشی های حیاط زاویه مخصوصی بسازم. آقای یحیی نم نم دور حیاط میچرخید.دست چپش در جیب بود و با دست راستش دیواری را نشان می‌داد و می‌گفت: آن وقتها به خاطر باران خوردگی شکم داشته. اصرار داشت قدم بزنم روی کاشی‌ها تا با زوایای مختلف خانه قدیمی شان آشنا شود و برای نوشتن حس بگیرم.اما من به پایم نگاه می‌کردم که زاویه دلخواهی با کاشی ها ساخته بود به همان جایی چسبیده بود که باید بچسبد.گفتم راحتم و ادامه داد . تصویر های سیاه و سفید و متحرکی با طنین صدای آقای احیا بر روی کاشی ها می دیدم: از پدربزرگش حاج‌حیدر می‌گفت که در منزل صدر رضوی یکی از چهار ملاک بزرگ وقت شیراز،که از قضا از معتمدین مردم دار بوده و رعیت نواز، آشپزی می کرده. برو بیایی داشته ولی رفت و آمدی درخور ملاکان،نداشته. می گفت صدر رضوی گاه گاه دستی به شانه های حاج حیدر می زده و از اینکه با آمدن او خوراک خانه اش برکت گرفته. تشکر میکرده. *فامیل، از دوران رضاخان و روی کار آمده بود و به خاطر حلال و حرام کردنش در بین ملاکان به خادم صادق شهرت یافته بود* که بعدها هم در سه جلد بچه ها و نوه هایش همین فامیل به یادگار ماند. می گفت که حاج حیدر در مجالس آقا امام حسین هم آبگردان در دیگ می چرخانده و در یکی از همین مجالس در دهه محرم،مردی را می بیند که با یا حسین سر دیگ ها را برمی دارد و وقتی بخار برنج های قدیم اثر دلنشینی را در اطراف می افشاند،کفگیر در دیگ می زند،بالا می آورد،تکانش می‌دهد که برنج ها به هم نچسبند و با هر یا حسین بشقابی را پر کرده و به ملت میدهد. از هیأت او خوشش می آید. سر حرف را باز می کند.و دو طرف با تک و طایفه هم بیشتر آشنا می شوند تا دوستی دیرینه‌ای شروع شود. از آن سر هر جا که حاج حیدر برای سفره آقا،کفگیر را تکان تکان میداده،عزاداران بوی آشپزی کل محمد تقی را هم می شنیدند. آقای یحیی گفت تا رسید به پدرش وقتی ده ساله بوده و اینکه روزی حاج‌حیدر دست او را میگیرد و پیش حاج محمد سیف که کفاشی داشته می برد. ابراهیم ۱۱ ساله تا مدت آ ها نمی میدانسته ۱۲ ریال حقوق هفتگی اش را حاج‌حیدر به استادکار می‌داد تا آخر هفته به پسرک بدهد. لذتی که پسرک ۱۰ ساله آخرهفته ها می برده باعث می‌شود هنوز که هنوز دست از سر کفاشی بر ندارد. چند وقتی که میگذرد حاج سیف هفتگی ابراهیم را از حاج حیدر نمی پذیرد و از این هفته ابراهیم اولین حقوق راست و درستش را از استاد کار می‌گیرد. ابراهیم ۱۷ ساله که می شود روزی در برگشت از مغازه خستگیش را در امامزاده رکن الدین می تکاند.ضریح کوچک را می‌چسبد و زمزمه می‌کند که خدایا می‌شود حقوقم ۵ تومان شود و می شود.یکی از دوستان و هم صنف‌های حاج سیف اخلاق و کار او را می پسندد و با خواهش و تمنا حاج سیف را راضی می‌کند که ابراهیم با حقوق بیشتر در مغازه او کفاشی کند.کم کم شرایط برای کفاش جوان مهیا می‌شود تا دم غروب ها برای برگشتنش از مغازه، قلبی لحظه شماری کند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_چهارم* دختر آقا مشتی که خواهر کل محمدتقی هم میشده،عروس خانواده آنها بوده و در یکی از اتاق های خانه با برادر بزرگتره ابراهیم، روزگار می گذراند. محمود بیت و سر به زیری برادر شوهر او را وا می دارد که آنچه را در ذهن بافت با برادرش و کل محمدتقی در میان بگذارد.و مقدمات را طوری فراهم کند تا حاج‌حیدر قضیه پسرش ابراهیم و دختر کل محمد تقی را با یک خواستگاری ساده تمام کند. گل‌های میخک که با گلبرگ های محمدی از شب قبل در کاسه آبی خیس خورده،گردن آویز عروس می شود.کف دستهای هردو راهنمایی می کنند و بالاخره عروس جوان و شاید هم نوجوان، با چارقدی روشن، در طرف دیگر ابراهیم ،کنار درشکه با بدرقه قرآن و دود و اسفند و کل و شاباش  قوم و خویش ها آهنگ رفتن می کند. کل محمد تقی در حالتی موقرانه طوری که کسی نفهمد دست به آسمان فرستاده زیر لب چیزی زمزمه کرده پیشانی دردانه اش را می بوسد. دهنه است که کشیده میشود صدای کل در محله درب شیخ تا چند کوچه آن طرف تر می پیچد.لابد مادر عروس هم از انبوه جمعیت خودش را پنهان کرده و چادر روی چشم هایش گرفته. آقای ابراهیم با عروسش به آرامی چند پیچ کوچه را رد می‌کنند تند تند غبار ملایم در پیچاپیچ مسیر از پشت سرشان بلند میشود. درشکه از کنار آرامگاه واعظ ۴۰ ساله مسجد جامع شهر،شیخ روزبهان میگذشت.آنی دقیقه های نور آفتاب رو به غروب از سوراخ های دیوار آرامگاه می افتادند روی صورت عروس و داماد. وقتی زوج جوان به بازارچه فیل می‌رسند داماد از درشکه پایین می پرد در دل صلواتی می‌فرستند و بعد عروس را به داخل خانه راهنمایی میکنند. آخرین کل و شاباش ها با اسفند و صلوات در می‌آمیزد و عروس و داماد در یکی از اتاق های خیلی کوچک خانه حاجی در زندگی را شروع می کنند. اتاق را تمیز کرده اند و در آن بوی آب و کاهگل در هم آمیخته .گلی پنبه ای و ریش ریش با رنگ های شاد و طرح های ساده هندسی در آن پهن است و یکدست رختخواب بالای اتاق از بقچه رنگ و رو دار پیچیده بر رویش تازگی اش جیغ میزند.غیر از این تنهایی رنگی که به در و دیوار چسبانده اند چیز دیگری در اتاق نیست. آفتاب هنوز نیمی از باباکوهی را روشن نکرده که شاه داماد در خانه را می بندد تا به مغازه برود.فردا و فرداها طاقت سربازی می رسد. خریدن سربازی هم پول می خواهد و برای کار گر سخت است.ابراهیم با هر بدبختی که شده با خورده پس انداز و کمی قرض و قوله ۱۰۰ تومان جور میکند و سربازی اش را می‌خرد تا برای همیشه معاف باشد. آیا دستی به شانه ام زد و گفت:خلاصه با ٢۵ زار برای خرید وسایل کنار می‌گذاشتند .٢۵ زار می‌دادند به خانم جون همون مادربزرگم دیگه برای خرج خونه و پخت و پز و اینا .یه روز بابام حاج خانوم یه سر میرن خونه کل محمدتقی برگشتند.می‌بینند خانم جون بدون این که قبلش بهشون بگه وسایلشان را برده توی یک اتاق بزرگتری. البته اتاق الان نیستش مالک بعدی خونه ریختش پایین. ولی نگاه از اینجا بود تا اینجا.دیگه ما هم اون توی همین اتاق به دنیا اومدیم و بزرگ شدیم تا از این خونه رفتیم. زندگی ما همین بود یادش بخیر. یادمه اون موقع ها ی اینجا بود. بابام میگم گوشتارو می‌کردند تو دول.می‌فرستادند می رفت پایین توی چاه یه جوری که به آب نخوره تا این گوشها فاسد نشه. مثل یخچال.برای میوه و غذا هم یک زنبیلی سیمین بوده اینا رو میذاشتن توش آویزونش می‌کردند به چنگک در اتاق. بیا تو این اتاق عمو  اینجا می نشستن. بعد که خونه خریدن رفتن خدابیامرز منصور مون بهش رسید و تر و  تمیزش کرد.این تیرهای سقف را میبینی ؟خود حاج‌منصور رنگش کرده. معلوم بود به دیوار دست کشیده اند، ولی سقف همان سقف قدیمی بود حصیر برگ خرما. حتما  بعد از نیم قرن با چوب های خشک سپیدار چسبیده بود. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_پنجم* ردی از نگاه کودکی ۷ ساده که دراز کشیده باشد و در رویای دلچسب اول یک خواب،با چشمان نیمه باز است که تیرهای موازی سقف را دو به دو بپیماید،در آن چوب ها مانده بود. گنجه ای معمایی گوشه اتاق در ارتفاع میانی قرار داشت. بانهانخانه اش که به گمانم مادر پسته و بادام و کشمش را وقتی که منصور رویایی دلچسب خواب را می چشیده آنجا قایم می کرده و است که جای خالی آنها را می‌دیده به شیطنت او و یحیی پی می برده. کنار گنجه خط های کوچک و در هم کشیده شده بود که با هم شکل هندسی جالبی می ساختند پیرمردی با ریش های بلند سیبیلو روی لبانش را پوشانده بود و کلاه چهار ترک بر سر داشت و کتابی باز درد است و در دست دیگر جامی سفالین. به آقای یحیی گفتم : این را کی کشیده؟ سر تکان داد و خنده محوی زد و گفت داداش اسماعیلم. او هم اعجوبه ای بود منصور من هرچی داشت از اون گرفته بود.حتی مثل داداشم تو هنرستان رشته برق میخوند یاد مهر سالار شورا طبق مخصوصی برای هم سن و سالهای ما درست میکرد.آخه اون وقتها مثل حالا بچه ها رو توی صفحه زنجیرزنی و سینه‌زنی راه نمی دادند و می گفتند زیر دست و پا له میشید. خلاصه ی که له راه می انداخت از این سیل بچه ها که خدا میدونه.در و دیوار و زن و مرد و پیر و جوان تماشای این دسته ما می کردند و اشک می ریختند. من حالا میفهمم حاج منصور روی حساب کارهای اون اینقدر به تربیت بچه ها علاقه داشت. اسماعیل هم به تربیت هر دوتای ما خیلی حساس بود.عکس های ماه رمضان و منصور را گوشه اتاق می نشاند و به ما قرآن یاد میداد. سال ۵۲ قبول میشه دانشگاه تهران رشته برق. اینجاهم کله شقی کار دستش میده. ریشه ها چرا بلندبلند میذاشت رو حساب لجبازی با رئیس های دانشگاه.تابستون از طرف دانشگاه میاد یک مجتمعی توی شیراز فکر کنم طرف‌های پایگاه که دوره آموزش عملی ببینه.یک روز تا اوایل مرداد سال ۵۳ یک دفعه میان به بابام میگم بیا جنازه بچه تو بردار برو. دیروز داشته برق کاری می‌کرده مته از بالا افتاده .مته داغ و رفته توی سینش. بعد که جنگ شد و جای گلوله ها را توی سینه شهدا دید. میگفت سینه اسماعیل هم اینجوری شده بود. خلاصه آقا رژیم شاه هم خودش بی‌سروصدا قائله را سخت کرده بود. بعد از انقلاب رئیس مجتمع آموزشی ساواکی از کار درآمد و اعدامش کردند.برای همه چیز یا من خودم معتقدم به زن نقوی مرگش اتفاقی نبوده.این اواخر حاج منصور دنبالش بود که قضیه شهادتش را مسجل کنه. سرت رو درد نیارم آقا بابک خلاصه نقاشی همه یادگار همین داداش اسماعیلمه. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_ششم* غروب هایی که منطقه امن تر بود بچه‌ها از سنگر می زدند بیرون می نشستند کنار هم روی خاکها و درب چاپ چه حرفهایی که غربت را از یاد می‌برد گم می شدند. گاهی فکر می‌کردند عملیات که شود به یاری خدا روی بلندترین نقطه از همونجا که شاید تخته سنگی است تفنگ های مان تکیه می دهیم و بچه‌ها پرچم را می‌آورند بر فرق بلندترین نقطه می کارند. ولی هنوز غروب نرسیده بود و فاقد در آتش خورشید می برشید.هنوز چند روز مانده بود که منصور در نشیب خاکریز با آن ترکیب بی حساب و کتابش زیر پایش چیزی احساس کند و آهسته فریاد بزند: «برید کنار همتون از من فاصله بگیرید» گونه های شن روی هم قطار شده بودند.باید صبر میکردی باد سرعتش را کم و زیاد کند تا بتوانی بخوانی نوشته های روی پرچم هایی که دورتادور فروش شده بودند در خاک «انا فتحنا لک فتحا مبینا.. یا حسین ما پیروزیم لشکر ۱۹ فجر» چوب پرچم ها سایه کوچک داشتند مثل پرچمی که کنار آن چادر بود. سایه چادر خاکی رنگ ناهار را بیشتر می چسباند. _بسم الله شروع کنیم دیگه منتظر چی هستین؟ بچه ها نگاهی به هم کردند و بعد یک بار صداها در هم پیچید _شما بفرمایید.. اول فرمانده بعد فقیر فقرا. _عجب عدس پلوییه!! _از کی تا حالا ساچمه پلو هم شده جزو غذاهای خوشمزه؟! تازه میوه هم که نداره.! فیلم مردی که لباس خاکی به تن داشت و همیشه به جای پوتین کفش ملی میپوشید قهقهه زد و شمرده شمرده با صدای بلندتری گفت. _برای هر جا سیب نباشه چادر فرماندهی سفارش شده است. منصور سرش را پایین انداخت و فاصله ابروهایش نزدیک تر شدند.انگار تیمم کند دستش را از پیشانی آرام آرام پایین آورد و بعد دست راست را برد در ریش های بور و بلندش. همه ساکت شدند سرش را بالا آورد و با صدایی که عوض شده بود گفت :ببینم حاج رزاق !! یک بار لحنش عوض شد و ابروهایش از هم شکفتند _به همه بچه‌ها سیب رسیده؟! پیرمرد لابد از شوخی اش پشیمان شده بود که لحنی بین شوخی و جدی گفت: آقای خادم فرمانده گردان مونی درست سرور همه ما هستید درست ولی ما باید به کی بگیم دوستتون داریم آقا اجازه نیست یه شوخی هم به جای شما بکنیم؟! حالا دیگه ناسلامتی بعد عملیاته! آقا جون شما بفرمایید سیب هم به همه بچه ها رسیده.. ابروهای منثور از هم باز تر شدن و نور آفتاب از یکی از روزنه های چادر به صورتش تابید _ما مخلصت هستیم شیر نر! از مسئول تدارکات گذشته شما پدر همه مایین.من فقط حسابی نکردم اگه به چادرهای دیگه نرسیده باشه این ۴ تا سیب را چه جوری باید ۴۰۰ قسمتش می کردیم. دستت درد نکنه حالا بسم الله شروع کن تا ما هم بخوریم. _آقای خادم گذاشتیمون سرکار آخه ۴۰۰ قسمت ۴تا سیب .. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_هفتم* دانگ دانگ قاشق ها شروع شد. هنوز چند لقمه بیشتر نخورده بودند که منصور نیم خیز شد. یکی از بچه ها با دهان پر گفت آقای خادم!! فرصت؟! _هیچی بابا جون می خوام آب بخورم. _جان مولا بشین. من میارم شما راحت باش ما همیشه آب یادمون میره. منصور آهسته گفت: _عامو جون بشینید غذاتون بخورین! آخه مگه کورم ؟کرم؟ یا جفت پاهام قطعه؟! انگار می خوام آپولو هوا کنم !هی تعارف تیکه پاره میکنند لا اله الا الله! حال آدم چادر کنار کلمن رسیده بود و داشت لیوان را پر می‌کرد و متوجه پچ پچ خاموش بچه ها که با نگاه چیزهایی به هم می‌گفتند نبود. برگشت و آهسته تا ۳ لیوان پلاستیکی قرمزی که از آب پرشان کرده بود زمین نریزد.با احتیاط حرستا را وسط سفره گذاشته و بعد یکی را برداشت و دستی تعارف کرد به نوجوانی ۱۷ ساله که چشم هایی سیاه و جذاب داشت و ابروانی پرپشت. ریشه های تازه جوانه زده و تنکش هنوز خوب پر نشده بود. از جبهه هنوز درک درستی نداشت.در یک اتفاق منصور را دیده بود از او خوشش آمده و دنبالش راه افتاده بود. سفیدی چشم هایی از همیشه از بی تابی ناملموس ای سرخ بودند. _بزن پیرمرد فقط یا حسینش یادت نره! تو هم مثل من همیشه وسط غذا تشنه ات میشه. صدای انفجار و رگبار هر چند دقیقه یک بار می آمد مثل نقل و نبات همین نزدیکی ها.لابد اگر اینها نبودند ناهار ظرفم می‌شد و لابد با همین صداها بعد از ناهار ای مثل عدس پلو با پوتین و شلوار کار کرده و جورابی که از عرق سفیدک زده به سنگ نتراشیده گوشه سنگر لم می‌دادند. همه گردان یا خواب بودند یا داخل سنگر داشتند و کارهای متفرقه می رسیدند،یا داشتند برای عصر که آخرین روز مسابقات جشنواره ورزشی گردان بود،رجز می‌خواندند. _عصری لولتون می کنیم !اصلاً شما تیم نبودین که تا فینال اومدین.. _خوبه که تو مقدماتی هم به هم خورده بودیم .راستی چند چند شدیم؟! _خنده نداره جوجه را آخر پاییز میشمارند تازه اونجا گل نشد از بغل گرفته شد اگه آقا منصور داور نبود قبول نمی کردیم. هرکس جزو تیم بود به جامی فکر می‌کرد که دور تا دورش با رنگ سفیدی نوشته شده بود: «مقام اول مسابقات فوتبال گردان پیاده مکانیزه حضرت ابوالفضل» تاجام را بر فراز دست هایش ببرد و نبوسیده آن را دو دستی به فرمانده گردان تقدیم کند و بعد که پیشانی آقا منصور را بوسید همه هورا بکشند و پشت بندش صلوات بفرستند. منصور ولی جزو تیمی نبود و فقط داوری میکرد.برای همین هم بعد از ناهار چنین دغدغه هایی نداشت می‌توانست آن موقع هیچ کس از سنگر بیرون نمی‌آمد بیرون بزند آهسته طوری که خودش هم نشنود آواز هایش را رها کند در بادهای محلی آنجا. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿