✳ زندگی ما داشت کمی قوام می گرفت. در خانه و زندگی خودمان جا گرفتیم و تنها نگرانی‌ام سلامتی بچه‌ها در جبهه بود. خانه را از بالا تا پایین تمیز کردم. در و دیوار خانه برق می‌زد. همه‌جا بوی تمیزی می‌داد. شب اول فروردین سال ۱۳۶۱زینب بلندشد، چادرش را سر کرد و برای نماز جماعت به مسجد المهدی در خیابان فردوسی رفت. او معمولاً نمازهایش را در مسجد می‌خواند. تلویزیون روشن بود و شهلا و شهرام برنامه سال تحویل را تماشا می‌کردند. دلم نیامد با زینب مخالفت کنم و از او بخواهم که مسجد نرود. زینب مثل همیشه به مسجد رفت. بیشتر از نیم‌ساعت از رفتن زینب به مسجد گذشت و او برنگشت. پیش خودم گفتم: «حتماً سخنرانی یا ختم قرآن به خاطر اول سال نو در مسجد برگزار شده و به همین خاطر زینب دیر کرده.» بیشتر از یک ساعت گذشت. چادر سرم کردم و به مسجد رفتم. نفهمیدم چطور به مسجد رسیدم. در دلم غوغا بود. وارد مسجد شدم، هیچ‌کس در حیاط و شبستان نبود. نماز تمام شده بود و همه نمازگزارها رفته بودند. با دیدن مسجدخالی دست وپایم را گم کردم. یعنی چی؟ زینب کجا رفته؟ #معصومه_رامهرمزی #من_میترا_نیستم صفحه ۱۰۴.