📍بخاطر خود یا بخاطر خدا؟! 🔹مقصد این است که #اسلام جریان پیدا بکند، مقصد این نیست که #من اجرایش کنم. از چیزهایی که انسان مبتلا به آن هست این شیطنت‌های باطنی که انسان به آن مبتلا هست این است که، دلش می‌خواهد خودش متصدی امر باشد. جریان امر اگر به دست دیگری بهتر واقع بشود، این ناراحت است، می‌گوید من خوب است باشم. این از شیطنت‌های باطنی انسان است. انسان به صورت مقدس‌مآبی طرحش می‌کند، من می‌خواهم به این ثواب برسم. اگر حساب کند پیش خودش که همان ثواب را، بالاترش را به شما می‌دهند، و شما کمک کنید به این کسی که متصدی است و از شما بهتر می‌تواند، راضی نمی‌شوید. 🔹مسئله این نیست که #ثواب می‌خواهم، مسئله این است که #دنیا می‌خواهم. اختلاف اگر بین افراد پیدا می‌شود، جستجو کنند در باطن ذات خودشان ببینند که مسئله، مسئله #مصلحت_اسلام و مصلحت مسلمین است یا مسئله، مسئله #مصلحت_خودش هست؟ پای #نفس در کار است یا #خدا در کار است؟ اگر یک کسی یک مطلبی را بهتر از من می‌تواند انجام بدهد، آیا من خوشحالم به اینکه او متصدی امر بشود یا من ناراحتم؟ 📚صحیفه امام خمینی(ره)، ج۱۷، ص۵۳۰ #اخلاق_تشکیلاتی

✳️ علف‌های هرزِ غفلت از قیامت! #استاد_اصغر_طاهرزاده در جلد دوم کتاب «فرزندم اینچنین باید بود» می‌آورد: گاهی علف‌های هرز در كنار گُلِ گلدان چنان رشد می‌كند و ريشه می‌دواند كه ريشه‌اش با ريشهٔ گل گره می‌خورد، حالا اگر بخواهی اين علف‌های هرزه را بكنی، مجبوری گل را هم بكنی، در حالی که بنا نداری گل را بكنی. هرگاه علف هرز جزء شخصيت گل شود، آن وقت هر چه خواستيم گل را ببينيم، علف هرز نيز خود را می‌نماياند. به‌صورت مهمانی در آمده که صاحب خانه را می‌خواهد از خانه بيرون کند. #غفلت از #قيامت، قلب را اين‌چنين با #دنيا گره می‌زند، به‌طوری که بی دنيا خود را به رسميت نمی‌شناسد. بعضی از صفات و گرايش‌ها و ميل‌ها آن‌چنان با شخصيت ما گره می‌خورد كه اگر بخواهيم آن‌ها را از خود جدا کنيم، بايد خودمان را ناخود كنيم و نمی‌توانيم. ✍ صفات رذیله اینطور هستن #حسد و #کبر و #غرور و #خودبرتربینی و #عصبیّت و #عصبانیت و ... اگر جزو شخصيت شوند انسان را از قیامت غافل می‌کنند. و انسانی که از قیامت غافل شد هر کاری می کند. حج و عرفات و عید قربان انسان را به خدا نزدیک می کند و توان این را دارد که انسان را از دنیا بکند و وصل به قیامت کند. البته اگر انسان خودش بخواهد و اراده کند و استقامت داشته باشد. خلاصه‌ای از سخنرانی حجت‌الاسلام نبوی ظهر جمعه ۱۶ خرداد ۱۴۰۳