دامان نوحزب‌الهی‌گری و چنگ نوچنارها #مهدی_تکلو در یادداشتی با عنوان «من کنار خودجوش‌ها می‌ایستم» انگیزه‌ی اصلی‌ام را در حمایت از آقای جلیلی در ‌‏دور دوم بیان کردم. نقطۀ پیوند من با او به جز مختصات شخصی و انقلابی‌اش، جاذبه‌ی نیروی مبارک ‌‏حزب‌الهی خودجوش اطراف ایشان بود. اما ماجرای «خودجوش‌ها» با «پاجوش‌ها» متفاوت است. من به ‌‏دلایل متعددی از داستان رمانتیک «غلبه پاجوش‌ها و بر چنارها» حذر دارم و معتقدم امروزه واجب‌ترین ‌‏کار تمایز خودجوش‌ها از پاجوش‌هاست؛ همانگونه که سالهاست به بهانه‌ی «مسئله زن» بر اهمیت گندزدایی ‌‏از دین و انقلاب اسلامی و پرتو افکندن بر الهیات تحجر می‌نویسم.‏ پاجوش‌ها خود هیچ تفاوتی با چنارها ندارند و نزاع آن‌ها نزاع فقر علیه غنا، پاپتی‌ها علیه پدرسالارها و... ‌‏نیست و از دوستانی که سرمست یک رخداد نورانی و شگفت در سپهر سیاسی ایران هستند فاصله می‌گیرم. ‌‏آری! مسیر تاریخ و ماجرای انقلاب همواره به سوی توسعه تشخیص و اراده آحاد مردم پیش می‌رود اما ‏فراموش نکنید همواره ‏تفرعن‌ستیزی در معرض خطر سامری‌ها هم هست. چه بسا که پاجوش‌ها خود ‏چنارهای تازه‌به‌دوران‌رسیده ‏باشند و در سودای ایشان چیزی جز چنار شدن/بودن نیست. و الا اگر در این ‏بین چیزی جز نزاع ‏سیاست‌زده این دو چنار در کار بود باید واقعاً میان آن‌ها تفاوت‌های ماهوی مهمی دیده ‏می‌شد. آن‌ها خود نیز ‏می‌خواهند پدرسالار باشند و الا الیهات، خوی و شیوه‌های عملی آن‌ها هیچ تفاوتی با ‏اصولگرایان سنتی ندارد. ‏گفتند دروغ می‌گویند و خود دروغ گفتند، گفتند نظرسازی می‌کنند و خود نظرسازی ‏کردند، گفتند قدرت‌طلبند ‏و خود برای رسیدن به قدرت به هر رطب و یابسی چنگ زدند، با تحمیق و فریب ‏مخالف بودند اما ‏خواستند بالا تا پایین را تحمیق کنند و فریب بدهند و با ادعای شفافیت و عدالت، تا جایی ‏که می‌شد قانون را زیرپا بگذارند گذاشتند.‏ من کنار خودجوش‌ها می‌ایستم که انقلابی‌اند. خودجوش آن زنی بود که خانواده خود را رها کرد و برای ‌‏تبلیغ به روستاهای مرزی رفت و خودجوش طلبه‌ای بود که ساعت‌ها زیر آفتاب با مردم گفتگو می‌کرد. من ‌‏کنار انقلابی‌ها و حزب‌الهی‌ها می‌ایستم و نه در کنار متحجرین شورشی که برای مقدس‌سازی از خود از ‏همه‌ی سرمایه‌های ‏نظام مقدس گذشتند، حیا و ادب را کنار گذاشتند و از هیچ تهمتی نهراسیدند. کجای این ‏حرکت معنوی است؟ قالیباف را سال‌ها به لجن ‏کشیدند، آقای جاودان را به اهل سقیفه چسباندند و دست ‏در دست افشاگرهای خوارجی‌مسلک و پروژه‌بگیر ‏گذاشتند. حجم بالای رأی‌سلبی‌شان را به خاطر التقاط ‏متحجرانه‌شان نادیده گرفتند و در ناکامی‌شان از ‏جلب نظر مردم به تحقیر مردم پرداختند. من دست یکایک ‏میلیون‌ها خودجوشی را که به تشخیص خود ‏نسبت فرد اصلح تلاش کردند می‌بوسم اما نمی‌پذیرم و نمی‌گذارم ‏پاجوش‌ها خودشان را تشکل 14میلیونی ‏روایت کنند و بر خود جامۀ تقدس اسلام و انقلاب بکشند و ‏اصالت‌ها را به انحصار خود درآورند.‏ این جریان که ترکیبی زننده از چپ‌گرایی، خوارجی‌مسلکی و تحجر است، از هاله‌ی تقدسی انقلابی حول ‏جلیلی سو‌ء‌استفاده می‌کنند تا هم با اسطوره‌سازی از او امتیاز خود را ‏بالا ببرند و هم از نیروی ناب و پاک ‏حزب‌الهی‌های خودجوش بهره بکشند. اگر بتوانند از جلیلی احمدی‌نژاد ‏دیگر بسازند چنین می‌کنند و اگر ‏بتوانند از رهبری عبور کنند پرهیزی ندارند. این همان انحراف ‏عدالت‌خواهی سال‌های پیش است که ‏نوچنارها تلاش کردند آن را از یک جریان محدود به یک فرهنگ ‏غالب تبدیل کنند. فرهنگی که در آن ‏ناب‌گرایی ظاهربین و متحجرانه همراه با قدرت‌طلبی شورشی و بی‌قید و ‏بی‌اخلاق هیچ چیز جز قبیله‌شان را ‏در امان نمی‌گذارد. عفونت خود را نمی‌بینند و مو را از ماست بقیه بیرون می‌کشند! این همان نهاد قدرت ‏تحجری است که می‌گفتم پشت ‏جلیلی کمین کرده‌ و از او پل ساخته است. حال ما با یک هسته‌ی سخت ‏مواجهیم که توانسته اخلاق کریه عدالتخواهی ‏خوارجی را با داستان‌سازی رمانتیکِ جنگ فقر و غنا ‏زبان‌دار کند و با تمامیت‌خواهی اسلام و انقلاب را به ‏نام خود سند بزند و همه را جز خود به زیر بکشد. ‏همانگونه که امروز نجات جلیلی ضروری است، حفظ ‏حریم نیروی پاک و معنوی حزب‌الهی نیز مسئولیت‌آور ‏خواهد بود.‏ حزب‌الهی‌ها نیک می‌دانند هرگز با مرکب باطل به مقصد سعادت نخواهند رسید.‏ @Mahdi_Takallou

‏«غیرحساسیت»‏ چگونه با تحجر به مثابه خویشتن کنار آمدیم؟! #مهدی_تکلو انقلاب 57 نه فقط محصول شورش علیه غرب بلکه علاوه بر آن معلول تمایزآفرینی میان اسلام و تحجر ‏است. نیرویی که حرکت انقلاب را علیه نظم راست چپ و راست مدرن قوت بخشید و ورق تازه‌ای در عالم ‏ایجاد کرد با فاصله‌گذاری اسلام ناب از جریان تحجر آزاد شد. این صورت‌بندی برای ما که در مطالعات ‏جنسیت مستقر هستیم معنای مضاعفی دارد که راجع آن بسیار گفته و باز خواهم گفت.‏ این درحالی است که این سال‌ها بسیار بیشتر از گذشته ما در وضعیت «غیرحساسیت» نسبت به تحجر ‏تنفس می‌کنیم. حجم بالای درگیری اسلام و تمدن غربی باعث شده است دوگانه‌ی حق و باطل یا اسلام و ‏استکبار به نزاع اسلام با غرب تقلیل و انطباق پیدا کند. درحالیکه حاق مفهومی استکبار و طاغوت هم ‏شامل طرحواره‌های تحجر است و هم تجدد‌مآبی غربی. در صورت‌بندی امام (ره) اسلام آمریکایی مجموعی ‏است اسلام سکولار، اسلام حجتیه و اسلام جاهلان متنسک و خشک‌مقدس! اما در تبار صورت‌بندی ‏مسلط فعلی به طرز عجیبی همه‌ی منازعات ضداستکباری به غرب‌ستیزی تقلیل یافته و نیروی تحجر که ذاتاً ‏خودش را با حقیقت ممزوج می‌کند بیش از گذشته ناپیداست. آری! دیگری اصلی و «دشمن روبرو» حتماً ‏جهان‌خواران و مستکبران غربی هستند اما برای تقابل با دیگری روبرویی نمی‌توان از دیگری «پشت‌سری» ‏که بر گرده‌ی ما سوار است و راه تنفس ما را بسته چشم پوشید. نیروی سیاه تحجر در تمام سطوحش به ‏همان اندازه «دیگری» انقلاب اسلامی است که تمدن منحرف غربی و به همان اندازه خطرناک و ‏آسیب‌زننده. ناگفته پیداست از آنجا که بیشترین پیروزی و دستاورد دشمن غربی از ناحیه‌ی حمله به ‏التقاط‌های تحجری ممزوج با ما است، مبارزه با تحجر عیناً کوتاه کردن دست تجدد و انفتاح نیروی اصیل ‏انقلاب اسلامی است.‏ در وضعیت «غیرحساسیت» که ما پنهان‌کاری و اختلاط تحجر با نیروی ناب را احساس نمی‌کنیم، طبیعی ‏است که فربهی ادبیات انتقادی نسبت به تحجر بیش از آنکه برآمده از پایگاه اندیشه انقلاب اسلامی ‏باشد از خاستگاه اندیشه غربی است. در نتیجه این روزها با اغتشاش گسترده‌ای در صورت‌بندی مفهوم ‏تحجر و نیز تشویش آزار‌دهنده‌ای در تطبیق مصادیق آن هستیم. هنوز یا تحجر آن‌قدر موسع و بزرگ معنا ‏می‌شود که به همه‌ی اطراف این صحنه‌ی نزاع حتی نیروی غربی قابل تسری است و یا به صورتی رادیکال ‏و حاد از تحجر تقلیل می‌یابد که از آن جز یک فرقه و قبیله‌ی منزوی باقی نمی‌ماند. این خرده‌نوشتار تلاشی ‏است برای تنظیم سبک ورود به مطالعه‌ی تحجر.‏ تحجر در معنای وسیعش نوعی انحراف قلبی به معنای انسداد و نوعی خطای منطقی و تفکری شامل ‏سطحی‌نگری، اخباری‌گری، خرد‌نگری در مقابل کلان‌نگری، و ظاهربینی است. این «سطح عمومی» از ‏تحجر اختصاصی به سنتی‌ها و شرقی‌ها ندارد و به طرفداران دین و مذهب خلاصه نمی‌شود. در غرب‌گرایان و ‏علم‌گرایان نیز شعبه‌های مهمی از این سطح بیداد می‌کند. اما «سطح گفتمانی تحجر» بیش از همه ‏اختصاص دارد به نحله‌ها و قرائت‌های دینی و مدعی قدسیت. نمی‌توان این سطح گفتمانی را به تجدد نسبت ‏داد. این سطح گفتمانی مهم‌ترین سطح و اثرگذارترین سطح از تحجر است که اندیشه‌ساز، اخلاق‌ساز و ‏جریان‌ساز است و می‌تواند اصل حقیقت دینی را استحاله کند. در انتخابات اخیر این سطح شیوع پیدا ‏کرد. سطح دیگری از تحجر تعینات نهادی و قدرت‌گونه‌ی آن یعنی «سطح حقوقی» است. تحجر می‌تواند ‏خود را در آیینه‌ی مناسبات نهادی و تعینات حقوقی و ساختاری نیز نشان بدهد. احزاب، جریان‌های ‏سیاسی و برخی ساختارها می‌توانند حامل الگوهای رفتاری و فکری تحجر در قامت قدرت ساختاری و ‏سیاسی باشند. اما تحجر علاوه بر همه‌ی اینها می‌تواند حضور گسترده در لایه‌های امنیتی و پشت‌پرده‌ای نیز ‏داشته باشد. وجود «سطح امنیتی» تحجر نیز غیرقابل انکار است.‏ همه‌ی این سطوح در جامعه ما و در روزگار ما فعال و قدرت‌مند است و نیک روشن است که این سطوح با ‏یکدیگر تعاون و تداخل دارند. امروز همانند 46 سال گذشته میزان پیروزی ما وابسته است به نیرویی که از ‏چنگ تحجر در تمام سطوحش از خود آزاد می‌کنیم. من مدتهاست علیه تحجر در مسئله زن می‌نویسم اما ‏بهانه‌ی این نوشتار کوتاه مسائل دو انتخابات گذشته و منبر حاج آقای پناهیان با موضوع تحجر بود.‏ @Mahdi_Takallou