﷽ #داستان_مذهبی #رمان_مجنون_من_کجایی؟ ══🍃💚🍃══════ #قسمت_اول از خواب پاشدم تو آینه به خودم نگاه کردم بخاطر گریه‌های دیشبم😭 چشمام پف کرده بود موهامو شونه کردم وارد پذیرایی شدم -مـــــــــــــــامــــــــــــــان هیچ صدایی نیومد یادم اومد امروز پنجشنبه است مامان رفته سر مزار بابام 😢😢 دیشب خیلی بهانش و میگرفتم تا دم دمای اذان گریه کردم😭 پدرم زمانی ک من ۲۰روزم بوده تو گیلانغرب به شهادت رسیده اون موقع مادرم همش ۲۵سالش بوده یه زن جوان با سه تا بچه کوچک👶👧👩 حسین -زینب -رقیه زمان شهادت پدر حسین ۵ سالش بوده زینب ۴ ، منم که همش ۲۰روزم بوده از بابام برای من همش یه نامه و یه انگشتر مونده💌💍 این نامه تنها محرم منه از کلمه مهر پدری که هیچ وقت نچشیدمش😔 شماره مامان گرفتم📱 با بوق سوم برداشت مامان: سلام دختر گلم از خواب بیدار شدی ؟ -سلام مامان گلی اوهوم رفتی پیش بابا❓ مامان: آره دخترم پیش باباتم بعد میرم خونه باغ بیا اونجا کارای نذری🍃 با خاله‌ها انجام بدیم -چشم مامانی کار نداری ؟ مامان: نه گلم مراقب خودت باش -چشم فدات بشم یاعلی✋ 📝 #ادامـــــه‌دارد ... #نویسنـــــده‌⇩↯⇩ ✍ بانو............ش ══🍃💚🍃══════ #ارسال_انٺقاداٺ_و_پیشنهاداٺ_به #آیدی_خادم_کانال👇👇 🆔 @sardarekomeil http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

🍃بسمـ اللهـ الرحمنـ الرحیمـ 🍃 #رمان_حسین_پسر_غلامحسین 📖 زندگینامه و خاطراتِ "شهید محمد حسین یوسف الهی": #قسمت_اول 🔸تولــد (به روایت مادر) صفحات ۱۹_۱۷ #پارت_اول 🦋 خانه ما در یکی از کوچه های قدیمی شهر #کرمان بود که به آن "کوچه جیهون" میگفتند. همسرم معلّم بود و خدا را شکر وضع مالی خوبی داشتیم. خانه مان بزرگ و با صفا بود...با ورودی هایی مزیّن شده با داربست های انگور و باغچه ای بزرگ🌿 که در آن دو درخت کاج و انواع میوه های سیب، انار، به، گلابی و انجیر خودنمایی میکردند. بوی گل های پیچ، رز، یاس و محمّدی، فضای این خانه را عطرآگین میکرد.💐 آنچه بر زیبایی این خانه می افزود،صوت زیبای قرآن و اذان صبحگاهی غلامحسین بود. یادم می آید نذر شله زرد هر ساله ای که او به مناسبت رحلت رسول اکرم(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع) در ماه صفر در این خانه برگزار می کرد، حال و هوای خاصّی به همه می بخشید. دقت غلامحسین در به دست آوردن #لقمه_حلال برای فرزندان، آن هم از راه گچی که پای تخته سیاه می خورد، زبانزد خاص و عام بود!! او همسری مهربان و پدری دلسوز بود؛ همچنین مشاوری با تدبیر و مدیری توانا برای دانش آموزان.👌 علیرغم اینکه ما در دوران طاغوت زندگی می کردیم،امّا عشق به اهل بیت(ع)، توجه به قرآن و سخنان ائمه، به ویژه حضرت علی(ع) مهم ترین سرمایه زندگی ما بود..؛ به همین دلایل ، روز به روز عنایت حق را به وضوح درک میکردیم و درهای رحمت خداوند به سوی ما باز می شد.✨ همسرم به شغل معلّمی عشق می ورزید و چون به کشاورزی علاقه داشت، زمینی بایر در حوالی خانه خرید و اوقات فراغت به همراه بچّه ها در آن کار میکرد. چیزی نگذشت که این زمین خشک به باغی بزرگ، مملوّ از یونجه و درختان پسته تبدیل شد.🌳 فاصله سنّی بچه ها کم بود و تعدادشان زیاد...! امّا من سعی می کردم هیچ وقت از زندگی نَنالم که مبادا آرامش همسرم را بر هم بزنم. برای اینکه بار زندگی بر دوشم سنگینی نکند،بچه های بزرگ تر را در مسئولیت های خانواده شریک میکردم..؛ این شد که توانستم با سعه صدر و احترام به همسرم، به او در اداره امور بیرون و داخل منزل کمک کنم. رفتار و گفتار غلامحسین برای من الگو بود تا بتوانم فرزندانم را مطابق با #معیارهای_دینی که دوست داست، تربیت کنم. با اینکه پسرانم در مدارسی درس می خواندند که پدر،مدیر مدرسه آن ها بود (پرورشگاه صنعتی،یغماو ارباب زاده) امّا این از حسّاسیت من در تربیت شان ذرّه ای کم نمی کرد تا در ارتباط با خدا بیشتر دقّت کنم. در یکی از روز های تابستان۱۳۳۹ متوجّه شدم.... ❌کپی با ذکر منبع❌ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

🍃بسمـ اللهـ الرحمنـ الرحیمـ 🍃 #برگی_از_خاطرات_دلیران 🇮🇷 #رمان_حسین_پسر_غلامحسین 📖 زندگینامه و خاطراتِ "شهید محمد حسین یوسف الهی": #قسمت_اول 🔸تولــد (به روایت مادر) صفحات 23_21 #پارت_سوم 🦋 دقایقی نگذشت که درد عجیبی به سراغم آمد. این بار وحشت زده تر از دفعه قبل،صدا زدم:((غلامحسین!)) او سراسیمه وارد اتاق شد:((چی شده باز؟چیزی به نظرت آمده؟!)) گفتم:((نه...! آثارحمل در من پیدا شده،باید سراغ قابله بروی.)) بدون اینکه حرفی بزند لباسش را پوشید و به سمت حیاط دوید و زیر شُرشُر باران به راه افتاد. بعد از رفتن او من بلند شدم،پرده اتاق را کنار زدم.باران🌧 به شدّت می بارید،این را هم از صدای آن می شد درک کرد و هم از برخورد قطرات💦شدید باران با سطح آب حوض در وسط حیاط خانه. درختان و گل ها از سیلی سخت باران سر خم کرده بودند🌳💐 و من غرق در#تفکّر بودم. همه جا ساکت بود. آرامش عجیبی😊به من دست داد،خواب از سرم پرید. فقط فراز های((یا کریمُ یا رب))بر زبانم جاری بود و به آن نور سفید خیره کننده فکر می کردم. طولی نکشید که همسرم با قابله رسید و شروع کرد به آماده کردن وسایل مورد نیاز.دوباره درد به سراغم آمد،بی تاب شدم. قابله مشغول کار شد و باز صدای همسرم را می شنیدم که این بار،آیات📖 #سوره_مریم را تلاوت می کرد که آرامش بخش وجودم بود. سوره که تمام شد،صدای دل نشین فرزندم بلند شد😍 قابله در اتاق را باز کرد و بیرون آمد:((آقای یوسف الهی...خدارا شکر!☺️ همسرت سالم و فرزندت پسر است)). او ابتدا#سجده کرد و سپس وارد اتاق شد. بعد از دلجویی از من،نوزادم را بغل کرد و چندین بارشکر خدا را بر زبان جاری نمود. فقط دیدم زمزمه می کند: ((محمّدعلی،محمّد شریف،محمّد مهدی،محمّدرضا)) و این هم محمد حسین☺️. متوجّه شدم دنبال نامی می گردد که با محمّد شروع شود،زیرا او با خدای خود عهد کرده بود که هر پسری به او عطا کند،اسمش را محمّد بگذارد. واقعاً هم وقتی نام محمّدحسین بر زبانش جاری شد، نا خودآگاه مظلومیت و محبوبیت حسین بن علی(ع) در ذهنم نقش بست. نامش را #محمّد_حسین گذاشتیم و از اینکه خداوند در اوج بارش رحمت خود✨ و در #شب_نزول_قرآن📖،این فرزند را به ما عطا کرد،دلمان روشن شد. او نوزادی خوش سیما و جذّاب بود.کمتر کسی بود که با دیدنش به وجد نیاید،امّا آن نور هنوز هم ذهن مرا درگیر کرده بود. محمّد حسین در گهواره بود و صدای تلاوت قرآن و دعای کمیل پدر لالایی اش. پنج شش ماه داشت که مراسم سوگواری سالار شهیدان حسین بن علی(ع)شروع شد. در روضه ها وقتی که وعّاظ روضه علی اصغر می خواندند، مرتب محمّدحسین در آغوشم بود اشک می ریختم و اوج دلدادگی به ساحت مقدّس سالار شهیدان و محبّت به اهل بیت(ع) را چاشنی شیری می کردم که او از آن تغذیه می نمود. حدود بیست و دو ماه از تولّدش می گذشت که... ❌کپی بدون‌ ذکر منبع❌ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

#فقط_برای_خدا✨ #قسمت_اول 🔺ظرف غذایش که دست‌ نخورده می‌ماند، وحشت می‌کردیم...! «فقط برای خدا» ; مجموعه روایاتی از سلوک و مکتب سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی #شهید_حاج_قاسم_سلیمانی

....: #براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #قسمت_اول #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار در خودم غرقم.آنقدر غرق که صدای منشی پرواز فرودگاه شهید دستغیب شیراز که مدام خبرهای پرواز را مخابره می‌کند برای گم است. ساعاتی است روی صندلی های رنگی فرودگاه نشسته ام و از خودم میپرسم تو اینجا چه کار می‌کنی برنابی؟! بعد از ۷ سال برگشتم به کشوری که در آن به دنیا آمده ام و تا ۱۸ سالگی در آن قد کشیده ام. مام می ‌گفت که ایران وطن پدریت است. می پرسیدم :به کجا وطن می‌گوییم ؟مام می‌گفت: آنجایی که در آن به دنیا می آیی که بزرگ میشوی .و حالا برگشته ام به وطن پدری برگشتم تا او سایه مرا بر سنگ مزارش حس کند وقتی او را توی قبرش می گذارند ،بالای سرش باشم و هرچه از او به جا مانده را دلار کنم و برگردم آمریکا. توی آمریکا هیچ چیزی کم نداشتم .پولهای پاپ هر ماه حساب بانکی هم را پر می‌کرد .خرج دانشگاه و معاشم رو به راه بود اما پاپا یک بار هم به آمریکا نیامد تا ببینمش. یک بار هم نیامد تا ببیند تک فرزندش به کجا رسیده است! نمی‌دانم واقعاً چرا نیامد !در پاسخ سوالم که چرا نمی گذارد من به دیدنش بیایم و چرا به من سر نمی زند همیشه جواب سربالا میداد،اما گاهی با خودم فکر می‌کردم شاید به خاطر مام بود که نمی آمد. شاید دیگر دوست نداشت او را ببیند.یا شاید ما را فرستاد آمریکا تا از شر ما راحت شود و کارهایی را که دوست داشت اینجا انجام دهد نمیدانم. اما مام همیشه می‌گفت :« پدرت تو و من را به اختیار خودش فرستاد آمریکا. توی ایران انقلاب شده بود و مردم هر روز می ریختند توی خیابان‌ها و پدرت رسیده بود و می‌گفت که این جا بمانید بلایی سرتان می آید.شاه این مملکت که برود دیگر این کشور کشور نمی‌شود و زندگی کردن در آن دشوار می شود. پدر ما را فرستاد آمریکا و گفت که شما اینجا امنیت ندارید. همین امروز و فرداست که ما هم قربانی جنگ این شورش ها شویم و نمی‌خواهم تک فرزندم را قربانی کنم. قرار بود مدتی بیایم آمریکا پیش مادربزرگت ،تا آبها از آسیاب بیفتد‌ پدرت ما را فرستاد و خودش هم قرار بود بعد از انجام دادن کارهایش و فروختن خانه بیاید آمریکا، اما نیامد.» نفسی عمیق میکشم .نگاهی به کوله پشتی ام می کنم .کوله پشتی سیاه و بلند کوهنوردی و تمام محتویاتش همه چیزی است که از آن سر دنیا با خودم آوردم .پسری کوچک روی صندلی های رنگی پلاستیکی سالن انتظار بالا و پایین می پرد .پدر و مادرش می آیند او را از صندلی پایین می کشند. پدرش چقدر شبیه پاپا است. قد بلند و چهارشانه با صورتی پر از ریش! مادر بچه پوشش سیاه بلندی به سر دارد. آن موقعی که ایران بودم از این پوشش ها کم دیده بودم و بیشتر زنها موهایشان بیرون بود و نیمه برهنه. بعضی زن ها چادر گلدار رنگی سرشان می کردند. مثل نرگس !نرگس حالا باید برای خودش خانمی شده باشد و شاید هم مثل این زن ها به جای چادر گلدار چادر مشکی می پوشد و شاید هم شوهر..... مادربزرگم روسری های زیادی داشت .هوا که سرد میشد یک اسکارف بزرگ با گلهای درشت و قرمز و سفید می پوشید. مادربزرگم به سرما حساس بود و کوچکترین بادی او را در بستر می کشاند. آخرین بار که حالش بد بود نفس‌های آخرش را می‌کشید، چشمهای آبی و بی رمق ش را به من دوخت ‌دست های چروکیده اش را در دستم گرفت. با وجودی که فوق متخصص بودم، میدانستم که دیگر علم پزشکی نمی تواند برای مادربزرگم کاری کند و به ناچار خواهد مرد. من هرچه بالای سرش باشم و درجه تبش را بگیرم و داروی تقویتی برایش تجویز کنم، افاقه نخواهد کرد. حقیقت مرگ هر لحظه به مادربزرگم نزدیک تر می شد .وقتی مادر بزرگم برای همیشه چشمانش را بست ،دلم می خواست علمی در پزشکی می‌ یافتم که بتوانم مادربزرگم را جاودانه کنم یا حداقل بتوانم به تعداد شماره های نفس های باقیمانده خودم به عمر او اضافه کنم. در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

#براساس_زندگی_شهید_هاشم_اعتمادی #منبع_کتاب_چشمهای_شکفته_در_باران #نویسنده_منوچهر_ذوقی #قسمت_اول باد سرد زمستانی دشت را زیر پا می‌گذاشت و به سوی خانه های در هم فرو برده روستای سنگر حرکت میکردو  به هر خانه ای سر می کشید. «علی اکبر»دستانش را دور شانه های کوچک پروین و ارسطو انداخت. آنها را به خود چسباند و چشمان نگرانش رابه چهره برافروخته همسرش رودابه که از درد به خود می پیچید، دوخت. درِ اتاق باز شد و صغرا همراه باد سردی که ناله کنان در اتاق پیچید وارد شد .یک راست به طرف رودابه رفت .کنار بسترش نشست .علی اکبر نگاهش را روی چهره او لغزاند. _چی شد؟!! صدری را فرستادی پی قابله؟! _بله آقا فرستادمش. الساعه پیداشون میشه! علی اکبر به بچه ها که وحشت زده به مادرشان خیره شده بودند نگاه انداخت. آنها را به خود فشرد. به طرف همسرش خم شدو گفت :تحمل بیار .صدری رفته دنبال قابله .الان از راه میرسه! رودابه دندانهایش را به هم فشار به زحمت سر تکان داد و به چهره ارسطو و چشمان پروین چشم دوخت، که ناگهان طوفان درد وجودش را متلاطم کرد. علی اکبر پالتوی پشمی سیاهش را روی دوشش انداخت و از اتاق خارج شد با عجله خودش را به او رساند:«کجا آقای اعتمادی؟! _میرم دنبال قابله! _صدری رفت دنبالش . _پس کو؟! کجان؟؟ دیگه تحمل نداره! در خانه باز شد و به دنبالش قابل شتابزده با گام‌های بلند پا به حیاط گذاشتند. علی اکبر برخاست و نگاه  ملتمسانه اش را به آنها دوخت. قابله از مقابل او گذشت و زیر لب گفت:«سلام آقای اعتمادی» علی اکبر جواب سلامش را داد: «اول خدا بعدش  هم تو !یکم عجله کن» لحظات به کندی و سنگین می‌گذشت وسرما آرام آرام تمام بدن علی اکبر را کرخت می‌کرد. نمی دانست چرا این بار این همه بی تابی می کند .طی چهار سال گذشته تولد ارسطو و سپس پروین را دیده و درد کشیدن رودابه را نیز تجربه کرده بود. اما در مورد آنها هرگز این چنین آشفته و پریشان نشده بود. گویی او نیز می‌بایست لحظه لحظه درد و انتظار همسرش را با پوست و گوشت و دل و جانش از سر بگذراند. یک باره دل تیره ابرها شکافت.خطی نورانی بر سینه آسمان نشست و به سرعت محو شد و با غرشی که انگار از سقف آسمان فرو ریخت ،صدای گریه نوزاد در فضای روستا طنین انداخت. صدای در اتاق آمدو  صغرا در چهارچوب در نمایان شد. علی اکبر بهت‌زده و دستپاچه در حالی که تمام اندامش آشکارا می لرزید، فریاد زد: تموم شد؟! پیش از پاسخ صغرا ،قابله پشت سر او ظاهر شد و با چهره آرام و مطمئن اما خسته و عرق کرده گفت:« قدم نو رسیده مبارک باشه آقا!» _رودابه چطوره؟! _هر دو حالشون خوبه. دلواپس نباشید آقا! _میتونم بیام تو؟! _نمی خوای بدونی پسر یا دختر؟! علی اکبر بلافاصله تکرار کرد :پسره یا دختر؟! _هزار ماشالله !!چه پسری !!سفید عین برف قوی عین رستم دستان! علی اکبر نگاهش را به آسمان گرداند و زیر لب چیزی گفت. دست در جیب نیم تنه اش کرد و چیزی در دست قابله گذشت. قابله سکه را میان بالِ چارقدش گذاشت و راه را برای ورود علی اکبر باز کرد. شب روستا زیر چتر سکوت آرامش فرو برده بود علی اکبر رودابه و نوزاد را که آرام کنار هم خوابیده بودند تنها گذاشت و به اتاق خودش رفت .قرآن خطی قدیمی را برداشت. زیر تاقچه نشست و به پشتی تکیه داد .میز کوچک چوبی را جلو کشید قرآن را بوسید و باز کرد و قلم را در مرکب زد و با خطی خوش در صفحه آخر بعد از نام ارسطو و پروین نوشت «فرشاد، اسفند اسفند ماه ۱۳۴۲ هجری شمسی در روستای سنگر» ادامه دارد... در واتس اپ👇 https://chat.whatsapp.com/BwMzXYHqYVrEhEZrFmI872 در ایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* #شهید_علیرضا_هاشم_نژاد* #منبع_کتاب_نبرد_در_هسجان #نویسنده_محمد_محمودی* #قسمت_اول* ذهنم بین صدای گرم و حماسی گوینده رادیو و تصویرهای خواب شبانه گیر افتاده است .آرام و قرار ندارم. این وضعیت برایم تازگی دارد .انگار نه انگار که بیش از ۵ سال وضع همین بوده .علیرضا جبهه بوده و هر از چند مدتی هم عملیات می شده .با این شرایط خو کرده و کنار آمده بودم .پس باید همه چیز برایم راحت و عادی می‌نمود. اما راحت نیستم.! _هم اکنون دشمن بعثی در پشت کانال ماهیگیری و منطقه مرسوم به پنج ضلعی وضعیت به هم ریخته ای دارد. در دژ اصلی که دیشب به تصرف لشکر اسلام درآمده است ،صدها تن از مزدوران به هلاکت رسیده دشمن به چشم می خورد. ذهنم هر لحظه از صدای گوینده رادیو فاصله می‌گیرد و محو همان رویای شگفت شبانه می شود .رویایی که احساس می کنم با همه رویاهای گذشته فرق دارد .خواب پریشانی که پنداری قدم به قدم به واقعیت  نزدیک‌تر میشود. وقتی به همزمانی خواب و شروع حمله فکر می کنم این حس در وجودم قوی تر می شود. _خدایا خودت یه کاری بکن! بی حوصله پیچ رادیو را می بندم .خانه ساکت می شود .فقط صدای به هم خوردن ظرف های نشسته شب را از آشپزخانه می‌شنوم. بلند می‌شوم در سالن قدم میزنم و برای چندمین بار سردرگم صحنه‌های خواب را مرور می‌کنم. *«در میانه جمعیت بالای سر تابوت ایستاده بودم زن ها جیغ می کشیدند و مردها بر سر و صورت می زدند خودم داد و فریاد نمی کردم گریه هم نمی‌کردم ایستاده بودم و به روبر به چهره آرام بچه ام نگاه می‌کردم گردی صورتش سالم بود و چشمای عسلیش نیمه باز الان لبخند همیشگی روی لبهایش خبری نبود وقتی خوب نگاهش کردم دستها را بالا گرفتم و گفتم الحمدلله رب العالمین»* توی همین خیالات از پشت شیشه بیرون را نگاه می کنم .نگاهم با زاغی روی دیوار تلقی می شود .صدای مادر علیرضا را از توی آشپزخانه می‌شنوم:«کجایی تو؟ نمیدانم چه بگویم. _اول صبحی چیه لالمونی گرفتی؟! باز هم صدای مادر علیرضا است. تا یاد دارم و صبر و حوصله بیشتری داشته. اما در هر حال او هم مادر است و می دانم که نباید به خاطر یک خواب اعصابش را خراب کنم. به سختی برداعصاب به هم ریخته ام مسلط می‌شوم و در حالی که لبخندی را هم پشت لب هایم جمع کردم می‌گویم :«رفتم تو فکر سرمای امسال شیراز که می خواد چیکار بکنه!» _سرما که حالا اولشه! تازه ۲۰ روز از زمستان رفته ناشتایی چی میخوری؟ به طرف انتهای سالن راه می‌افتم .نگاهی به آشپزخانه می‌اندازم. زبانم است که بگویم اشتها ندارم. اما باز هم به ذهنم می‌رسد که نباید بهانه دستش بدهم. تازه تنها او  که نیست .دو  پسر و ۴ دختر قد و نیم قدم نباید شریک خیالاتم شوند. مخصوصاً زهرا که در اتاق کناری قرآن می‌خواند و اگر شنید که من چقدر نگران علیرضا هستم غوغایی به پا میکند. بالای سر بخاری نفتی خودم را گرم می کنم _نگفتی صبحونه چی میخوری چی بیارم؟! مثل همیشه می‌گویم هرچی داری بیار بخوریم. پشتی تکیه میدهم. صدای دخترم زهرا که با خواهرش صدیقه حرف میزند به گوشم میرسد. دست به دعا برمی دارم. آرام زمزمه می کنم :خدایا فقط یک بار دیگه علیرضا را بهم بده» ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ @shohadaye_shiraz ادامه دارد ....

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظم پور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_اول ماه شعبان داشت کم کم سر و کله اش پیدا می شد. اما عذرا خانم کمی دل نگران بود. او به مسافر کوچولوی که در راه داشت فکر می‌کرد و دلهره داشت که نکند بعد از به دنیا آمدنش مثل بچه های قبلی کمی شیر شده و صبح تا شب دنبال زنی به گردد که بچه اش را شیر بدهد. یا این ور و آن ور دنبال شیر خشک بدود تا شکم بچه اش را سیر کند. یادش آمد وقتی که پسرش حسین متولد شد به دلیل کم شیری مجبور شد بچه را بدهد تا زن همسایه شیرش بدهد .حالا از این فکرها داشت دلش می لرزید آن شب هم به همین فکر و خیال ها خوابید .فردا صبح زود پسر بزرگش عبدالرسول از خواب که بیدار شد با عجله گفت: مامان من یه خوابی دیدم» مادر با لبخند دستی به سر پسرش کشید و گفت: چه خوابی دیدی پسرم ؟!خیر باشه ایشالله.. _«خواب دیدم که یه قوطی از آسمون چرخ میخوره و پایین میاد تا اینکه جلوی پای من افتاد زمین. رفتم جلو نگاه کردم دیدم رو سر قوطی یک  کلیده. در قوطی رو باز کردم دیدم پر از شیره .قوطی رو برداشتم که بیارمش خونه که مردی اومد جلو گفت: خدا به زودی یک برادر بهت میده .این شیر هم حضرت علی برای اون فرستاده. به مادرت بگو نگران نباشه..» مادر با خنده گفت: خب بعدش چی شد؟ _هیچی دیگه از خواب پریدم! خواب را جدی نگرفتند. گفتن بچه است به خواب بچه هم چندان اعتباری ندارد. بیشتر از ۶ روز از ماه شعبان سال ۱۳۴۰ نگذشته بود که بچه به دنیا آمد .وقتی دیدن پسر است یادشان به خواب عبدالرسول افتاد. صدایش زدم و گفتم: خوابت را دوباره تعریف کن ببینیم .عبدالرسول هم با آب و تاب بیشتری خوابش را برای همه تعریف کرد. همه خوششان آمد مادربزرگ پا شد و یک مشت نقل سفید به عبدالرسول داد و محکم سرش را ماچ کرد. اسم بچه را به خاطر خوابی که عبدالرسول دیده بود عبدالعلی گذاشتند. عذرا خانوم از همه بیشتر خوشحال بود .همه اش فکر می‌کرد که این بچه با دیگر بچه هایش فرق دارد و حتماً رازی در کار هست که حضرت علی علیه السلام به پسرش لطف کرده. مخصوصاً وقتی می دید که واقعاً مشکل شیر پیدا نکرد و برای همین عبدالعلی را خیلی دوست داشت و او را «علی جونی» صدا میزد.. 🌿🌿🌿🌿🌿 در امامزاده شاد اسمال که مخفف شاهزاده اسماعیل است اهالی محله صحرا، سر ظهر که میشد از پشت بام خانه ،صدای تیز اذان را می‌شنیدند و از همدیگه می پرسیدند: «این پسر اکیه که اذان میگه؟» _عبدالعلی، پسر احمد آقای ناظم پور. زنهای محل هم وقتی از راه خانم را می‌دیدند ،می‌گفتند: ماشالا چه بچه ای تربیت کردی !خدا بهت ببخشدش! نمک باشه داغش نبینی» اذان گفتن پسربچه ۸ ساله هر روز از بالای پشت بام خانه باعث می‌شد که به خودشان بگویند انگار این پسر با بقیه پسرها فرق داره. علی کلاس سوم ابتدایی که بود از مدرسه که می‌آمد ،خانه تندی دفتر و کتابش را می‌گذاشت و از راه پله میرفت پشت بام و آنجا می شد همقد نخل های امامزاده.. کلی کیف می کرد.. لحظه اذان ،همراه با صدای خادم امامزاده که توی حیاط خاکی شادِسمال کنار نخل ها ایستاده هر دو تا دستش را روی گوش هایش می گذاشت و صدایش را خالی می کرد توی آسمان «الله اکبر الله اکبر و اشهد ان لا اله الا الله... پیرمردهای مسجد ای خیلی دوستش داشتند و او را «آشیخ» صدا می‌کردند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_اول* _برین کنار! برین کنار !همتون از من فاصله بیگیرین.. انگار که برق گرفته باشد یا در حضور مافوقی خشک‌بایستد با احترام یا مثل آخر فیلم ها که هنرپیشه ها ثابت می شوند و اسم دست اندرکاران می‌آید و می‌رود .بی هیچ تکانی پایش را درست همانجایی که باید می چسباند. مزه اش را قبلا هم چشیده بود نزدیکی های عید سال ۶۳ بعد از عملیات خیبر که قرار بوده از باشگاه زید تا طلاییه خاکریز زده شود.در آن زمان فاصله ۲یا ۳ کیلومتری بین در ایران و عراق باید حداکثر به یک کیلومتر می رسیده تا آتش متمرکز دشمن از جزایر منحرف شود. جا به جا در دشت تانک های سوخته افتاده بوده و با آرایش های هندسی انگار که موقع انفجار شان با آرایش نظامی حرکت می کردند. یک ...دو ...سه  ..یا آرایشی دیگر. کنارشان برجکهای پریده افتاده بود و لابه لای دودهای غلیظی که روی هورها پیچ می خوردند و بالا می رفتند و دور ها در آسمان محسوب می شدند. چشم را به خود وا نمی داشت.گویا صدای لودر را ضبط کرده بودند و از بلندگوهای ماشین ها در سمت مخالف محور پخش می‌کردند تا شدت آتش دشمن در محور کم شود. زرهی لشکر باید با تانک مانور می‌داد و آتش دشمن را متوجه خود می کرده تا بچه های مهندسی کمی فارغ از گلوله های ریز و درشتی که در موقعیت پدافندی می‌آید تند و تند با دستگاههای مکانیکی خاکریز بزنند. شرایط طوری نبود که فرمانده زرهی به فلان خدمه بگوید فلان کار انجام بده و به فلان راننده بگوید فلان کار را با خودش نظارت کند. خودش نشسته بود پشت تانک و این ور و آن ور می رانده و شلیک می کرده.طوری که دشمن فکر کند لابد ۵یا ۶ تانک از آن منطقه دارند شلیک می کنند. گو اینکه لشکر آن موقع هنوز آمار تانک هایش به اینقدر نمی رسید. داخل اتاقک تانک همینطور شلیک می کرده که گلوله خمپاره ۱۲۰ بی خبر و بدون سود اگر هم سودی داشته لاو دو از داخل اتاقک نمی شنود،می آید و درست می خورد  تانک و ترکش هایش کمان می‌کند از دهلیز پایین می رود و تا زیر موهایش نفوذ می کند و چند تا برای همیشه آنجا می‌ماند. حتما بعد که هوش می آید از لحظه مجروحیت فقط لرزش یکباره بدن از ضربه موج انفجار و صدایی به رنگ گدازه های مذاب آتشفشان به ذهنش می آید و گاه که ولوله ای می‌افتد در بدنش ،این صدا به طور خفیفی می‌پیچد در حافظه اش. ترکش‌های توی سر ساختار عصبی اش را به هم می ریزند. چشم راستش کمی چپ می بیند.گویا چشم که می‌چرخاند چشم راستش مشکلی نداشته ولی مستقیم که نگاه می کرده یک امتدادی را اصلا نمی دیده. بعضی وقت ها مجبور بود سرش را پایین بیندازد و نگاهش را بالا.یا سرش به چپ باشد و چشم‌هایش به راست برگرداند تا بتواند ببیند صورت آدمی که روبه رویش نشسته و دارد با او حرف می زند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_جلال_کوشا* * #نویسنده_فاطمه_ملاحت(کوشا)* * #قسمت_اول* ✅در کلام مادر خداوند به من هشت فرزند عطا کرد . پنج پسر و سه تا دختر . جلال چهارمین پسرم بود. یادم میآید پنج شش ماهگی است که توی گهواره دست و پا میزد و خندان بود . خانه ما در محله قدیمی مسجد نو بود و پدرش توی بازار چه صفایی (بازارچه قدیمی در مرکز شهرستان جهرم ) مغازه عطاری داشت . جلال بعضی مواقع اوقات فراغتش را در مغازه پدر می گذراند . توی خانه چند تایی وزنه و دمبل داشتیم که بچه ها از آن استفاده می کردند . جلال علاقه زیادی به ورزش وزنه‌برداری داشت . برادرانش خیلی به ورزش تشویقش می کردند . نوجوانی ساکت و کم حرف ، ولی در کار جدی بود . حوصله زیادی داشت و کمتر عصبانی می‌شد . اوقات فراغتش را توی کوچه با هم بازی هایش می گذراند و یا سرگرم مطالعه کتاب های شهید مطهری ، شهید دستغیب و دکتر علی شریعتی می شد . به مدرسه علاقه زیادی داشت درسش خوب و شاگردان ممتاز بود . با شروع انقلاب به تکثیر و پخش اعلامیه‌های امام پرداخت و اغلب مواقع با دوستانش مشغول کشیدن نقشه و طرح هایی برای مقابله با رژیم بودند . در حیاط خانه اتاقی انباری داشتیم که جلال و دوستانش برای مقابله با رژیم کوکتل مولوتوف و سه راهی درست می کردند .به من که چیزی نمی گفت می دیدم که چند تا بطری و چیزهای دیگر به دست دارد و با بچه ها می رود توی انباری . دلم مثل سیر و سرکه می جوشید به جلیل می گفتم : _جلال با بچه ها توی انباری چه کار می کنند؟! برو مواظبش باش ‌! جلیل که می‌دانست آنها چه می‌کنند به من می گفت ،هیچی  کاری نمی کنند. در بحبوحه انقلاب با شدت گرفتن فعالیت‌هایش در ۱۱ فروردین ۵۷ دستگیر شد که برادرانش آزادش کردند. یک ساعت مانده بود به اذان ظهر ،سر و صدای سربازان رژیم و تظاهرکنندگان را شنیدم که ریختند داخل کوچه باریک ما . یکباره در خانه باز شد و جلال و بچه ها نفس زنان پریدند توی حیاط و در را بستند و از پله های پشت بام فرار کردند . سربازها دست بردار نبودند در چوبی خانه را با قنداق تفنگ شان پی درپی می کوبیدند . صدای استوار بلند شده بود . _باز کن وگرنه می شکنیمش ! یک مرتبه چیزی به پیشخوان جلوی در خانه خورد .آن را خراب کرد و افتاد توی حیاط . تمام خانه و کوچه را دود و گاز گرفته بود . از شدت گاز اشک آور چشمانمان می سوخت . هر چه آب به سر و صورتمان میزدیم فایده ای نداشت . سربازها که خودشان هم تحمل گاز را نداشتند بالاخره رفتند . #ادامه_دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهیدان_هاشم_و_مجتبی_شیخی* * #نویسنده_محمد_محمودی_نورآبادی* * #قسمت_اول* 🎤به روایت نسترن شیخی مادر هاشم منزل مان در محله گودگری شیراز بود و هاشم هنوز شیر میخورد . یک شب حالش خوب نبود و حسابی کلافه ام کرده بود. ‌ نیمه‌های شب  تبش به قدری بالا گرفت که ناچار شدیم بچه را به بیمارستان نمازی ببریم ‌. بین را هزار بار مردم و زنده شدم . امیدم را پاک از دست داده بودم . دلم مثل سیر و سرکه می جوشید . دست آخرحضرت ابوالفضل را واسطه قرار دادم و گفتم :« آقاجان این بچه نظر خودت از خودت شفاخواهش بشو » همان طور که به خدا و ائمه متوسل می‌شدم. به بیمارستان رسیدیم. دکترها همین که بچه را دیدند جوابمان کردند و بی تعارف گفتند بستری کردن بچه فقط باعث آزار و اذیت ما و خودتان می شود . چاره ای نداشتیم. دست از پا درازتر و ناامید به خانه برگشتیم . مگر می شد به همان راحتی قید هاشمم را بزنم ؟! پس دوباره متوسل به  حضرت ابوالفضل شدم و در حالی که اشک میریختم با سوز دل دعا کردم .کمی بعد دیدیم حالش بهتر شد طوری که بعد از دو روز دوباره شیر خورد ‌. بعد که بزرگ شد و موضوع را برایش گفتیم ارادت عجیبی به آقا ابوالفضل پیدا کرد . 🎤به روایت شاهپور شیخی برادر شهید من پنج سال از هاشم کوچک تر بودم . قبل از آنکه هاشم برود جبهه خیلی با هم بحث و جدل داشتیم . هاشم نظرش این بود که توی جنگ دو طرف رو در روی هم ایستادند و دم به دقیقه به هم حمله می‌کنند ‌ . خودم هم متاثر از حرف های هاشم هم همین نظر را داشتم . نمیشد که روی حرفش حرف زد ، چند بار از دستش کتک خورده بودم . به همین خاطر اگر شب بود و می گفت روز است نه نمیگفتم . خیلی یکدنده و زیر بار نرو بود . یک مدت که کار از جنگ و دعوا با بچه های محل بود ، کمتر روزی بود که کسی نیاید به داد و شکایت . همه انرژی اش را گذاشته بود روی دعوا . هر که پدر و مادر نصیحت کردند کمی بهتر شد . او سرشار از انرژی بود . خلاصه یک تصور خاصی از جبهه داشت . تا می گفتم از کجا می دانی؟ می گفت :« توی فیلما مگه ندیدی؟!» تصورش بر پایه فیلم ها شکل گرفته بود . به موضوعات جبهه و جنگ عجیب علاقه داشت . #ادامه_دارد .. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_اول* 🔶 زندگینامه در صبحگاه سومین روز دی ماه سال ۱۳۳۷ و در حالی که بلورهای روشن باران رقص دلفریبی را آغاز کرده بودند روستای خشت از توابع شهرستان کازرون پذیرای مهمانی آسمانی بود که در خزان سوز حکومت ستمشاهی با قدوم مبارک خود، عطر سبز بهار را در روستا پراکند. دوران پرنشاط کودکی را در آغوش پدر و مادری مهربان و پاکدامن سپری کرد و تحت تعلیم صادقانه این دو، شکوفه های ایمان و اخلاص در بوستان وجودش شکفته شد و روح آسمانی اش در چشمه سار نماز و نیایش تطهیر یافت. باغ در اواخر دوران تحصیل و در جریان شکل گیری انقلاب و مبارزات امت اسلامی با مشت های آهنین و فریادهای کوبنده به مصاف بت های اهریمنی طاغوت رفت و در براندازی بساط دژخیمان همراه و هم صدا شد. در حالی که خدمت سربازی را در شهرستان کرج به عنوان سپاهی ترویج آغاز کرده بود دست از فعالیت‌های حق‌طلبانه خود بر نداشت و همواره علم مبارزه بر علیه طاغوت را بر دوش داشت. با شنیدن طنین فریاد جانبخش بنیانگذار جمهوری اسلامی مبنی بر ترک پادگان‌ها ، خدمت را رها کرد و به صفوف مردم انقلابی پیوست .تا در شکل گیری  انقلاب اسلامی و پخش اعلامیه‌ حضرت امام ، سهمی بسزا داشته باشد. با شروع جنگ تحمیلی همراه با اولین گروه اعزامی از کازرون ،رهسپار میادین نبرد شد. آبادان هویزه سوسنگرد خرمشهر و جزایر مجنون خاطره جان بازی های او را در خود جا داده اند. پس از مدتی با تشکیل گردان رزمی در سپاه شیراز به عضویت آن درآمد و با گذراندن دوره آموزشی ویژه مجدداً راهی ارزهای نبرد شد و در عملیات شکست حصر آبادان دلیران علیه خصب جنگید و از ناحیه چشم و دست مجروح شد. سپس به عنوان جانشین فرمانده گردان در عملیات طریق القدس حماسه آفرید و به عنوان فرمانده سپاه قائمیه علاوه بر یاری رساندن به مردم محروم منطقه با زالو صفتان خان منش به مبارزه پرداخت. پس از عروج آسمانی برادر شهیدش در عملیات‌های مختلفی از جمله محرم والفجر مقدماتی و والفجر یک شرکت کرد. در پاسگاه زید فرماندهی خط و مسئولیت محور را به عهده داشت. در لشکر ۱۹ فجر فرمانده گردان حضرت زینب را عهده‌دار کردید و تا لحظه شهادت بار مسئولیت را به دوش کشید. در ۲۲ بهمن ۱۳۶۴ در حالی که دو شبانه روز با شهامت و شجاعت تمام  جنگیده بود ، در محور فاو عملیات والفجر ۸ ، آسمانی شد . ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حبیب_فردی* * #نویسنده_آرزو_مهبودی* * #قسمت_اول* زنگ را میفشارم. دو نفر جلوی در هستند. سلام می کنم و می پرسم :منزل آقای فردی؟! سلام علیک جان آنقدر گرم و صمیمی است که شک می کنم مرا از قبل می شناسند! می روم داخل ساختمان در هال روی مبلی می‌نشینم.زن عذرخواهی می‌کند و به آشپزخانه می رود مرد خودش را معرفی می‌کند :«بنده حمید فردی هستم برادر شهید حبیب فردی» حدودا پنجاه و چند ساله به نظر می رسد شنیدم که جانباز ۷۰ درصد است و این جلسات شیمی درمانی هم که الان می روند از نتایج همان مجروحیت زمان جنگ است. آدم صاحبدل و خوش مشربی به نظر می رسد. می‌گویم: این خانم همسر شما هستند یا خواهرتون؟! _همسرم هستند در زمان نسبت فامیلی هم با هم داریم. زن با سینی چای می آید توی هال. _رحمت نکشید من نیامدم مزاحمتون بشم فقط می خوام چند تا سوال بپرسم و رفع زحمت می کنم. استکان چای را جلویم می‌گذارد :«چه زحمتی تعارف نکنید» خانم مسنی از اتاق بیرون می آید حمید آقا معرفی می کند :«مادرم هستند» جلوی پای مادر شهید بلند می‌شوم و احوالپرسی می کنم. حمید آقا می‌گوید «مادر ایشان آمدن مصاحبه کنند و در مورد حبیب کتاب بنویسند.» مادر همانطور که به سمت مبل می‌رود می گوید :«خوش آمدند» به نظر می رسد مریض احوال باشند .از حمید آقا می پرسم مادرتان حالشون برای مصاحبه مساعد است؟! جواب می‌دهد :«والا راستش مادر زیاد نمی توانند همکاری کنند» _بله در جریان هستم که کسالت دارند. _غیر از این هم یک مقدار دچار فراموشی شده اند چیز زیادی یادشون نمیاد» کلمه آلزایمر فوری می آید توی ذهنم می گویم: پس ظاهراً زحمت بیشتر مطالب را خودتان باید بکشید. بعد از اجازه گرفتن برای ضبط صدا سوالاتم را شروع می‌کنم. حمید آقا روان و یکدست حرف میزند.از همان ابتدای فعالیت های حبیب شروع به گفتن می کند تا زمان پیروزی انقلاب و بعد از استخدام در سپاه.آنقدر محو خاطره‌هایی شده ام که متوجه نیستم فاطمه خانوم در مسیر آشپزخانه در رفت و آمد است و وسایل پذیرایی را می آورد و می برد. دوباره می گویم: خانم خواهش می کنم اینقدر زحمت نکشید من معذب می شوم. _چه زحمتی؟ ناقابل بفرمایید! فاطمه خانم بالاخره می آید و می نشیند اما باز هم همچنان به من تعارف می‌کند تا از خودم پذیرایی کنم. یک دانه شکلات برمی‌دارم و همانطور که باز می کنم می‌گویم :شما رابطتون با شهید چطور بود؟! _خدا رحمتش کنه خیلی بهش علاقه داشتم به من میگفت عمه! زمان گرفته بود کردستان فقط به من زنگ زد چون اون موقع توی خونه تلفن نداشتیم. من توی کتابخونه شهید دستغیب فعلی کار می کردم. حبیب زنگ میزد اونجا و از حال و احوالش باخبرمون می کرد. _یادتان هست آخرین بار که تماس گرفت؟! _بله یکی دو روز قبل از شهادتش. گفت همین روزها مرخصی میگیره و میاد .گفت احتمالاً دو سه روز دیگه! همان روز که اومدم خونه همه لباسهاش رو شستم و وسایلش را مرتب کردم. گریه اش می گیرد و ادامه نمی دهد. مادر شهید تمام این مدت در سکوت گوشه ای نشسته. لحظاتی منتظر می شوند تا حال و هوای خانواده که عوض شود و بعد بقیه مصاحبه را انجام دهم. موقع رفتن فاطمه خانم می گوید :چیزی که نخوردید لااقل ناهار بمانید. _خیلی هم زحمت دادم دستتون درد نکنه! ادامه دارد ...... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🎙 کتاب صوتی «دریچه ای رو به ایمان» مادرانه های شهید مدافع حرم ایمان خزاعی نژاد 🎙گوینده : مهدی رضاییان فرد 📻فصل اول :خانه هایی از جنس محبت ⏱مدت زمان 20:13 #کتاب_صوتی #قسمت_اول 🍃🌷🍃🌷 #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 ﺩﺭ سروش: https://sapp.ir/shohadaye_shiraz

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_اول*. کنار شیر آبی که به حوض وصل بود نشسته بودم و ظرف‌ها را می شستم که زنگ در به صدا درآمد.سه دقیقه شد تا خودم را جمع و جور کردم و رفتم دم در. _سلام خانم جان! حالتون چطوره؟ زود بیا که مادرت پشت تلفنه‌. _دست شما درد نکنه چشم بگید ده دقیقه دیگه زنگ بزنه تا من چادرم را عوض کنم و بیام. مادرم که زنگ میزد کلی خوشحال می شدم.آدم توی شهر غریب که باشه دل به همین تلفن های هر چند روز یکبار خوش میکنه. منم که به مادرم خیلی وابسته بودم و صبح تا شب هم که سرگرمی نداشتم و باید منتظر می موندم تا حاجی از سرکار برگرده و یک نصفه روز تنها نباشم هر چند روز یک بار منو ببره شاهچراغ. یک سر هم به بازار وکیل. حالا خرید هم که نداشتم یک سر بازار میرفتیم. همیشه وقت هایی که تلفن با هم کار داشتم میرفتم اونجا.البته کسی هم که نبود تلفن بزنه جز مادرم که حالا این روزها بیشتر نگرانم بود. گفتم :خانم جان ببخشید مزاحم شما میشم! چیکار کنم مادرم نگرانه. خانم همسایه هم بنده خدا کلی تعارف میکرد و میگفت: _این حرفها چیه؟ منزل خودته !چرا تعارف می کنی؟ اصلا هر وقت دلت تنگ شد بیا خودت زنگ بزن .نمیخواد منتظر باشی مادرت خودش زنگ بزنه. _نه خانم جان. خونمون تلفن نداریم . مادرم بنده خدا باید بیاد بیرون زنگ بزنه _بنشین یه لیوان شربت بیارم بخور تا دوباره زنگ بزنه .چند وقته دیگه داری!!؟ _فکر کنم هفته های آخر باشه! _به سلامتی .انشالله به زودی از تنهایی در می‌آیی. تو ماشالا خوب سرحالی .غلط نکنم دوقلو داری .من سر این دختر خیلی کسل و بی حوصله بودم ولی توخوبی هزار ماشالا.. در همان ۵ دقیقه که نشستم تا مادرم زنگ بزنه کلی برام درد دل کرد. تلفن که به صدا درآمد مامان معصومه گوشی را برداشت و گفت: بیا خانم که مادرت هست. _سلام مادر جان حالت چطوره؟ الهی قربونت برم سرحالی؟ _آره مادر جان .نگران نباش شما کی میای شیراز؟! _مادرجون زنگ زدم نقل همین بابات میگه تو بیا اینجا که دیگه خیالم از هر دو طرف راحت باشه. این دخترا هم بچه هستن. میترسم کاری دست خودشون بدن .تو نگران آقا محمد علی نباش اون از پس کارهایش بر میاد .مثل بابات نیست که. اونجا راحت تری و آشناتر .جا هم بیشتر داریم. بگو آخر هفته بیار دت. _باشه مادر جون حالا ظهر که محمدعلی اومد بهش میگم تا ببینم چی میگه! _نه مادر دیگر راضیش کن تا پنجشنبه بیاردت .اینجا بیشتر میتونم بهت برسم اگر هم راضی نشد که دیگه خودم میام و این همدم رو هم با خودم میارم. خداحافظی کردم و اومدم .همش داشتم به این فکر می کردم که مامانم راست میگه. بنده خدا پدر و خواهر هام رو هم یه لقمه نون میخوان دیگه. من برم اونجا خیال مادرم راحته. درسته شیراز دکتراش خوبن ولی با خودم فکر می کردم که مگه مادرم این ۶ تا دختر و شیراز دنیا آورده ؟!من هم مثل اون چه فرقی داره ؟! #ادامه_دارد... http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌸🍃🌸🍃🌸🍃

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_اول*. صدای ساز و دهل آنقدر بلند بود که انگار درختان قطور و پر شاخ و برگ باغ را می لرزاند. مصطفی کلافه و عصبی سر بلند کرد و پرسید: «ساعت چنده؟!» هاشم کلافه تر جواب داد :«چته مومن؟!همین ۲ دقیقه پیش پرسیدی!» _راست میگی ولی دست خودم نیست. و رو به حمید ادامه داد: «این چه آشی بود برای ما پختی؟» _تقصیر من چیه ؟خودتون قبول کردین !میخواستین همون اول بگید نه! هاشم مداخله کرد: «طوری نیست تا یکی دو ساعت دیگه ناهار میخوریم و میریم» چاره ای نبود نمی‌شد که سعید را بزاریم و بریم. مصطفی که هنوز گره ابروهایش باز نشده بود زیر لب غرید. _بعد خودش میومد. _وقت نداشتیم اونجوری ۳ ساعت وقتمون تلف می شد. حالا از همین طرف با هم میریم. این را هاشم گفت و رو کرد به حمید: «بد میگم؟!» _نه والا ولی اگه میتونی یه جوری مصطفی رو راضی کن. _حالا مگه چی شده؟! _چیزی نشده میگی قرار بوده نماز جماعت را توی مسجد بخوانیم. _این که مسئله ای نیست همینجا میخونیم! مصطفی چشم هایش را به روی او دواند .:«کجا اینجا؟!» _مگه چه عیبی داره؟! _وسط جشن عروسی توی این شلوغی؟! صدای ساز و دهل دوباره اوج گرفت و بگو مگوی آن ها را قطع کرد. هاشم بلندتر از قبل گفت: «همین که صدای اذان نماز جماعت بلند بشه ساکت میشن» مصطفی پوزخندی زد: «شده جریان انداختن زنگوله به گردن گربه. حالا که میخواد اذان بگه؟» هرسه ساکت شدن و به یکدیگر نگاه کردند. حمید نگاهی به اطراف انداخت و با تردید گفت:«خوب خودت بگو» _من؟؟؟!! _بله.. چه عیبی داره!؟ _عیبی که نداره ولی... _ولی چی؟! _آخه توی این اوضاع؟! انگار یادت رفته جشن عروسیه..اصلا نمیدونم چه لازم کرده که حتماً بیاییم اینجا! حمید با لحنی آرام و رو به او کرد: «اینقدر بی انصافی نکن سعید رفیق ماست.رفقا در هر شرایطی باید کنار هم باشند. حالا آن طفلک به خاطر قوم و خویشی مجبور شده توی این جشن باشه .خودش هم راضی نیست ولی به هر حال ناچار شد. 👈ادامه دارد .... http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

📻داستان صوتی برگرفته از کتاب «سمیه کردستان» سرگذشت اسارت «شهیده ناهید فاتحی کرجو» #قسمت_اول http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb ♥️🥀♥️🥀♥️🥀

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_اول 🔷محمود رضا متولد 18 آذر 1360 بود؛در خانواده ای با ریشه های مذهبی و دارای خاستگاه روحانیت در تبریز. وقتی دانش آموز دبیرستان بود،به عضویت پایگاه مقاومت شهید بابایی ، مسجد چهارده معصوم (ع) شهرک پرواز تبریز در آمد.حضور مداوم و مستمر در جمع بسیجیان پایگاه ، نخستین بارقه های عشق به فرهنگ مقاومت و ایثار و شهادت را در او شعله ور کرد. 🔹در همین ایام بود که با رزمندهٔ هنرمند، حاج بهزاد پروین قدس آشنا شد. آن روزها در تبریز هر کس که میخواست به جبهه و جنگ و شهدا وصل شود، حتما گذارش به دفتر کوچک و جمع و جور حاج بهزاد می افتاد.کافی بود کمی شامه اش تیز باشد تا بوی خوش شهادت را از آن حوالی احساس کند و محمودرضا شامه اش تیز بود. 🔹این آشنایی، بعد ها زمینه ساز آشنایی مبسوط با میراث مکتوب وتصویری دفاع مقدس و انس با فرهنگ جبهه و جنگ شد.دیدار و مصاحبه با خانوادهٔ شهدا، گردآوری خاطرات شهدا و جمع آوری کتاب ها و نشریات حوزه ی ادبیات دفاع مقدس، از ثمرات همنشینی با حاج بهزاد بود. 🔹محمودرضا ورزشکار بود. به کاراته علاقه داشت و از ده سالگی رفته بود دنبال این ورزش. سال 1372 به تیم استان آذربایجان شرقی رفت و در مسابقات چهار جانبهٔ بین المللی در تبریز قهرمان شد. به فوتبال هم علاقه داشت و به صورت حرفه ای آن را دنبال میکرد، تا اینکه به خاطر درس و مدرسه، عطایش را به لقایش بخشید. 🔹در سال 1378 دیپلم گرفت؛دیپلم رشتهٔ علوم تجربی. رفت خدمت سربازی. دوره ی آموزش را در اردکان یزد گذراند و پس از آموزش، خدمتش را در پادگان الزهرا(سلام الله علیها)نیروی هوایی سپاه پاسداران در تبریز ادامه داد. نقطه ی عطف زندگی محمودرضا، آشنایی با نهاد مقدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی محسوب میشود. 🔹بعد از اتمام خدمت سربازی، علی رقم تشویق خانواده به ادامه تحصیل در دانشگاه، با انتخاب خود و یقین کامل، عضویت در نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را انتخاب کرد. او در بهمن سال 1382 وارد دانشکده امام علی (علیه السلام) شد. 🔹ورود به دانشکده افسری، عملا به معنی هجرتش از تبریز به تهران بود. با این هجرت، ادامه ی زندگی را در جهاد فی سبیل الله رقم زد. 🔹او در سپاه، نام مستعار «حسین نصرتی»را برای خود انتخاب کرد ؛ نامی که به گفتهٔ خودش برگرفته از ندای «هل من ناصر ینصرنیِ» مولایش حسین ابن علی (عليه السلام)و کنایه از لبیک به این ندا بود. 🔹در شهریور سال 1385 دورهٔ افسری را به اتمام رساند و از دانشکده فارغ التحصیل شد و قدم در مسیری گذاشت که تا آخرین لحظه ی حیات ظاهری اش، هیچ تزلزلی در پیمودن آن مسیر در او مشاهده نشد. 🔹پر کاری و کم خوابی ویژگی اصلی اش بود ؛ آن چنان که کار در روز های جمعه را هم در یکی از جلسات اداری به تصویب رسانده بود. به این ترتیب عملا کارش تعطیلی نداشت. معتقد بود شهادت در راه خدا مزد کسانی است که در راه خدا پر کارند و شهدای جنگ تحمیلی را شاهد این حرف خود معرفی میکرد. ادامه دارد... http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_اول برای مرد کار مرد عرق جبین مرد عرقچین خیس و مرد خروس خوان تا صلات غروب، بشارتِ فرزند حلاوت دیگری دارد. پشتش را گرم میکند از تنهایی درش میآورد .بسا که کمک حالش ،باشد آبی بیاورد خبری ببرد کاری کند . خاصه اگر پسر باشد برای جماعت غیور این سامان زن و دختر دیدار و پیدا نباشد بهتر است. اگر چه زن لر هم قاب غیرت است. سادگی و نجابتی که میراث همه ی این طایفه ی عزیز و عظیم است. به هر روی این بود که لبخند روی لبهای سید عبدالرسول گل انداخت .دستی با آستین بالازده به آسمان برد خورشید درست وسط آسمان بود خدایا شکرت نماز بر صفحه ی خاک لطف خاضعانه ای ،دارد این بار دلنشین تر هم بود شادی شفافی زیر پوستش میخلید .دلش غنج می انداخت. در فکر عقیقه بود. ماه آخر بهار در قصبه ی ییلاقی اردکان، خرمی چشمگیری دارد. کمکم میرود به برداشت محصول به طلایی شدن صحرا به دروزار ،معطر به بادام چینی تیر و مرداد و به گردوتکانی . شهریور میرود به تلاش بی وقفه به سلام صبحگاهی و خدا قوت و«کاکا خدا برکت بدهد.» می رود به خرمن کردن دسترنج، میرود به خرمنکوبی ،حاصل در صبح خنک با نرمه بادی ملایم که دانه را جدا کند ,کاه را هم دور نبرد . ماه آخر بهار غره ی پرواربندی هم هست .عمو بره ی بور شاخ کج را برای پسر کاکل زری رسول کنار گذاشت .دقیقاً یک هفته از خرداد سال سیونه گذشته است. در خاطرش مرور کرد شب که به امامزاده رفت ،چاقو را با خودش ببرد تا آقابزرگ صیغه عقیقه را بر آن بخواند. آداب تمام حتماً در پشت غنجی که از خشنودی برمی آمد . خیالات شیرین و آرزوهای دور و درازی پنهان بود؛ این که بزرگ ،شود بازی کند، کشتی بگیرد، پیشکار پدر باشد. در کار پر زحمت برخورد با عنصر سخت ،طبیعت یعنی سنگ و صنعت حجاری و یک گوشه کار را بگیرد و مهمتر از همه این که به مدرسه برود و درس بخواند؛ بیسوادی هیچ از کوری کم نیست و برای خاندان سادات که اهل فضل بودند و همه باسواد یک ضرورت از مدرسه که برمی گردد بلکه از دانشگاه با هم سن و سالها به تفریح برود. همکلاسیهایش را به تابستان دل انگیز سپیدان دعوت کند. سخاوت هم که دکمه ی تن پوش مردم این منطقه است از مرغ و خروس ،گذشته شده برة ای کهره ای به زمین بزنند تا آن دو سه تا بچه ،شهری با موهای بیتل آستینهای کوتاه و یقه های ،بلند دلی از عزا در بیاورند و کباب دلچسبی را شبانه در ارتفاعات قوچ خوس بلرزند و مزه کنند و اگر کمرویی نکنند اربعینی را در حاشیه ی چله گاه بگذرانند. اما اینها باز همه ی دلیل شادی مرموز امروز نبود .میخواست مرد تربیت کند .پسری شجاع و نیرومند دلیر . #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_اول 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی - ننه ،یوسف ،یوسف بلند شو !مگه مدرسه نمیخوای بری؟! چشمام رو باز کردم و سرم رو از زیر پتو بیرون آوردم و به نگاهی به پنجره انداختم _هنوز زوده ،ننه بذار آفتاب بیاد بیرون - پاشو ننه کرامت از دیشب تا حالا داره تو تب میسوزه من می خوام برم ببینم میز عبدالله خان میگه چی بدم این بچه بخوره! تو خواب نمونی! تا اسم کرامت رو آورد از جا بلند شدم _چی شده ننه؟ کرامت که طوریش نبود؟! _نمیدونم ننه از دیشب که یه لقمه تخم مرغ خورد، این طور شده. تب و اسهال و استفراغ داره. بلند شدم و بدون اینکه دست و صورتم رو بشورم رفتم اون یکی اتاق دیدم مظلوم گرفته خوابیده و داروهای گیاهی که مادر جوشونده بود براش، کنارش بود‌ رنگش مث پلیته چراغ بود .احساس کردم از دیشب تا حالا این بچه نصف شده. بغض گلوم رو گرفت. آدم داداش کوچکشو خیلی دوست داره منم کرامت رو خیلی دوست داشتم. فاصله سنی ما دو سال بیشتر نبود .سریع دست و صورتم رو شستم و اومدم کتابهام رو جمع کردم و یک کش هم انداختم روش و زدم زیر بغلم وگفتم: - تند بلند شو منم تا خونه میز عبدالله خان باهات مییام. چشمهای مادرم مث خون شده بود. معلوم بود از دیشب که به پای کرامت بیدار بوده و کلی گریه کرده. پدر هم که از دیروز غروب رفت سر زمین برا آبیاری و اصلاً نمی دونست کرامت مریض شده .مادرم چادرش رو پوشید و کرامت رو بغل کرد تا بیره پیش میز عبدالله خان. یه روستای صحرارود بود و یه میز عبدالله خان، که شصت سال سن داشت و خارج از کشور درس خونده بود و خیلی با تجربه بود .هرکی مریض میشد میرفت پیشش و اونم میگفت: برید چه دارویی از شهر بگیرید بدید بخوره تا خوب بشه. مردم روستا فقط داروی گیاهی مصرف میکردن چون آن چنان امکاناتی نبود که برن شهر. فاصلهٔ روستای ما تا فساهم چند کیلومتری میشد که پیاده نمیشد رفت. با مادرم راه افتادم به چند کوچه ای تا خونۀ میز عبدالله خان ،فاصله داشتیم . _ تو دیگه نیاد برو ،مدرسه - نه منم بیام ببینم چی میگه .مدرسه ام دیر نمیشه. نگرانی مادرم به ما هم سرایت کرده بود. مادرم حق داشت آخه تا الآن چند تا بچۀ قدونیم قد به خاطر مریضی و نبودن دکتر از دست داده بود. یه دخترش که یازده سالش کرده بود و به خاطر حصبه فوت کرده بود. میگفت اسمش معصومه بوده. یاد معصومه که میفتاد کلی گریه میکرد و میگفت: - ننه بچه م جلو چشمم پلپل میکرد و همه اش داد میزد گلوم آتیش گرفته » و من نمیتونستم براش کاری کنم. » #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_اول آخرین روزهای پاییز پنجاه و هفت در حال سپری شدن بود. محل سكونت من روستای مهرنجان فارس بر دامنه ی کوهستان جنگلی ،بی بهره از نعمت برق بود .پاسگاه ژاندارمری محل هنوز از کبکبه های دوران ستمشاهی برخوردار بود؛ به صورتی که بزرگترها هم از نام و یاد ژاندارمهای پاسگاه به وحشت می افتادند. وحشتی که به کوچک ترها نیز سرایت کرده بود. در روستای سیصد خانواری به سختی بیست دستگاه رادیو پیدا می شد. شب ها اخبار مربوط به وضعیت انقلاب و رژیم ستم شاهی را در منزل یکی از همسایه ها از رادیو بی بی سی گوش میدادیم. اگر چه خردسال بودم ولی حساسیت بزرگترها نسبت به وضعیت انقلاب من را هم حساس کرده بود غروب یکی از همین روزها پدر با چهره ای که نشان از خوشحالی داشت آرام آرام از پله های گلی خانه بالا آمد وقتی به ایوان خانه رسید دستش را توی جیب بارانی کرم رنگش کرد و عکسی از جیب بیرون آورد مادرم پرسید: - عکس کیه؟ پدر یواشکی گفت: - عکس آقای خمینی من و برادرم «عبدالرسول به خاطر عکس دعوای مان شد مادر پا درمیانی کرد و عکس را از پدر گرفت و با آرامش نشانمان داد .نگاه به صورت مردی که نامش را فقط از رادیو شنیده بودم در دلم مشعلی روشن کرد .همان زمان که هفت سال بیشتر نداشتم مهری از خمینی در دلم تابیدن گرفت و همه ی وجودم را به تسخیر درآورد. دو سال بعد جنگ شروع شد. با گذشت چند ماهی از جنگ تعدادی از جوانهای محل عازم جبهه های جنگ شدند هرگاه رزمنده ای از جبهه باز میگشتند، زن و مرد خُرد و درشت در منزل او جمع میشدند تا از وضعیت جنگ تعریف کند. اردیبهشت شصت و یک در عملیات شکست حصر آبادان، روستای ما اولین شهیدش را تقدیم انقلاب کرد. «مراد حیدری» جوان غیرتمندی که تازه لباس سبز پاسداری پوشیده بود. او در فقر و محرومیت بزرگ شده بود و پدرش را در کوچکی از دست داده بود مادرش ،پیر شکسته و نابینا بود نمیدانم ننه خاتون با چشم نابینا چگونه گریست؟ گریستن با چنین چشمانی چه حکایتی دارد؟ با شهادت مراد مردم روستا، پیر و جوان به جوش و خروش آمدند و گروه گروه عازم جبهه ها شدند. بعد امین محمودی ،حبیب الله نجاتی و حمدالله محمودی به شهادت رسیدند. جنگ وارد مراحل شدیدی شده بود روستای ما همپای مردم اقصی نقاط ایران لاله های سرخ دیارش را که در دامن مادران عفیف و پاکدامن و در طبیعت دل انگیز دیار خود پرورش داده بودند را یکی یکی تقدیم آرمانهای امام میکرد در آن ایام برای رفتن به جبهه لحظه شماری میکردم اما تا در جمع خانواده آن را بازگو میکردم همه خنده شأن می گرفت. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_اول آغاز جنگ سی و یکم شهریور ماه پنجاه و نه بود. مقدمات آغاز سال تحصیلی جدید انجام می شد . در خیابان نمازی شیراز در یکی از آرایشگاهها در نوبت اصلاح موی سر نشسته بودم که فردای آن روز به دبیرستان شهید شهرستانی بروم. یک دستگاه رادیو قدیمی ناشنال در گوشه ای از آرایشگاه قرار داشت و روشن بود. ناگهان رادیو اعلام کرد هواپیماهای جنگی عراق نقاطی از جمهوری اسلامی ایران را بمب باران .کردند همه ساکت شدند و بهت زده به خبر غیر منتظره گوش میکردند وحشت زیادی حاکم شد. آرایشگر دقایق زیادی دست از کار کشید، برای دیدن اوضاع شهر به داخل خیابان رفتم دیدم وحشت عجیبی بر چهره مردمی که خبر دار شده بودند، نشسته است. همیشه در اذهان ویرانی ، قتل و ،جنایت خونریزی و آوارگی کند .بالاخره از آن تاریخ جنگ هشت ساله کلید خورد . مزدوران بعثی به سرعت، تعدادی از شهرها و روستاهای کشور عزیز اسلامی ما را در جنوب و غرب اشغال کردند. سپاه پاسداران که کمتر از یک سال از تولد آن گذشته بود و هنوز مجهز به ادوات نظامی نشده بود .به همراه نیروهای ارتش حفاظت از مرزهای کشور به عهده داشتند .هنوز بسیج به معنای فعلی شکل نگرفته بود . خیانتهای رئیس جمهور وقت ابوالحسن بنی صدر که فرماندهی کل قوا را بر عهده داشت مزید بر علت شده بود تا عراقیها در قسمتی از خاک کشور پیشروی نمایند. به تدریج از طریق سپاه پاسداران فراخوان نیروهای داوطلب آغاز شد اقشار مختلف مردم بویژه جوانان غیرتمند و سلحشور برای دفاع از اسلام و میهن اسلامی جلوی مراکز ثبت نام صف کشیده و برای اعزام به جبهه نام نویسی میکردند. البته بسیج در ۵ آذر سال ۵۸ به فرمان حضرت امام (ره) تشکیل شده بود ولی عملاً کار خود را از اوایل جنگ آغاز کرد. دامنه ی جنگ تقریباً به خیلی از شهرها کشیده شده بود و هواپیماهای عراقی به پرواز در میآمدند و نقاط مختلف را بمب باران میکردند دشمن برای اینکه جو رعب و وحشت بین مردم ایجاد کند .شبانه مناطق مسکونی، بیمارستانها و کارخانجات را بمب باران میکرد در شیراز بسیاری از مردم در حیاط منازل خود سنگر ساخته بودند و شب ها در آنجا می خوابیدند. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

📕🎙کتاب صوتی #من_محمدعلی_رجایی ✉️خاطرات متفاوت و کوتاه از شهید رجایی نویسنده داوود بختیاری نژاد باصدای محمدرضا نبی 💠 #قسمت_اول 🌱🌷🌱🌷🌱 https://eitaa.com/golzarshohadashiraz