یکی از مهمترین و راهبردی ترین محورها در فرهنگ اربعین بازگشت به سوی امام است. اهتمام و توجه جدی به ولایت موضوعی است که در روز اربعین همه عشاق و محبان خاندان و عصمت و طهارت (علیهم السلام) را متوجه یک نقطه می نماید و آن بارگاه نورانی امامت و ولایت در سرزمین کربلا است. در واقع اربعین میثاق و پیمانی دوباره بعد از عاشورا است، به این معنا که هنوز در میدان عمل سربازانی پا به رکاب «ولی» خود آماده فرمان بری و اطاعت پذیری از امام زمان خود هستند، در زمان حضور ولی معصوم(علیه السلام) این اطاعت پذیری به گونه ای خود را نشان می دهد،[1] و در زمان غیبت به شکل و شمایل دیگر که گویای تمکین کردن به امر امام است جلوگر می شود،[2] محب و عاشقی که بیرق حسینی(علیه السلام) را در مسیر وصل شدن به امام بر دوش خود حمل می کند در درجه اول باید تلاش نماید که این ارادت و دوستی را در اندیشه و فکر و درجه دوم در میدان عمل به منصه ظهور برساند. گوش به فرمان ولی بودن در فرهنگ اربعین یعنی اینکه هر کجا «ولی» امر به حرکت نمود کاروان حسینی به مسیر خود ادامه دهد و هر کجا امر به توقف و ایستادن کردند بدون هیچ شکایت و عصبیتی گوش به فرمان ولی باشد. #اربعین_مهدوی