🔶 آیت الله ابوالحسن ایازی 🔹استاد حسن رمضانی: جلسه اولی که به محضر آیت الله ایازی (ره) تشرف یافته بودیم، بر روی حصیر نشستیم. فقط چند تا فرش نمدی بود که در طرف دیگر برای مهمانان ویژه گذاشته بودند، اما خود ایشان و ما روی حصیر نشستیم. صفا، معنویت، نورانیت در رخساره ایشان هویدا بود. وقت نماز ظهر فرارسید. نماز را به امامت ایشان در مسجد کنار منزل خواندیم. سپس به منزل برگشتیم. پس از لحظاتی سفره را برای صرف ناهار انداختند. سفره پارچه ای و از جنس کرباس، کاسه ها سفالین، قاشق ها چوبین، غذا آش ماست و نان هم نان تازه تنوری که حاصل دسترنج کشاورزی خودشان بود.اگر بگویم لذیذترین غذایی که به عمرم خوردم همان غذایی بود که در محضر ایشان با آن معنویت و روحانیت و نورانیت خوردم، هرگز مبالغه نکرده ام. آن غذای بسیط که تمام شد، ایشان دستشان را به سوی آسمان بلند کردند و برای نعمت هایی که خداوند به ایشان ارزانی داشته بود شکر و دعا و حمد و ثنا نمودند، به گونه ای که اشک همه حاضران را در آورد؛ چون می دیدند ایشان با خوردن آن غذای دون معمول و بسیار ساده، آنقدر شکر و ثنا و حمد و دعا دارد و قدردان نعمت های خداوند است. ایشان به حال خودشان بودند و دست ها را به سمت آسمان بالا برده و چشم هایشان را بسته و با حالت خاص و ویژه ای مشغول دعا و شکرگذاری بودند و حضار تحت تأثیر این حالت قرار گرفته و نان های باقیمانده را برای تبرک یکی یکی روی دست مبارک ایشان میگذاشتند. دعا و حمد و ثنای ایشان که تمام شد، حضار باز به همان ترتیب یکی یکی نان ها را از روی دست ایشان برداشته و با خود بردند. (حدیث سهر، ص۴۷۰) #آیت_الله_ایازی @hadisesahar