حال قلبتون چطوره؟😉 علاوه بر سه بُعدي که عرض شد، انسان بُعد ديگر هم دارد که به آن «قلب» مي گوئيم. عرض شد که عقل مي تواند به وجود حقايق پي ببرد ولي آن بُعد از ابعاد وجودي انسان که مي تواند با حقايق ارتباط برقرار کند و با آن متحد شود و انسان را از نور آن ها بهره مند کند، قلب است. راهي که انبياء و اولياء طي مي کنند و عرفا نيز از آن ها پيروي مي نمايند به صحنهآوردن هرچه بيشتر قلب است. انساني که توانسته باشد با عقل خود متوجه حقايق بشود و با قلب خود - از طريق تزکيه هاي شرعي- با آن حقايق متحد گردد و خيال خود را تحت تأثير عقل و قلب خود قرار دهد، در اوج عشق و محبتِ روحاني قرار مي گيرد، چنين انساني به واقع مي تواند با قرآن و روايات ائمه ي معصومين(ع) به بهترين نحو ارتباط برقرار کند. آري اگر كسي خواست خيالش را درست بپروراند، بايد مثنوي جلال الدين محمد بلخي را بخواند، مثنوي قهرمان خيال صادق است. شما گاهي تعجب مي كنيد؛ اين همه مثال را مولوي چگونه در کلمات خود مي آورد و اين قدر منظم نتيجه مي گيرد! اشعار مثنويِ مولوي و ديوان حافظ و از آن مهم تر مثال هاي قرآني، بسترهاي مناسبِ تربيت خيال است. اگر كسي بخواهد عقلش را رشد بدهد، راهش مطالعه ي كتاب هاي متفكراني است که بيشتر با استدلال با ما سخن مي گويند. اگر كسي بخواهد قلبش را رشد بدهد، در عين رشد عقلي و توجه به حقايق عالم، بايد وارد تزکيه هاي شرعيه شود، که البته اگر راه را درست بشناسد فرهنگ قرآن و اهل البيت(ع) بستر رشد هر سه بُعد از ابعاد انساني است. قرآن جايگاه ايمان را قلب يا دل مي داند و مي فرمايد: «قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِن قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ وَإِن تُطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا يَلِتْكُم مِّنْ أَعْمَالِكُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ»؛(11) اعراب گفتند ايمان آورديم، اي پيامبر بگو: هنوز ايمان نياورده ايد ولکن بگوييد تسليم دستورات الهي شده ايد ولي هنوز ايمان وارد قلب هاي شما نشده. چون وقتي ايمان وارد قلب ها شد، از آن جهت که حقيقت انسان همان قلب اوست، انسان با تمام حقيقتش با خدا مرتبط مي شود و به کمالات غير قابل توصيفي دست مي يابد. به گفته ي مولوي: وصف بيداري دل اي معنوي در نگنجد در هزاران مثنوي #ما_انسانیم #قلب https://eitaa.com/harkatbejolo

تکلیف دل ما چی شد آخر؟❤️🤔 خوش قلب ها می خوانند😉 خداوند در قرآن به پيامبر(ص) مي فرمايد: «قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ وَ مَا أَنَا مِنَ الْمُتَكَلِّفِينَ»؛بگو من در ازاي رسالت و نبوتم از شما چيزي نمي خواهم و من در فشار و تكلّف نيستم، يعني من اصلاً جهت جانم را از همه ي عكس العمل ها و جواب هاي افراد تغيير داده ام و يك ذره هم در فشار و سختي نيستم. حضرت مي فرمايند: من آنچنان در آرامش حقيقي به سر مي برم كه هيچ باري از هيچ جهتي جانم را فشار نمي دهد و در هيچ تكلّفي نيستم. زيرا حضرت با عميق ترين بُعد از ابعاد وجودي خود به صحنه ي حيات پا گذاشته اند، بُعدي كه بتواند فقط با خدا ارتباط پيدا كند. اين ارتباط از طريق عقل نيست، عقل نمي تواند با خدا ارتباط پيدا كند. عقل مي تواند اين قدر بفهمد كه «خدا هست»، اين هم كه ارتباط نمي شود. همين طور که اگر شما بفهميد «آب هست»، تر نمي شويد، آري عقل بايد در صحنه باشد ولي تا قلب به ميدان نيامده، جان انسان با مقصد خود مرتبط نيست. در ادامه ي آيه مي فرمايد: «إنْ هُوَ إلاّ ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ»؛ اين قرآن كه ذكر براي عالمين است، همان قصه ي جان همه ي بشريت است، يعني تمام ابعاد اصيل بشريت را اين قرآن در بر مي گيرد. اي پيامبر بگو: من اين قرآن را براي شما آورده ام تا قلب و جان شما را با حقيقت مرتبط سازم و در نتيجه در راحتي کامل وارد شويد. و خداوند به حضرت مي فرمايد بگو: قصه ي خودم هم همين است، لذا در راستاي چنين روشي و چنين موضوعي، اصلاً به خودم فشار نمي آيد. به عنوان مثال در نظر بگيريد اگر الآن بخواهيد يک ساعت داشته باشيد، به اندازه ي خريدن ساعت بايد به زحمت بيفتيد. هر چيزي را بخواهيد براي خودتان نگه داريد، به همان اندازه بايد زحمت بكشيد. اما يك چيزي است كه نزديك ترين و راحت ترين چيز است؛ و آن خدا است و لذا در عين آن که کامل ترين چيزها است، داشتن او هيچ سختي ندارد، چون پيش شما است و جان شما به راحتي مي تواند با او در تماس باشد، کافي است ما موانع مزاحم را از ميان برداريم. اگر بخواهيد نان داشته باشيد، بايد تلاش كنيد و آن را تهيه کنيد، براي به دست آوردن گندم بايد سختي كشيد و آن را از دل زمين بيرون آورد، ولي براي به دست آوردن آب زحمت كم تري نياز است، از طرفي هم نياز ما به آب بيشتر از نان است، مي توان حدود سي روز نان نخورد و غذا نداشت ولي نمرد، ولي اگر هفت يا هشت روز بي آب باشيد مي ميريد، در حالي كه آب به شما نزديك تر و لطيف تر است. هوا نسبت به نان و آب، به شما نزديك تر و براي شما مهم تر است و پنج يا شش دقيقه بيشتر نمي توان بدون هوا ماند، يعني از يك طرف خيلي مهم است و از طرف ديگر خيلي لطيف و نزديك است. حالا خدا به ما از هوا نزديك تر و در ذات خود از آب لطيف تر است و بيش از نان و آب و هوا مورد نياز ما است، تمام وجود ما از اوست و تمام معني ما در ارتباط با او معني خواهد داشت. يك قاعده اي در اين عالم هست؛ كه هر چيزي از نظر مرتبه ي وجود، شديدتر است، لطيف تر و به ما نزديك تر است، و چون خداوند هستي مطلق است، هم از همه چيز لطيف تر است و هم از همه چيز به ما نزديك تر است. درست آن را كه آدم شديداً به او نياز دارد، از همه به او نزديک تر و قابل دسترس تر است. خدايي که غذاي جان ما است و اصيل ترين بُعد ما يعني قلب، از طريق او تغذيه مي شود و نقص اش برطرف مي گردد، به راحت ترين شکل در اختيار ما قرار مي گيرد. حالا همين قاعده را براي قرآن در نظر بگيريد، قرآن جلوه ي حضرت حق است و غذاي جان ماست؛ فرمود: «إنْ هُوَ إلا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ»؛ چيزي نيست مگر ذكر و غذاي جان بشريت. «ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ»؛ يعني اين قرآن حکايت از آن است كه ما به يادِ بشريت بوده ايم. خداوند مي فرمايد: «لَقَدْ اَنْزَلْنَا اِلَيْكُمْ كِتاباً فيهِ ذِكْرُكُمْ اَفَلاَ تَعْقلُون»؛ کتابي را به سوي شما نازل کرديم که در آن به ياد شما بوديم «فيهِ ذِكْرُكُمْ»؛ ذكر و ياد شما در آن است، به ياد شما بوديم كه اين قرآن را خلق كرديم، پس قصه ي جان و قلب شماست و مي توانيد از طريق آن قلب خود را رشد دهيد و ادب نمائيد تا با پروردگارتان مرتبط شويد. #ما_انسانیم #قلب   https://eitaa.com/harkatbejolo