eitaa logo
حسینیه باب الحوائج حضرت اباالفضل علیه السلام( تفتی های مقیم مرکز )
298 دنبال‌کننده
2.8هزار عکس
2هزار ویدیو
59 فایل
🍀 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 🍀 🌷اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا عَبْدِاللّهِ الْحُسَیْن🌷 🌹السَّلامُ عَلَيْكَ يا أَبَا الْفَضْلِ الْعَبّاسَ🌹 با سلام واحترام خدمت شما این کانال به جهت اطلاع رسانی وارسال پیام های حسینیه راه اندازی شده است.یاعلی
مشاهده در ایتا
دانلود
. 🔴 گناه وحشتناکی که را در دنیا و آخرت در پی دارد! 🍃حضرت موسی می‌‌فرماید: «شیطان به صورت انسان آمد و گفت: موسی! من اگر بخواهم جامعه‌‌ای را ناامن كنم، در آن جامعه تهمت را زیاد می‌‌كنم! 🌷علی‌بن ابی‌طالب علیه السلام می‌‌فرمایند: تهمت زدن به آدم بی‌‌گناه بزرگ‌تر از آسمان‌‌هاست. ♨️یعنی حتی آسمان تحمّل ندارد كه تهمت به بی‌‌گناه زده شود و ملائكه و اهل آسمان آن كسی را كه تهمت ناروا به دیگری زده لعن می‌‌كنند. 🌑لذا اگر در منطقه‌‌ای یا جایی غیبت و تهمت زیاد شد، آن قسمت از زمین جو سنگین است و وضعیت بدی دارد. 🌺از امام جعفر صادق علیه السلام نقل شده است: تهمت زدن به انسان بی‌‌گناه سنگین‌‌تر از كوه‌‌های استوار است.» ☘به تعبیر بزرگان كوه با زلزله‌‌های شدید هم تكان نمی‌‌خورد، امّا تهمت آن‌‌قدر سنگین است كه كوه با عظمت را هم می‌‌لرزاند و نمی‌‌تواند بار این گناه باعظمت و كبیره را تحمّل كند.   🔥تهمت یعنی اینكه فردی خصوصیّتی را ندارد یا کاری را نکرده است، اما ما آن خصوصیت و کار را به آن می بندیم.. 🌹در روایت فرمودند: كسی كه سه بار دچار این گناه كبیره شود، دیگر بعید است توفیق توبه پیدا كند...   🍁تهمت زدن هم عقوبت اخروی دارد و هم عقوبت دنیوی. هم دنیای انسان را تخریب می‌كند و هم آخرت انسان را. 🌗قسمت ترسناک ماجرا این است راجع به تهمت روایت داریم که : خود خداوند در دنیا از تهمت زننده می گیرد.   🌺زین‌العابدین عليه السلام می‌فرمایند: هر كس به مردم عیبی را نسبت دهد و تهمت بزند، مردم به او عیبی را كه ندارد نسبت می‌دهند.» 💥ظاهر امر این است كه خداوند نسبت به این گناه تهمت كوتاه نمی‌آید و هم در دنیا و هم در آخرت انتقام می‌گیرد. 🍃بعضی بیان كردند با دعا این اثرات از بین می‌رود و دیگر اجازه نمی‌دهد این اثر بماند... 🌸امّا خداوند شدید العقاب برای تهمت بالصّراحه فرموده است: انتقام می‌گیرم و دعا هم اثر ندارد! 🌪بترسیم از اینكه خداوند بخواهد انتقام بگیرد! 📗 (الخصال، ج 2، ص 5) بحار الانوار، ج 17، ص 160