قلمم را به آبیِ دریا آغشته می‌کنم.. و به گلدان زنبق خشکیده ام، طراوت می‌بخشم. با رقص سبزیِ برگ ها، در ذهنم سرایی می‌سازم، سرسبز؛ از جنس سکوت... با سردی خاک برایت یک پالتوی گرم می‌بافم؛ به تن می‌کنی‌اش! لبریز از عشق خواهی شد... مبادا سرمای هجران، غم به جانت بیندازد! با نشاطِ باد قلمم مسافر خیال می‌شود.. می آید و می‌آید و می‌آید و روی موهایت موج سواری می‌کند! از وهم اقیانوس، هیچ نمی‌خواهم؛ وهم سالهاست مهمان خانه ذهنم شده! به من خشکیدن ریشه ی گل های گلدانِ پشت پنجره را هدیه داده! قلمم در وهم، سیاه می‌شود؛ می‌پوسد! در عوض با آبیِ دریا، جان می‌بخشم؛ به ریشه های خشکیده در خاک، شکوفه های سوخته، قاصدک های آواره و هر آنچه که وهم آن را از من گرفت! #حوا_نوگرا - 🖌 ♡❤♡@haal_khob