با کسی هرگز نگويم درد دل روح پاکت را نمی سازم کسل آرزوی همزبانم ميکشد همزبانم نيست آنم ميکشد کرده پنهان در گلو غوغای خويش مانده ام با نای پر آوای خويش سوت و کورم شوق و شورم مرده است غم نشاطم را به يغما برده است عمر ما در کوچه های شب گذشت زندگی يک دم به کام ما نگشت #فریدون‌مشیری