قرآن ترجمه المیزان
سوره 22
سوره مبارکه الحج
صفحه 337
أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ (39)
به مردمى که مورد هجوم جنگى قرار مى گيرند اذن داده شده است [که به جنگ دفاعى بپردازند]، زيرا بر آنان ستم رفته است، و بى شک خدا بر يارى دادن آنان توانا است. (39)
الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا ۗ وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ (40)
همانان که از خانه هاى خود به ناحق اخراج شدند، تنها بدين علّت که مى گفتند: پروردگار ما اللّه است. و اگر خدا [با اذنِ دفاع، شرِّ ]بعضى از مردم را به وسيله بعضى ديگر دفع نمى کرد، ديرها و کليساها و معبدهايى از يهود و مسجدهايى [از مسلمانان ]که در آنها بسيار ياد خدا مى شود، ويران مى شدند; و بى شک خدا کسانى را که او را يارى کنند يارى مى کند، چرا که قطعاً خدا نيرومند و با عزّت است. (40)
الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ ۗ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ (41)
آنان که اگر در زمين فرمانروايى شان بدهيم، نماز را برپا مى دارند و زکات مى دهند و به کارهاى پسنديده وا مى دارند و از کارهاى ناپسند باز مى دارند و سرانجامِ کارها تنها در اختيار خدا است. (41)
وَإِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ (42)
و اگر تو را تکذيب مى کنند [عجب نيست; زيرا ]پيش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود [نيز پيامبرانشان را] تکذيب کردند. (42)
وَقَوْمُ إِبْرَاهِيمَ وَقَوْمُ لُوطٍ (43)
و [نيز] قوم ابراهيم و قوم لوط. (43)
وَأَصْحَابُ مَدْيَنَ ۖ وَكُذِّبَ مُوسَىٰ فَأَمْلَيْتُ لِلْكَافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ (44)
و [همچنين] اهل مدين. و موسى [هم] تکذيب شد، پس به کافران مهلت دادم، آن گاه آنان را [به کيفر] گرفتم; پس [بنگر که ]انکار و انتقام من چگونه بود؟ (44)
فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَشِيدٍ (45)
و چه بسيار قريه هايى را که [مردم آنها ]ستمکار بودند هلاک کرديم و [اينک ديوارهاى ]آنها بر سقف هايشان فروريخته است، و [چه بسيار ]چاه هاى آب رها شده و کاخ هاى برافراشته [که صاحبانشان هلاک شده اند]. (45)
أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا ۖ فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَٰكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ (46)
آيا در زمين به سير و تماشا نرفته اند تا براى آنان دل هايى به وجود آيد که با آنها بينديشند، يا گوش هايى که با آنها بشنوند؟ حقيقت اين است که چشم ها کور نيست، بلکه قلب هايى که در سينه ها است کور است. (46)
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇
🌷 نکته تفسیری صفحه۳۳۷🌷
چشم های بینا؛ دل های نابینا:
در این آیه و آیات مشابه آن، انسان ها به دقّت و توجّه در آثار باستانی و ویرانه های قصرها و خانه هایی که از جبّاران و ستمکارانِ گذشته به جای مانده، دعوت شده اند تا به خوبی با آن ها آشنا شوند و پس از آن در دل و جان خویش این نکته را بررسی کنند که این افراد چه انجامی یافته اند؛ کسانی که با ثروت مردم، قصـرها ساختند، و با اشک چشم آنان، باغ هایشان را سیراب کردند، و بر آهِ دل آنان، برج هایشان را بنا کردند؛ ولی اکنون از آنان خبری نیست. بدن هایشان که در ناز و نعمت به سر می برد، هم اکنون پوسیده، و قصرها و باغ هایشان به ویرانه ای تبدیل شده یا در اختیار عدّه ی دیگریست. آنان هم اکنون سالهاست که از این نعمت های گذرا جدا شده اند و ارواح پلیدشان در شکنجه گاه دوزخ عذاب می شود.
قرآن چه زیبا می فرماید: «چه بسیار باغ ها و چشمه ها که از خود به جای گذاشتند؛ و زراعت ها و قصرهای زیبا و گران قیمت؛ و نعمت های فراوان دیگر که در آن غرق بودند! چنین بود ماجرای آنان، و ما ثروت و قدرت آنان را [از ایشان گرفتیم و] به اقوام دیگری ارث دادیم.» براستی بررسی این حقیقت، انسان را به چه نتیجه ای می رساند؟ آیا جز این است که زندگی دنیایی هر قدر هم پر زرق و برق و طولانی باشد روزی به پایان می رسد و از انسان گرفته می شود؟ آیا لذّت چندده ساله، ارزش ظلم و بیداد و گناهی را دارد که فرجامش هزاران سال رنج و زحمت خواهد بود؟ آری، به راستی اگر انسان از ابزار شناخت خود ـ مانند چشم و گوش خویش ـ به خوبی بهره گیرد و حقایق جهان را دریافت کند و به درستی از آن ها نتیجه گیرد ، آیا باز هم دچار اشتباهات گذشتگان می شود؟ البته مشکل این است که گاهی این ابزار شناخت، در پی گناه، غرور و تکبّر، ظلم و فساد و لجاجتِ با حق و حقیقت از کار می¬افتد و توانایی تحلیل و نتیجه گیری صحیح انسان از دست می رود. در این حال، چشم های انسان به ظاهر می بیند و گوش هایش به ظاهر می شنود؛ ولی چشم و گوش دلش کور و کر شده و دارنده اش از انسانیّت خویش سقوط کرده است. در روایتی از پیامبر اسلام می خوانیم: «بدترین نابینایی، نابینایی دل است.» در روایت دیگری از همان حضرت می خوانیم: «هنگامی که خدا بخواهد در حق بنده ای نیکی کند، چشمان قلب او را می گشاید تا چیزهایی را که از او پنهان بوده، مشاهده کند.»
#تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇