#عبور_از_سیم_خاردار_نفس #پارت177 هر چه به آرش اصرار کردم که بیاید بالا و حداقل یک ساعتی استراحت کند، قبول نکرد. از مادر و اسرا خجالت می‌کشید. –خجالت نداره آرش اونا تو اتاقن، اصلا تو رو نمیبینن. –نمی‌خوام مزاحمشون بشم. هم اونا اذیت میشن هم من راحت نیستم. تو خواهر مجرد داری، میدونم که معذب میشه. لپش را محکم کشیدم و گفتم: – قربون ملاحظاتت برم الهی، اصلا بهت نمیاد اینقدر اهل رعایت کردن باشی. با چشم‌های گرد شده نگاهم کرد و گفت: – تو الان با من بودی؟ وقتی خنده‌ی مرا دید ادای غش کردن درآوردو بی حال خودش را روی صندلی رها کرد و گفت: – منو این همه خوشبختی محاله. صدای خنده ام بالاتر رفت و آرش صاف نشست و عاشقانه نگاهم کرد. –تو امروز می خوای من رو بکشی؟ با اون خنده هات... بعد دستم را گرفت و روی لبهایش چسباند. چشم هایش را بست و طولانی به همان حال ماند. گفتم: ــ آرش یه وقت یکی میادا... چشم هایش را با خنده باز کرد. – آخه الان کله ی سحر کی از خونه میاد بیرون؟ هنوز هوا روشن نشده، کی می خواد بیاد مارو ببینه؟ ــ ما خودمونم الان کله ی سحره، که بیرونیما. ــ ما که دیونه‌ایم، اگه کس دیگه ام بیرون باشه دیونس دیگه، پس از کارهای ما تعجب نمیکنه و براش عادیه. دوباره خندیدم. ــ آرررش... نیم ساعتی حرف زدیم. آرش دلیل این که بالا نیامد را دوران نامزدی برادرش دانست و گفت که مژگان و کیارش اصلا ملاحظه‌ی او را نمی کردند و خیلی راحت بودند. برای همین آرش خیلی اذیت شده. بعد هم کلی خاطره های خنده دار تعریف کرد. خمیازه‌ایی کشیدو گفت که آماده بشم تا بریم کله پاچه بخوریم. بعد هم بریم خانه تا برای دانشگاه رفتن لباسش را عوض کند. من کله پاچه دوست نداشتم ولی به خاطر آرش چیزی نگفتم. کنار میز که رسیدیم آرش صندلی را برایم عقب کشیدو با لحن خاصی گفت: – جلوس بفرمایید بانوی مهربانی... با خودم فکر کردم، "که با این همه حرفهای رمانتیک امدیم که چشم و زبان و اجزای صورت گوسفند بدبخت را بخوریم. از فکرم لبخند به لبم آمد. آرش نشست وکنجکاو پرسید: ــ خنده واسه چیه؟ وقتی فکرم را برایش تعریف کردم، خندید. خودش هم قوه‌ی خلاقیتش به کار افتاد. آنقدر شوخی کردکه از خنده دلم را گرفتم و گفتم: –آرش بسه دیگه دل درد گرفتم. خنده اش جمع شد و یک لیوان آب دستم داد و با کمی نگرانی گفت: ــ بگیر بخور، صورتت قرمز شده. –برای این که باید بی صدا بخندم، خب سخته. بدنه ی لیوان آب، سرد بود که خنکی‌اش فوری به دستم منتقل شد و گفتم: ــ این آب خیلی سرده، ناشتا این رو بخورم معدم هنگ میکنه. بالبخند بلند شد و رفت فنجانی آب جوش از آقایی که کنار سماور بزرگی ایستاده بود گرفت وآورد و کمی سر لیوانم ریخت و پرسید: ــ امتحان کن ببین دماش خوبه؟ همانطور که کمی از آب می خوردم در دلم قربان صدقه اش می رفتم که اینقدر حواسش به من هست. از این که برای یک دلخوری کوچک دیشب آنقدر خودش را اذیت کرده تا از دلم در بیاورد. احساس لذت داشتم. انگار آرش با تمام قدرتش می خواست من را ذوب کند در محبت های بی دریغش وموفق هم شده بود. عشقم به آرش چندین برابر شده بود و انگار وارد دنیای جدیدی شده بودم که سراسر خوشبختی بود. آنقدر با غذایم بازی کردم و مدام نان خالی خوردم که پرسید: ــ چرا اینجوری می خوری؟ تکه‌ایی از نان در دهانم گذاشتم و گفتم: –چطوری؟ دارم می خورم دیگه. دقیق نگاهم کردو پرسید: ــ نکنه دوست نداری؟ با مکث گفتم: ــ بدمم نمیاد. ــ راحیل! ــ جانم. ــ تو هنوز با من رودرواسی داری؟ خب می گفتی می رفتیم حلیم می خوردیم. "وای الان غذای اینم کوفتش می کنم." لقمه ی بزرگی به زور در دهانم گذاشتم و گفتم: – می خورم مشکلی نیست باور کن. از کارم خنده اش گرفت و لیوان آب را داد دستم و گفت: –باشه، حالا خفه نشی، من بدبخت بشم. لقمه ام را قورت دادم و قیافه‌ی مضطرب نمایشی به خودم گرفتم وگفتم: ــ آب؟ اونم وسط غذا؟ چشم مامانم رو دور دیدیا. لیوان را گذاشت روی میز و گفت: ــ عه، راست می گی یادم نبود... اونقدر مامانت این چیزها رورعایت می کنه که جوون مونده ها، پوستشم خیلی صاف و خوبه نسبت به سنش. ــ آاارش... ــ قیافه ی حق به جانبی گرفت و گفت: ــ چیه؟ مامان خودمم هستا. اتفاقا می‌خواستم بگم توام مثل مامانت همه اینا رو رعایت کن که همیشه جوون بمونی. بعد چشمکی زدو ادامه داد: –من دوست ندارم زنم زود پیر بشه. فقط نگاهش کردم و حرفی نزدم. توی محوطه‌ی دانشگاه سارا را دیدم. بر عکس هر دفعه این بار تحویل گرفت و با لبخند با من و آرش احوالپرسی کردو تبریک گفت. آرش با کنایه گفت: ــ حالا زود بود واسه تبریک گفتن. سارا حرفش را نشنیده گرفت و رو به من گفت: ــ بعد از کلاست میای جلوی بوفه؟ کارت دارم. ــ باشه، حتما ✍#به‌قلم‌لیلا‌فتحی‌پور #ادامه‌دارد...

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت177 بعد از این که صحبتمان تمام شد. از اتاق بیرون رفتم. پدر رفته بود. موضوع را با مادر در میان گذاشتم. اخم‌هایش را در هم کرد و گفت: –چه معنی داره بری اونجا؟ خب حرفهاش رو پشت تلفن بگه، میخوای بری اونجا که دوباره یه حرف جدید برات درست کنن؟ تاملی کردم و با خودم فکر کردم شاید مادر حق دارد. امینه با تعجب گفت: –مامان شاید به خاطر مریم خانم گفته بره اونجا، بالاخره میخوان از خود اُسوه بپرسن ببینن دقیقا چی شده، اُسوه الان دیگه وظیفشه که بره اونجا. شما خودت رو بزار جای مریم خانم، الان دل تو دلش نیست. مادر دیگر چیزی نگفت و این یعنی مخاف رفتنم نیست. رو به امینه گفتم: –حالا تا بعداز ظهر من برم سیم‌کارتم رو بسوزونم و بعد... مادر حرفم را برید: –الان این رفتنتم واجبه؟ –آره مامان. شاید راستین به شمارم زنگ بزنه و بخواد از خودش خبری... مادر جوری به امینه نگاه کرد که من از حرف زدنم خجالت کشیدم. حواسم نبود و اُنس با راستین را در دنیای واقعی بروز داده بودم. امینه با لبخند مرموزی گفت: –مامان امور مشترکین همین سر چهار راهه، زودی میاد. خجالت زده بلند شدم و زمزمه‌کنان گفتم: –از صدف پرسیدم گفت گوشی اضافه داره، بهش زنگ بزنم ببینم کی میاد خونه برم ازش بگیرم. قدم به کوچه که گذاشتم پری‌خانم همسایه‌ی طبقه‌ی هم کفمان را دیدم که همراه دخترش که تازه نامزد کرده بود به طرف خانه می‌آمدند. نزدیکشان که شدم سلام کردم. پری‌ خانم خودش را به نشنیدن زد و دخترش هم زل زد به چشم‌هایم و جوابی نداد. از این بی‌محلی احساس کردم، آب شدم و قطره قطره داخل زمین فرو رفتم. یعنی این خود پری‌خانم بود؟ همان پری‌خانمی که هر دفعه مرا میدید، کلی احوالپرسی می‌کرد و حتی گاهی قربان صدقه‌ام می‌رفت. چقدر بیتا خانم و پسرش خوب توانسته‌اند تلافی کنند. یعنی اینها چه شنیده بودند که اینطور مرا سنگ روی یخ کردند. بعد از این که سیم کارت جدیدم را گرفتم سر به زیر به طرف خانه راه افتادم. نمی‌خواستم کسی از همسایه‌ها را ببینم. طاقت بی‌محلی را نداشتم. نزدیک خانه که شدم به سوپر مارکت سر خیابان رفتم تا چند قلم خریدی که مادر سپرده بود انجام بدهم. اصغر آقا صاحب سوپر مارکتی سنگین جواب سلامم را داد و خودش را مشغول کاری نشان داد. موقع حساب کردن هم برخلاف همیشه نه خبری از تعارف بود و نه حال و احوال پدر را پرسیدن، و نه لبخند همیشگی‌اش. خرید چندانی نکردم. فقط یک بسته ماکارانی و یک بسته نان خریدم. ولی آنقدر برایم سنگین بودند که نمی‌توانستم بیاورمشان. احساس می‌کردم یک وزنه‌ی چندین کیلویی به دستانم آویزان است و شانه‌هایم را به طرف پایین می‌کشد. به زور خودم را به خانه رساندم. چه می‌گفتم به امینه وقتی که از حال زارم پرسید. مگر با چند نفر می‌توانست دعوا کند. اصلا برود چه بگوید به مردمی که در عرض یک روز رفتارشان زمین تا آسمان با آدم تغییر می‌کند. آنها حتی کارشان از قضاوت هم گذشته، حکم را صادر کرده‌اند و در حال اجرا هستند. وضو گرفتم و به نماز ایستادم. که را داشتم جز او. بالا آوردن شانه‌های افتاده‌ام فقط کار خودش بود. چند دقیقه‌ای از اذان گذشته بود که شروع به نماز خواندن کردم. بدون گریه، بدون ناله، فقط خواندم و خواندم. آنقدر که احساس ضعف در پاهایم کردم. گاهی صدای امینه و گاهی آریا را می‌شنیدم که به اتاقم می‌آمدند و بر می‌گشتند. نمی‌دانم چقدر طول کشید فقط می‌دانم که سبک شده بودم و سردی نگاه دیگران دیگر شانه‌هایم را سنگین نمی‌کرد. امینه وارد اتاق شد. –دختر حالا ناهار هیچی، مگه نگفتی قراره بره خونه‌ی مریم خانم اینا؟ سلام آخر نماز را دادم. –مگه ساعت چنده؟ –نزدیک سه، فکر کنم نمازهای کل عمرت رو از اول قضا کردی نه؟ صدای زنگ آیفن باعث شد امینه منتظر جوابم نماند. چند قدم به طرف در رفت و آریا را صدا زد. –آریا در رو باز کن. همانجا منتظر شد و دوباره از آریا پرسید: –کی بود؟ آریا گفت: –زن داییه. برگشت و روی تخت نشست. –اینم مثل فنر هی میره و میاد. از هفت روز هفته هشت روزش اینجاس. سجاده را جمع کردم. –شاید گوشی اضافش رو برام آورده. –بابا این همش دنباله یه بهانس تلپ شه اینجا. خونشون اونور چهار راهه دیگه می‌گفتی آریا می‌رفت می‌گرفت. –آخه نمی‌دونستم خودش می‌خواد بیاره. قرار بود خودم برم ازش بگیرم. همان موقع صدف وارد اتاق شد و بعد از سلام گفت: –اینجا چیکار می‌کنید؟ امینه هم خیلی راحت گفت: –داشتیم غیبتت رو می‌کردیم. صدف لبخند زد و همانطور که از اتاق بیرون می‌رفت گفت: –خدا خیرتون بده، چند سال جلو افتادم، من میرم تا راحت باشید. امینه با چشم‌های گرد شده نگاهم کرد. لبم را به دندان گرفتم. #ادامه‌دارد...

#الهام #پارت177 _الو ؟ _حق با تواه _نگران نباش درست میشه ، حالا بگو ببینم چی شده ؟ _خیلی وقت بود که می خواستم بهت بگم ، چند وقتی هست که یکی مزاحمم میشه یعنی فقط پیام میزنه و مزخرف می فرسته نمی دونم کیه چون خط جدیدم رو به کسی ندادم _الان باید بگی ؟ یعنی من غریبه بودم ؟ _این چه حرفیه ؟ من فقط نمی خواستم بیشتر از این مزاحمت بشم _مزاحم ... این صد بار تو مزاحمم نبودی و نیستی ، حالا این مزاحمی که میگی چی می نویسه ؟ _حرف های قبلیش همه چرندیات بوده ، ولی خوب دیروز که توی کافی شاپ نشسته بودیم برام یه پیام فرستاد انگار که اونجا بود و ما رو با هم می دید ... امروزم دو تا پیام زده که الان دیدم حسام بخدا این خوده اونیه که دیروز ازمون عکس گرفته و فرستاده برای بابات _عجیبه ! پیام هاش رو که پاک نکردی ؟ _نه همش رو دارم _من تا نیم ساعت دیگه می رسم خونه ، سر راه میام اگر اشکالی نداره گوشیت رو چند ساعتی بهم بده _باشه حتما _فعلا _خداحافظ وقتی میس انداخت فهمیدم حتما پشت دره ، چادر رنگی مامان رو انداختم روی سرم و در رو باز کردم وقتی چشمش به قیافه ام افتاد با تعجب گفت : _الهام این چه وضعیه !؟ دو ساعت نشده اومدی خونه ... یادت رفت قول و قرارت رو ؟ گوشی رو گرفتم سمتش و گفتم : _سعی کن پیداش کنی ، فکر نکنم پارسا باشه یعنی تقریبا مطمئنم چون اون هیچ چیزی از خانواده من نمی دونست موبایل رو گرفت و با پوزخند گفت : _خوب بحث عوض می کنی ، تو به فکر خودت باش من این ماجرا رو ختم به خیر می کنم ...اما اگر زندایی بفهمه دیگه .. کلافه گفتم : _خیالت راحت نمی فهمه ، حواسم هست انقدر منو نصیحت نکن از لحن تندم ناراحت شد اما فقط گفت : _باشه ببخشید ، گوشی رو برات می فرستم و رفت بالا .. درُ بستم و چادر رو با حرص از سرم کشیدم چشمم افتاد به خودم توی آینه ، بیچاره حسام حق داشت !!