❓#اعتراف_به_گناه در نزد بنده، آری یا خیر؟❓ پرسش1: آیا در اسلام می‌توان پیش کسی اعتراف به گناه کرد؟ پاسخ : از نظر اسلام انسان اجازه ندارد گناهان (کوچک یا بزرگ) خود را در مقابل دیگران بازگو کند و اسرار خود را فاش نماید. از نظر اسلام آبروی انسان‌ها آنقدر با ارزش است که اعتراف به گناه تنها باید در پیش گاه پروردگار متعال آنهم به جهت توبه و در خواست بخشش باشد. انسان با اعتراف به گناه نزد خداوند نه تنها #آبرو و ارزش خود را از دست نمی‌دهد بلکه کسب ارزش و آبرو می‌کند. این ویژگی مخصوص خداوند است اما غیر خداوند هر چند رازدار باشند و نزد دیگران گناهان اشخاص را افشا نکنند، توانایی برگشت دادن ارزش و آبروی از دست رفته (که در اثر اعتراف نزد آنان بوجود آمده بود) را ندارند تا چه رسد به زیاد نمودن آن. در مقام مشورت برای نجات از گناه و استفتاء هم حتی الامکان باید سعی کنیم که در نزد مشاور اعتراف به گناه نکنیم، مثلاً بگوییم یک بنده خدایی چنین مشکلی برایش پیش آمده است. پرسش2: چرا در اسلام کسی وجود ندارد که بتوان برای اعتراف پیش او رفت چنانکه در مذهب کاتولیک پیش پدر می‌روند ولی کسی آنها را نمی‌شناسد؟ پاسخ : در پاسخ به این پرسش شما چند نکته قابل ذکر است: اولاً: از منظر اسلام و براساس بینش توحیدی تنها مؤثر حقیقی در جهان هستی خداوند است، غیر خداوند بدون اذن و اجازه خداوند، نمی‌توانند تأثیری داشته باشند و در منابع دینی اسلام به شخص یا شخصیتی مقام بخشش گناهان داده نشده است[1]. اما آنچه در اسلام به عنوان #شفاعت [2] اولیای الاهی مطرح است؛ اولاً: شفاعت به معنای وساطت در بخشش گناهان است نه بخشش مستقیم و بدون واسطه. شهید مطهری می‌نویسد: شفاعت، همان مغفرت الهی است که وقتی به خداوند نسبت داده می‌شود به نام مغفرت و هنگامی که به وسایط و مجاری رحمت منسوب می‌گردد، نام شفاعت به خود می‌گیرد. [3] ثانیاً: امر #شفاعت از سوی خداوند به هر کسی اعطا نمی‌شود شفاعت مختص خداوند است و با اراده او به کسانی واگذار می‌گردد که با بندگی و تقرب به خداوند، نشانه‌های خدایی در وجودشان تجلی یافته است نظیر اولیای الهی (انبیاء، اوصیا، امامان معصوم (ع)، عالمان و دانشمندان دینی، شهیدان و مؤمنان حقیقی). ثالثاً: شفیعان کسانی را می‌توانند مورد شفاعت قرار دهند که در آنها نوعی صلاحیت و قابلیت وجود داشته باشد نه این که معامله مادی و راهی برای کسب درآمد و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار آید. شفیعان کسانی را مورد شفاعت قرار می‌دهند که خدا اذن داده است؛ «شفاعت نمی‌کنند مگر برای کسی که او بپسندد.»[4]پس هر کسی شایستگی و ظرف برخورداری از شفاعت را ندارد. در حقیقت شفاعت به شرط تغییر و تحول فرد گناه کار از وضعیت قبلی و داشتن قابلیت‌های لازم برای آمرزش، موجب پاک شدن او از گناهانش می‌شود[5]. بنابر این در اسلام هم شفاعت کننده و هم شفاعت شونده باید دارای شرایطی باشند و تحقق آن با اراده و خواست خداوند و البته بوسیله وسایط آن انجام می‌پذیرد. اما در مسیحیت کاتولیک هیچکدام از این شرایط رعایت نمی‌شود بعلاوه عملکرد کلیسای کاتولیک در قرون وسطی گویای انحراف شدید آن از مسیر حق و حقانیت بوده و آمرزش خواهی بابی برای کسب درآمد کلیساها و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار می‌آید. همه مورخان و حتی مسیحیان فرهیخته اعمال کلیسا در این دوران را رد می‌کنند. کلیسا و روحانیون مسیحیت در قرون وسطی از مسیر اصلی و آن چه وظیفه دینی آنها بود کاملاً منحرف گردیدند. و دامنه برخی از این انحرافات تا به امروز نیز ادامه یافته است.http://eitaa.com/joinchat/227999768C133c0581c9 @havaliiekhoda #اینجا_سمت_خداست_حوالی_دلای_پاک

❓#اعتراف_به_گناه در نزد بنده، آری یا خیر؟❓ پرسش1: آیا در اسلام می‌توان پیش کسی اعتراف به گناه کرد؟ پاسخ : از نظر اسلام انسان اجازه ندارد گناهان (کوچک یا بزرگ) خود را در مقابل دیگران بازگو کند و اسرار خود را فاش نماید. از نظر اسلام آبروی انسان‌ها آنقدر با ارزش است که اعتراف به گناه تنها باید در پیش گاه پروردگار متعال آنهم به جهت توبه و در خواست بخشش باشد. انسان با اعتراف به گناه نزد خداوند نه تنها #آبرو و ارزش خود را از دست نمی‌دهد بلکه کسب ارزش و آبرو می‌کند. این ویژگی مخصوص خداوند است اما غیر خداوند هر چند رازدار باشند و نزد دیگران گناهان اشخاص را افشا نکنند، توانایی برگشت دادن ارزش و آبروی از دست رفته (که در اثر اعتراف نزد آنان بوجود آمده بود) را ندارند تا چه رسد به زیاد نمودن آن. در مقام مشورت برای نجات از گناه و استفتاء هم حتی الامکان باید سعی کنیم که در نزد مشاور اعتراف به گناه نکنیم، مثلاً بگوییم یک بنده خدایی چنین مشکلی برایش پیش آمده است. پرسش2: چرا در اسلام کسی وجود ندارد که بتوان برای اعتراف پیش او رفت چنانکه در مذهب کاتولیک پیش پدر می‌روند ولی کسی آنها را نمی‌شناسد؟ پاسخ : در پاسخ به این پرسش شما چند نکته قابل ذکر است: اولاً: از منظر اسلام و براساس بینش توحیدی تنها مؤثر حقیقی در جهان هستی خداوند است، غیر خداوند بدون اذن و اجازه خداوند، نمی‌توانند تأثیری داشته باشند و در منابع دینی اسلام به شخص یا شخصیتی مقام بخشش گناهان داده نشده است[1]. اما آنچه در اسلام به عنوان #شفاعت [2] اولیای الاهی مطرح است؛ اولاً: شفاعت به معنای وساطت در بخشش گناهان است نه بخشش مستقیم و بدون واسطه. شهید مطهری می‌نویسد: شفاعت، همان مغفرت الهی است که وقتی به خداوند نسبت داده می‌شود به نام مغفرت و هنگامی که به وسایط و مجاری رحمت منسوب می‌گردد، نام شفاعت به خود می‌گیرد. [3] ثانیاً: امر #شفاعت از سوی خداوند به هر کسی اعطا نمی‌شود شفاعت مختص خداوند است و با اراده او به کسانی واگذار می‌گردد که با بندگی و تقرب به خداوند، نشانه‌های خدایی در وجودشان تجلی یافته است نظیر اولیای الهی (انبیاء، اوصیا، امامان معصوم (ع)، عالمان و دانشمندان دینی، شهیدان و مؤمنان حقیقی). ثالثاً: شفیعان کسانی را می‌توانند مورد شفاعت قرار دهند که در آنها نوعی صلاحیت و قابلیت وجود داشته باشد نه این که معامله مادی و راهی برای کسب درآمد و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار آید. شفیعان کسانی را مورد شفاعت قرار می‌دهند که خدا اذن داده است؛ «شفاعت نمی‌کنند مگر برای کسی که او بپسندد.»[4]پس هر کسی شایستگی و ظرف برخورداری از شفاعت را ندارد. در حقیقت شفاعت به شرط تغییر و تحول فرد گناه کار از وضعیت قبلی و داشتن قابلیت‌های لازم برای آمرزش، موجب پاک شدن او از گناهانش می‌شود[5]. بنابر این در اسلام هم شفاعت کننده و هم شفاعت شونده باید دارای شرایطی باشند و تحقق آن با اراده و خواست خداوند و البته بوسیله وسایط آن انجام می‌پذیرد. اما در مسیحیت کاتولیک هیچکدام از این شرایط رعایت نمی‌شود بعلاوه عملکرد کلیسای کاتولیک در قرون وسطی گویای انحراف شدید آن از مسیر حق و حقانیت بوده و آمرزش خواهی بابی برای کسب درآمد کلیساها و دستیابی به منافع و امیال شخصی به شمار می‌آید. همه مورخان و حتی مسیحیان فرهیخته اعمال کلیسا در این دوران را رد می‌کنند. کلیسا و روحانیون مسیحیت در قرون وسطی از مسیر اصلی و آن چه وظیفه دینی آنها بود کاملاً منحرف گردیدند. و دامنه برخی از این انحرافات تا به امروز نیز ادامه یافته است.http://eitaa.com/joinchat/227999768C133c0581c9