✨🔶✨🔶✨🔶✨🔶✨ ✨ ⭕️ #کنترل_خشم 💠در ادامه روایت هایی را درباره فرونشاندن خشم میخوانید. 🔷 #خـشـم، انسان را در معرض #گناهان_مهلک و بیشماری قرار میدهد و ممکن است در این حالت دست بـه جـرایـم بـزرگ و جبران ناپذیری بزند. #راه_جلوگیری از پیامدهای شوم خشم، #کظم_غیظ، یـعـنـی فـرونـشـانـدن هـیـجـان درونـی اسـت. البـتـّه #هـیـجـان_خـشـم، چـنـان عـقـل را تـیـره مـیکند که از افراد عادی کمتر میتوان انتظار داشت در چنین شرایطی به خود آیـنـد و بـه خـیر و صلاح بیندیشند و به راه صحیح گرایش یابند. از این رو، امام سجّاد علیه السـلام، #فـرو_خوردن_خشم و قدرت خاموش کردن آتش خشم را به عنوان #زیور_صالحان و زینت تقوا پیشگان، از درگاه خداوند خواسته، عرض میکند: «وَ حـَلِّنـی بـِحـِلْیـَةِ الصـّالِحـیـنَ وَ اَلْبِسْنی زینَةَ الْمُتَّقینَ فی بَسْطِ الْعَدْلِ وَ کظْمِ الْغَیظِ وِ اِطْفاءِ النّائِرَةِ».[۱] بـار الهـا! مـرا بـه زیـور صـالحـان بـیـارای و زیـنـت مـتـّقـیـن را بـر مـن بـپـوشـان، تـا عدل را گسترش دهم و #خشم را فرو نشانم و شعله های سوزان دشمنی را خاموش سازم. 🔷فـرو نـشاندن آتش خشم یکی از صفات پسندیده ای است که اولیای گرامی اسلام در باره آن سفارشهای قابل توجّهی دارند. امام محمد باقر(ع) فرمود: «مـَنْ کـَظـَمَ غـَیـْظـاً وَ هـُوَ یـَقـْدِرُ عـَلی اِمـْضـائِهِ، حـَشـَی اللّهَ قـَلْبـَهُ اَمـْنـاً وَ ایـمـانـاً یـَوْمـَ الْقِیامَةِ».[۲] هـر کـس خـشـم خـود را فرو نشاند، در حالی که میتواند آن را اظهار کند، خداوند، در روز قیامت قلب او را از ایمنی و ایمان پر میکند. آن بـزرگواران خود نیز، الگوهای عملی فرونشاندن آتش خشم برای مردم بودند. 🔷روزی کنیز امـام زین العابدین(ع) روی سر آن حضرت آب میریخت بر اثر غفلت او، ظرف آب از دسـتـش رها شد و به سر ایشان خورد و آن را شکافت و خون جاری شد. حضرت سر بلند کرد و وی را نـگـریـسـت. کـنـیـز قسمتی از یک آیه را که حاوی ستایش از دارندگان صفت #کظم_غیظ بود، خواند: «وَالْکاظِمینَ الْغَیظَ»؛ آنان که خشم خویش را فرو مینشانند. آن حضرت فرمود: «خشم خویش را فرو نشاندم» کنیز چنین ادامه داد: «وَالْعافینَ عَنِ النّاسِ» و آنان که از لغزش مردم در میگذرند. امام فرمود: «من هم تو را بخشیدم و از خطایت درگذشتم»؛ کنیز باز هم ادامه داد: «وَاللّهُ یحِبُّ الُْمحْسِنینَ»[۳] و خداوند نیکوکاران را دوست دارد. حضرت فرمود: برو؛ تو در راه خدا آزاد هستی.[۴] 🔷گـفـتـنـی اسـت کـه فـرو نـشـانـدن هـیـجـان درونـی و آتـش خـشـم بـه مـعـنای عفو و اغماض طرف مـتـقـابـل نـیـسـت، بـلکـه عـفـو، خـود فـضـیـلت دیـگری است که به آن خواهیم پرداخت. مقصود از فـرونـشـانـدن خـشـم ایـن اسـت کـه انـسـان #خـشـم_بـاطـنـی خـود را بـرون نـیـفـکـنـد و خـود بـه اعـمـال خشم و انتقامجویی دست نزند و پس از واپس زدن این هیجان اگر فرد خطاکار را شایسته عـفـو مـیدانـد، از او بـگـذرد و گـرنـه او را از طـریـق قـانـون و مـحـکـمـه عـدل مـجـازات کـنـد و اگـر جـای احـسـان بـود آن را مـعـمـول دارد، چـنـانکـه حـضـرت سـجـّاد(ع) مراحل سه گانه را در سرگذشت یادشده یکی پس از دیگری به اجرا درآورد. پی نوشت ها: [۱] صحیفه سجّادیه، دعاى مکارم الاخلاق [۲] بحارالانوار ، ج ۷، ص ۳۰۳ [۳] آل عمران، آیه ۱۳۴ [۴] تفسیر نورالثقلین، ج۱، ص۳۹۰، چاپ علمیّه قم

﷽ --- بچه را خواباندم. سه تای دیگر را نهار دادم. نشستم پای سجاده کمی #قرآن بخوانم. به صفحه دوم نرسیده، بیدار شد. بغلش کردم. با پاهایش بازی اش گرفته بود با قرآن. مصحف را گذاشتم کنار و فکر کردم "سهم من چه؟" دست روی صورتم گذاشت و برداشت و خندید. دالی بازی اش را گرفتم، ادامه دادم؛ و خندید. از ته دل. به مسخره بازی‌های من، به تکرار صدباره حرکات دست من. سه تای دیگر هم به ما پیوستند. خنده های آن‌ها چهارنفره شد؛ سهم من کامل تر!… پشت همان شکلک‌های مسخره، قلقلک های نوبتی، فکر کردم: اصلاً مادری، جز عبادت چیست؟ آن هم #عبادت دائماً سَرمَدا! تمام روز خدمت به خلق خدا، آن هم کسانی که جزتو پناهی ندارند! کسانی که حتی اگر آب بخواهند و تو سیرابشان نکنی، تشنه می‌مانند! وقتی نیت صالح و شایسته است،چطور هر لبخند من به کودکم عبادت نیست؟ وقتی رَوش صحیح است چطور کارهایی از من که منجر به شاد کردن چند کودک میشود عبادت نباشد؟ (که فرمود: نزد خدا عبادتی محبوب‌تر از شادکردن مؤمنان نیست!) مُطعم بودن، ساقی بودن، خادم بودن، شادکننده بودن عبادت نیست؟ حتی من فکر میکنم همین که منِ انسان، مطابق با #فطرت الهی خود، فرزنددار شده ام و #والدگری میکنم، همین تبعیت از فطرت بی نقص الهی، خودش عبادت است! چون پشت پا زدن به نظم خلقت نیست، کج‌روی نیست. اصلاً همین که امانت دارِ خلیفه خدایم! تلاش برای حفظ امانت، عبادت نیست؟ متّصف شدن به صفات خدا را بگو! این که یک مادر، چون خدای مهربانش، رازدار است، بخشنده است، انیس است، پرده پوش است، رفیق است، معین است، سریع الرضا است، میکوشد دائم الفضل باشد، صبور باشد، حلیم باشد، شکور باشد،… این مسلک، این تلاشها، عبادت است! اینها به کنار! تلاش بیست و چهاری برای #کظم_غیظ را بگو! این که دیگر خود عبادت است! هی برسی به نقطه جوش، هی لا اله الا الله گویان لب بگزی، جرعه خشم فرودهی! روزه زبان چطور؟ مدام مراقب باشی کلماتت، جملاتت، لحنت چیست تا مبادا الگوی بدی شوی برای مُتِربی‌هایت! از این هم بگذر دائم التوبه بودن چی؟! چه کسی بیشتراز یک #مادر هی خودش را #محاسبه میکند، هی قول میدهد که ازفردا بهتر میشود، هی توبه میکند با بغض و اشک؟ آن عبادتهای پنهانی‌تر را بگو؛ توکل مدام، حسن ظن به خدا، دعا برای غیر خود،… . #مادری که جمع همه اینهاست -وقتی با نیت و روش نیک است- اگر دائم العبادة بودن نیست اگر مصداق عبودیت و تسلیم نیست پس چیست؟ آن هم عبادتی که از آفت عُجب و ریا به دور است! چون غالباً در سِتر است. خدا پسندیده که مستور باشد؛ تا بماند بین خودمان و خودش. #مادرم_باافتخار 💕 #مادری_دائم_العبادگی #مادری_نیمی_از_عرفان_است #مادری_انتقال_به_نور_است #مادری_رشد_است #مادری_شکوه_نادیدنی #مادری_عروج_است #مادری_مراقبه_مداوم #مادری_مقدس_است