سرمایه ی محبت زهراست دین من! من دین خویش را به دو دنیا ندهم...

انـــٰااعـطینــٰاک‌الکوثـــر:)) -

تا روزی که دلمـو به فاطمه سپردم غم ندارم...♥️ #فاطمیه #ایام_فاطمیه #حضرت_زهـرا

-ننه‌زهرا:))))🥺❤️‍🩹 #ستوده #فاطمیه #ایام_فاطمیه

زمین لرزید ، زمین افتاد کس و کار علی افتاد عزیز خونهٔ مولا به ضرب پا ز پا افتاد .. #فاطمیه #ایام_فاطمیه

دنیام فاطمه🫀؛ #علی‌اکبر‌حائری

👈🏼👈🏼 امام اهل‌سنت، جوینی_شافعی که استاد ذهبی و متوفای ۷۳۰هـ است، از رسول‌خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله چنین نقل می‌کند: ➖ روزی پیامبرخدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نشسته بود، که حسن‌بن‌علی [عليهماالسلام] بر او وارد شد، نگاه پیامبر که بر حسن افتاد، اشک از چشمانش سرازیر شد. سپس حسین‌بن‌علی [عليهماالسلام] وارد شد، و پیامبراکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله مجدداً گریه کرد. در پی آن دو، فاطمه و علی [علیهماالسلام] وارد شدند، نبی مکرم اسلام [صلی‌الله‌علیه‌وآله] با دیدن آن‌ها هم به‌گریه افتاد. وقتی از پیامبر پرسیدند که چرا بر فاطمه [عليهاالسلام] گریه کردی؟ فرمود: «وَأَنِّی لَمَّا رَأَیْتُهَا ذَکَرْتُ مَا یُصْنَعُ بِهَا بَعْدِی! کَأَنِّی بِهَا وَقَدْ دَخَلَ الذُّلُّ فی بَیْتَهَا، وَانْتُهِکَتْ حُرْمَتُهَا، وَغُصِبَتْ حَقَّهَا، وَمُنِعَتْ‏ إِرْثَهَا، وَکُسِرَ جَنْبُهَا [وَکُسِرَتْ جَنْبَتُهَا]، وَأَسْقَطَتْ جَنِینَهَا. فَتَکُونُ أَوَّلَ مَنْ یَلْحَقُنِی مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فَتَقْدَمُ عَلَیَّ مَحْزُونَةً مَکْرُوبَةً مَغْمُومَةً مَغْصُوبَةً مَقْتُولَة. وَهِیَ تُنَادِی یَا مُحَمَّدَاهْ فَلَا تُجَابُ وَتَسْتَغِیثُ فَلَاتُغَاثُ…». 📝 زمانی که فاطمه را دیدم، به‌یاد صحنه‌ای افتادم که بعد از من برای وی رخ خواهد داد، هم اینکه او را می‌بینم درحالی‌که ذلّت وارد خانه‌ی او شده، حرمتش شکسته شده، حقش غصب شده، از ارث خود منع شده، پهلویش شکسته شده و فرزند داخل رحمش سقط شده. فریاد سر می‌دهد و ندای وا محمدا سر می‌دهد، اما کسی جوابش را نمی‌دهد. از مردم طلب کمک می‌کند، امّا کسی به‌یاریش نمی‌شتابد. او اوّلین شخصی از اهل‌بیت من است که به‌من ملحق می‌شود، و درحالی مرا می‌بیند که محزون، گرفتار، غمگین و شهید است. و من در اینجا می‌گویم: خدایا، لعنت کن هر که به‌او ظلم کرده، کیفر ده هرکه حقش را غصب کرده، خوار کن هر که خوارش کرده و در دوزخ مخلد کن هر که به‌پهلویش زده تا فرزندش را سقط کرده و ملائکه آمین گویند. 😭😭 📚 فرائد السمطین، جوینی، ج۲، ص۳۴و۳۵