میم. قربانزاده: خانه، مدرسه ی اول ماست. از آشوبه های تلخ این روزها به سختی باید عبور کرد. عبور کردن نه به معنای نادیده گرفتن بلکه به معنای گذشتن و رد شدن. به معنای دنبال زندگی گشتن و پیدا کردن مفهوم تازه ای از زیستن. یک سال قبل اگر کسی چنین زیستنی را برایمان ترسیم می کردبا ناباوری در چشم هایش خیره می شدیم و برای سلامتی عقلش دعا می کردیم. اما اکنون مبتلا شده ایم به این زیستن... خانه ها از حالت خوابگاه در آمده اند و تبدیل شده اند به مدرسه، حسینیه، پارک، سینما، مسجد، فست فود... خانه ها دارند به کارکرد اولیه و اصلی شان برمی گردند. جایی برای جمع شدن اعضاء خانواده که به صورت فعال و موثر با هم زندگی می کنند. حضور فعال یعنی به همدیگر توجه نشان دادن، از انحصار درآمدن وسیله های آموزشی، محبت کردن، مشارکت، تربیت، جمع خوانی قرآن وکتاب و ترانه و شعر، شناختن همدیگر، غنی سازی وقت همدیگر و... درک کنیم که مدرسه فقط میز و نیمکت و تخته نیست... کلا مدرسه دیگر سخت افزار نیست. نرم افزار است و هر جایی می تواند مدرسه باشد. خانه، مدرسه اول ماست. از لحظه تولد در مدرسه ایم بدون تخته و کتاب و خط کش... اولین معلم مان، معلم کلاس اول نیست، پدر و مادر و خواهر و برادر است. این روزها حواس ما والدین به این باشد که داریم معلمی می کنیم. درس اول، اخلاق است. دوم مهارت آموزی، سوم صبوری و قناعت، چهارم کنار آمدن با سلایق مختلف، مردم داری، همسایه داری، رعایت حقوق و تکالیف و... مدارس _ دولتی و غیردولتی _ چه کارکردی دارند جز تربیت انسان. چیزی که داشت به انحراف می رفت. در مدرسه ی خانه، دیگر خبری از اسناد منحرف نیست. ما هستیم و بچه ها. ایران را مدرسه کنیم یعنی همین تربیت انسان. 🖌 میم. قربانزاده #پیش_به_سوی_تربیت_انسان #تفضل_الهی @madarese_dowlati