#رمان_مدافع_عشق_قسمت30
#هوالعشـــق:
قرار است که یک هفته در مشهد بمانیم. دو روزش به سرعت گذشت و در
تمام این چهل و هشت ساعت، تلفن همراهت خاموش بود و من دلواپس و نگران، فقط دعایت میکردم. علی اصغر کوچولو به خاطر مدرسه اش همسفر ما نشده و پیش سجاد مانده بود. از اینکه بخواهم به
خانه تان تماس بگیرم و حالت را بپرسم خجالت میکشیدم، پس فقط
منتظر ماندم تا بالأخره پدر یا مادرت دلشوره بگیرند و خبری از تو به من
بدهند.
*
چنگالم را در ظرف سالاد فشار میدهم و مقدار زیادی کاهو با سس را یکجا میخورم. فاطمه به پهلویم میزند.
_ آروم بابا، همه ش مال توئه!
ادای مسخره ای درمیآورم و با دهان پر جواب میدهم.
_ دکتر... دیر شده، میخوام برم حرم.
_ وا! خب همه قراره فردا بریم دیگه.
_ نه. من طاقت نمیارم. شیش روزش گذشته؛ دیگه فرصت زیادی نمونده.
فاطمه با کنترل تلویزیون را روشن و صدایش را صفر میکند.
_ بیا و نصفه شبی از خر شیطون بیا پایین!
چنگالم را طرفش تکان میدهم.
_ اتفاقًا این آقا شیطون پدرسوخته ست که تو مخ تو رفته تا منو پشیمون
کنی.
_ وا... بابا ساعت سه نصفه شبه، همه خوابن!
_ من میخوام نماز صبح حرم باشم! دلم گرفته فاطمه.
یادت میافتم و سالاد را با بغض قورت میدهم.
_ باشه. حداقل به پذیرش هتل بگو برات آژانس بگیرن. تو تاریکی پیاده
نریا!
سرم را تکان میدهم و از روی تخت پایین میآیم. در کمد را باز میکنم، لباس خوابم را عوض میکنم و به جایش مانتوی بلند و شیری رنگم را میپوشم. روسری ام را لبنانی میبندم و چادرم را سر میکنم. فاطمه با موهای به هم ریخته خیره خیره نگاهم میکند. میخندم و با انگشت اشاره موهایش را نشان میدهم
_ مثل ُخلا شدی!
اخم میکند و درحالیکه با دستهایش سعی میکند وضع بهتری به پریشانی اش بدهد میگوید.
_ ایش... تو زائری یا فوضول؟!
زبانم را بیرون میآورم.
_ جفتش شلمان خانوم.
آهسته از اتاق خارج میشوم و پاورچین پاورچین اتاق دوم سوئیت را رد
میکنم. از داخل یخچال کوچک کنار اتاق یک بسته شکلات و بطری آب برمیدارم و بیرون میزنم. تقریبًا تا آسانسور میدوم و مثل بچه ها دکمه ی کنترلش را هی فشار میدهم و بیخود ذوق میکنم؛ شاید از این خوشحالم که کسی نیست و مرا نمیبیند؛ اما یکدفعه یاد دوربین های مداربسته
میافتم و انگشتم را از روی دکمه برمیدارم. آسانسور که میرسد سریع سوارش میشوم و درعرض یک دقیقه به لابی میرسم. در بخش پذیرش، خانومی شیکپوش پشت کامپیوتر نشسته بود و خمیازه میکشید. با
قدم های بلند به سمتش میروم.
_ سلام خانوم. شبتون بخیر!
_ سلام عزیزم، بفرمایید؟
_ یه ماشین تا حرم میخواستم.
_ برای رفت و برگشت؟
_ نه فقط ببره.
لبخند مصنوعی میزند و اشاره میکند که منتظر روی مبل های کنار هم چیده شده بنشینم.