#هجرت17
#شهادت‌أمیرالمؤمنین
#یاسین‌حجازی
#درد
#حرف‌حقّ
بسم ربّ الحقّ
تمام که شد، ما دوربین‌هایمان را روشن کردیم. و به هِلی‌شات فکر کردیم. و به مجهّزترین کوآدکوپتِر فکر کردیم. و با ریموت، از دور، کاری کردیم که دوربین دورِ فرقِ شکافتهٔ‌تان بگردد و حتّا اندکی پایین برود و فیلم بگیرد از دریایی که روان شده بود از شکافِ سرِ شما. و باکسِ مونتاژ از چین خریدیم تا حرکتِ دوربین را روی دریایی که از سرِ شما بیرون زده بود، به فنّی‌ترین شکل گاه کُند گاه تند کنیم: Slow Motion & Fast.
ما روی فیلم صدا گذاشتیم. صدا‌های غمگین برای روزهای سوگِ تقویم؛ صدا‌های امیدبخش برای روزهایی که مناسبتش تَهییجِ مردم است؛ حتّا صدایی که مابینِ دو تبلیغِ بازرگانی بشود اِنشِقاقِ سرِ شما را عوضِ میان‌برنامه‌ای پخش کرد.
و این چنین سرِ شکافتهٔ شما را هِی پخش کردیم.
و این چنین سرِ شکافتهٔ شما را هی پخش کردیم.
و سرِ شکافتهٔ شما را هی پخش کردیم.
و هِی سرِ شکافتهٔ شما را پخش کردیم.
و سرِ شکافتهٔ شما را هی پخش کردیم…
و این چنین تبلیغاتِ بیشتر گرفتیم از کارخانجاتِ تولیدِ شوینده، تولیدِ آبمیوه، تولیدِ پوستر. و مردم را هی تهییج کردیم. و کُنداکتورِ برنامه‌هامان را در تعطیلاتِ رسمی پُر کردیم. و روی تصاویر زیرنویس گذاشتیم که «ما راهِ تو را ادامه می‌دهیم» و «چقدر ما شبیهِ توایم» و...
غافل از اینکه شما درد داشتید/ درد دارید. غافل از اینکه شما ــ ای مظلوم! ــ شکافتنِ سرتان یک سکانس-پلان نبود. فولاد بر شما فرود آمده بود! با همه کیسه‌های زهرِ افعی‌های مثلِ ما مُرایی! در تاریکی‌ای از نفاق سیاه‌تر... در کسری از ثانیه... محکم! تا عمق… عمیق‌تر… شَرَق! (بسیار سریع تر از آنکه حتّا وقت کنیم بلند بگوییم مُح-کَم…)
ما بَدَل از مرهم، دکلمه‌خوانی تازه ــ با صدای مخملی‌اش در جیب ــ آفیش می‌کنیم شهِ مُلکِ لافَتا را...
