قرآن ترجمه المیزان
سوره 21
سوره مبارکه الانبياء
صفحه 331
لَا يَسْمَعُونَ حَسِيسَهَا ۖ وَهُمْ فِي مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ (102)
کمترين صداى آن را [نيز] نمى شنوند و آنان در آنچه [از نعمت هاى بهشتى] که دلشان بخواهد جاودانه اند. (102)
لَا يَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ وَتَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ هَٰذَا يَوْمُكُمُ الَّذِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (103)
آن بزرگ ترين وحشت محزونشان نمى کند و فرشتگان از ايشان استقبال مى کنند [و مى گويند:] اين است روز شما که به آن وعده داده مى شديد. (103)
يَوْمَ نَطْوِي السَّمَاءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُبِ ۚ كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ ۚ وَعْدًا عَلَيْنَا ۚ إِنَّا كُنَّا فَاعِلِينَ (104)
روزى که آسمان را همچون در هم پيچيدن طومارِ نوشته ها در هم مى پيچيم; همان گونه که بار اول آفرينش [انسان ]را آغاز کرديم دوباره آن را بازمى گردانيم; وعده اى است که انجامش به عهده ما است، حتماً آن را انجام خواهيم داد. (104)
وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ (105)
و همانا ما بعد از ذکر (تورات) در زبور نوشتيم که زمين را بندگان شايسته ما به ميراث خواهند برد. (105)
إِنَّ فِي هَٰذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِينَ (106)
به راستى در اين [حقايق] براى مردمِ عبادت پيشه ابلاغى مهم وجود دارد. (106)
وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ (107)
و ما تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم. (107)
قُلْ إِنَّمَا يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ ۖ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (108)
بگو: به من فقط وحى مى شود که معبود شما معبودى يگانه است، پس آيا شما تسليم [حق ]مى شويد؟ (108)
فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُكُمْ عَلَىٰ سَوَاءٍ ۖ وَإِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ أَمْ بَعِيدٌ مَا تُوعَدُونَ (109)
پس اگر روى برتافتند بگو: من به همه شما به طور يکسان آگاهى و اخطار دادم و نمى دانم آنچه [از عذاب] به شما وعده داده مى شود نزديک است يا دور؟ (109)
إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَيَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ (110)
به يقين او سخن آشکار را مى داند و آنچه را کتمان مى کنيد (نيز) مى داند. (110)
وَإِنْ أَدْرِي لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَكُمْ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ (111)
و من نمى دانم شايد اين [تأخير عذاب ]آزمايشى باشد براى شما و بهره مندىِ اندکى تا چندگاهى. (111)
قَالَ رَبِّ احْكُمْ بِالْحَقِّ ۗ وَرَبُّنَا الرَّحْمَٰنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَىٰ مَا تَصِفُونَ (112)
[پيامبر] گفت: پروردگارا، [ميان ما و دشمنان ]به حق داورى کن، و پروردگار ما صاحب رحمت است که در برابر توصيفى که [به ناحق درباره اسلام و قرآن ]مى کنيد از او کمک خواسته مى شود. (112
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊
🌷 نکته تفسیری صفحه ۳۳۱🌷
سرانجامِ حکومت زمین:
قرن هاست که تاریخ، حکومت افراد گوناگونی را در حافظه ی خود ثبت کرده و می کند؛ افرادی که بیشترشان خاطره ی خوشی از خود به جای نگذاشتند و بر آتش ظلم و قتل و تجاوز و خونریزی و فساد دمیدند. ما نیز در زمانی زندگی می کنیم که اکثر قدرت های بزرگ، با خدا و خداپرستی بیگانه اند و با ظلم و هواپرستی آشنا. شاید این سؤال در ذهن بسیاری از ما پیش آمده باشد که فرجام حکومت زمین چه خواهد بود. آیا تا زمانی که دنیا برپاست، حکومت ستمکاران نیز پابرجاست؟ یا این که روزی فرا می رسد که خورشید بر زمین پر از عدل و انصاف طلوع می کند؟ آیا زمانی می آید که انسان ها در هوایی تنفّس کنند که عطر خوبی و مهربانی آن را آکنده باشد؟ پاسخ قرآن به این سؤال مثبت است. بر اساس این آیه و آیات دیگری از قرآن ، زمانی خواهد رسید که یکتاپرستی و عدالت در سراسر زمین حاکم می شود و نشانه های شرک و ظلم از زمین محو شده، افراد شایسته، حکومت آن را به دست خواهند گرفت. در احادیث فراوانی از اهل بیت(ع) در توضیح آیه می خوانیم که منظور از «بندگان شایسته» که وارث زمین خواهند شد، حضرت مهدی(عج) و یاران او هستند. در حدیثی از امام باقر(ع) می خوانیم: «آنان، یاران مهدی در آخرالزمان هستند.» آری، بر اساس قرآن و روایات، سرانجام حکومت جهان به دست شایستگان خواهد افتاد. در روایت معروفی از پیامبر (ص)که اهل سنّت نیز آن را نقل کرده اند، می خوانیم: «اگر از عمر جهان جز یک روز نمانده باشد، خداوند آن روز را چنان طولانی می کند تا مرد شایسته ای از خاندان مرا برانگیزد که صفحه ی زمین را پر از عدل و داد کند؛ همان گونه که از ظلم و جور پر شده باشد.»
توجّه به زندگی آخرین پیشوای الهیِ بشر، از دو جـهت بـسیار مهم است:
1ـ اعتقاد به امامت آن حضـرت در دوران غیبت و تلاش برای خشنودی ایشان. بر اساس تاریخ، از زمان به دنیا آمدن امام زمان در سال 255 ق. تاکنون (1391 شمسی و 1343 قمری)، 1178 سال قمری می گذرد و اعتقاد به زندگی طولانی آن حضرت، تنها در سایهی ایمان به غیب امکان پذیر است.
2ـ اعتقاد به ظهور آن حضرت و برپایی عدالت در سراسر زمین به دست ایشان. وجود چنین اعتقادی، تشنگی و انتظارِ فرا رسیدن آن دوران طلایی را در دل و جان انسان پدید می آورد و به کسب لیاقتِ حضور در آن جامعه ی نمونه و شایسته تشویق می کند. از این رو ایمان به امامت ایشان، یکی از برترین ویژگی های شیعیان در دوران غیبت شمرده شده است. در حدیثی از امام سجاد می خوانیم: «کسانی که در دوران غیبت امام دوازدهم زندگی می کنند و به امامت او اعتقاد دارند و منتظر ظهورش هستند، برترین مردم هر زمانی هستند.» همچنین در روایت دیگری از پیامبر گرامی اسلام نقل شده است: «برترین کارهای امّت من، انتظار فرج است.»
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊