🔰 قبله‌ای برای قربانگاه من... ما در اين هستى، خواه ناخواه مرداريم، مگر اينكه كاردى را به گلوها بگذاريم و ذبح كنيم. مهم اين است كه ذبيح چه كسى باشيم و مذبوح در راه چه كسى‌؟ و با چه چيزى خودمان را ذبح كنيم و رو به چه قبله‌اى‌؟ مرگ، قطعى است. از دست رفتن، قطعى است. روزها كه مى‌گذرند، مثل موش‌هايى هستند كه طناب عمر ما را مى‌جوند. خواه ناخواه سرنگون مى‌شويم و در چاه‌هايى مى‌افتيم و مى‌گنديم. گذشت زمانه، ما را به خاك بر مى‌گرداند، مگر اينكه قبلاً خودمان را بقايى داده باشيم و ذبح كرده باشيم. آنهايى كه ذبيح نيستند، مذبوح نيستند، مردار هستند. مرده هستندارزش ندارند. از دست رفته هستند. حالا كه بنا شده ذبح كنيم؛ بنا شده قبل از اينكه زمانه ما را بگيرد ما از خودمان بهره بگيريم، به اين بايد فكر كرد كه در راه چه كسى خودمان را ذبح كنيم و با چه حربه‌اى و با چه نيتى‌؟ استاد علی صفایی حائری 📚حقیقت حج/ ص ۱۱۶ و ۱۱۷ #حج #قربان ■ مدرسه عین‌صاد ✅ هیأت خانوادگی انصارالمهدی (عج) https://eitaa.com/h_kha_ansarolmahdi