#عبور_از_سیم_خاردار_نفس #پارت178 رو به آرش گفتم: ــ من بعد از کلاس میرم پیش سارا، بعدشم میرم خونه ی سوگند، از اون ورم میرم خونه. تعجب زده گفت: ــ چی چی رو، واسه خودت برنامه می چینی، میریم خونه ما، شبم مژگان رو بر می داریم و می ریم دنبال کیارش فرودگاه. بعد قیافه اش رو بامزه کردو گفت: ــ مگه سوغاتی نمی خواستی؟ ــ امروز نمی تونم آرش جان. سعیده گفته میاد خونمون سفارش کرده خونه باشم، باسوگندهم کار خیاطی.. حرفم را برید و گفت: – ول کن، یه جوری میگی سعیده گفته انگارشوهرت گفته. بگو فردا بیاد. دلم نمی خواست برنامه ام بهم بخورد، ولی اعتراضی نکردم و فقط زیر لب گفتم: ــ سعیده از خواهرم به من نزدیک تره. آرش حرفی نزد و به طرف سالن رفتیم. سرکلاس فکرم مدام می رفت به این که سارا چه می خواهد بگوید. چرا اینقدر تغییر کرده، هی فکررو خیالم را پس میزدم و چشم می دوختم به دهن استاد. ولی افکارم یاغی شده بودند. نمی گذاشتند حواسم به درس باشد. آخر سرگوششان را گرفتم و از فکرم به بیرون پرتشان کردم و به درس دل سپردم. بعد از کلاس آرش خودش را به من رساند و گفت: ــ من از اینجا میرم شرکت، که کارهام رو زودتر انجام بدم و شبم برم دنبال کیارش. متعجب نگاهش کردم... ــ چرا اینجوری نگاه می کنی؟ توام به برنامت برس دیگه. در چهره اش اثری از ناراحتی نبود. ــ مطمئنی آرش؟ ــ لبخندی زد و گفت: – شصت درصد. یک لحظه یادمطلبی که در آن کتاب خوانده بودم افتادم. که از کوچکترین کارهای همسرتان تشکر کنید. تبسمی کردم. –ممنون آقا. ــ برای این که میرم سرکار تشکر می کنی؟ ــ نه، برای این که اجازه دادی برنامه‌ی خودم رو داشته باشم. ــ کمی سرخ شد و گفت: ــ چوب کاری نکن. نفهمیدم چرا خجالت کشید. دستهایش را گذاشت توی جیب شلوارش وهم قدم شدیم و به طرف محوطه حرکت کردیم. قدم هایم را کندتر کردم. با یک قدم فاصله از او براندازش می‌کردم که برگشت و نگاهم را غافلگیر کرد و با لبخند خاصی چشمکی زد و گفت: –جانم؟ دستپاچه گفتم: ــ هیچی، من دیگه برم. فوری خداحافظی کردم و رفتم جایی که با سارا قرار گذاشته بودیم. سارا بادیدنم جلو امد و پرسید: ــ روزه که نیستی، میخوام نسکافه بگیرم. نه، ولی برای من نگیر، میل ندارم. بیا زود بگو ببینم چی شده. برای خودش هم چیزی نگرفت و امد روی صندلی روبرویم نشست و پرسید: ــ آرش رفت؟ از این که اسم آرش را بدون پسوند و پیشوند میبرد خوشم نیامد. ولی به روی خودم نیاوردم.

#عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند🕰 #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت178 به امینه گفتم: –ناراحت شدا. سجاده را کنار دیوار گذاشتم و از اتاق بیرون آمدم. صدف گفت: –اُسوه گوشی رو برات آوردم، فقط از این قدیمیهاست ببین اصلا به دردت می‌خوره. گوشی را گرفتم. –دستت درد نکنه، خوبه، فعلا کارم رو راه میندازه. بعد نگاهش کردم و گفتم: –صدف جان از حرف امینه ناراحت نشو، اون فقط... امینه وسط حرفم پرید و رو به صدف گفت: –منظور اُسوه اینه حالا هر حرفی بود حلالمون کن و از اون چند سالی که میخوای جلو بیفتی چشم پوشی کن. صدف روی کاناپه نشست و گفت: –ببخشمتون که بیشتر جلو میوفتم، فقط فرقش اینه که بخشیدنم به نفع شما هم میشه دیگه اونور داد و ستدی با هم نداریم. مادر نگاه تحسین آمیزش را به صدف انداخت و رو به من گفت: –این همه سال امیر محسن تو این خونه بود تو یه کلمه از این حرفها یاد نگرفتی. اونوقت صدف تو همین چند ماه ببین چه شاگر خوبی بوده. همانطور که مشغول باز کردن گوشی بودم گفتم: –قدرت عشق دیگه مامان جان. سیم کارت را داخل گوشی انداختم و به آقا رضا زنگ زدم تا ببینم به خانه‌ی راستین رسیده یا نه. وقتی گفت خیلی وقت است منتظرم است فوری لباس پوشیدم و راه افتادم. جلوی در خانه‌شان که رسیدم دست و دلم به در زدن نمی‌رفت. کاش راستین خودش در را برایم باز می‌کرد. نمی‌دانم چرا از دیدن مریم خانم خجالت می‌کشیدم گر چه خود من هم به خاطر راستین به درد سر افتاده بودم ولی از این که تیر خوردن راستین را پنهان کرده بودم حس خوبی نداشتم. زنگ را که فشار دادم خیلی طول کشید تا در باز شود. آخر هم با آیفن باز نشد. آقا رضا در را که باز کرد کنار رفت و گفت: –بفرمایید داخل. آنقدر ناراحت و نگران بود که در را رها کرد و به داخل رفت و فوری به حیاط برگشت. دستپاچه بود.جلو آمد و گفت: –بعد از این که شما زنگ زدید نمی‌دونم کی به مادر راستین تلفن زد و گفت که راستین تیر خورده ایشونم حالشون بد شد. استرس و نگرانی تمام وجودم را گرفت. پرسیدم: –پلیس گفت یا کس دیگه؟ –نمی‌دونم. پلیس که به پدر راستین گفته بود ولی قرار بود به مریم خانم بروز ندن. حتما کس دیگه زنگ زده گفته. دستم را جلوی دهانم گرفتم. –وای، خدایا، نکنه پری‌ناز گفته؟ –نفهمیدم. –شما هم می‌دونستید؟ سرش را به علامت مثبت تکان داد. با استرس به طرف داخل ساختمان رفتم. از در که وارد شدم دیدم مریم خانم روی مبل افتاده و آه و ناله می‌کند. نورا هم آب قندی دستش گرفته و می‌خواهد به او بخوراند. پدر راستین هم در حال دلداری دادن همسرش است و می‌گوید: –اون که گفته حال پسرمون خوبه، دیگه چرا اینجوری می‌کنی؟ اصلا زنگ زده بود همین رو بگه، دیگه اینقدر بی‌تابی نداره. جلو رفتم و سلام کردم. نورا به طرفم آمد و گفت: –ببخش اُسوه جان، دیروز می‌خواستم بیام پیشت نشد. خوب کردی امدی. بیا واسه مامان یه کم در مورد آقا راستین تعریف کن تا خیالش راحت... ناگهان مریم خانم صدایش را بلند کرد و به عروسش گفت: –اون رو از این خونه بنداز بیرون، همه چی زیر سر اونه، پری‌ناز می‌گفت راستین واسه خاطر اون گلوله خرده، اصلا واسه خاطر اون الان بچم پیشم نیست. همش تقصیر اونه. راستین می‌خواسته اون رو نجات بده تیر خورده، همانجا خشکم زد. اصلا انتظار شنیدن همچین حرفهایی را نداشتم. پدر راستین رو به من گفت: –ببخش دخترم، الان حالش خوب نیست، تو به دل نگیر. مریم خانم با همان لحن گفت: –من حالم خوبه، جلوی چشم اون بچم رو تیر زدن از دیروز تا حالا یه کلام به ما نگفته، منتظر نشستی جنازش بیاد؟ من نمی‌دونم این پسر من چرا شانس نداره به هر کس محبت می‌کنه نمک نشناس از آب درمیاد. بعد شروع به گریه کرد و ادامه داد: –ای‌خدا بچم رو به تو سپردم. من هم گریه‌ام گرفت. چطور برایش توضیح می‌دادم که حال من هم بد است و احساسش را کاملا درک می‌کنم. به طرف در خروجی پا کج کردم. نورا به طرفم آمد و بازویم را گرفت. –اون الان عصبانیه، نمی‌دونم پری‌ناز در مورد تو چی بهش گفته... اشکهایم را با پشت دستم پاک کردم. –پری‌ناز زنگ زده بود؟ پس یعنی هنوز از مرز خارج نشدن؟ –نمی‌دونم، فقط گفته راستین حالش خوبه، مامان باور نکرده گفته با خودش میخوام حرف بزنم ولی پری‌ناز قبول نکرده و گفته شاید ازش فیلم بگیره و فردا تو گوشی تو بفرسته. وارد حیاط شدم و گفتم: –عه، من که گوشی اندروید ندارم. گوشیم رو پری‌ناز انداخت رفت. بعد گوشی که صدف داده بود را از جیبم خارج کردم. #ادامه‌دارد...

#الهام #پارت178 درسته که از برخورد بدم عذاب وجدان داشتم ولی انقدر قاطی بودم که قدرت درکم پایین اومده بود حسام بهم نگفت که با دیدن شماره و پیام ها چیزی دستگیرش شده یا نه ، هر چی ازش پرسیدم فقط گفت بذار مطمئن بشم به توام میگم منم دیگه اصرار نکردم ، مخصوصا که مزاحمِ مثل کسی که کارش رو به اتمام رسونده باشه یکدفعه کشیده بود کنار و هیچ خبری ازش نبود. تنها کسی که از رازمون با خبر شد ساناز بود ، البته بهش سفارش کردم تا حسام بو نبره که چیزی گفتم .. ساناز بر خلاف من خوشحال شد و سریع گفت: _حسام راست میگه هر کی بوده شاید خاطر یکیتونو زیادی می خواسته اینجوری کرده تا بینتون شکرآب بشه و خودش بیاد تو میدون غافل از اینکه هم تو هم حسام منتظر همچین فرصتی بودین _یعنی چی؟ _یعنی چی بهتر از این ؟ حداقل خیالمون راحت شد که دیگه نسترنی نیست ، وقتی هم که خود حاجی خواهان باشه نه عمو نه زنعمو هیچی نمیگن و میشه اونی که باید بشه تو میشی زن حسام به همین راحتی _خیلی احمقی ساناز اگر واقعا اینطوری فکر میکنی ! من هرگز نخواستم که اینجوری زن کسی بشم ، اونم وقتی می دونم یا حداقل حدس می زنم که حسام دلش با یکی دیگست چطوری می تونم دل خوش کنم ؟ هان ؟ تو اصلا می دونی من الان دیگه پیش حاج کاظم هیچ آبرویی ندارم ؟ اونوقت با افتخار عروسش بشم ؟ یعنی حرمتم دارم پیش چشمش ؟ _حق با تواه ! اما نه در مورد حسام چون از خداشه نگو نه ، ولی در مورد حاجی هم خیالت راحت باشه گمون نکنم انقدر ناشی باشه که با دیدن یه نامه و چند تا عکس وا بده _فعلا که می بینی ناشیانه عمل کرد _الهام بخدا تو خنگی ! حاجی زرنگ تر از من و توئه ، مطمئن باش فکراشو کرده و خواسته که پا پیش بذاره خودتم می دونی که با همه حساسیتی که داره هیچ وقت نخواسته چیزی رو به بچه هاش تحمیل کنه ... توام به حرف حسام گوش کن و یه بارم که شده بسپار به خدا همه چیز رو اونوقت می بینی که خدا چجوری خوشبختت می کنه من که از الان ثانیه شماری می کنم برای روز پنجشنبه ، یعنی حسام کوفتت بشــــه ! با همه ی این حرف ها دل من اصلا خوش نبود ، یه چیزی ته دلم بود که نمی تونستم حتی به ساناز حالی کنم چیه این که می دونستم حسام عاشق کسی شده که براش انگشتر خریده ، خودم برق عشق رو توی چشم هاش دیدم