💢⭕️ ⭕️ 🔳 بعضی از انسان‌ها آن چنان وجودشان پُرتپش و پُرتحرک است که مثل این‌که همه‌ی اعضا و جوارح آن‌ها قلب است؛ #این‌ها_می‌توانند_به_قله_برسند. ▪️ رسیدن به قله، یک مرحله‌ی «آرزو» دارد. شما وقتی از پنجره‌‌ی خانه تان منظره‌ی کوهستان را مشاهده می‌کنید - که در تهران مکرر دیده می‌شود - می‌بینید کسانی به آن بالاها رفته‌اند و دارند در ارتفاعات بلند راه می‌روند؛ آرزو می‌کنید کاش شما هم بتوانید به آنجا برسید. این، یک مرحله است؛ لیکن کافی نیست. ▪️ مرحله‌ی بعد این است که از رختخواب بلند شوید، بیرون بیایید، لباس مناسب بپوشید، کفش مناسب به پا کنید و به طرف کوه راه بیفتید. 🔳وقتی انسان به بخش‌های دامنه‌ای می‌رسد، بعضی‌ها، با پستی بلندی‌ها و سختی‌ها و خاک و خُل‌هایی که سر راهشان می بینند، خسته می‌شوند، حوصله شان سر می‌رود و تصور می‌کنند که رسیدن به قله، مثل پریدن یک کبوتر است که پایشان را بگذارند و بپرند و به آنجا بروند، فکرِ این حرکتِ میان راه را نمی‌کنند؛ این‌ها زود مأیوس می‌شوند. ▫️بعضی‌ها چند تا پیچ و خم هم بالا می روند، لیکن خسته می‌شوند. ▫️ بعضی احساس خستگی هم نمی‌کنند، اما حوصله شان سر می‌رود؛ عجله می‌کنند؛ خیال می‌کنند که نیم ساعت یا یک ساعت که انسان راه رفت، باید به آنجا برسد. ◼️ اینها آفت‌های این حرکت است. آن کسی که #صبورانه، #شائقانه، با استفاده‌ی از همه‌ی #توان و #نیروی خود و با #امید به اینکه به آنجا خواهد رسید، حرکت بکند، از طولانی شدن زمان، از دراز بودن راه، از پی درپی آمدن گردنه‌ها، از در میان راه ماندن بعضی از رفیقانِ نیمه راه، نمی‌هراسد؛ این آدم #باید_مطمئن_باشد_که_به_آن_قله_خواهد_رسید... ۱۳۸۵/۸/۱۸ بچه‌هااا مطمئن باشید که به قله‌ها می‌رسیم. ✌️ وجودتون پُر تَپِش ❤️ 💢 ⭕️💢