وقتی امام معصوم (علیه السلام) به دنیا می آید و به عبارت دیگر انسان کاملی از مخزن غیب تنزل پیدا  می کند مانند آن است که قرآن کریم از مخزن غیب الهی تنزل پیدا کند و چون قرآن و عترت دو ثقل ثقیل و وزنه وزین نظام آفرینش هستند که از یکدیگر جدایی ندارند حکم هر یک همانند حکم دیگری است؛ چون اثر متزمّن در زمانْ ظهور می نماید. از این رو اگر نزول قرآنْ لیلة القدر را پر برکت می کند میلاد مبارک عصاره خلقت نیز نیمه شعبان را مبارک می گرداند. چنان که همین جدایی ناپذیری سبب می شود که عظمت لیلة القدر و شب نیمه شعبان از یکدیگر جدایی ناپذیر باشند. همان طور که شب و روز قدر[1] نسبت به سایر لیالی و ایام شهر الله المبارک فضیلت پیدا کرده است شب و روز نیمه شعبان المعظم نیز به برکت بروز و ظهور عصاره آفرینش از خزانه غیب الهی برجستگی خاصی در میان سایر لیالی و ایام شهر الرسالة والنبوة پیدا کرده است ، لذا نه تنها درباره شب قدر آمده است که در این شب دعای هیچ کس ردّ نمی شود مگر آن که عاقّ والدین، قاطع رحم، شارب الخمر باشد یا در قلبش عداوت مؤمن باشد، بلکه از نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و امام صادق (علیه السلام) رسیده است که خدا در شب نیمه شعبان به اندازه موی گوسفندان قبیله بنی کلب بندگانش را می آمرزد . [1] ـ مرحوم میرزا جواد آقا ملکی تبریزی می فرماید: در اخبار ائمه (علیهم السلام) وارد شده که شرافت روز و شب ملازم یکدیگر است بدین معنا که شرافت شب به روز سرایت می کند چنان که شرافت روز نیز به شب تسرّی می یابد از این جهت روزهای قدر را مثل شبهای آن باید قدر دانست کتاب عصاره خلقت آیت الله جوادی آملی #انتظاز