. . تحمل حیان حقیقتا دارد سخت می‌شود. هرچه می‌کنم نمی‌توانم بار حق الناس گرفتن وقتتان را به دوش بکشم. این بی‌هوش بی‌دل را حلال کنید. پای ما لنگ است و منزل بس دراز دست ما کوتاه و خرما بر نَخیل..

بعد از این همه، بسیار شرمنده‌ام..

و البته که اگر مسیر تشخیص داده شود و عزم به راه بیفتد، از آن پس این دیگر نصرت الهی‌ست که دستش را از پشت کمر شلاق‌ خورده‌ی آدم برنمی‌دارد. گرچه تودارتر از آنکه بدون مراقبه و نقد احساس شود، نوازشی‌ست در کشاکش زمان به چشم می‌آید؛ و به نرمی گذر ابر. #حلیة‌الحیاة

کلامِ حق، نیازی به فریاد ندارد؛ نظر حقیر است البته. که همچون آب، راهش را پیدا می‌کند و در گودال فرو رفته‌ی روح انسان‌ها می‌نشیند. چه بهتر که خود کاسه را زیر باران بگیریم.

دمار از انسانیت خود در می‌آوریم؛ با بادی به غبغب انداخته، سینه‌های سپر شده در برابر آنچه باید انجام بدهیم تا زنده‌_ زنده‌ی حقیقی (!) بمانیم، در کنار چشم‌هایی نابینا و گوش‌های کر شده؛ و از این ترکیب طلایی رو به خاکستر انتظار عمل انسانی هم داریم؛ عجب است کارهای ما.

- کز این خاک برآیید سمـاوات بـگـیـریـد..

. . وقتی پا به خانه‌ی امیرالمونین گذاشت، فرمود: «من به عنوان کنیز فرزندان زهرا (س) در این خانه حضور خواهم داشت.» ام البنین از بزرگان قبیله‌ی خویش بود، هیبت و شأن و مقام داشت، اما پایش که به خانه‌ی علی (ع) رسید، شرمسارانه خود را کنیز فرزندان زهرا (س) معرفی می‌کرد. #ام_البنین

وقتی کاروان اسرا به شهر رسید، ام البنین به سوی زینب رفت، قد و بالای خمیده را نگاه کرد، از حسین پرسید. زینب (س) می‌خواست از عباس بگوید، اما او‌ دلش جای دیگری بود: عباسم فدای حسین، از حسین برایم بگو، از حسین.. #مادرِعباسِ‌دلیر!

شهادت، تن به مرگ سپردن نیست، بلکه در حفاظت از آرمان شمشیر کشیدن است و جنگیدن و ناخواسته در مهلکه افتادن و پیوسته دست رد بر سینه‌ی هلاکت زدن و آن‌گاه در لحظه‌یی بی‌بدیل، به ناگزیری مرگ رضا دادن و لبیک گفتن، یا حتی فرصت لبیک هم نیافتن. شهادت انتخاب نوعی زندگی است، نه انتخاب مرگ. - سه دیدار، صفحه ۱۸۵. نادر ابراهیمی، از کانال پدر خاک.

شب‌ها برای خوابیدن، بسیار حیف‌اند، بسیار..

آه آه‌، شَوْقا اِلی رُؤیَتِهِ ..