دهر شد ماتم‌سرایِ فوتِ مطلب‌هایِ دل چون کنم در گریه ضبطِ خود، که جایِ گریه است هم‌چو مینایی که می‌افتد نگون در بزمِ شوق سرزمینِ خنده‌ام در زیرِ پای گریه است #طغرای‌مشهدی