خیالتون راحته یا نه؟😳 يك بُعد ديگر از ابعاد وجود انسان، بُعد خيال اوست. اين بعد هم در جاي خود مي تواند بسيار مفيد باشد، هر چند اگر مديريت نشود و جهت گيري لازم را پيدا نکند انسان را به شدت به زحمت مي اندازد. همان طور كه مي دانيد؛ سرعت خيال نسبت به جسم مادي خيلي بيشتر است، شما اگر بخواهيد از اينجا به خانه تان برويد بايد مسافتي را در زماني خاص طي کنيد ولي اگر بخواهيد در خيال خود به طرف خانه تان حرکت کنيد، خيلي سريع اين کار را عملي مي کنيد. حال اگر اين خيال درست تغذيه نشود، خطورات و وسوسه هايي ناخوانده در آن ظاهر مي شوند و ما را به خود مشغول مي نمايند. در آن صورت انسان با خيالاتي پوچ که هيچ مبنايي ندارند زندگي مي كند و به اصطلاح؛ انسان خيالاتي مي شود. بشر امروز - تحت تأثير فرهنگ مدرنيته - به شدت خيالاتي است و خيالاتش را جدي گرفته است و آروزها و آينده اش را در همان خيالاتش پيگيري مي کند، خيالاتي که به مباني قدسي و عقلي متصل نيست. آري، خيال، يک بُعد بسيار مهم از ابعاد وجودي انسان است و چنانچه تربيت شود، کمالي براي انسان به حساب مي آيد. يكي از راه هاي تربيت خيال ارتباط آن است با عالم عقل، تا عقل سايه ي خود را بر خيال بيندازد و آن را مديريت و کنترل کند، و نتواند خودسرانه هر طور خواست جلو برود. گاهي ممکن است يك فنجان ببينيد و خيالات تان تحريك مي شود كه «چقدر قشنگ است! كاشكي من هم داشتم». اين خيال، چنانچه در زير سايه ي عقل قرار گرفت، اجازه جلو رفتن نمي يابد تا انسان را وادار کند، فردا برود آن نوع فنجان را خريداري نمايد. بسياري مواقع خيال ما زباله دان صورتي مي شود كه آن را يك كسي بر اساس خيالات خود ساخته است و حالا آن صورت آنچنان جاي خود را در ذهن ما باز مي کند که نمي توانيم از آن بگذريم. برشی از کتاب با ارزش "ادب قوه خیال، عقل و قلب" #ادب_قوه_خیال #ما_انسانیم   https://eitaa.com/harkatbejolo  

بی خیال بشیم بهتر نیست؟😢😳 (تنبل ها نمی خوانند😉)   ادامه بحث خیال: خيال را مي توان تربيت كرد، و جهت داد، تا نه تنها عامل سرگرداني ما نشود بلکه موجب تشويق ما به سوي خوبي ها بگردد، به همين جهت خيال را نبايد سرکوب نمود بايد تلاش کرد در جهتي صحيح شكوفا گردد. تمام شاعران بزرگ، در عالم خيالِ خودشان به اين مقام رسيده اند، خيال است كه به انسان عشق و آرامش و نشاط مي دهد . انسان با عقل به تنهايي نمي تواند زندگي كند، چون زندگي اش آنچنان خشك و بي نشاط است كه نمي تواند به آن راضي باشد، بايد خيال را به صحنه آورد و آن را به سوي خوبي ها سير داد تا با پري رويان بستان خدا اُنس بگيريم. به همين جهت مولوي در رابطه با خيالات پاک که عکس انوار غيبي الهي است مي گويد: آن خيالاتي که دام اولياست عکس مه رويان بستان خداست چون اولياء الهي جهت فکر و انديشه ي خود را به سوي معارف عاليه و انوار معنوي انداخته اند، نه تنها عقل و قلب شان از نور آن معارف بهره مند مي شود، بلکه به تبع عقل و قلب، خيال آن ها هم از آن انوار تغذيه مي کند. عقل و قلبِ انسان هاي غير معنوي تحت تأثير وسوسه هاي شيطاني و حرص و هوس دنيايي است و ذهن خود را با همان ها مشغول کرده اند و در همان راستا ادامه مي يابد و همواره گرفتار خيالات پوچ و پستي هستند. مولوي مي گويد: آدمي را فربهي هست از خيال گر خيالاتش بُوَد صاحب جمال گر خيالاتش نمايد ناخوشي مي گدازد همچو موم از آتشي يعني آدم با خيال، فربه مي شود و اوج مي گيرد، زيرا خيال، محل ظهور عشق است، عشق در خيال ظاهر شود، در خيال است كه مي توان با صورت مطلوب خود مأنوس شد، البته در بيت دوم مي فرمايد: اگر خيالات افراد، خيالات ناخوش و غير سالمي بود، همان طور که موم در اثر آتش ذوب مي شود، خيالات غير سالم انسان را ذوب مي نمايد و زندگي او را نابود مي کند. عشق در موطن خيال پديد مي آيد و آن در صورتي است که بتوانيم از مطلوب خود صورتي در خيال ايجاد کنيم و يا صورتي را مدّ نظر قرار دهيم که ما را به محبوب يا مطلوب مان منتقل کند، به طوري که قلب آن را بپسندد و خيال از طريق آن بپرورد. در این صورت قلب به سوي او جهت مي گيرد و خيال صورتي از او و يا صورتي از لوازم او را در درون خود پديد مي آورد. گفت: به صحرا بنگرم، صحرا تِه وينم به دريا بنگرم دريا تِه وينم به هرجابنگرم،کوه و در و دشت نشان از روي زيباي ته وينم در حالت عشق به محبوب، چون عقل و قلب به سوي محبوبي است که خيال نيز نمي تواند از آن بگذرد، با ديدن هرچيزي که اثري از محبوب را به ياد او مي آورد، سريعاً در خيال خود به سوي محبوب منتقل مي شود. اولياء الهي با حاکميت عقل و ادب کردن آن، در عين به صحنه آوردن خيال، نمي گذارند خيالشان به بيراهه رود و لذا اگر گل را مشاهده کنند به شعف مي آيند، چون به جمال حق منتقل مي شوند و اگر كوير را ببيند به خلوت با حق منتقل مي شوند، با پاييز که روبه رو شوند، آرامشِ با حق بودن را در عين رفع تعلقات مي يابند، با رؤيت بهار به حيات مطلقِ حق منتقل مي شوند. خلاصه يک لحظه اين خيال بدون محبوب خود نيست، چون خيالشان مؤدب شده و تمام عالم را صورت انكشافِ مطلوب متعالي خود مي بينند. و اين صادق ترين رؤيت است، زيرا به واقع عالم چيزي جز تجليات اسماء الهي نيست، و برهمين اساس گفته اند: عشق؛ کسي را در خود غرق نمي کند مگر آن که معشوقش حق تعالي باشد.   #ما_انسانیم #ادب_قوه_خیال https://eitaa.com/harkatbejolo  

شما چی خیال می کنی؟🤔 آدمي كه در دنيا گم شده است و نظرش به خودش و نفس امّاره اش معطوف است، گل را هم كه ببيند آن را نسبت با خود ارزيابي مي کند، لذا به جاي ديدن زيبايي گل، مي خواهد آن گل براي او باشد، به همين جهت هم هيچ وقت به معني واقعي، زيبايي گل را نمي بيند. نمي تواند طوري زندگي كند كه گل در طبيعت باشد و او بتواند به آن نگاه كند و با زيبايي آن ارتباط برقرار كند و آن را دريچه ي ورود به عالم حيات ببيند. او با صورت هاي زنده كه در دل طبيعت هست نمي تواند ارتباط برقرار كند، يا گل را از شاخه قطع مي کند و به خانه مي برد، يا يك تابلو مي خرد كه عكس گل بر آن کشيده اند، تا خودش در ميان باشد و بتواند آن گل را به خود نسبت دهد، چون خيال خود را درست تربيت نکرده نمي تواند با حقايق ارتباط برقرار کند، مسير صحيحِ جهت دادن به خيالش را گم كرده ، شخصيت او مرده گرا شده است. قرآن در اين رابطه مي فرمايد: «ألْهَكُمُ التَّكاثُر»؛ شما ها با كثرت ها بازي خورده ايد، «حَتّي زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ»؛ تا اين كه با قبرها روبه رو شديد و همه چيز را مرده مي بينيد. يعني كسي كه نمي تواند اين گُل را كه در دل طبيعت است زنده ببيند، براي او آن گُل با اين گُلي كه روي تابلو كشيده اند، فرقي نمي كند. قرآن مي فرمايد : مي داني تو چرا همه ي چيزها را مرده مي بيني؟ چون گرفتار كثرت ها شده اي: «ألْهَكُمُ التَّكاثُر * حَتّي زُرْتُمُ الْمَقابِرَ»؛ «مقابر» يعني مقبره ها. تو چون بازي خورده ي كثرت هايي و به حضور وحدت در هستي چشم نمي دوزي، همه چيز را مقبره مي بيني. «بازي خورده ي كثرت ها» کسي است که جزءجزءهاي متکثر برايش مهم است، امکان انتقال از کثرات به نور معنوي جاري در باطن عالم را از دست داده است. چطور شده كه به اين مشکل افتاده است؟! چون خيال خود را به کمک عقل و قلب تربيت نکرده است تا متوجه حقايقي شود که عقل مي فهمد و قلب احساس مي کند. خيالِ ادب شده مي تواند وحدت را در عالم كثرات به حضور آورد و يا بگو: حضورِ آن وحدت را در صورت اين كثرات بيابد. اما آدم كثرت زده، كثرتِ صرف را با وهميات خود تركيب مي كند و آن را به عالم خيال مي آورد. خيلي فرق مي كند كه ايده آل شما در ذهن تان فرش باشد يا گستره ي عالم معنا. در حالت اول خيال انسان زباله دان كثرت ها شده و در حالت دوم انسان با خيالات ادب شده و از طريق همين کثرات، قلب او آماده مي شود تا با حق ارتباط برقرار كند. #ما_انسانیم #ادب_قوه_خیال   https://eitaa.com/harkatbejolo

خیال پنجره ای به عالم غیب🤔 حتماً مستحضريد که در مقايسه با عالَم ماده، جنس خيال، به خدا بيشتر شبيه است و زمينه ي قرب بيشتري دارد چون تجرّدش بيشتر است، پس خيال به خودي خود به عالم غيب نزديك تر است. شما همين حالا مي توانيد در خيال تان دشتي را ببينيد كه پاييز و بهار و زمستان ندارد، همه زيبايي هاي آن فصول يک جا جمع باشد، ولي اگر با دشت هاي موجود در اين دنيا روبه ر و شويد، هرگز آنقدر که در خيالتان با صفا بودند، باصفا نيستند، چون آن دشت ها به جهت حالت تجردي که دارند ظرفيت کمالات بيشتري در آن ها هست، در حالي که دشت دنيايي ظرفيت مخصوص به خود را دارد، و لذا مي توان با روبرو شدن با دشت بيروني، در ذهن خود با دشتي روبه رو شد که بيشتر از دشت بيروني صفا و زيبايي دارد، و اين به جهت آن است که دشت موجود در خيال مي تواند با زيبايي هاي عالم مافوق خيال مرتبط باشد و شما با ديدن دشت بيروني به آن زيبايي ها منتقل شويد. به همين جهت مي توان گفت: اگر در عالم دنيا خيال انسان آنچنان زنده نباشد که بتواند با عوالم برتر مرتبط گردد، فقط به جسم عالم وصل است و با روح عالم مرتبط نيست. آن هايي که با عقل خود متوجه وجود حقايق عالم شده اند و با قلب خود يک نحوه اتصال با آن پيدا کرده اند، همين كه با دشت بيروني روبه رو مي شوند ، به دشت باطني که جنبه ي ملکوتي است بيروني است، منتقل مي گردند، و چون دشت بيروني از دشت باطني ريشه گرفته است، ديدن اين دشت هم براي آن ها نشاط آور است. مثل الفاظ يک انسان حکيم است؛ الفاظ او از روح او ريشه گرفته است، حال اگر كسي با روح او بيگانه باشد لفظ هاي او را فقط در حافظه اش قطار مي كند و فقط صدا مي شنود، بدون آن که به معاني مربوطه منتقل شود. اما اگر با معانيِ الفاظ او آشنا باشد، با شنيدن الفاظ به روح آن الفاظ منتقل مي شود. #ما_انسانیم #ادب_قوه_خیال https://eitaa.com/harkatbejolo